Alle inzendingen van luciano wongsodikromo

Het laat mij koud, de woorden van afgunst, terwijl het mij kwetsen moest. Ogen die grote bomen omver kunnen duwen, het laat mij koud. Het laat mij koud, wanneer bloedverwanten, lachen en gieren met een masker op. Ach, niemand bestaat…

Zomaar gegaan, naar het verre land, terwijl `t dichtbije jou nodig had Zo erg, had ik nooit gedacht dat ik `t zou vinden Alles kwijtgeraakt, die mond, waarachter een mooie glimlach en gave , spierwitte tanden zich verscholen…