Alle inzendingen over tot sterrenstof

ik zie ze gaan als strepen aan de hemel hun zielen helemaal vooraan geen ballast of verder aards omhulsel alleen kristal markeert de vaart tot waar de tijd zijn grenzen lost en naadloos overgaat in eeuwigheid ze zijn vervlogen in oplichtend sterrenstof met vurig laatste groet hun speelsheid is weer samen delen zij stralen nu oneindigheid…

De glinster in je ogen laat sterrenstof twinkelen Mysterieus, zwevend en bewogen strijkt het vanuit de hemel op mij neer De twinkel in je ogen bekleedt met glinsterstof Mijn naakte waarheid raakt doel, keer op keer Heeft mij met warmte omgeven Ik sla het zachtjes om mij heen, zak even in gedachten weg en geniet nog heel even…

Uit sterrenstof is hij weer opgestaan, achtervolgt de Stier als nooit tevoren, maar tevergeefs tracht hij hem te verslaan: hij is voorgoed in winters licht bevroren.…

Zo ook ontstaan planeten, uit onzichtbaar sterrenstof. Zo ook trekken oude gedachten, die geen mens kan zien, nieuwe gedachten aan. Zo ook trekken gestorven mensen, nog ongeboren kinderen aan. Zo ook ontstaan gedichten, die nog niet bestaan, uit het bijna niets. Uit leegte en stilte, wordt het ongelofelijke geboren.…

Over de verre heuvels met een jas vol sterrenstof wordt hij mijn man.…

Uit dezelfde sterrenstof. Dat je verschillend lijkt. Niet anders bent. Dat problemen elkaar oplossen. Dat je elkaar spontaan herkent. Omdat liefde liefde kent. Zodat je je thuis mag voelen. Bij elkaar.…

Kan ik vergeten Maar waar ik ook zijn zal Na deze mooie reis Trots kan ik zeggen Ik kom van het Paradijs Ik zal op je wachten In mijn sterrenstof dromen Tot zich voegt, lief, Jouw en mijn atomen Slechts dan hernieuwt zich De eeuw’ge cadans En komt het heelal weer Perfect in balans Uit mijn bundel: Zomaar uit het niets ... iets…

De uren waarin ik slechts zong het praten achterwege liet de diepte van de stille nacht beleefde verlangde naar wat voorbijgaat De uren waarin ik uit sterrenstof bestond me mee liet nemen en langzaam van je hield.…

dochter is een rode draad zijn laffe daad -toen hij haar nam kwam onverwacht; mijn gram voor altijd durend na zoveel dagen nog haar geest in duizend meisjes zien blond en lang geschouderd bovendien verwaait door mijn verlaten zien tot goud ik voel me oud als ik haar jeugd in stilstand weet het glas is koud, maar straalt door zon als sterrenstof…

Motten die elkander open wrijven, als harde diamanten in de nacht: sterrenstof bekleedt de tere lijven bij hun labeur dat niets van hier verwacht maar van het duister wil de pure pracht.…

Een meteoor schiet door de hemelhof met achter zich een staart van sterrenstof.…

Wij zijn openheid en sterrenstof.…

ontdaan van kledij ontdaan van huid ontdaan van schuld sta ik voor u naakt puur mijn levenslicht stroom vrij uit kwetsbaar maar sterker dan verwacht mijn sterrenstof droom verteerd al heel het heelal implodeert in mijn hoofd explodeert in mijn licht alles aanrakend dwars door basalt kom ik tot jou wij vervagen lossen op verder…

ineengedoken lopen ze door de witte wereld verlaten en alleen Maar dit gaat niet op voor jou want het voorjaar is weer in je terug hoe hard het ook kan stormen jij loopt met grote passen met de wind in je rug De winter ademt een kille sfeer uit het kan je niet bekoren je hebt de liefde opnieuw ontdekt daarom is de sneeuw net sterrenstof…

Stralende zonnen en sterrenstof. Beken en snelstromende rivieren. Bewegingloos lig ik op de operatietafel. Verwonderd kijk ik in een universum. Mijn oogchirurg is aan afronding toe. De laatste lasershow gaat beginnen! Daarna sluit hij het planetarium. Verwonderd en met vragen sta ik op. Mijn oog is tijdelijk blind geworden.…

de avond is tot de nok met nachtblindheid gevuld ons beider ogenblik is de schemer al voorbij maar er is meer, wat scheelt het eigenlijk, wat is deze plek in de zintuigen van ons heelal, waar komt het licht uit sterrenstof vandaan, water naar de zee, schaamrode golven voor de boeg, alsof zij voor hete adem wijken dit voorgordijn…

De trotse dag loopt op z’n laatste halmen en begraaft de aardse vuilnis achter zich, laaft zich aan de transcendentie van de nacht, breekt in duizend splinters, verwaaid tot sterrenstof en stuifzand in de ziel van mijn gedicht.…

Een vrouw op sterke bodembenen heupenwiegend bekwaam tot dracht en jagen De romp een spanningsboog, met licht geheven armen die evenwicht bewaren tussen de lucht en aarde Het kleine hoofd met vlinderogen is nooit te zwaar en reikt voorbij de wolken naar wat worden kan De spitse tong likt maan en sterrenstof en steelt daarmee de toekomst…

ik doop mijn ganzenveer in een inktpot vol tranen waarmee ik verzen schrijf in de blauwe winterlucht over hoe we samen dansten ondanks het hebben van vier linker benen zwierden en zwaaiden we niemand dacht aan later want al wij hadden was het nu twinkelende ogen, jouw koude handen warmend in de mijne samen opgaand in een sterrenstof…

De mens, denkend nietig klompje sterrenstof in de goldilockzone, tracht het te bevatten. Maar de kringloop der seizoenen is niet te verklaren aan een eendagsvlieg, noch de weidsheid der wereldzeeën aan een kikker in een put.…

ergens na te lezen overal kalmte voortijd van avondmaal dichtbegroeid op den duur ontbost rustend graan is koren op de molen wolken verjaren met binnendrijvende zon stille genade benadert iets van troost alles is eeuwig zodra het hart onbewogen in tuinloze aarde die toekomst verzwijgt en vlees verteert - na adem komt sterrenstof…

je alle angsten voorbij zochten je voeten naar vloeibare uitgerekte uren leidde iets je misschien naar de vertraagde tijd waarin alles langzaam maar zeker wegdrijft van het land stuurde de god van de dood zijn gezant misschien die je zag noch hoorde die jou dichtsloeg als een boek waad je door oplichtend sterrenstof…

Hoe moeilijk kan het zijn om de verzen van je hart te lezen en te verdwalen in de tuin der lusten Er was slechts één zomer zonder zwaluw waarin ik blauwbekte van de kou Je kwam onkruid wieden, zei je, maar een dag werd een jaar, een leven lang van omploegen en opnieuw zaad verwaaien Tussen sterrenstof en nog te ontdekken zonnestelsels…

Ik sta op schuif het gordijn opzij een ster schijnt mij flauwtjes toe Het blauwe uur daarna de zon, de dag, de zaak ik ben nu al gaar Bij de wasbak tref ik mijn gezicht een verse wal is in de maak ik zie een mens, eiwit belicht een onsje wil op liters water Maar ook spiegels zijn gevormd metaal en zand, meer is het niet - veredeld sterrenstof…

iets onbereikbaars laat nooit echt los wij zijn geen stenen zijn geen rots maar meer een boom die ziet het als een wereld die beweegt boven ons die wolken ziet dansen en vogels liederen schrijven zoals dat eigenlijk hoort wij zijn de kinderen der sterrenstof nooit groeiden wij ouder en nooit verstoorden zij onze jeugd wij praten wel zuiver…

Ik droom dat ik ouder ben als het heelal wacht in zwangere niets op wat komen zal; ruimte expandeert met baringsgolven die als warmte door mijn lijf stromen; ruimte condenseert tot materie, door zwaartekracht verdicht tot hemellichamen; uit sterrenstof van een stervende ster stolt de aarde in een materie regen; primitief groen leven zet broeikasgas…

koele, heldere zomeravond van de duizenden sterren nog geen teken onze voeten in de zandgrond onze handen verstrengeld in elkaar om nooit meer los te laten zie daar; een vallende ster, welke ervoor zorgt dat we in gedachten stilletjes praten maar ook dit moment onderhouden het onze memorie niet zal verlaten want het blijft voor altijd, als sterrenstof…

Zij zorgt ervoor dat het niet dooft Het vuur dat wordt verspreidt, hij met Zich meetorst als hij reist, hem door Het stormen leidt Zij lijkt gemaakt van sterrenstof Zo helder is haar licht, samen Met haar wil hij terug, zoekt hij Gods Aangezicht Dat danst als goudvonk op de zee Boven meer en rivier, in heuvelland Als van smaragd; edelsteen…

vergeet mij niet stuur je lichaam terug naar die plaats in de ruimte waar ik wachten mag als sterrenstof zul je fonkelen aan het zilveren firmament je zal mijn blik verblinden wanneer jij je stralen zendt je wezen nooit vergeten in mijn innerlijk weten verplaatst in vele genen wachtend door de eeuwen het leven duurt maar even in verbondenheid…

Hij was ooit sterrenstof, materie, element, zal vanaf dat moment vele stadia doorlopen. Zijn collectief geheugen, latent verbonden met het universum, vermoedt instinctief de werkelijke relatie met het grote geheel.…