95 resultaten.
meteoor
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 93 een lichtbaan in de versluierde hemel
van al oktober een gedroomde missie
kruist door een sfeer die wij de onze
genoemd hebben in het gebruik van
de tijd dun verlengd met kale takken
het verloop van een dag zou stoppen
bij de traag schokkende overgang van
licht naar schemer zoals wij die half
verdoofd kennen door het gewoon
horten van de…
behouden huis
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 95 wonen in een kasteel
met voor iedere vlucht
een opgehaalde brug
alleen de kroongetuige
van het water onder de
oude brug dicht met kroos
van donkere wakken geweken
om daar lang herinneringen
vast te houden verdiepen
of in de traag schemerende
watervliezen te verliezen
thuis komen achter gesloten
muren met kleine vensters…
slaap
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 104 het lichaam is losgeraakt
op trage ademhaling getild
door een golf uit een diepte
gedragen aan slaap overgelaten
het is met zijn warmte onbewust
ingekeerd gegrepen door een zware
overmacht die waken op tijd inlost
ademend als geschapen uit
het traag ritme van aarde
neemt de droom een wending
ze zijn zichzelf niet meer bekend
weten…
windpaden
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 132 wind woelt door het gras
een zeis die lucht snijdt
door hardgroen tapijt
breed omgeslagen
op zware klei
nat en breed een hark
met wilde steel beweegt
naar de vesting van de dijk
doof in rust voor de halmenkust
waar bovenaan hekken als
verwaaide stutten staan
een wijde rok die traag
schokt om het lijf
ruw als een windvlaag
in het…
gekleed in steen
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 265 gekleed in een jas van steen
kruipen de huizen strak geleed
nauw sluitend tot aan de keel
op de hoekige golf van wijken
waait wind dicht aan het lijf
vaak lijkt het alleen maar stil
het verkeer sluit onverschillig
in panden van de nieuwe wijk
waar licht een rimpeling begint
op een plas de trillende jonge
boom staat in een kom van beton…
treinrit
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 137 Ik rijd door de brede vleugelslag
van de akkers die versnellen
als licht geveerde velden
in de lijn met de trein
de voren op het land zijn lange
slagpennen rulle veren het zand
bomen verglijden als hoog geplante
twijgen om licht aan te rijgen
mijn hoofd rust op een kussen van glas
ik ben me van geen kwaad bewust
zowel achter als voor…
december kinderen
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 148 in december lopen de dagen
bij donker binnen met de
lampen in het klaslokaal
een bord staat open het
donker heelal met tekens
tijd is het krassen van krijt
we zijn begonnen zonder
haast bekend met het verhaal
van de grote schoolplaat
achter heeft de kachel
een oud geduld met zacht
gloeiende briketten gevuld
we blijven nog een paar…
de poort
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 130 een bruisende tuil
bomen gebonden
op de smalle landweg
een poort naar veraf
strak in het land
op lange stammen
een deur naar niets
in lam gelegd land
ook ongewijzigd
door lichte wind
het is een hemels poort
als de lucht door zware
wolken wordt stuk gesmeten
het is een zware deur
die naar de einder open gaat
als zomerwolken…
Het eiland
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 132 De boort vaart
komt aan
het dek loopt
leeg
er is veel zon
gedempt door
groene bossen
om de kade te
bepalen trekken
meeuwen witte
kringen met hun
scherpe kelen
een malende schroef
tegen de hemel
aan de andere kant
ligt ook zee
met een rand
van schuim die
opschuift
terug kruipt
zonder overleg
rustig de ijle boog
van de stemmen…
Het park
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 90 Voorbij de lanen van licht
en schaduw ligt het park.
Rechte paden verbinden
witte beelden met een
onzekere betekenis beladen,
verlies aan overgave,
hun voltooide gebaren
in groene kaders.
Zonder een belang
te leven, mooi, hevig.
Dichtbij is de stenen huid
om het vergeten bloed.
Een zucht in marmer
gedrukt en fijn zweet
van…
Opa’s schuur
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 109 De schuur van mijn opa was oud en
vol gewichtloos eeuwig zijn,
dansend stof schreef in zonlicht
trage berichten, beschuttend en
uitdagend. Je kon zo ver gaan als
je maar wist waar je zelf was.
Onbeweegbaar stond de werkbank
op de lemen voer. Soepel en lankmoedig
liep de steel van de bankschroef in zijn
vereelte hand, die de gang afkapte…
Windhandel
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 113 Geschutswolken met paarse buik
verdampen van de scheepshuid.
Een saluutschot ontbrandt op de flank,
zonder geluid, los kruit ontstoken door
de zonnevlam.
Er is wind voor opleving van oeverloos
varende schepen, met lucht beladen
sturen ze naar de open haven,
ongeklaard worden goederen aan
oostelijke poorten binnen gehaald.
Van een brede…
Bushalte
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 135 Ze wachten op een begin
of wat zo vaak al
achter ligt.
Ook vandaag staan
op de smalle grens
van trottoir en asfalt,
een beetje verdriet
doorgeregend in
een smalle plas
onder de tichelrand.
De man reikt van niet
te bedwingen verlangen
en stapt weer terug.
De vrouw met een tas
boodschappen kleumt wat
en het jonge meisje met
ovaal gezicht…
Regendag
netgedicht
3.7 met 3 stemmen 117 De lucht is afgezonken als een grijs dok
donkere wolken tornen de regen los
die striemend valt op de spetterende
schaal van de straat
haastig golft een veld van paraplus
nat opgestoken glimmend overgoten
fietsers rijden voorover gebogen in
een zorgelijke horde malende pedalen
de wind haakt in regenjassen
reizigers bij de bushalte.…
Afscheid
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 436 Het landschap is van craquelé oud,
bruine bomen kruimelen stofgoud.
In een diepe toonaard schept een weg
traag warm licht op de avond.
Een reiziger gaat in vormloze jas,
op de schouder een zwaar pak.
Hij wenst aan het eind van de reis
zich van het gewicht te ontlasten.
Het is al laat.
Zonder verandering voeren
bomen naar een hoog huis,…
Nocturne
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 111 Het perron ligt op een bed van grint.
De tijd voor vertrek is opgeheven,
bovenleidingen teren koolzwart
de hemel verbonden met stilte
naar grijs verstreken.
Een baanvak stopt voor rood licht.
Er woedt een storm van ijzer
bleek bacchanaal geknoopt om
het roekeloos eiland lijnen dat
als een zwaar lichaam zwijgt,
verzonken in dronken…
De vissers
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 258 De hengels evenwijdig
naar het water gebogen
door spiegeling van licht
overtogen is hun evenbeeld
gedompeld in een vlak,
maar rimpeling trekt
het nooit strak.
Vereenzelvigd met de
punt van de hengels
willen ze stil leven,
van de wal losgedreven,
op zo maar een dag
verzonken in het gras,
aan het patroon van
wolken overgeleverd.…
Zomeravond in een oude stad
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 270 De gracht loopt om de oude stad
met een vertrouwde singel bomen.
Volle bladeren spinnen de late zomer
tot een aanhoudend ruisen,
overvol en al wat verdroogd,
zonder gehaaste stappen.
Hoorbaar vlinderen kinderstemmen
rond het plein.
Het besluit tot avond is genomen
in dicht geknipte aktetassen,
de waaier van feesttenten gaat open.…
Zomerlandschap
netgedicht
3.5 met 4 stemmen 120 de hemel is blauw en wijd
van een stil gelijk het gras
buigt met de wind en ruiselt
liefderijk gering
onder een boom bewegen
schaduwvlekken om
van verloren aandacht
de steelse grond
de lucht is op glas geschilderd blauw
vee blijft de aarde trouw
het graast traag en onverdeeld
door de late schemer
waaiert ver uit in een
voldane…
Een mooie dag
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 129 Zonder haast gaan
bewoners over straat
wandelen langs de serpentine
stoeprand auto’s rustig
gewassen op de kant
in het nauw omschreven
hart van de stad is een
groen park gevangen
in het net van straten
de fontein spreidt witte
lange vingers zilveren
vonken stuiven over
een groep kinderen
mannen bouwen een huis
de ramen open…
De jonge dragers
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 103 De klok van de toren sloeg bovenaan
helder, een lentewind streek langs
een onderste bladerzoom,
de jongemannen in lakense jas
vonden het gewoon.
Het pak leek van een toneelstuk
geleend, een legde de keurige
handschoenen af en keek naar
het opdringend gewas.
Een derde wisselde de stand
van zijn benen in gedachten
bij een komend uitstapje…
Onderweg
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 110 De chauffeur rijdt in de nacht
op de koers van donker land
en verlichte autobanen.
Wegen veranderen volgens plan,
het licht van de koplamp zakt
over een bord met plaatsnamen.
Huizen staan om diep ademen,
een zwaar ruisen op lichte grond,
dromen haperen dan weer overgaand
in het vast ritme van onaantastbaar
slapen onder stille daken.…
Stadschrift
netgedicht
3.5 met 2 stemmen 84 De wandelaar die zijn stappen vergeet
balancerend als pantomimespeler over
eigen schaduw treedt vindt dagelijks
het pad ontregeld door een ordeloze
stroom tekens.
Onder hoge voltages waaien hanenpoten
over panden,muren van garages,
geladen maar zonder vermogen,
onbegrepen, boos, verward, gesloten.
Een revolutie in klad legt hinderlagen
tegenspraak…
in het gras
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 87 het gras kent geen geheimen
dan waarmee wind het toerust
een lichte stroom brengt sussen
tot zwijgen verstrooid in rust
nergens aan hoeven te wennen
het glijdt mee op gedachten
en ademt diep wat van binnen
opschiet
dicht bij de aarde reiken
halmen naar de hemel
zonder te bewegen liggen
tussen de stand van het gras
zo vast dat…
Fluitles voor de stad
netgedicht
3.2 met 6 stemmen 103 Een gordijn wappert uit het raam,
vruchteloos verstrengeld in een vlucht,
het wijd betoog van verlangen,
plooien van gerucht.
De stad slaapt bedompt onder daken
op zware adem,
de huizen tot een blok verlamd,
overeind door de schelle lichtkrans
van een lantaarn.
Een ijle fluittoon
is de enige muziek
van de zwak gespannen glans
in…
Droomland
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 233 De kale bomen vegen traag
langs de hemel, vastgehecht
aan een landweg, met een
paar huizen, versterkt
door een kerk, waarvan
de duldende torenspits
prikt naar rafelige wolken,
hoog ontvlamt het uurwerk
als een gouden krans.
Het land in halfslaap
onder hoge lucht gedaald,
nog niet bewoond,
open gelaten tussen
boomwallen, in gedachten…
Poolruiter
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 64 Van de bemantelde nacht
daalt een ijskoud paard;
de ruiter voorovergebogen
houdt zich in de stijgbeugels
staande, het jagend ros
hinnikend in de bijtende
lucht aan een rinkelend bit
van sterren.
De hoeven staan scherp op
het beijzeld raam,
een kronkelende vaart,
dichte lagen star gekrompen
tot grote witte sterren,
overrompeld…
Volle maan
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 102 Een maan bleek en vol
ligt in een wijde haven,
waar ze niet keert,
ons de tijd verleert.
Gegroeid ongehavend
aan de aarde, zwijgend
volmaakt ver buiten
een vast begrip.
Stil broedt de schijf
ongewijzigd op hetzelfde
plan. De aarde stil zwaar
mag het dragen,
dankbaar onder koele
glans over bomen daken,
van de voltooide cirkel,…
Files
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 115 Een lage zon over de betonweg houdt
rijen wachtende auto’s vast,
onderweg met fel brandende ramen.
Reizigers binnenin wachten onontkoombaar
in het dalend licht, hun richtingsdoel
verloren, laten ze traag de nek beschijnen,
voelen in onwillige overgave
de tijdelijkheid schrijnen.
Van omkranste wolken vallen
nog enkele stralen,
achteloos glijdend…
Cirkels van de stad
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 139 de dag is aangeroerd
boven de huizen drijven
natte ijzeren wolken
op straat gaan auto’s aan
een onzichtbaar snoer gedreven
niet spreken het is al benoemd
het gaan regelmatig overslaan
van een spatie stilte en dan de
vloed van grommend geroes
donkere ramen weerspiegelen
het verloop alleen gestoord door
studenten in een rondvaartboot…