Alle inzendingen over koortsachtig

een onvoltooide zinsnede dwars door de tijd door het spectrum binnen het kader van voorzichtig ademhalen om eindjes niet te verliezen in dik hout, planken en koortsachtig balanceren, op het scherpst van de rede, de schede paarsig, tot geinig blauw of het geel van kamelenpis, grauw tot het grijszacht van droge mist gedreven door…

worden een merkwaardig verschijnsel maar Malcolm Lowry beschrijft het in 'Under the Vulcano', mijn god wat was de schrijver dronken maar zo goed schreef hij voor hij doodging het kan wel zijn dat hij in de spiegel keek en dacht: alles wat ik heb gezegd is niet waar geweest niet eens een leugen zo ver naast de waarheid waar ik koortsachtig…

Ogen rusten koortsachtig, geen oog meer voor de medemens. Bereikbaar zijn is een grote zegen, maar het verlangen tot menselijke verbondenheid blijft toch onze echte wens.…

het lijkt zo windstil in het land van litera de laatste bladen papier trillen nog lang na gedreven beschreven het podium zo leeg koortsachtig schitterende ogen verlichten het hart niet meer de wereld is weer het domein van kale praatapen die woorden halen uit versleten gietvormen of nieuwe samenstellen die afsterven voor ze begrepen…

er is een stilte in het kind een donkere onderstroom van dingen die niet gezegd worden het leven van het kind staat stil groeit niet het kan niet bewegen een lege ruimte in het kind waar niets bestaat waar zelfs geen lucht is in de wachtkamer van de dood blijven tijd en ruimte steken in één zeldzame zin: mama slaat koortsachtig…

De zee nam meedogenloos Dit keer van het land Ineens met grote kracht Op gruwelijke wijze Meedogenloos Het werd immens verdriet Wereldomvattend Onbeschrijfelijke onmacht De wereld weent Weet niet hoe Gezichten grauw en verdoofd In hun ogen de gruwel De onmenselijke schreeuw Koortsachtig zoekend naar anderen Hoop Kinderharten verschrompeld…

Hoger en hoger stijgt hij zo de sterrenhemel in, koortsachtig zoekend naar een uitweg door de tijd, maar in de vroege morgen door het licht weerlegd gaat hij weer mokkend liggen in haar waakzaamheid.…

Een eenpersoonsbed en een koortsachtige verlangen dat om verandering vraagt. Wanneer de alleengaander 's morgens opnieuw ontwaakt blijft die hopen dat zijn verlangen de mogelijkheid op een verandering uitdaagt.…

Waar de ogen zich koortsachtig op hun doel blijven richten; ver van huis in een schijnbaar ander land. Een leven kent zijn vergezichten. Het gras lijkt er altijd groener om het anders kunnen doen. Onbereikbaar lijkt het veelal. Voor je het weet zak je weg in het moeras van het goede fatsoen. Toch mag je altijd blijven hopen.…

Wéér rijdt de waanzin door de nacht; Koortsachtig Glinstert in het spatbord de nieuwe dag.…

tegelwitte gezichten waarlangs de morgendauw een uitweg zoekt Verdwijnend in het vlechtwerk van weggehakte stemmen, in een spiegel waarop alles dof en pijnlijk opdoemt Met een veeg verdwijnen ze voor even om al ras hardnekkiger en venijniger in mijn gewist geheugen terug te keren Ik sla ze om, de zwarte en grijze tijden en ritsel koortsachtig…

kwijt ben ik al mijn zinnen zonder woorden om te beginnen ook het einde ervan is zoek de vele letters in het boek de roman, die ik nu lees, blijven ongehoord ‘t is niet mijn verhaal, een vreemde taal als losse letters vluchtend in een woord dwalen mijn gedachten dweilend zoekend naar woorden, koortsachtig ijlend geef me raad, hoe zal ik…

Het leven gaat door Wat je ook doet, wat je ook laat Wat je denkt of denkt te denken Waar je tegen bent, waar je voor staat Je liefde en genegenheid Warmte, vertrouwen en interesse Alles groeiend met de dagen Groeiend met de zuiverste finesse Je onzekerheid en al je angsten Zenuwachtig en koortsachtig blijf je vechten Een beter bestaan…

Koortsachtig blijven wij ons afvragen onder het genot soms van een glas Trappistenbier. Gaat het hier om één van die sterke verhalen? Of gunnen wij de wetenschap haar eigen gegronde plezier? Is dat vragen naar iets onmogelijks? Buiten ons geestelijk en fysieke bereik? Velen lichtjaren te ver van onze aarde?…

hier moet het ergens zijn klepperende lepelaars onderbraken even de hebzuchtige koortsige verlangens hier moet het ergens liggen hier zouden ze op dat machtige Zuidland botsen zo zuidelijk had nog nooit iemand gevaren de kaartenmakers lieten hun verbeelding spreken het Zuidland werd een getekende werkelijkheid hebzucht voedt…

ga eens na welke perso(o)n(en) u deze week dicht zijn gekomen met verdachte uitstrooiingsverschijnselen hierna als volgt op te sommen: zo mogelijk gelijktijdig koortsachtige blik belazerd voorkomen aanzwellend kusgedrag onzekere tred afmatting in de gelederen triest qua levensverloop vulgaire uitstraling afwezig in uw gemoedsrust.…

het berkje is een volwassen boom geworden maar wat gebeurde er met het hartje zo maagdelijk schoon, als het toen was zo verwilderd leek het nu mijn gedachten vochten in een mist hoe koortsachtig ik ook naar de waarheid zocht ik kon.... of wilde niet begrijpen achteloos streelde mijn hand 't hartje een vervlogen herinnering op mijn netvlies…

Liever strooit men smoesjes na koortsachtige consequentia dan vlot te roepen 'Hier zijn wij!' Word belangrijk voor de ander. Geef elkaar wat vaker gelijk. Dus Kopstuk: zie af van eigenwaan. Maak ons fraaie landje leefbaarder!…

Ik voer koortsachtig met mijzelf een dorstig spel Bij iedere zinderende kilometer die ik tel. Mijn ogen zijn begerig Op zoek naar het El Dorado van goud. De stad waarvoor mijn ziel gestorven is Voor zij wijs kon worden en oud. Ik heb mijn graf gegraven In deze hete hel van hebberigheid.…

met haar knappe vent bouwen ze weer aan hun nest weldra is dat kunstig nestje klaar behoedzaam legt zij haar eieren daar eerst een poos om beurten zitten broeden dan is het tijd de jongen te voeden ze vliegen dan razendsnel af en aan hun kroost kan het niet vlug genoeg gaan met snaveltjes wijd open ongeduldig wachten terwijl hun ouders koortsachtig…

vogels in hun vlucht mijn gedachten zweefden vanzelf naar de horizon het leek alsof ik met hen méévliegen kon laag over de branding scherende meeuwen die naar mij een boodschap schreeuwden de golven rolden hun bericht naar het strand schreven zomaar allerlei letters in het zand terwijl mijn ogen er ijlings overheen dwaalden mijn hersenen koortsachtig…

Er is koortsachtig overleg dat vast en zeker ons betreft. Vinden zij hier net als wij de weg? Is er ook van ons verweer besef? Daar in die hoek ligt onze dodenakker in de oksel van de nacht waar allen vrij zijn van gejakker; het omhulsel van ons voorgeslacht.…

Winkelende dagjesmensen Komen koortsachtig en gaan; Het centrum werkt als een magneet. Mee met de stroom keert de vrouw Huiswaarts snel, achter haar valt De slagboom dicht en verzamelt Zich menigeen die drommen zal Zodra de weg weer vrij is, Bang dat een voordeel kan ontgaan.…

Mijn herinnering vervaagt, koortsachtig probeer ik me dit in te prenten, maar veel te gehaast keren de omtrekken van mijn kamer weer.…

van de hedendaagse vijand En het ontwijken van mensen gaan hand in hand De explosieve aanwas dezer pandemie Eerst lauw onthaald op hoongelach en apathie Het hing volgens virologen al in de lucht Drie F-35’s meer blijkt nu pas spilzucht Door onze grootheidswaanzin en arrogantie Zitten we al vast tot na de paasvakantie Ondertussen tezamen koortsachtig…

witte donsdeken langs de armen Van de twee bezwete lichamen Langs de kant van het bed Op de grond Er klinkt meer en meer gekreun Van steeds dieper achteruit hun mond Hun lippen vallen hijgend van elkaar Terwijl ik op mijn knieën het bed betreed En mijn handen zich langs het laken banen Richting hun zachte warme dijen Terwijl de geiligheid koortsachtig…