Alle inzendingen van annemieke steenbergen

Deze dagen geven geen omhelzing van een zomerwind al is er veel dat mijn leven kleur en glans kan geven. Op vleugels van verbeeltenis van een onbevangen kind heb ik in mijn gedachten veel aan jou daar geschreven. Op vele korrels goudgeel zand schreef ik je naam al blies de wind uit volle kracht en al haar macht, langs heel de Zeeuwse kust niets…

Zo goed ik mij ook kleed in een dikkere jas alsof dat de ultieme remedie voor koude was, ik blijf de rillingen van gemis voelen die dagelijks met mijn ledematen stoeien. Zelfs al ben ik alleen met mensen om mij heen mijn hart is dagenlang echt niet van steen. Was deze lieverd mijn zuiverste bron van leven die werkelijk steeds zin aan alles…

Ik ben je geliefde door dik en dun Samen brengen we in gedachten De dagen en de nachten door Genieten van beelden van goud en ivoor Smalle schaduwen die thans voorbijglijden Ons herinneren aan oude tijden. Vandaag jaagt een schaduw over het veld Ergens knispert zand in schelpen aan het strand Ondanks jicht heb ik mij ook vandaag vermand…

Elke nacht drink ik jouw liefde Zie het witgoud hoog aan het firmament Voel mij verbonden met die diepte Slaap dan rustig weer in heel content. Soms ben ik wel een dag vereenzaamd Lukken dagelijkse zaken niet Het is dan dat ik weer uitkijk Naar al die sterren in het verschiet.…

Er zijn dagen dat ik een boom wil zijn dit even ervaren zonder noemenswaardige pijn. Geen mens of serafijn maar gewoon eik of een den ritselen op de wind, dat beschrijven met mijn pen. Ik hoef niet zo nodig een hele hoge kroon mijn benen als takken bewegen vast loom. Ik wil wel dansen op de wind gelijk een klein kind, ik heb geen behoefte als…

Wanneer gedachten bij tijd en wijle blokkeren je warmere hoofd en de natuur je van alles wil leren, de zon de wereld doet zinderen en leven de zee en haar golven en de duinen doet blinken hoe ver kun je dan in gedachten verzinken. De wolken de zee de zon en de zwoele wind ze spelen haasje over gelijk een kind. Met de kleuren en geuren en felle…

Vandaag betaalde hem uit in lende pijn heel de dag gisteren was ook niet echt licht van long en denkstof zij voelden als wals en dan weer antieke vaas met kalkaanslag wij verlangden zwanger van leven nu even naar verlof. We leven per dag naar tot ziens zoete long en zure adempijn ja, jij laatste behoeft niet langer de zijne te zijn. Jij mag…

Ik word zo blij van het ruisen mijn kind de geur van de lente die ons zo bemint je voelt de wind over de smalle paden gaan de gaven van liefde komen dan stilaan. Ik word blij van het ruisen ook van de zee ze brengt steeds nieuwe rollende golven mee. De dag zal van haar niet in slaap gaan vallen ze laat het liefst ook kinderen op straat ballen…

Hij heeft van die dagen dat hij het is vergeten vergeten te glimlachen bij het opstaan, dat heb ik hem nooit verweten al kan ik het soms niet vergeten los te laten. Vooral toen het winterkoude was, ik nog maar pas van het onheil had vernomen, had ik langer nodig van deze ernst bij te komen. Ik houd nog vast, er is nog hoop en het voorjaar…

Mijn handen zullen nooit geweren zijn dan zou mijn lichaam een apparaat wezen, ze zijn eerder een wieg voor lief jong grut een aardenwerken schaal voor een mooi bloemstuk. Vandaag was het toch even als of een flits insloeg mij even op stang joeg al was het maar een flits het wilde verbinden alsof waren twee delen een rits. Maar nee ik ben…

Blootshoofds prijkt ze daar als een prachtig bloemgebaar, voor het eerst vertrouwend op het onzegbare van de wind meedeinend in wat die er op dat moment van vindt. Onwezenlijk maar behoeftig zoals iedereen op deze dagen die aan oorlog herinneren en om de ultieme vrede vragen. Wie heeft er destijds in die dagen geen eenzaamheid gekend gehoopt…

Ik ben zonder nadenken opgestaan gewoon om leven te koesteren. De tuin is nog geheel onbetreden als ik uitgerust en onverplicht beneden mijn ogen op de tuin richt. Het moment ademt heldere regenbogen de togen ontdoen zich van de sneeuw al honger ik als leeuw naar meer vrieskou ik stroop nou eerst mijn mouw op er komt geen Elfstedentocht.…

Als ik ontwaak in de stilte van de nacht overvalt mij soms die weemoed en tederheid. Ik denk aan onze tuin en het mos op steen zo zacht aan bomen, haar takken vanaf hun kruin uitgespreid. Aan die bekende geuren van ook het natte mos het gras als de eerste stralen haar beschenen heeft, dan denk ik weer aan oudere bossen en dat ene bos waar bramen…

Niets van dat ene zag hij Maar toch klonk zijn stem heel nabij Al is het nog maar maart en geen mei Ook die persoon voelt heen dichtbij. Al was het een golf met wederkeer Ik zie hem duidelijk telkens weer In de ochtend met steeds glanzend haar Mij wekkend met een heus gebaar. Steeds tot hij bezwijmt Voelt leven alsof alles rijmt. Ik werp…

Het glinsterde en glom vandaag in het firmament het lot is er geland en heeft er eventjes wellicht onverplicht toch heel kort een hart verpand tussen de seringen en sneeuwklokjesboom aanbeland. Oh mensenkind met je smalle snuit liefde komt er soms op die tedere manieren uit. Er zijn zoveel soorten vreugde naast ook verdriet die een ander steeds…

Zoveel gebrek aan tastbare herinneringen aan vroeger, al lang gelee ,veelal verzwolgen door zee wekte ook de Friese marechaussee. Plunderingen van zee namen tig levens mee. Die storm, onbeschrijfelijk leed tot gevolg. Al sloten vaders koen snel de houten luiken deuren en ramen de buitendijken waren door. Wind gierde voor huizen langs, tijd…

In mijn gedachten vind ik mijn dromen Al zal eens ook de tijd weer komen Dat ze spontaan uit de wolken openbreken Ze weer klinken als jouw zuivere liefdespreken. Soms hebben de wolken en de wind stilgestaan Zag ik je wel tussen de sterren en de maan Je gedaante met pen en lijntjespapier Dan voelde je dichtbij en werkelijk hier. Dan was het…

Deze nacht was het mooiste mijn deel je droeg mij woorden aan, alsof je hart klopte en veel opkwam met de wassende maan. Het was als brood voor mijn mond ik genoot van de kruimels licht, alsof het het eerste had van de ochtendstond compleet verguld ontspannen en onverplicht. Alsof je nog steeds wist wat taal is wat ik dagelijks uit onze…

Aan de oever wisselt vandaag een groep meerkoeten Als bladeren op de wolken op het punt van weer vertrek, Ik aanschouw ze en voel een soort met ze mee moeten In mijn hart voer ik met een van hen een open gesprek. Er liggen families op het gras van dit kleine strand Het vormt vast een prachtig beeld op een schilders doek, Aan die ene meerkoet…

Zijn het letters en getallen die regen kunnen vullen gedachten die soms wel of niet ‘t dagen verhullen. Is het enkel bij dromen gebleven in weerbarstig leven zijn ze al ingelijfd en redelijk bejaard reeds bedaard. Ik schouw en denk elk hart dat sloot vindt eens de dood. Gedachten die soms wel of niet ‘t dagen verhullen. Zijn het letters en…

Barakken, ramen die bestemd waren voor wezen die met ruimteloze schreden de dag afwachtten, muren van prikkeldraad niet zagen verdwijnen eenzaam als de dood, zelfs de andere kant van het draad was zonder licht ze hebben getracht een eigen kamer in de wereld te zoeken uitzicht op vrijheid , plafond en die binten kregen ze nooit meer uit…

hoe het bruine blad met zicht kan vertakken als makke nerven mijn ziel raken dat ook ik met kunde en kennis achter de kleuren bij deze aanblik geuren acht als uit één foto wellicht een hartkreet wil slaken van de pracht van het herfst getij herfst is even de omgekeerde mei (c) 2005…

Hoe vertel je verhalen ook van groot formaat, fel tegen 't gevangen zijn vanuit destijds 't verzet over verschrikkelijke en pijnlijke gebeurtenissen of over de in het geheim gehouden dankmissen. Hoe verhaal je over gevangen gezet over 't verzet over deze dodenmarsen en ss ook nu als levensles. Zeg je voor zij net niet werden vermoord door…

Het waait en de lakens wapperen, tussen de zonnestralen door vallen druppels. Ik droom de dag door naar de tijd van ooit de tijd die wij samen niet hebben voltooid. Soms dagdroom ik je terug in de tijd, dan bestaat, nee bestond er geen afscheid, dan waan ik ons grijs en nog steeds samen al kan ik die realiteit nu niet beamen. Het vandaag…

In de brieven die wij in onze harten schreven over wat onze eigen ogen beleven in leven, onze monden verkondigen, zonder de schaduw en de val van tempels kerken en al die verschillende zuilen en muilen met volle huiveringen en liefde staat wat kliefde, er bestaan komma’s. Komma’s om met blijdschap vervuld te lezen in regels wat wel en…

Deze dag heeft me welhaast in een amoureuze blik aangekeken, mijn zachte handen vastgenomen met het nodige welbekomen en de grijns van een vrouw compleet trouw alsof we elkaar begrepen vanwege dagdromen in mijn armen geknepen. Ik nam nog een langere blik mijn hanenpoten aankijkend niet wijkend van het moment van herkenning. Dacht is het…

We zijn allemaal nerven van dezelfde boom ik groet elke dag de mooie takken, de schors voelt steeds weer als een droom niet iets om te verfraaien of te lakken. Bij het dagelijks ondergaan van de maan zie ik ook de sterren steeds verschijnen, ik wilde ze van ver wel kussen gaan laten klateren als prachtige fonteinen. Roepen adieu vader en…

Geen dolen door de morgenmist weer heeft deze nacht zich niet vergist over wat in uitgestrektheid en aansluitende uren zo onbelicht niet tot in eeuwigheid kon duren. Tijd heeft zich wel met volle maan vergewist weken lang uitgevist of alles gaat zoals het ging wat werkelijk aanvankelijk in bestemde voortgang daar zichtbaar was als braille…

Toen ik jong was geen irissen verwelkten in mijn ogen dacht ik enkel langs het schrale loof lopend al wat men leed behoeft men morgen mogelijk niet meer te lijden. Niet weder te ervaren ook bloemen verwelken, gaan weer bloeien als ogentroost kindje op moedersschoot of vetplant op de juiste momenten geuren. Duizenden malen weer…

Oude zielen hebben levens zat verzadigd van aarde. Wat ontzinkt aan de wereld volledig vreedzaam in gemoed, is bovenal zonder dood besterven, onnodig gerucht pracht een hoofd een rustpunt handen want niets vraagt. Wat is oud, jong zielsgelukkig een gouden verzoendeksel oude zielen hebben levens zat één hoofd, één rustpunt. Tijden sterven…