Alle inzendingen van wil melker

ik zag dat je droomde jij die altijd lachte vertrok je mond naar het ongewone een gespannen strakke mimiek met ogen die draaiden en nog even voorzichtig de werkelijkheid aaiden ik raakte je handen en gezicht in een warm dichtbij komen jij in een langzaam terug uit nare dromen zuchtte diep keek me aan ik hoorde je woorden…

jouw ogen keken met het helder blauw van de eerste lentedagen die met voorjaarsachtige zachtheid vol verbazing het zwart van aarde vergeleken met een curieuze snelheid had de metamorfose van donker naar kleur plaats gevonden waarin pril wit en in groen gevatte bloemen en planten nu al bewondering oogstten van alle kanten…

ik voelde hoe jouw zonnevingers hun pixels zachtjes op mijn huid vlijden na een lange reis als lichtdeeltje van de hemel maar het aards paradijs ik had mij komend uit het langdurig grijs en somber van de hel voorzichtig opgesteld zodat de eerste confrontatie niet zou uitmonden in schade verfrissend stroomde energie door mijn…

ik was even vertrokken later wakker geschrokken door een mij onbekend geluid ook de sfeer voelde niet thuis er was iets met de tijd die ik moeilijk kon dateren naar de kleding die zij droegen in een exposé uit weleren het waren vrienden en bekenden zonder familieband zij wisselden woorden zonder te zijn gekend…

ik zag je schaduw rusten tussen verstild bewegen ook daar contrasteerde jij herkenbaar bij de vele kleuren grijs hier in dit toppunt van leven voelde jij je helemaal thuis belicht door excentrieke bundels energie kleurden lange armen de hemel tot zij weer inkeerden naar het onaanraakbare van ongebondenheid die zij alleen in…

ik zag je flaneren in een bevallig wenden en keren voor de etalages van jouw keuze spelend met je spiegelbeeld paste jij de meest luxueuze outfits door er even in te schuilen om daarna met een joyeuze zwaai afscheid te nemen van de baai van verleidelijkheden stil stapte lichte teleurstelling met een kleine echo door de…

schor krakend zwaaiden monumentale kerkdeuren open voor in het zwart geklede mensen met hun hoge hoed die in stijf raffinement het publiek verstrakten tot het ultiem moment in bijdegronds donker murmelden talloze overleden stemmen over de pijn aan hun gemankeerde ziel beroetten walmende kaarsen het wit graniet van de zerken uit…

wij zagen de dagen als nieuw vol bewondering en verbazing over het oplichten van hun kleuren sprankelende geluiden die vrolijkheid verspreiden waar we ook verbleven zelfs in de lach die we met ieder deelden er hing een nieuw samen dat ons overkwam niet alleen binnen maar ook in de natuur was het stuur radicaal gedraaid…

ik heb jou de mooiste stukjes van mijn ziel gegeven in de meest intrigerende kleuren van onze nieuwe lente luisterend naar buitenaardse tonen die in universele uitvoering ons in hemelse odes diepte en warmte betonen jij hebt de rode erupties van mijn liefde in het nachtelijk duister op zien spatten in het samen voelen van mijn…

heb de groeven in je gezicht gelezen bladzijden vol lichaamstaal gezien en nog kan ik niets van je ziel meebeleven omdat jij haar nog niet hebt laten zien keek terug in jouw lange geschiedenis de lijnen uit je hand hoe jouw leven toch verstrikt is met wat chaos en zelfs hier en daar een noodverband verrassend klinkt je stem…

jij deelt het magische licht dat alle leven een gezicht kan geven een vogel in de lucht is voor jou een grandioze vlucht tussen de wolken waar in sierlijkheid en slanke kracht het dartele diertje ultieme schoonheid beleeft het zomers gesprek dat jij hebt met de bomen van het bos over het grondwatertekort jouw samenkomen…

ik verkende zachtjes de spanning van je huid en voelde onderliggende spieren verstrakken in reactie zag in lichaamstaal jouw ontvangen naar acceptatie gaan ik kende je lieve ontvankelijkheid uit het strelen zonder elkaar te vervelen in het creatief ontdekken van nog zo veel nieuw te ontdekken plekjes in een wereld die opengaat pas…

jij straalde als een opkomende zon op het groene gazon met in je hand de partituur van de natuur in de geur van pas gemaaid gras liep jij lichtvoetig door de eerst aanzet van de proloog onder een dubbele regenboog later walste jij in gepaste kledij de vierkanten in licht en donkere kleur afhankelijk van maaiers vleug in…

het was anders om ons heen er was geen zomer meer warmte en lui uitgestrekt genieten was voorbij in koude ondertoon voelde je de herfsttij er danste onrust in de ogen we haalden de zolder helemaal ondersteboven ontdekten zo de doos met kinderspelen onder het stof van jaren geleden het springkoord en de hoelahoep we tolden…

ik heb je geschilderd met vele pigmenten kleine nuances heb ik kansen gegeven om met jou eeuwig te leven olie en pastel krijt en het grijs van houtskool ook op diverse ondergronden hebben wij alles gehad alleen de ziel ontbrak jij voelde leeg koud was de glans in je ogen er was geen vermogen tot contact ook in je bewegen bleef…

wij wisten het niet maar de talen die we spraken verstonden elkaar soms niet gebruikten dezelfde woorden maar de betekenis zong in hun melodie andere akkoorden omdat wij uit andere ouders waren geboren de omgeving contextueel een heel andere response liet horen zijn wij te lang geïsoleerd gebleven hadden een hele aarde…

ik zag je spreken met de regen op een uitgesproken miezer dag zij spetterden totaal onverwacht hun letters in een blanco plas die licht naar buiten krulde las met de glinsters in de druppels op je huid alle teksten weer voluit in kleine stromen begonnen dromen te vloeien uit de ervaringen van de plenzende bui je proefde…

ik stapte maar kwam niet vooruit zwoegend ging mijn adem en de armen wiekten in een poging tot balans afgronden gaapten hun donkere gaten met overhangend talud benen trilden en sprankjes hoop waren vervlogen ooit gingen wij met zon de ochtend in het vredige ontwaken op paden die wij zelfs nog mochten smaken in alle rust…

jij hebt nooit kleding gedragen alles paste jou als tweede huid waar alleen het verschil in kleur de verassing was van het huis zo makkelijk gleed jij ook als laatste puzzelstuk een divers gezelschap in ieder opgetuigd naar laatste snit en hype de omgangcode werd met een lach aangeboden ondanks het kleurrijke van een kameleon…

ik wilde steeds je blik vangen maar jouw ogen zagen geen verlangen zij flitsten met humor en lach door het media paradijs dat voor haar lag heb je hand even vastgehouden maar zij waren nodig om spirit op te bouwen theatraal past niet in verhevenheid als warmte uit het hart zo tussen woorden glijdt jij hebt hen geestdriftig…

je lacht en je stem fluistert zachte tonen terwijl woorden zich op liefdevolle wijze schikken in de melodie van de muziek die je uitstraalt in je lach wordt het refrein geboren dat steeds weet te bekoren door de subtiele wisseling van akkoorden die de nieuwe conceptie verrassend ontsluiten nog magistreren je ogen de kleuren…

jij buide op een exceptionele onconventionele manier met open sluizen en een stralende hemel ik heb je donker en dreigend gezien waarbij spanning de groene kleur van de donderkop aannam tussen sissende ontladingen en bolvormige bliksems explodeerde chaos en toch wist ik jou opklarend dichtbij jij doorbrak de stilte die…

ik zag de eerste herfst al oplichten in je ogen waar het donker loof in veel kleuren hing te drogen in het ruizelen gaf de wind meer contrast tussen aarde en wat je nog verder aan de hemel zag het bos silhouette al zijn winterpracht je stem zong in warme tonen de wegen naar de overvloed van afgelopen zomer die door lange dagen…

ik hoorde geluiden flarden van gesprekken waarin gebroken emoties felrood kleurden de hartslag van woede pulserend zichtbaar op gespannen gezichten een niet geregisseerde pauze gaf lucht bracht de opgefokte temperamenten tot bedaren waarbij gebalde vuisten ontspanden tot knuisten onzichtbaar hadden vrouwen zich opgesteld om niets…

zacht en warm is de wind die jouw articuleren draagt en verstaanbaar maakt tot in de verste uithoeken van het magistrale plein jij de frêle vrouw die boven alles en iedereen was uitgegroeid tot symbool van liefde en begrip in het menselijk samenkomen en zijn weg waren de scherpe randen van agressie en intolerantie verdwenen…

je lijkt wrijvingsloos op je lach door het leven te glijden zonder obstakels hobbels en andersoortig irritant gestroomlijnd door energie van liefde dans jij op het levenskoord waarvan de balans als talent bij je hoort toch voel ook jij je pas vrij als je de opstap genomen hebt en de bekende wereld verlaat en zo zonder…

ik heb je vingers gezien de duim die bladzijde beroerde in het omslaan van de dag die in afschrift meteen de stemming weergaf het was geen boek maar de verslagen konden in hun notities heel subtiel de veranderingen van sfeer laten zien en hun consequenties voor de werkelijkheid ik heb ze gebundeld van maan naar nieuwe…

ik voelde hoe zon met warme vingers mijn huid raakte in een overvloed van helder licht had mijn ogen gesloten nog kwamen zij binnengeslopen uit blauwwitte lucht met kilometers zicht jij was meer van de contrasten alleen op het strand zonder andere gasten met koel gefluister van golven in koude huiver geen intens genieten van…

ieder heeft een gouden greep gedaan uit de nog steeds universele staalkaart wit is daarna aan het splitsen gegaan welke kleuren het beste passen bij zijn dagelijks bestaan sfeer humor en emoties verklaren zich al aardig in de tijd zo dat er sprankeling voldoende overblijft juist die eigenheid gaat het subtiele onderscheid…

daar waar dagen in uren doorleefd worden met een tastzin in de hoogste frequentie trillen alle dimensies ik weet waar je huid is opgeschuurd geplamuurd door veelvuldig raken in gepassioneerd contact maken de weg terug vol verlangen naar meer de blik besmuikt omdat de wereld in jouw lach geheimen ruikt van weleer…