Alle inzendingen van wil melker

daar waar dagen in uren doorleefd worden met een tastzin in de hoogste frequentie trillen alle dimensies ik weet waar je huid is opgeschuurd geplamuurd door veelvuldig raken in gepassioneerd contact maken de weg terug vol verlangen naar meer de blik besmuikt omdat de wereld in jouw lach geheimen ruikt van weleer…

ik zag je aura kleuren tegen het mat van universa diepste zwart jij kwam naderbij en tegelijkertijd interfereerde jij onbedoeld oplichtend in mijn spanningsveld samen kwamen wij tot exquise kleuren die schitterend verslag deden van dit gebeuren nog is ons fenomeen kleinschalig maar de uitgaande stroom fotonen lichten al…

je wees ik keek langs je blik over zee zag en profile in je gefocuste blik de schrik van het moment voelde spanning in je hand zag voeten bewegen in hun diepe indruk op het strand bij de afzet van leven in rood keerde het tij de noodhulp was al dichtbij flarden van stemmen in zwaaien uit reddende vesten nog bleven woorden…

van heel ver klokte vrede een onbekende melodie voor gespitste oren uit een donkerrode stenen toren zacht omhulden tonen de tik die agressie geladen was en toch zijn boodschap gaf in verrast ontvangen nog waren zij niet klaar met hun onderling getwist de boze blik die werd geworpen met ach stik generaties hadden elkaar…

jij hebt mij ooit jouw winkel van magie laten zien zonder mij de weg te wijzen de voorgevel wat teruggetrokken geklemd tussen twee andere blokken de bijzondere sfeer verbaasde mij door de uitstraling van talloze energiebronnen de toonbank met zijn vele aura’s die jou moeiteloos passen ons in kleur verrassen de vitrinekasten…

jij hebt de wind gewist die in de ochtendglinsters zonnekleuren los zou laten zij twinkelden gevangen stralen in de schemering tot jij de deuren opende en wolken witter riep nevels los maakte van de koude grond die neersloegen op gras en bloemen om te stoeien met licht in dat kort moment ontsloot de hemel voor even om…

voorzichtig knabbelen wij de randjes bij van de grote maatschappelijke taart over smaak valt niet te twisten maar de brokjes die wij op weten te vissen smaken voortreffelijk in de nasmaak zit een passionele gloed die ons culinair stukjes paradijs beloven van hemelse hoogte wij zijn even gestopt kijken elkaar diep in de ogen…

ik heb ze geteld de duiven aan de overkant rustig naast elkaar zittend op de dakrand wachtend op de gulle hand die voer strooit op straat kijkend en koerend loeren naar het zo bekende gebaar in glijvlucht naar beneden waar heden hen toelacht ieder op zijn beurt zonder schreeuw en gepik naar elkaar scharreltijd is aangebroken…

je bent geen clown je tranen vloeien rijkelijk in jouw warme liefdevolle kijk op de wereld om ons heen waar samenhang scheurt en rafels pijnlijke plekken laten zien in onoplosbare situaties waarin wegkijken de pijn ontkennen is dan gaan handen uit de mouwen worden getrouwen tot eenheid gesmeed waar men van een samen weet die…

zacht vulde achtergrond de ruimte in rond je gezicht accentueerde zo de vriendelijk huiselijke stemming van jouw leven aan je gebaren hing initiatief ogen hadden de uiteindelijke regie toch was er geen enkele sprake van een overheersend aanwezig zijn juist de combinatie van contrasten zorgden voor een harmonieuze lijn…

je lange slanke vingers manipuleerden behoedzaam de tijd met magie en vergetelheid hun verlokkend wenken gaf ruimte en vorm aan een nieuw creatief denken waarbij intuïtie aangesproken werd die zonder taal zijn eigen verhaal regisseerde je miste routine maar een artistieke re-birth opende wegen sloeg nieuwe paden in waarbij…

ik heb in je sporen bloemen zien bloeien hun harten kleurrijk oplichtend in tal van vormen voluit waar jij in een teder moment het kleinste bloempje in je handen liet groeien bloeien nu struiken de bermen uit donker ruizelen reuzen hun weemoedig refrein want jij was hier en zij willen zo graag ook hoog bij je zijn…

ik heb ze zien spelen de kleine orkesten niet alleen hoempa maar ook kamermuziek voor een uitgelezen publiek of in de zaal naast de bar waar dans de inname snel groter maakt in het zicht van de kleine uren belt overlast traditioneel de bekende klachten van de buren dan selecteren vocalen een eigen groep neuriën anderen…

er scheen geen maan maar het leven lichtte ons bij met haar kleur kleine takjes knapten en hun muziek vertelde van het volgende pad op het zachte mos voelden wij de vochtige veerkracht in een zuigend gaan maar er was meer ook op het stille web onder de grond roerde lichtsnelheid zijn info in tal van processen werd zonne-energie…

ik heb lijnen zien verharden in gezichten die niet meer willen praten waar in groeven schroeven steeds vaster worden aangedraaid in stilte die roest het enige dat entropisch woekert is het eigen gelijk zonder bijval hard als ijs maar massaliteit is geen bindende kracht waar ieder voor zich gaat en de god voor ons allen helemaal…

waar satijn ons scheidt is de grens al open voor langere tijd verpakt in feest kleurt liefde muziek in talloze refreinen waarbij het zachtjes deinen stilaan gaat verdwijnen in spannend gaan en satijn de drijvende kracht blijkt te zijn in een frictievol bewegen zacht dekt zij ons toe als wij de bloem met een intieme zoen…

ik zag je beweging in de herschikking van je gewaad toen ik de zaal binnenkwam keek jij mij meteen aan gereserveerd met veel geschiedenis in je ogen een lichte blik met intens maatschappelijk vermogen en kracht stilte ademde spanning in deze kunstmatige pracht waar geschilderde emotie zich losmaakte uit vensters waarin…

ik heb je de kleuren laten zien uit een veelvoud van pigmenten streel penselen rond en plat waar hard en zacht reflectie geven op het dagelijks gebeuren voor het grote vlak lijkt de spuitbus een betaalbaar gemak maar milieu vervuilend om van te huilen als precisie hulp werkt voor mij het mes in scherp doortastend steekgedrag…

het buiten was kapotter dan je dacht had meer beschadigingen dan je zo op het eerste gezicht zag we weken van van het nog niet goed gebaande pad dat door slechts een handvol mensen redelijk en gebruiksklaar was platgetrapt de sfeer was niet zo warm als weleer toen wij de bomen raakten en grappen met hen maakten over de gewone…

ik spoorde op het ritme van rangeren stopte en trok op tussen langdurig stilstaan met op ruiten de druipende regendrop zoals altijd zag ik in beslagen ramen je gezicht passeren in de talrijke stops riep jij alle namen van stations verderop ik veegde strepen maar je kwam niet dichterbij alleen je ogen keken met veel…

als ik in je ogen kijk gaan de werelden van vroeger weer open in alle geheimzinnigheid waar getoverd en gedanst werd in plezier beleven met elkaar op muziek die lachte met hart en groot gebaar toch trilde de snaar in oeverloos verdriet van de verdwaalde die bang en in de war ontroostbaar om zijn moeder riep jij hebt mij altijd…

jij lachte hij paste nog even in kleine kringen liet jij ogen dromen alleen kijken zonder woorden begrijpen in zachte tonen begeleidde je stem de beweging die langzaam zijn expressie vond in de aanleg van zijn eerste lach waar jij beloning straalde bepaalden jullie samen het einde en begin van deze bijzondere ontwikkeling…

zacht streelde natuur de groene uitlopers van aarde jij kende het proces als choreograaf in kleur timede met zonnewarmte het bloeien speelde met wind het voordeligste groeien in gesprek met de nieuwe maan juist in de lichte nachten draaiden wortels en stam de hele fabriek op het ultieme wachten pas als jij lachte vol liefde de…

zag onze beelden verblikken nog verblozen tussen de resten schuim van golven waarin wij verpoosden nog keek de zon over onze schouders mee in de grijsgroene spiegel van een onrustige zee pas later hield de wind zijn straf regime voor gezien gaf omslaand water wat kabbelend geklater de terugstroom van vloed speelde zand…

ik zie de vonk die overspringt uit de levendige communicatie die langzaam in debat zijn lading vindt argumenten kleuren de toon die als een droom gestalte krijgt zichtbaar in gedeelde werkelijkheid al aan de oppervlakte drijft nog zijn het gedachtenspinsels die haken naar de echtheid van bestaan in verder willen gaan dan luchtkastelen…

de droom in je stem heeft mij meegetroond naar vergezichten waarvan ik het bestaan nog niet wist waar ik bij iedere streek in een andere spiegel keek die toch nog deel uitmaakte van het landschap in een vitaal eigen vibreren laat de melodie van leven zich horen in zacht warme geborgenheid die druppelt uit een bron die al…

fraai parelden vriendinnenstemmen door elkaar in blijde euforie van samenzijn na jaren de tonen dragen meer bagage dan voorheen en ook de uithalen weten zich nooit alleen woorden stemmen overeen geboren in hetzelfde licht en streekeigen accent dat weer snel went de jaren zijn verdwenen en herinneringen krijgen jonge benen…

ik voel weer de stilte van vroeger toen alle ogen zich vragend op mij richten ik in paniek zoekend naar antwoorden om aandacht in de kiem al te smoren even terug in de tijd van onderwerp en vraag want de uitkomsten blijven vaag het voelt als gebrek aan vertrouwen dat niet met woorden weer op is te bouwen ik hoor…

je deelde altijd uit jij die zoveel te geven had uit de schoonheid en warmte die je bij je geboorte meegekregen had de liefste ogenblikken waren een op een voor even helemaal alleen je zachte lieve blik veranderde mij maakte mij van binnen warm en blij je lach zette plezier in gang alleen al de handen vast gaf ieders emotie…

ik zie hoe spelende vingers jouw creatief gevoel leven geven door er van blijdschap af en toe lucht tussen te blazen in je ogen donkeren lichtjes hun pret om het slagen van wat jij in vorm en kleur hebt neergezet langzaam komt iedereen in de ban van jouw shining die straalt van geluk de creatie kan niet meer stuk…