Alle inzendingen van wil melker

jij hield niet zo van het onverwachte plotselinge geluiden en krachten die tevoorschijn kwamen op een niet bekend moment vaak vooraf gegaan door flitsend licht in alle kleuren glinsterend en sierlijk dansend op de wind in de ogen van ieder kind in versnellend tempo op naar de finale die met een grote klap alle schoonheden…

ik zag je door het landschap schuiven met in de bochten het kenmerkend overhuiven wielen rolden en wat grint spatte kletterend op de diepe plas maakte alles modderig en nat ook naast het pad onrust trok wat schichtig weer de kar bespannen met twee paarden waarvan de kleinste draalde stil was de horizon toen jij verdween…

hij hoefde zijn rug niet te rechten kreukloos viel het maatpak hem op de huid zijn accessoires waren hun tijd al ver vooruit opzienbarend in het trendy circuit dat hij onderhield hij leek onbereikbaar keek verder weg dan ooit pas op de horizon was er kans op ontmoeten bij toeval op afspraak nooit…

ik heb altijd gedacht dat als jij binnenkomt de lucht even uit elkaar gaat om jou door te laten geen gaten maar met minder weerstand in een hartelijk welkom ook lijkt de omgeving waarin jij verkeert warmer te zijn dan op andere plaatsten alsof een ongeziene twinkeling van vrolijke kleuren herhaaldelijk plaatsvindt die weerkaatst in…

zwart zwangerde de nacht zijn onverwacht donkere boodschap waar stilte onheilspellend klonk warmte drukte zijn eigen dekmantel nog knipperde de laatste straatlantaarn zijn eenzaam licht tegen de blinde muur raffelden schoenen een hoge hakkentoon op de natte klinkers van de ongelijke stoep in een verschrikte oogopslag werd…

ze hebben je bijna alles afgenomen waarmee je dacht ooit jezelf te kunnen zijn jij kende van kind af aan de kleine onvolkomenheden die soms speelden en je pijn deden gewoon omdat jij anders was op kleine onderdelen niet helemaal volmaakt zoals wij zouden willen zijn waar wetenschap en industrie bezig zijn met verbetering…

ik zag je zwarte vingerschrift op het maagdelijk wit papier geen kalligrafisch hoogstandje maar duidelijk heden zonder enige zwier ik kende de lay-out van jouw leven de attributen waren al bekend alleen de boodschap mocht zich openbaren de diepere emoties bleven ongekend jij structureerde vanuit een donker perspectief de zonnige…

we dansten op schaduwmuziek van een wolkende zon die oplichtte in het blauw van je ogen door een dromerige wit krullende zee wind vlaagde in haar dat zich speels met warme zomer vulde waar blond als contrast de uitdaging streepte we duinden door het hoge helmgras dat fluwelig deinde in uitnodiging om liefde loom liggend…

ik heb je gezien aan de kant je rode hart bloeide liefde deinde warme hartstocht langs mijn hand jij golfde zomer op de wind van snelle auto’s die in passeren hun motorgeluid even heftig uit moesten proberen ben terug gelopen naar de rode golf in de roze zee die op mijn netvlies gebrand stond de bloem streelde ik maar plukte…

ik weet dat jij er bent in dwarse universums die ik soms voor de kiezen krijg in schaduw en contrast van verre vroege kleuren woont de wereld van hiernaast waar jij ze vaak op hun aanwezigheid kunt betrappen als zij nonchalant hun gangetje gaan nog is er ook het heerlijk tijdloze mystiek fysieke waarvan ik wel de stof en voiles…

in ontheemde staat ik zag je witter worden stiller in grote druppels die mat glinsterden geluiden zijn verdwenen als in watten verpakt zo voelt buiten aangesloten op nat niets ontziend snerpt kou de miezervlagen zo lang huid en haar dat nog kunnen verdragen koude leegte trekt warmte uit het lijf dat langzaam in ontheemde…

met het gezicht op onweer tornde jij op tegen de straffe wind die de huid van het gelaat strak trok en nog net voldoende ruimte liet voor priemende ogen het was genoeg geweest de schade die de natuur de eerste jaren niet te boven zou kunnen komen tussen het dode hout groeiden enkel nog dromen de elemententweestrijd moest er…

zelfs aan de hellepoort wenkten je handen liet je lach de zonde door als levensfranje jij wees het grijs de weg die met knallen was belegd en waar jouwers nog misnoegen grauwden hen was hemel beloofd maar zelfs onder de regenboog konden zij geen zon en warmte vinden versteende hagel vernielde vruchten zij grepen weer mis…

op luwe plekjes langs muren met ramen die al decennialang in vage verten turen dwarrelen vleugjes geur mengen zich zonder kleur tot een database van alle liefde en leed dat in de wereld gebeurt pas als de grote schoonmaak komt in het seizoen van stormen worden de geuren geüpdatet door het blad dat in de herfst gevallen is en meegenomen…

ik heb ze zien bewegen de regen en het doek ook hoe jouw penselen de donkerzwarte bui langs het zwerk joeg als jij dan even rustte brak verderop de zon en glinsterden frisse druppels op een oude regenton jouw beelden zijn geen plaatjes maar stukjes natuur die met hart en ziel begiftigd zijn in de na- middagse zonneschijn…

ik zag de flits steeds weer dwars door de kamer schieten in de zachte trek openden gordijnen voor even een lichtende plek waar stofjes zich opwerkten in de lucht beschenen door zon op hun rug juist daar waar stilte was en tijd vergleed in generaties lange immobiliteit dansten de stofjes in een totaal bewegen enkel…

de winter werd groener dan de lente zich ooit in een zomerse bui bloot had gegeven wit rijpte vorst zijn herfstige oogstkleuren aan de al enige tijd kalende takken bij bevroren vlakten onder een zon die op een krakende ijsvloer zijn scheve schaats aan het uitproberen was tot in het wak waar de wind rimpelend vertelde dat zon…

zacht draagt licht zijn kleuren over mijn gezicht in een heerlijk zonnegloren wordt warmte geboren waar jij en licht jullie eeuwige passe de deux dansen raap ik schaduwen die warm van de zon roder kleuren om en om ik leg de avonduren in een ronde mozaïek bekleedt zo de aarde tot wij aangeland zijn bij de nacht waar alles in zwart…

je danste met de eerste regensluiers in je haar nog was het droog op blonde hoogte maar druppels holden achter elkaar aan en slierten in het snel naar beneden gaan water in je nek je lachte schudde miezer in het rond op de draaiende beweging als hond de warme bui gaf je een tweede huid die als gegoten zat waarin jouw…

nog gloort in het blauw van je ogen de witte wereld die zwart omkranst door tegenlicht intens helder brandt ze blinken onder plukjes gemêleerd grijs dat met alle kleuren herfst spaanders de komende egaliteit van sneeuw en ijs snel zal breken waar ook je lach de snerpende kou zal doen gloeien in een opbloeiend contact dat een magische…

moleculen schuurden vreemde kleuren uit de zonne-energie in het nog nooit gebeuren zag ongezien de merkwaardige waterval in rood groen profileerde zich noorderlicht maar de waaier kende ander licht het was niet buitenaards maar ontsnapte aan de trage vaart van de natuur die in middeling van evenwicht compensatie zocht voor…

je triomfeerde met de licht hautaine blik die in vitaliteit een jeugd uitstraalde vol lijnen met fysieke aantrekkingskracht de vereenzelving overweldigde als een begeerlijk kleinood dat in verfrissing afrekende met kleinburgerlijke maatschappij opvattingen sterk voelbaar was de legitieme cohesie met nieuwe sentimenten die de…

ik dacht dat ik ooit in de zacht rode delen van jouw hart je ziel zou gaan ontmoeten zij bleek geen onbekende voor mij omdat de ziel- en harts- verbondenheid door liefde geringd was alleen op haar entiteit kon ik geen vat krijgen zij leek op een andere planeet te leven energetisch verbonden met elkaar haar buitenissigheden…

zij wist dat de verte haar wenkte met onderscheiden kleurenpracht alsof er al die tijd naar haar werd uitgekeken en gewacht vorm en compositie waren steeds duidelijker te zien in het naderbij komen nog spraken zij niet maar hun geuren bestreken het uitnodigingsgebied jij hebt de schoonheid van deze bloemenhulde aangenomen en…

ik heb het oplaaien van de branden in je ogen gezien de verschroeiende hitte van het immense vuur in je ziel gevoeld lucht waarde rond met dood vermomd als rook en gloeiende as zacht brak de hemel in flitsend ontladen rolde donder uit gerafelde gaten er was geen tijd en plaats voor angst het zintuiglijk bereik herkende…

ik heb je nooit ijsbloemen gegeven als restant van het veel te snel gestold leven vaak was het de kou die trager leven gaf waar warmte ooit standaard was ook het gebrek aan samen gaf te weinig kansen om elkaar eens goed door te warmen geef mij je hand die ik niet meer laat gaan dan open ik mijn hart die warmte is basis voor…

ik vond jouw boek op de open plek in het bos waar de maan en het mos elkaar raakten feeën rustten nadat zij hun dansjes maakten sloeg het boek open en voelde hoe warmte en magie tussen de pagina’s lagen als bladwijzer om verder te gaan op het pad dat jij volgde want ik weet me anders zo alleen ze zijn allen bij ons gekomen…

ik zag hoe jij zeeën kuste met de harde hand van graniet en basalten rots hoe jij in warm tropisch blauw op witte stranden rustte in naakte trots jij wond winden om je vinger in het oog van de orkaan waar jij je ongeremd liet gaan toch heb ik ook je tranen gezien over het verlies van synchronie door de natuur in de entropie…

ik zag je in terloopsheid opvlammen door een zonnestraal waarin jij een helderheid aannam die de werkelijkheid extreem overtroefde ik heb wel vaker van die deja vu’s gehad maar deze keer was het duidelijk veel meer en intenser omdat ik vlagen van verse verf rook uit frisse kleuren ik ben je achterna gegaan heb in vele lichtstralen…

in rood en groen staan daar de in glinsters verpakte attributen die horen bij een zalig kerstfeest de jaren van rust tussen versieren en opruimen hebben geen afbreuk gedaan aan de magische gloed van weleer de uitgepakte zaak heeft zo te zien wel veel stuk gemaakt maar de tijd voor nieuw is voorbij deze outfit hoort erbij…