Alle inzendingen van Ralameimaar

Jij, dood, die dreigt en treitert met mijn liefste, 'k vecht dat je hem niet krijgt, 'k wil je wurgen of wreed doorklieven, 'k maai met mijn armen in de lucht, maar niet te pakken ben je, zacht huilend steun ik dan en zucht, maar steeds vooruit me ren je. Moet ik dan moe, begrijpen dood, dat je geen boze vijand bent, niet zwart je kleed…

Mijn vader kijkt mee over mijn schouder, in mijn keuken.   Zijn foto staat op de magnetron. En als ik omkijk ben ik bij hem in zijn tuin van 't verzorgingshuis, kijken we samen uit  op zijn bloemen.   Een paar ervan nam ik mee voor mijn tuin. En uit mijn raam kijk ik nu op de bloemen van hem, paars.   Hij kijkt naar mijn koken…

Vlak voor vakantie kreeg hij een attack op straat. Opgeknapt, toch op vakantie. Met een batterij medicijnen niet mogen rijden, toch gereden. Leuk huisje, Zuid-Frankrijk. Whisky gekocht, daar goedkoop. Op de laatste avond (die middag was ze door een wesp, verborgen in een tuinstoel, gestoken) had hij het zwembadje verlicht met tal van…

De zon aan de roze hemel te zien dalen wanneer intieme nestgeuren vervalen. Plots weer te ruiken... balsempolulieren die het met hun katjes vieren! Wit wuivend riet door de zon op zien lichten, ruwe windstoten ons doen ontwaken, waardoor we in onze krachten raken om niet om te waaien. Hoe de vogels terug uit het zuiden fluitend ons en elkaar…

Sint is de regeltjes, de kapjes en de lapjes, de code die van node, de testen die verpesten, de te mikke prikken, bedoelde angst voor geldgewin en vangst, de golven door massa hysterie bedolven, Sint kan het niet geloven dat zovelen hun mouw opschoven, dat iets van boven, iets demissionairs, wetten, unfairs van miljardairs…. maar…

De kerstdagen, de lichtjes de kerstzegels en berichtjes mensen op zoek voor sfeer in huis, hun tuin de kerstmarkt en de kraampjes je loopt er wat, je koopt er wat en intratuin verloot een kerstnacht tussen nep-sneeuw, nep-ijsbeer saampjes op een vacht In Lapland kun je in het echt in een slee achter een renddier glijen of brommend scooterrijen…

Jij, nuchtere machineman, die alles kan, altijd gevraagd bij een verhuizing. Er moesten dingen weg en jij kwam met een vuilniszak vol knuffels aan, omdat je 't zonde, nam een beestje, stak de vingers in de armen, bedacht zijn taal en zijn verhaal, zijn stem, stalde hem en allen in no-time op mijn bank nu op het schapevacht tegen elkaar…

1 Een oude klant blij als een kind vanmorgen, om me te zien hij bracht de stralende zon uit Suriname mee, op deze zonloze dag en ik die niet wist wie in de verte daar nu liep in onze wijk Hij met vriend in afwachting van een lezing van een grootmeester Ja toch, alleen die mogen komen hier?, zei hij sindsdien pieker ik hoe hij heet…

't Ging over mijn kaak, een knarsen, kauwen, kijken, we keken elkaar diep aan over correcties van een kaakchirurg, licht dat weg uit oog, staar, over een neuroloog 't ging over musea, leuke dingen, maar ook bloedpropje, tia, medicijnen, rolstoel waarvoor je wilt gespaard, over een kuur ging het, voor't reinigen verbaasd hoe we in 10 minuten…

Twee en twintig september is de dag dat je vertrok met achttien nu twee en twintig jaar geleden. Elk jaar in mijn ziel terug vertel ik 's nachts opnieuw 't verhaal hoe j' in mijn buik, pientere peuter, pittige puber, mooi mens jij was, hoe ziekte ons, je vader, we zo hecht, we zo slecht uit elkaar, zoals jij van het leven en van ons zoals…

Zwemmend achter het basalt op de dijk van het Ijsselmeer, voel ik me zo rijk, ik kom er altijd weer, en hoewel niemand hier voer ik, al lijkt het gek, zwemmend een gesprek, (vroeger met mijn ex, toen W, met R, later met een P en nu met K, maar hoe hij of zij ook heet) 'k vertel hoe mooi en stil het hier nu is, hoe ik geniet, je veel vogels…

Een nog heldere droom van veel vroeger was, dat ik met een koffer, zwaar, zeulend, de berg opliep naast mijn ex, hij droeg toen niets. Nu liep ik naast jou. Gezamelijk hadden we één tas en gedeeld het gesjouw. We gingen een trap op die boven de haven uitkwam. Toen het mijn beurt was te dragen, vroeg ik moeizaam, want hoe vraag je dat…

Een molen die domineert tussen wolken die drijven een paarse kleur klimt in stroken naar boven op 't land hoe trouw is het groen van de berm en het riet dat zal groeien het water zo trouw aan haar blauw, zo donkerblauw als die ogen van jou en ik denk aan het strijken van een hand over de huid die daarna landschappen toverde…

Mijn zacht lijfje Lief schaterlachje Volle bos pruikje Duimzuigmondje Gaaf wit gebitje Zwart zand snorretje Lekker dik buikje Klein rond kontje Spekkige handjes Viezige randjes Omklem je mijn hals En ben ik jouw Liefste van de wereld…

Niet verslaafd raken aan drugs, sex, porno, billen, eten, pillen, werk, warmte, (want als de cv uitvalt) Niet aan geld, mooie plaatjes, opsmuk, mooie praatjes, massages, zachte handen, niet aan lieve stemmen, of aan meditaties, noch aan alles wat het leven mooi en fijn maakt, zelfs dat niet (want een volgende dag is datzelfde niet meer…

Toen ik dit oude hotel betrad, in Messoco, ontroerden mij zijn donkerhouten vloeren. Vanwaar, vroeg ik me af. 's Nachts werd ik wakker, zag dat de ogen in het hout me aankeken en me meedogend wekten: Dat het vandaag een bijzondere dag was: achttien jaar geleden overlijdensdag van mijn zoon, die dezelfde naam had gedragen als degene…

Ik wil me over jouw behaarde borst neerbuigen, neerzinken op jouw diepste ziel. Ik wil jouw hardheid, zachtheid zuigen, vol dorst wil ik jouw denken drinken, je aderen vol bloed, vol gloed, in jouw heetheid mij verwarmen, in jouw helder weten mij omarmen. Wees dan in mijn zaal de koning, jouw verre komst allang bereid, open mijn deuren,…

Voor vaders die dochters proberen te begrijpen, hun verhaal en kabaal hun stonde, hun opgewonden gedraal, die bij zonen zien wat ze van zichzelf nooit zagen ze spiegelen zich in hun jeugd en hun kracht in hun macht, die de kinderen hebben tegenover hun moeder, jouw geliefde die zo zacht zo lief is voor jouw dochter en zoon dat je jaloers…

Wat een pech zeg Sint is weer weg, waarom maar één dag per jaar? die opwinding en spanning dat schrijven van dingen die altijd gewoon en te gek iets vergezochts zijn voor woorden nu kun je ze laten, zonder ze stoorden nu mag het, het mocht... Maar, maar één dag per jaar? En al die andere dagen is Sint dan verdwenen? Alleen uit het zicht…

Vluchten kan niet meer: Mijn naakt beeld trilt en drilt en buikt voor drie levensgrote spiegels en ruikt elke keer naar zweet hoe ik me ook was. Opnieuw moet mijn rug gerecht na het inzakken door kilo’s herinneringen.…

Altijd praatte hij over zijn tweede huis, trots, leek me. En zijn 'well' daar, een bron. Nu mocht ik mee. Logisch dat na een paar jaar niet wonen er vlaaien voor voordeur komen, ramen bewebd, borden belarfd, alom schimmelgeur heerst, overgroeid de put van de leiding.... De well ingestort, een stank, waar ik water moest halen in een tank…

Iets wat vrees'lijk fout nooit meer te herstellen lijkt waarvan we zoveel spijt de last toch maar niet slijt dannog, zoals een kind dat valt op straat en verdergaat of dat zich verbrandt, zich in gevaar wil storten vergeven wordt, gewezen wordt op 't juiste pad zo worden onze fouten ergens als kreukels glad gestreken om vroeg of laat…

We stonden op het duin en overzagen zee, waar zeehonden op de platen huizen, de zon nog net niet onder en praatten over man en zoon, wij, beroepsgenoten, in 't zelfde schuitje hadden we gezeten waar we afscheid van hen hadden moeten nemen, hier op die top, aan d' ene kant de ondergaande zon, schuin boven ons de volle maan, we keken…

Na 't uittrekken van wortels uit de gezamelijke tuin kwam de verjaardag weer naar boven. Een euforie bijna jij binnenkomend in ons oude huis je broer, een kijken hoe 't was veranderd. Toen stapten we de deur weer uit, de lage instap in, 'k moest helpen en eenmaal daar, hulde je j' in een lange wollen jas en ruime zwarte pet, gehaast…

Gewoon een vrouw, geboren bij de kust, die als meisje speelde in ‘t duin, met broertjes zwierf aan 't strand, naar vuurtjes keek en laat terugkeerde..... Die nu weer 't duin beklimt, en luistert naar de lok van de branding, ze zwerft aan 't strand, kijkt wat is aangeland, het sop, de vlok, de zilveren rand, laag over laag, vorm…

Zo'n zoon, die heeft gevonden met gemak de slaap te vatten: drie dingen te bedenken waarvoor hij dankbaar was die dag Hoe mijn lijf zich nu ontspant als dank mijn poriën bemant, ik licht word bijna als een veer telkens bij een nieuwe dank alweer Drie dingen zegt hij maar er is toch zoveel meer hij is er al één, ach... als kind in zijn…

Mijn voeten brengen me op paden en in landen die ik niet had kunnen raden aan kusten en op stranden, ze lopen en ze dragen mij, ze dansen met me, geven kansen aan me, ik neem foto's van mijn tenen van mijn benen. Ze vragen mij wanneer ik teveel loop, stil te staan. Rustig aan lijken ze te zeggen, terwijl ik zoveel zou willen, maar samen…

Na de dag met z'n drie keuvelend, betastend, zoenend zwemmend en zwetend, op weggetjes door 't donkere bos alleen terug terwijl zij over een aanrijding met een hert, met een hond gesproken hadden, toen ik thuis was kwam hij nog langs na over het verenigd veld verteld, even te kussen, kers op de taart en 's morgens kreeg ik van…

Ik zag haar liggen in dat hoge bed, omringd door apparaten, slangen, ruis. Zo opgesteld ‘t wijdse uitzicht over daken voor haar verloren. Door medicijnen haar volume voos, dicht de ogen, in haar stem een open buis, waardoor ze niet kon praten. Om de slangen niet te storen, aarzelde ik lang haar blote schouder aan te raken en…

Balkanmuziek, laat me meedrijven, ver, ver weg van mijn duinen, van mijn zachtste stranden, de boulevard, de schuren, de Hollandse bollen die broeien, die zich verbergen voor mij neem me mee, naar je kruidige bergen, droge havervelden, naar jouw gezichten vol groeven, je klare water, mag ik meeglijden op je fluit, je viool, meezinken…