Alle inzendingen van koen Goovaerts

Vannacht tegen drieën verscheen ze aan mijn bed, Karen Carpenter die een plaat had opgezet. Ze zei thans ben ik weldoorvoed maar ik zoek voedsel voor mijn ziel want echt waarlijk contact blijft mijn achilleshiel. Een nachtegaal zong de tweede stem van peace of mind toen Karen plots verdween. Maar vrede vond ik pas vanochtend toen de zon…

Toen ik nog schaamteloos hoogmoedig was en enkel met dieren wou praten… Beducht als ik was voor het glas in het gras.. in de mensheid zag ik geen graten. Nu ik streel ik de poten en de vacht van de warme kat naast mij heel zacht. Opdat zij aan vogels zou verzaken, hun karkassen niet open zou kraken, ontdaan van hun bonte vederpracht. Het…

Je bent mijn steen des aanstoots waaraan ik me vaak stoor. Met je adem rins en je ogen doods ben je onveranderlijk goor. Je bent een naar productiedier dat ik graag slachten zou. Voorlopig ben ik slechts een gier die cirkelt boven jou. Wanneer ik naderbij kom en in je gele ogen kijk dan lijk je pas ontzaglijk dom, je bent een walmend…

Goedemorgen mijn kind, wat gaat het gezwind nu de maanden weer mild en rondborstig zijn zo zoet en zonder zorgen, zo zinnelijk als zomerwijn. En als we dan een keertje praten… -op weg naar Leuven is Spinvis er steeds bij- dan tracht ik me steeds te verlaten op wat je zegt, wanneer je zwijgt. Probeer de mensen toch niet…

Nu de wind is gaan liggen En de stad weer ruikt naar oude giraffes trek ik me terug en nies ik mij een zaligheid. Geef me een hangmat en een wahwah gitaar.... Of liever nog geef me Billy die loom van summertime zingt Terwijl de vaart, gulzig voor de tijd van het jaar, Sixpacks en schoolvlees slikt. Heeft u ook die snoek gezien? Hij dook…

We timmerden jaren aan het kader waarin we elkaar te lijf zouden gaan en zoals het hitsige katers past werd de de arena netjes afgeplast Was jij de Grote oorlog en strooide je kwistig met Yperiet dan was ik minstens Zuid-Vietnam en schuwde de napalm niet Zo vochten we als dolle honden reeuws en destructief Hoe vreemd, want op de…

Zuster moet je kijken, mijn dijken breken door, de varens en de distels overwoekeren het spoor. Waarheen nu nog te lopen,ik dreig gauw te vergaan, er is geen ander baken dan het schijnen van de maan. Broeder kom me hoeden, de sneeuw bedekt mijn daken. Het tocht in mijn vertrekken en de zoldering gaat kraken. Is er dan geen afgrond hier, waar…

Wat is er toch in mij gevaren dat ik zo moeilijk leven kan.. Mijn schip vaart steeds op hoge baren, ik ben een droevig man. Stond het in de sterren geschreven of zat het in de moedermelk ? Dat ik ondanks mijn stoere streven vaak als een broze bloem verwelk. Wat is er toch in mij gevaren dat ik mijn nooit geborgen weet. Het wordt niet…

Dat ik weer lyrisch ben en haar graag plagen mag, het roze dat aarzelend verschijnt op haar blanke wangen vertedert en verdappert. zij.. houdt van fietsen en aftasten en kent Proust noch Spinvis wat onvergeeflijk zou zijn zonder blos en wulpse bles. Verder nog desiderata vraag ze terwijl ze met volgehouden tederheid de verbazing uit…

Ook deze haring zal niet braden, weet ik waarna ik meer in schenk en moedeloos maar onvermoeibaar aan haar laatste woorden denk. Ik tel de dagen zonder haar die bloedeloos zijn en zonder gevaar en ook de nachten, die niet kunnen behagen, in lakens die ruiken naar droeve nederlagen. Verlangen is een vogel die mij vaak openrijt, Ik zie…

Zie ze schuifelen langs de rekken, als een schaduw: grijs en anachroon, volmaakt vergroeid met haar rollator valt haar traagheid uit de toon. En ook... gedachtenpauzes die steeds langer worden, dat zie ik wanneer ze hinderlijk en schuin voor de zuivel stationeert en wellicht denkt; wat doe ik toch verkeerd. Thans aan de kassa kijkt ze…

De geuren van de bladeren zijn machtig tertiair, ze doen me naar Bordeaux verlangen. Het middaglicht is magnifiek en herfstig performant, alsof het bang beseft, het wordt al gauw door donkerte vervangen. Ik wandel en neem afstand van besognes en van vragen die ook deze dag belagen. Zo blijf ik uit het drijfzand. Er lopen ganzen…

Bespiegeling Ze jaagt me nog de dood in en raakt me nooit meer aan, 't is gek te zien hoe wij soms roerloos naast elkaar gaan staan. En als we dan eens praten lijkt alles voorgekauwd ik speel mijn rol, zij blijft vaak stom wat heb ik mij berouwd... dat ik destijds zo domweg met haar ben meegegaan, de kinderen kijken ons nu met hun droeve…

Vandaag ben ik een briesend paard en trap naar al mijn naasten, blijft u daar liever van gespaard dan zou ik me maar haasten. In een abri kan je schuilen voor het gieren van de wind als de wolven in me huilen dan spaar ik kraai noch kind Maar morgen gaat het beter vast dan bied ik u mijn schouder aan, verlos ik u van zware last en…

Kijkend door het vuile keukenraam zie ik haar wroeten in de vochtige aarde gestaag en aanklampend maar bovenal wijdbeens, zo heeft haar vader haar geleerd. En later op de dag opkijkend van mijn boek staat hij daar, onveranderlijk in zijn blauwe kiel vraagt hij met ijle stem hoe het nu gaat met de kinderen en of de merels nog patrouilleren…

Te liggen in jouw schoot. Ik luister hoe mijn gejaagde ademen zich langzaam vermengt met jouw verzonken harteklop. Eén hand woelt door mijn haar terwijl de andere me lieflijk bezweert me niets in het hoofd te halen. Wat zou ik , je buik is mals, je stem is zacht en je hals geurt vaag naar seringen. Fluisterend zing je mee met David Bowie…

Zo woekerde ik met mijn uren en strooide vergeefse minuten op onze vuile keukenvloeren. En jij, mijn Assepoes met beurse knieën, veegde alles op, je schuine blik onveranderd op morgen gericht. Weet dat mijn gedachten bij je waren wanneer de herfstgriep je eens te meer met zijn vuige poten te grazen nam. Gedachten die als trage oktobervliegen…

Vanachter het grote raam zagen we de muskusratten florerend in de gracht en ook wel knotwilgen, hoe heerlijk ruig hielden ze de wacht. Maar keek je naar links dan zag je je beste vriend die aan kwam kwam rijden op zijn Flandria fiets tenzij hij orgelles had maar meestal was er niets dat ons verontrusten kon. Jongensvriendschappen in de…

Nu je mijn boetekleed geweven hebt dien ik me stom en onbewogen aan. Jij kan me niet vergeven, je wil de woorden uit me slaan. Maar, ik drink niet langer van je wijn die vind ik troebel en verschaald en voor je armenbrood dat zurig is heb ik veel teveel betaald. We drinken Blauer Zweigelt nu, strelen teder elkaars rug. Ik weet, ik…

Op deze oever wil ik sterven. mijn rug zal gammel zijn en sleets. mijn lasten zal ik afleggen aan de andere kant van de rivier, weg van de stad zal ik kijken, mijn blik gericht op de bomen, bomen met kruinen die van winters weten Geef deze pelgrim een beker wijn en streel hem minzaam door zijn dunne haren, luister welwillend naar zijn bede…

Het park stroomt leeg nu weg van de oranje lantaarns schemer en maanlicht vergeefs de invallende duisternis te lijf gaan Voor het echt gaat duisteren laten eekhoorn en merel nog één keer staart en snavel zien, een afscheid als een toegift het groen van de parkwachter en de blauwige schijn van onze wankele begeerte is het laatste wat…

Eens te meer op mijn rug rol ik naar jouw slaapkant.. Ik haak naar jouw seringen, die rustig maken en even terugbrengen wat had kunnen zijn. Waar ging het mis en wie heb ik doen huilen.. Over de barst op het plafond marcheert een stoet mistroostige vrouwen. Vandaag ben ik week als fontanellen. Het herfst in me al zit de kat als vanouds stoïcijns…

Ik streek mijn hemden zij haalde de kreukels uit mijn ziel zij hield van strategie, ik van overdrijven zo werkten we samen aan mens en maatschappij het beste span van de tsaar Wat hield ik van haar wanneer ze 's avonds het trappenhuis van mijn vermoeide hoofd besteeg, lichtvoetig en feeëriek, heerlijk kleurend bij de eerste zweem van…

Zal je me instoppen dan? Ik weet, je bent eerder cerebraal en je handen zijn werkzaam en noest. Zal je voor me zingen? Een lied van lang geleden, zacht als een langzame zomeravond. Want deze dag heeft morsige poten, hij gromt een beetje, zijn adem is bedorven. Geef deze jongen nu eindelijk wat hij wil, zijn honingpot is al weken leeg…

Het was vroeg op de avond, nog voor het eerste glas toen een hooiwagen verscheen vanuit het ongemaaide gras. Het beest was erg hoogpotig en tegelijk hautain Zo van “ uw keukenvloer is koel maar mocht iets netter zijn." Thans ben ik bezopen en aangenaam verdoofd en best contemplatief nu ik blijf sippen van mijn wijn. Het is laat ik moet gaan…

Hier rond onze kloostertafel wordt er vaak gereflecteerd. Zittend tussen rommel en rafel wordt de mensheid gefileerd. Wanneer we Spinvis declameren laten we wel eens een traan. Bij wie kunnen we informeren hoe het met Emiel zou gaan ? Als de dames zijn verdwenen, geruisloos of met veel misbaar loop ik vaak op slappe benen, want de stilte…

Ik ben een kraakvis en ben mijn kraakbeen kwijt, is het mijn constitutie of de onverbiddelijke tijd die thans met scherpe tanden het merg uit mijn botten bijt ? Mijn liefste haalt haar schouders op, zo schamper en beschonken, houdt ze van losse eindjes en haar werk dat steeds blijft lonken. Ik breek in bij mijn moeder en neem laudanum…

Geen filters mijn somberheid verdraagt geen smuk Wel wodka en gin ! -die breken deze avond stuk - en ook wel trage meisjes die behagen, het monster aan de horizon is nauwelijks te bejagen. Ik ben een woudloper, Ik tel mijn sparren in jouw diepe bos maar lunchen doe ik op een tra daarna laat ik mijn dieren los, gisteren nog was ik een eekhoorn…

Ik nader tot de kelders van jouw vloeibaar reservoir, gedachten worden smerig als een ranzig abatoir. Het deint Mia, het schrijnt Mia, mijn paden worden nat ik wil je graag beklimmen maar je flanken zijn te glad. Jij speelt met mij een hinkelspel en duwt me uit balans. Zo val ik uit de gratie en ontglipt me weer de kans. Nochtans jouw ogen lonken…

Nog één keer keek ze over haar ranke schouders en wierp een milde blik over het schrale land waar neurosen en gebreken floreerden. Ze zag ze nog klitten, ze hoorde ze nog vitten, de kinderen van het magere brood. Met lichte tred ging ze, frivool maar…