Alle inzendingen van julius dreyfsandt zu schlamm

en de wind zegt mij ga over dit pad luister hoe het veld zingt voel de boom en zie, ze wuift met een blad zelfs gestorven hout, ginds, kent de mooiste droom ook als gij de vlonders betreedt die in kunstige lijnen u boven de aarde heffen zullen waterspiegelende bochten die weet hebben van komen en gaan u in het ommetje weer treffen.…

denk niet dat een verleden mij wegdrijft uit het heden neen, het zet wat komt in een duidend perspectief ben me er steeds meer van bewust dat ik vertoef op de weg van het begin naar een onbekende tijd, in oneindige rust, is mijn idee, onderweg terend op lief en gerief, vermengd met mijn eigen schaduw een weg van inzicht naar de "zin"…

ik slijp mijn dagen aan botte stenen vlak en nauwelijks door te zagen het is geen tijd om te wagen het is van binnen in stilte wenen de lente is vals gestart ondergesneeuwd met wit en zwart een vleugel is al vallend gebroken lijmen ligt niet voor de hand ik heb mijn pols nabij mijn hart gestoken zal moeten wachten op het licht dat landt…

Nu ik weer even kan dichten Als ware ik een mens in de vrije natuur En de eenvoud beheers openlijk In aanschouw van u mijn hemd te lichten En zowaar thans ergens binnen in mij Een vuurtje wordt opgestookt (Ik sta bekend als ene mens, zo warm) Daar, ja aldaar, groeit een waanzinnig poezie-gebrij Vormloos doch opstijgend Blazen luchtbellen…

wat ik nog wil zeggen kent geen lettergreep laat staan een gebouwd huis uit schrijfstenen vergaard onzichtbaar voor daglicht of uitzicht op de maan wat ik wil zeggen is niet meer geaard uit stof is zij enkel ziel geworden tot een eeuwige gedachte verheven het is niet uit te leggen ieder heeft weet dat ook in het ademen sterven wordt…

mijn zicht is van buiten uit gekaderd in zes vlakken glas derhalve zie ik haar als afgebakend echter haar uitstraling suggereert over houten drempels heen een schoonheid die in haar verschijning mijn droom benadert daarin dansen wij rond de tafel die ons een vage ruimte toebedeelt zij schrijdt in geur "de parfum roze" bijna op tastbare…

dromen schreeuwen in de nacht woorden zitten diep van onder meeuwen krijsen de nachtuil lacht zijn nek draait aldoor ontkennend, hij staat nog op wacht wijl ik tegen de herinnering praat, roep, zucht en mezelf achterlaat…

houden van overstijgt het weten ook als jouw sterven verder wegdrijft het mag dan herinnering heten maar lijkt in mijn wezen gekerfd opdat jij blijft…

als ik de halve waarheid spreek is dat nog geen leugen enkel als ik niet zou deugen geraakt mijn geloofwaardigheid week als mijn geheugen hapert zo nu en dan is daarvoor niet altijd een enkele reden soms ben ik blij dat ik vergeetachtig ben, heb zo minder aan het verleden geleden. sinds ik afstand deed van sigaret en sigaar kan ik me niet…

al wat ik schrijf met blauwe inkt blinkt maar voor kort het licht verdampt mijn woorden. geschreven in rood blijkt het de kleur van de lokkende dood de zon zal allengs ook deze letters vermoorden. het langst blijven mijn ongeschreven gedachten die kras ik zonder vocht op papier de vingers bespelen dan mijn ziel of luisteren naar mijn…

strak strekt de sluier langs haar schrale lijf waar ruimte krimpt tot een enge engte en bottenbenen een lange weergave zijn van ijle lengte…

Ik heb stapels aan archieven in mijn onbewuste mee te dragen een dag is al een druppel in de oceaan dat is niet overdreven en het bestaat, zo lijkt bij mij, uit chaotische lagen Van kennis en gevoelens, zeg maar al het wel en wee, onnoembaar aantal ervaringen zijn in lijf en geest verweven tot aan het moment van heden en ik lijk al ver in mijn…

een dichter dichtbij de ziel bemiddelde met vragende poëtische woorden ook al had hij weet van het wiel 't leven vertelde hem dat een zuiver antwoord nooit beviel in de werkelijkheid die niet aan ons behoord'…

in vuur en vlam dooft zij het naakte lijf langs een robe van ijzige blokken die dooien aan opvrijende benen haar gezicht huist in een vragende schaduw zij wil haar blik niet aan mij vertonen enkel hem zonder schroom met een onaantastbare verleiding belonen zij bespeelt een minnaar die ook door adem is omhuld en in hetzelfde verlangen…

ik ben er nog niet zegt de man prevelend met verweerde lippen zoveel al achtergelaten menig spiegel moeten vervangen de weg die ik bewandel kent vele hobbels en gaten ook luchtkastelen vol verlangen en kinderogen die nog steeds vrijelijk tegen me praten waar ben ik toch naar op zoek de jaren hebben mij toch alles verteld talloze malen…

soms word je dood verklaard ongezien en woordeloos nog eer men is opgebaard of niets dan goeds ontbreekt bij de lege inhoud van een symbolische kist het leven blijkt dan ijzig broos en de naastenliefde ja, die getuigt van een dikke mist…

* onder de oude middeleeuwse toren sta ik even stil als de bejaarde slag het Angelus laat horen * zij is een roepende over winterse velden met statige galm zonder dat men haar nog ziet als hemelse bruid * gedragen door een stenen verleden en echoënde psalmen, naar verluidt * maar…

ik vul de geboden tijd veel minder in dan het denken zou willen ontleen de huidige zin aan het heden dat mijn gevoel alleen met de thans aanwezige ervaring kan stillen niet dat ik spreek over onmacht of al van overgave ik word geacht, daar de ziel dat vraagt, mij aan de werkelijkheid hetzij zoet dan wel zuur doorgaans te laven…

mij werd de weg gevraagd ik wees met de wind mee tot de nacht mij wakker blies en ik in de richting doolde de hand van een verlichte duivel raakte mij aan en zette mij schaakmat op het veld van eer daar zweefden nog de zielen der laatste dagen door verstillend lawaai voortgetrokken zij treurden om het gemiste aardse jaar zelfs de dood…

de dag is nog maagd terwijl ik toch door gisteren ben bevrucht het oorverdovend lawaai en mijn Bourgondische stijl worden langzaam in stilte gelucht nog 365 dagen te gaan met voornemens die slijten zo hoort het ook: waarom zou ik het genot verwijten je moet gedrag veranderen zeggen wijze mensen alles met mate zei een filosoof een…

de dag sliep geen licht kwam binnen ik rookte wel en toetsen bewogen even maar de ogen en het denken lieten mij in een baarmoeder zweven de viervoeter bewaakte op mijn borst ingeslopen hazenslaapjes die aan elkander waren geregen toen teneinde het wakkere zich aandiende scheen het zwart door mijn raam was het nog een late ochtend…

ik verpoosde een wijle over de grens van mijn moedertaal de ziel geleek even als een opengaande lotus het was gelijk andermaal wanneer ik mijn liefde in den vreemden sus zelfs klanken kwamen in overvloed naar buiten waar een hobo mijn stem vertederd liet horen mijn handen gebruikten met een trage vingerbeweging het verborgen koor…

de ochtend is al laat als hij spreekt voor eigen publiek de kamer kent nog een nachtelijke staat de bejaarde pendule is achtergrondmuziek toch start hij met goede morgen al jarenlang door niemand verstaan wel wordt de echo van deze geringe rede eeuwig in stilte geborgen daar heeft hij weet van stilaan…

als de dood sterft en aarde leven erft kent geen ziel enige smart dan ademt immers een eeuwig hart (zie ook link)…

op het dode punt van de boulevard nabij een ijzeren wapen van weleer staart hij ver weg concerteren schreeuwende meeuwen in lawaai van golvend geweld melodieën in een witblauwe sfeer hij ziet in de verte gedachten passeren schepen, af en aan, doch op wisselende afstand in de herinnering wel te verstaan haren, dun door de jaren…

fijnbesnaarde klanken vertellen over mijn innerlijke waarden zij omsluiten heden mijn trage denken woorden blijven liggen op de aarde alleen mijn vingers bewegen door wat mij wordt opgedragen ik volg slechts de toonaangevende zegen die opborrelt uit onaantastbare lagen afscheid hangt boven het meer in een dromerig hemels groen stilte geeft…

wuift jouw breedgerande hoed naar mij als een knipoog die vele tellen kent ik zie gespreide vingers een zomers vlaagje bedwingen die ons beiden ook zwoel verwent je gelaagde rokken dansen om en om in het rond een windegroet is daar aan gewend het verraadt even de ronding van je mond * daar is hij plots je liefde in…

langzaam trekt het zwart zo lang bevlekt geweest met uitgedroogd vocht weg uit de verdichte nacht; woud van een wederkerend en wezenloos gedrocht traag slinkt in eigen taal het vlies dat de dood bedekt terwijl vanuit de herinnering schuchter over het licht van morgen wordt verteld de geest is wederom met leegte opgerekt in…

ik zie mijn schaduwkant zo duidelijk terug in woorden van duistere figuren zij wonen aan de leugenkant spelen in het brein bejubelen daar hun kuren afdwalend van de rechte lijn hun spiegelreflex herkent enkel zwart dat lijkt op een hemelse troon echter de balk in de ogen speelt hen part genoeg om de waarheid te bedekken; het geweten…

langzaam ontwaakt de lentelucht in mij voelt nog wel als naakt en soms kil af en toe zeg maar bij vlagen weet ik weer ja, dat is het wat ik wil de geur van natte bladeren of vers gemaaid gras parfum naturel zo als het in wezen bedoeld was en kleuren zien rijpen van groen naar wonderlijke tinten groots en onnavolgbaar eigen…