Alle inzendingen van wil melker

jij hebt mij jouw wereld laten zien die aan de binnenkant van je ogen nadat ik al zo lang vorm schoonheid en kleur van buiten had bewonderd vaak opende je al in oogopslag liet mij de fine fleur van het moment subtiel genieten maar het echte beeld dat op je netvlies is geëtst was voor mij nog heel lang privé jouw wereld…

lange benen dansten warmte omhuld maar de passen muziek en het scenario klonken koel straalden een niet comfortabel gevoel van balans uit het onverwacht zomers ontladen viel niet bij iedereen in goede aarde voor een weers- omslag neemt ieder zijn tijd om 4 uur donderde bliksem voorzienigheid…

met vurige ogen schepte jij zwart weg achter wit dat als bron overliep en tot grijsgebied verkleurde contrasten vervaagden en essenties konden zonder doorslaggevende motieven niet relevant meer zijn het was pijn die dorstte naar licht om de scherpte niet meer te voelen van het geluid uit duizenden kelen…

ik heb de jaren voorbij zien gaan in jouw smeltkroes van edele metalen en nog glinstert filigraan haar bijna eeuwige jeugd om te ontsnappen aan de vrijwel alles overheersende zwaartekrachtboog schitterend hebben de diverse smeltpunten de puurheid laten zien op het toppunt van hun verschijnen in eigen kleurlijnen daar waar…

gelukkig schaduwde je nog steeds maar leven beeldhouwde al in onvergankelijk steen je verscheiden op fundamenten die evolutie al bij jouw geboorte had klaar gelegd in groeven en lijnen die door de matrix van genen verfijnden heel apart was dit verschijnen in twee werelden waar contrast nog in beweging was en verdieping niet…

ik zag je ogen naar mirakels kijken en er zonder enige vrees in blijven handen bezwerend scherend langs extreme winden glijdend in gesprekken met elkaar nog was er nauwelijks iets bovennatuurlijk aan omdat alleen de standaard was gedraaid waar vroeger veelvoud en middelpunt regeerden is tegenwoordig persoonlijke insteek…

ik voelde je hand vol zachte dromen ze volgde de rand tussen haar en huid ze sprak met alle haren over het gezamenlijk ervaren van de nieuwe coupe je vertelde dat ik lachte op de schattige manier van rust en totale ontspanning ogen gesloten handjes half open in de verwachting van nog meer van boven…

ik heb van jou de lach geleerd waarmee ik expressie geef aan blijdschap van binnen uit ik zie je vingers gaan op zoektocht naar warmte en liefde in onze gezamenlijke lichaamstaal zij bespelen kleurend de ruimte delen beweging in elkaar raken tot wij onverwacht blijven haken in een lach waar de wereld van zal houden…

waar volmaakt het eeuwig zoeken naar foutjes in schoonheid uitlokt speelt bij jou de lach van zeker weten een eigen spel schuift hemel weer een plaatsje verder is superglans net een verblindend stukje hel dat oplicht waar contrast het paradijsje ziet soms wolkt wat speelse magie aandacht kleurend boven de scenes waar jouw volmaaktheid…

warm golfde het lange al geel gepunte hoge gras onder de vlagen wind die ver aan de horizon beelden deden trillen wij bewogen nog stiller dan de woordloze omgeving waar slechts een vogel schreeuwde om schaduw en wat druppels fris nog zoog hitte aan de grond die na de laatste transfusie water begonnen was aan brakke lagen…

uren kon ik naar je ogen kijken proberen de beelden te begrijpen die jij uit je leven liet zien je lach bleek het podium dat jou altijd getrokken had niet om te laten zien wie jij was maar wilde zijn meer om te geven samen momenten beleven van intens plezier waarvoor jij en wij zitten op de bankjes hier jij nam ons bij de…

ze plukte wol handenvol met rust en liefde ze stuurde niet maar begeleidde zorgzaam zacht eerst keek zij ze aan tot het gaan klikte in samen warmte delen met hand en huid de kou langs voelen waaien is toch anders dan ze met hart en ziel aaien…

zacht gordijnde regen het transparante zicht in bol en glijbewegingen wisten zij oneffenheden op het glas dat bij nader inzien toch niet meer zo helder was alleen komen bracht wat stress voor het uitgaansleven met plu of laarzen wat jij het dichtst bij handen had…

jij bent als zacht fruit in harde handen die de energie al ver voorbij de tanden hebben opgebruikt door alleen al de geur van deze lentegift nog zijn de kraampjes dicht maar het warm aroma ontsnapt tussen de zeilen uit de vol voorjaar opgetaste stalletjes nog houdt een klein probleem de verkoop tegen het is de donker dreigende…

jij hebt soms een gekke lach in je ogen armen en benen molenwieken een fleurig pandemonium dat uitnodigt tot heerlijke deelname een aanleiding is niet te achterhalen het hyper zijn bij jou is nooit van het kwalijke venijn er is geen onderscheid in wie achterblijft en in samen vieren weldadig sluipt rust op kousenvoeten binnen…

ze nam stilte mee uit een zee vol herrie waarbij van iedere golf die oversloeg het volume brak op het onbegrip van zwart basalt ze opende het cordon van donker geloken ogen wierp zand om het laatste argwaan niet te zien sloot handen tot kring danste haar pirouette er grafisch midden in waarbij zij de blikken aannam rondde…

ik zag je gaan een witte vlek tegen het donker zwart wolkendek en keek je aan de bui ontlaadde met alles van zijn gade nog bleef je staan er was geen afstand in depersonalisatie waar dimensies normaal waren vervloeiden wij in een gebeuren de buitenwereld spaakte in eigen wiel meteen vervielen de specialistische zintuigen tot…

er stapten twee benen mijn lengte voorbij niet alleen hun snelheid maar ook de soepele schoonheid onthutste mij nog was haar blik niet van de horizon geweken zij had mij nog nauwelijks bekeken pas toen ik moest dribbelen stribbelde zij tegen zij was godin in het franse land met mij aan de hand haar zwierige gebaren wezen mij…

wij gaan geen herinneringen begraven die nog nauwelijks werkelijkheid hebben gedragen ja warmte en liefde in het leven van nu zonder te beseffen dat je ook drijfnat wordt van regen zonder plu vitaal in het dansend nemen van kleine drempels die hun stempels niet onopgemerkt op ons achterlaten maar die in spanning en vernieuwing…

we zagen de lucht uitwolken als was het sneeuw kleine glinsters spatten het licht ver van ons heen zacht dekten vaag natte plekken jouw voetstappen voor ons die wij vol verbazing en met een glimlach volgden op de achtergrond het orgelboek transitie waarin zware tonen rijken en bestuurders kloonden tot de bv nederland voor meer geld…

ik zie je stralen bij de gedachte een frisse neus te gaan halen daar buiten waar warm en kou zijn eigen kleur kiest die samen de schoonheid van het moment bepalen de basis een huid die verschillend kan reageren op de weerssferen en toch in staat is een behaaglijk gevoel te genereren of aan de bibber gaan om warmte te laten ontstaan…

je stapte onzekere passen liep een vage weg onder een onbekende hemel het voelde als gewoon aan de wandel alleen mensen waren er niet geen lachende gezichten je miste de zwaai en het vriendelijk groeten ook huizen hadden een andere kleur een bankje zou fijn zijn om even te rusten en dan beleefd te vragen waar we nu zijn…

ik zag je hand op het behang ogen die wegdroomden vingers die de tijd nog voelden in de pijn van toen die even krampten toen je weer de stemmen hoorde van het twistgesprek op de overloop waarvan je in de toon alle hoop verloor nooit is het meer goed gekomen de lat was veel te hoog gelegd wat restte bleek het laatste op de…

zacht en warm voegde zich het leder van de bank naar ledematen die ontspanning in vorm en kleur zagen niet eens het commerciële spel van bieden en overtreffen maar juist het signaleren van de klikken van verstaan de lach als uitnodiging in herkenning en ervaring de zit een heerlijke evenaring van het thuisgevoel ik zag je…

ik dacht dat jij de ordening van liefde in je had in mijn ervaren bleef ik in gênante onkunde naar vrijheid staren speelgoed kwam warmlief bovendrijven maar kleur en vorm konden niet met echt wedijveren er moest een trigger zijn in dit minzaam proces juist in kleine dingen bleek contact in elke fysieke vorm een investering met…

ik heb je niet gevouwen jij hebt jezelf te water gelaten hard rennend op lange benen het scheepje in je hand dat zonder ruime sop meteen op de golven teruggaat naar het strand wij hebben het scheepje op droog zand gelegd vouwen glad gestreken en langzaam op gekalefaterd ondanks jouw dwarse te water lating ben je goed gedoopt…

ik voelde haar verre blik uit de witblauwe kou van de vroege ochtend en herkende al jouw warme vibrerende intensiteit nooit ben jij alleen omdat jij levenslang gedeeld hebt voorbeelden ongemerkt hebt weg gegeven aan allen die leven zo ook je lichaamstaal die het verschil tot in de puntjes kan aanvullen en onbewust liefde…

ik zag je donkeren in de met licht doorschoten wolken nog kleurde je lach in het al duister geweld natuurlijk was jij bang zoals zovelen voor het plotselinge en ongrijpbare dat zich manifesteert in elektrisch ontladen na immense klappers zonder weerga in grijs vallende schoonmaak wist het onweercomplex gelukkig weg te komen…

wij hebben gewandeld gelopen en gesprongen later het praten toen gezongen samen met alles om ons heen lachend en met plezier op een wonderbaarlijke manier van twee kanten komend aard en hemels heerlijk dromend waar zij kleuren bloeiden zongen wij hun melodie vloeide muziek uit de charismatisch charmante lenteweelde van de…

zacht golfde haar warmte over zijn gevoelige huid het kouwelijke had hij mee nog van thuis waar velen geen echte warmte kenden en eerder voor overleven stemden in die tijd hij keek haar aan zij lachte toen haar flow zijn aura raakte en daar een energetisch contactpunt maakte muziek zong door zijn lijf op een wijs die…