Alle inzendingen van Mark

Was ik maar een échte Zwaaiend in de wind Huppelend met vlechten Onbezonnen als een kind. De zon mijn bestaansrecht Kruin door stralen bemind. Grenzen voor mij verlegd Nu word ik niet getint. Mij is ontnomen het plezier Verruild voor kilte van cipiers Slecht zijn ze, slecht tot op het bot Trekken de kroon van mijn kop Opgesloten in een…

Een ijle druppel mist springt hoorbaar, zuivere harpslag van kristal, vast op het gelaagde glas waar achter, in reddingsgordels val, ik bid om bevrijding, uw verschijning. Deze nacht gaat de kachel niet aan, zal ik ontvangen, zal ik doorstaan de schoonheid, de getallenwaan die de koude schenkt aan wie verwacht bloemen in de nacht.…

Krijg ik de sleutel tot de tijd te pakken? word ik een door zwaartekracht krom gebogen straal op reis naar het ultieme wormgat, een zwart gat waarin ik word gezogen en aan de andere kant weer uitkom als licht dat in rechte lijn beweegt? grijpt er een verblindende schijn in mij plaats die mij inziet, mij encyclopedisch openbaart tot ik zonneklaar…

Ik noem jou mijn verlangen – ik ken jou niet. Jij bent er in gezangen, zoals dit lied. Ik ben door schrik bevangen – jij bent er niet. Dat jij mij zou ontvangen geloof ik niet. ------------------------------------------------- Dit gedicht is verschenen in Het Liegend Konijn, jaargang 8, nummer 1, april 2010…

20 jaar voorbij gegaan Te jong voor een biertje Stiekem wel gedaan Zoveel antwoorden niet gehad Zoveel vragen nooit gesteld Alles is anders Veel is zoals het was Herinneringen vervagen Versnipperd in momenten Ik zoek je in mijn gedachten Maar vind je niet altijd Het is goed Want ik raak je nooit kwijt…

Ik zie jou zo Ik zie jou zo zo moet jij zijn Jij moet zo zijn als ik jou zie Zo zie ik jou als jij moet zijn Zo moet jij zijn: dat ik jou zie ----------------- uit: 'Iets', 2007.…

Vanaf het hoge duin verbeeldde hij ons land. Daar ligt de stad, de kathedraal verheft zich hoog zodat de kleine mens beseft zijn ware taak, het werken, zwoegen. Mannenhand bemest en egt en wiedt de arme grond. Dan oogsten vrouwenhanden al het taaie vlas en roten, braken, spinnen, weven, daarna pas is daar het witte laken, beeft stille rond…

Je bent niet hier maar ergens. Ik ben daar niet. Al is het er, dat ergens, ik vind het niet. Ik vind het niet dan ergens, waar jij nu bent. Waar ik niet ben, ik die alleen maar ergens voor jou ben. -------------------- uit: 'Niets', 2005.…

Kijk dan toch hoe mooi het is, alles! En mooier nog met sneeuw of op een foto. Zo mooi was het, toen, en we wisten het, want we fotografeerden. Wisten we het niet? we wisten het. We hadden een griezelig inzicht in later. En ook zelf waren wij mooi, zelfs wijzelf. We waren mooier dan we dachten. --------------------------- uit: 'Maar…

Verhangen naar de rand van een lavameer hellewichtig in de krachter voorgelicht: kokend magma, as en rook, zinsexplosies en het neerkomen van gloeiende stenen en benen, snerpend als glas dat tegen glas wrijft, omringd door bulderende gaswolken, loeiende wind die je dwingt de ogen te sluiten, de adem in te houden, gekluisterd aan het zachte…

Klein huis, maar gooi er eens een bal doorheen en het wordt groot. Zie al die meters, zijn ze niet van ons? En slenter eens alsof je niet weet waar je heen gaat: ruimte rekt zich geeuwend uit tussen de muren. Zie: het dwalen dat de kamers met elkaar verbindt is witgeverfd. Er is een trap, een kapstok in een kast, wat deuren. Als een landweg…

april 2004 het ging er vrolijk aan toe: vogeltjes- kermis op zijn Falludja's. foto's voor het thuisfront. goedlachse cipiers in een on- bewaakt ogenblik als met een ganzenveer aangestreken. hoe het licht zich naar hun duistere praktijken plooide, naakte mannen op een hoopje geworpen, elkaar opwreven, besprongen. wie die eerste les in democratie…

Als ineens de zon de schaduwen opzij veegt naar de verste hoeken van de kamer, kijken we op maar zeggen niets. Ik buig me naar het stof, neem af, jij strekt een been om naar de keuken te gaan. De richting staat elegant gecomponeerd lichtval te verdragen. Over de tafel hangt een gesprek. We hebben het verlaten, we bewegen ons nu schuchter…

De lucht ligt als een blok op het land, onzichtbaar en massief. Je gaat gekleed in de kleur van je haar, in je ogen, je passen en je woorden. Je bent hier en elders. Ik draag je me na en huiver. Je bent te groot misschien, of te dichtbij. Je onbereikbaarheid is onvergeeflijk. Kon ik een vogel zijn - maar de nauwkeurigheid ontbreekt me…

Het goede nieuws: de lijdenskelk heeft geen bodem. Het drinkgelag, dat weliswaar zijn zin verloren heeft, kan doorgaan tot de kleinste uren. Geef de kelk door, de glanzende, die met het bruisende vocht! We delen alles, dat hebben we elkaar beloofd. Geen ochtend volgt die doet betreuren, dit duurt eindeloos, een feest zoals geen ander.…

Onzichtbare kracht Schuilgaand achter wolken, verdiept in de nacht Peurt zij essentie Trekt aan en versmelt Weerwolven en engelen metaformeren De zee zwelgt en daalt Zo karnt de wijze Dienend en dienstbaar als het oog van een storm Uit furie, vrede!…

Men verdraagt zich maar moeizaam. De spiegels van de tijd en de controleposten van de dag. Als adem vergaan de wolken nergens stokkend, mij benomen weliswaar maar prachtig. Het scherp gestoken zolderraam, als gat onovertroffen, en het dagelijks bewegen; men zal er maar tussen vermorzeld - verontschuldigingen als wormen door de dag,…

Monte Oliveto Maggiore: een benedictijnenklooster kluizenarend op Gods voorhoofd bij Buonconvento. De abdij draagt een dichtgeweven zachtgroene pij van engelachtige cipressen en olijven. In heiligenschijn loop ik in een trance van gewijde krekelkoren de dreef af die leidt naar de abdij: zoetgevooisde bomen onderhouden de lommer kostbaar…

Naast iedere wieg een fee. Moeder wringt. Vader knarst. De fee zegt: ‘Nou ja, we zien wel. Ik wil mijn voorspelling later graag preciezer formuleren.’ Aan de lianen die het licht ons toewerpt, zwaaien wezentjes van wezenlijk onbegrepen aard: wild, vrolijk, angstaanjagend ook. En geen zonsondergang om tegemoet te rijden, geen dagboek om…

Hoe kan iets niet bestaan waarvan we een vermoeden hebben? Het zijn zulke vragen die ons gaande houden, die ons ijl als een reiger peinzend aan gindse waterkan doen staan, veinzend, jagend, het heldere water een verschrikkelijke spiegel - vind zo verdomme maar eens vis, we zien alleen onszelf, vermoeden onszelf in het betoverend rimpelen…

Elkaar dan niet te kennen, ineens. Of al heel lang: altijd. Niet, het gaat hier om niet. Sommigen zeggen dat dat, precies dat, het essentiële moment is, het moment ‘niet’, dat het daar om gaat. Maar dat is wat sommigen doen: praten, altijd maar praten. Muziek in een lift. Hadden ze gelijk, ze zouden zwijgen. ----------------------…

Trager dan je blote oog loop ik door het veld dat gaandeweg verbost. Het mos een olievlek, de horizon een poort. Het standbeeld zal ik zijn van de wandelaar die ieder jaar -voor mij dus om de haverklap- een roos aan zijn voeten krijgt. Dan voorover neigend zie ik net wat rest van de steel vergaan.…

ik haatte op een dag al mijn leugens, mooi verpakt in knik en vriendelijke lach terwijl ik anders voelde ik wilde dus mezelf zijn en niet zo op mijn hoede gaf alle ruimte aan mijn pijn en opgekropte woede zie nog mijn baas, de heer van Geel geheel van kleur verschieten mijn handen wrongen om zijn keel dat was pas écht genieten…

Draag mijn dierbare doden voor u uit Draag mij in de schemering Van't alledaags bestaan Draag mij, als ik dans in licht en schaduw van voorgoed verloren jaren Wij zien malkander terug Boven het water, op de brug Wie weet waarheen de wolken waaien? Het Leven is een lange omweg naar de dood....…

Mijn Leven was een mooie dag Tot ik jou tegenkwam Sindsdien denk ik enkel aan de dood en de kleine dagen van November Dwarrelregen brengt mij thuis Ik volg mijn hart en de jaren van het Stil Geluk…

Elke stelling verdient het gebeeldhouwd te zijn. Steeds weer ben ik aan zet, of jij - wie raakt nooit de tel kwijt - en sla. 'Voor je beurt!' 'Niet.' Ik sla je weer. Onbegrepen offer. Het spel valt in stukken uiteen. Geen partij. Als een schaap, met open ogen naar de scheerder, mug op weg naar web, de held zijn slagveld tegemoet.…

Nu pas,weet ik ,waarom 't nooit meer Lente wordt Bomen bloesemen niet, Vogels zwijgen, Zelfs de wolken houden halt, Zwijg mij van hart en zon en maan; Nu Gij der Eeuwigheid bent ingegaan...…

Ik beef, schok, schreeuw, ontwaak. Een beeld zweeft uit het natte raam, Er is geen uitweg meer, ik maak een einde aan uw naam, gooi een net van taal door het duister en vang een laatste woord. Ik knikknie naar het venster, luister: een vader, moord. Het is een droom? Nee echt. Wiens vader? Al mijn vrienden leven in geluk. Het is geen droom…

Oud geluk (niet te koop) in oude kamers. Is dat niet mooi? We wisten al dat de zin van de ervaring de herinnering is, en dat daarbij desnoods de ervaring achterwege gelaten mag worden, maar zo helder zagen we het zelden. Je sloot de deur, keek me aan met ogen van fluweel, glanzend glad van ouderdom, en achter de deur stierf men er op los…

Over de wateren zweeft de twijfel, ziet ons, grijpt ons, maakt ons genadeloos tot wie we zijn. Dat is dus alvast goed afgelopen. Nu nog slechts van ons af te slaan zij die aan ons vooraf bedoeling wensen te zien. Nog stuurlozer, nog zwalkender gaan wij. Kijk maar. Nergens heen. Het is de bedoeling bovendien dat wij daar niet aankomen.…