Alle inzendingen over Een verallen ruïne

Oorverdovend mooi klonk het toen het doorzichtige anker op de straatstenen uiteenspatte, zodat de ruïne het luchtruim besteeg. Zich langzaam mengde met alledaagse wolken. Je wist hoe laat het was. Je had dit vaker gedaan. Morgen zou je het puin wel ruimen, uiteindelijk je koffers pakken, doorgaan.…

Het interesseert mij niet wat je voor de kost doet. Ik wil weten waar jij naar hunkert, en of je durft te dromen over het ontmoeten van je hart’s verlangen. Het interesseert mij niet hoe oud je bent. Ik wil weten of je het wilt riskeren om er uit te zien als een dwaas, omwille van liefde, van je dromen, van het avontuur om te leven. Het…

Fok het gewoon Fok gewoon de leugens. Fok onwetenheid Fok naïviteit Fok scheinheiligerds Fok Sletjes Fok players Fok mensen Fok slijmerds Fok de goeie En de kwade Fok het leven Fok de maatschappij Fok de regering En de naieve bevolking erbij Fok alles Fok iedereen Jullie kunnen me wat Fok oorlog Fok vrede Samen leven kunnen we toch…

Stuur me een brief geef me een uitzicht maak me een mantel schrijf me een gedicht breek me een steen maak me een poort stuur me een ster geef me een woord bouw me een cel met vier wanden licht schenk me de vrijheid van jouw gezicht. --------------------------------------------- uit: 'Een boek van wondere dingen', 2018.…

. - Verloren, lang, 't geluk van hen te dienen, Zie 'k, vreemd en onverschillig, mijn ruïnen, En zonder wrok om wat ik heb geleden; En zonder bitterheid en zonder schreien Voel 'k, zacht als 't stof, 't verlangen op me glijen: Uitrusten, vredig, bij toch lief verleden.…

Wie kent hem niet Sint Elooy onder de echte paardenliefhebbers nog steeds aanbeden en aangehaald heilige bisschop met smidsverleden vandaar ook patroon der smeden Die ruin ros en mens laat delen via tal van vaste formules van zegeningen gaf zijn naam aan de aanpak van nagelgaten eerbiedig Sint Eloois-evel geheten Tot ons gekomen via onzichtbare…

Er zullen heel veel mensen, overal vandaan komen, om de kale ruïne gade te slaan, dromers, lezend in het boek van Victor Hugo: - Dan denken ze de oude basiliek te zien, net zo machtig en zo prachtig als ze was, een ode die voor hen oprijst als de schaduw van een dode!…

Soms kan op 't berglandschap de zon niet schijnen, Dat kleine ding, zoek onder wolk-ruïnen; Dan 's morgens staat, bij donder van lawinen, 'T kosmisch sonnet van kleuren en van lijnen: Grens tussen blauwe, onwereldse kwatrijnen, Hangt smal een wolkenstreep, geel als lupinen; Omhoog, omlaag wijzen, aardse terzinen, Sneeuwtoppen rood, en glooiend…

Ik slaap dag en nacht in de ruïne, het denkbeeldige paleis dat ik zo graag voor jou wil realiseren, de wijnkelders, die ik het liefst tot het einde van ons leven goed gevuld zie, shit!, ik gun je absolute zorgeloosheid, maar vooral mij, naakt en beminnend volgens je idealen.…

Eens de droom van een onder- nemer die tijdens de bouw trots met zijn gezin rondliep, ik zie ze gaan, ze zijn ge- storven, de ruïne de stoffelijke rest van hun droom staat er nog, misschien zijn er sporen van de familie; een eerste steen, tekst op een tegel, een stuk gebrandschilderd raam.…

Er weerklinkt geen samenklank, eentonig raast de wind van alle kanten drukt op de resten van de beschaving, het slechten van de ruïne is het enige dat telt. De wind heeft alle tijd, zijn onderste steen wordt over de wereld heen gedragen, houdt zich op de vlakte door ervaring platgeslagen, maakt hem meester en overwoekert hem.…

In een ruïne vond ik sterven, dynamiet in een grot en weerlichtkrachten om te bloeden uit het oog, aan vissehaken, hakenkruisen kruisen, drie op Golgotha neem terug, het varken dat ik ben, de sloot die stinkt naar rattegif, verdronken in een dode poel als een omgekeerde tor spartelend met zijn pootjes in een putemmer vol met bloed…

waren het korenhalmen vaders en mannen neergemaaid vrouwen moeders en kinderen in gods heilige huis gedwongen worden niemand en niets ontziend opgehokt verbrand en opgeblazen het dorp en haar mensen zeshonderd tweeënveertig in getal worden in ijziger dan ijzige ijzigheid vlammend de toekomst ontnomen in van sadistische salvo’s de ruïne…

ik bespan mijn koets met schimmels, ruinen en een zwarte hengst ik tuig ze op, zwaai en juich maar als ik aan de leidsels trek hoeven spatten vonken uit de straat als de koets zich langzaam in beweging zet, nog draven ze gestrekt, ik kijk niet om zeg me waarom we slaan op hol en stijgen langs ogen vol afgrijzen bolle koppen nokken…

Je was mijn kleine jongen, lief en zacht, jouw oogjes straalden praal en pracht Jouw glimlach was mij geliefder dan parels en robijnen, jij liet elke pijn uit mijn hart verdwijnen Tot op een zekere dag dat je mij verliet, ik leek wel te verdrinken in de tranen van mijn verdriet Ik had je zo graag nog 1 keer papa horen zeggen, je nog 1 enkele…

Ruïne Bleyenbeek ---------------- Bouwval Bleyenbeek Vol ijver gerestaureerd. Verlangen naar toen. Het Lange Ven ------------- De bossen gerooid, De slenk van het Lange Ven: Herschep het landschap. Uitkijktoren ------------ De uitkijktoren: Weids zicht over het Maasland. De kerktorens wiegen.…

zomer te vol is de winter te leeg de herfst niet wil kleuren lente beloftes niet vervult Dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik naar het vijfde seizoen Aardbeving Toen mijn aarde beefde werd dit op de schaal van Richter niet geregistreerd stonden er geen koppen in de kranten werd er niet voor mij gecollecteerd Ruïne…

In Mesocco een picknick op de ruïne geflankeerd door hellingen steilte, turend naar verten en ijlte. Hoe tussen gras, en je schoot, vermoeidheid, je altijd alert, zorgend, zoekend vertrouwend genoot en hoe we dankbaar aan het eind grinnikten, blij met een bus, een bord en een bed.…

de planten in de tuin heen en weer Ze vraagt zich af wie haar zo wil zien Ik zelf heb geen ideeën meer Hoe ik de dam van mijn eigen meer moet zijn terwijl het al overstroomt Hun die zijn verbinden ons, omdat ze ons mogen ontvangen en keuren onze omgeving af Ik zie nu pas hoe mooi de naakte boom is die ik toen ook zag Hoe afgebroken een ruïne…

Mag mijn leven, door mij geleefd, een ruïne lijken, help me dan, om verder te kijken en hoop te koesteren. Want mijn leven ligt overhoop en al zit ik met mijzelf dusdanig in de knoop, ik ontwarrel de zaak als het even kan, ook al ben ik als de dood zo bang.…

gesneven onder hagelvuur en schoten een damhert en een reebok die bezwijkt onder 't gewicht aan één muur in zijn kot Bij zomertaferelen op de velden waar edelen bij Egmond aan de Zee op jachtterreinen hun trofeeën telden en men een zotteklap uitdeelt of twee Daar kwamen Belle en Rebelle nader geruisloos op een merrie en een ruin…

piemel Hoe pluche kinderonschuld omhult We uitkijken op vlinders tussen de vlinderstruiken, de vijver die rimpelt door roze visjes, een kikker zien zitten op een steen We 'n Afrikaanse zanger beluisteren hartstochtelijk Frans zingend, omdat Frankrijk zijn land nu We dan in een verzonken gebied wandelen Nu een wijd weiland waar een ruïne…

een doorleefd verhaal net als een opa op dat bankje in wiens vertrokken rimpels je kunt lezen dat hij daar in dromen van toen zit rond te varen ze verraden misschien waar hij wil wezen z’n verleden een andere wending geven de hem ooit opgedrongen woeste levenszee alsnog proberen te laten bedaren verval spreekt soms zo’n heftige taal de ruïne…

mijn fietsenschuur lijkt wel een ruine dat is geen gecastreerde merrie maar een tikfout omdat dat niet eens toevallig functioneel is dus mag ondanks enkele muildieren die zich aan die steen blijven stoten. De lijn is open, pak die telefoon! We zoeken een heel erg prachtig dier! Het rijmt op staart en ook op maart!…

Hier maakt men constant zouteloze grappen de griep is daar, vergaat van lieverlee snelle jelle kluunt met max verstappen bij bredero, ruïne aan de zee Het land van saeftinghe achter stavoren valt droog, ligt braak, verzwolgen onder duinen 't ros van tonningen dringt zich naar voren om langs de kalme vloedlijn te gaan struinen hier…

Aan de lange lijn gekoppeld waar het zware schip aan drijft; druipend van het zweet dat droppelt langs hun lenden oud, verstijfd; Willig trekkend aan de stangen gaan twee ruinen, bruin behaard, hunne stille slentergangen, een van stap, langsheen de vaart.…

allebei Een gebroken hart Alles vernietigd Wat was zuiver en puur Om hun hart Bouwden zij een dikke muur Ook seksueel raakten zij Geblokkeerd Van haar hoefde er niemand meer in; Dat voelde verkeerd Alles voelde Onverschillig Als de dood intrad Was zij heel willig Lusteloos zit ze in de tuin Alwaar een tuinman langskomt Op zijn ruin…

wekelijks ritje op schillenboer ’s tractor die van huis ons tot school meenemen zal waar wij moeten springen omdat nooit hij stoppen wil bij een volgend glas stoken wij opnieuw naast in de tabak het vuur van herinnering waar in het stro pa zijn aardbeien kweekte in moestuin met konijnenhok struinen wij doorheen de heg terug naar de ruïne…

Neen, ik kan haar niet negeren. Engelenstof in veertien tinten rood. Rücksichtlos laat ze mij begeren. Amechtig verlangend ga ik alle dagen dood. Krijgt de keizer steeds wat hij wilt, de honger van de bedelaar wordt nooit gestild.…

De eenzaamheid staat in zijn ogen te lezen als hij ziet dat ik hem betrap, sluit hij zijn ogen. Ik sluit niet die van mij, zet me naast hem en zeg: vindt je het erg als ik je gezelschap kom houden? Alleen is maar alleen. Zijn gezicht licht op, alsof ineens de zon doorbreekt een klein lachje rimpelt zich om zijn mond. Zijn…