Alle inzendingen over Inkt het zwarte bloe

Laat het dragen van de zonde, ten gevolge van het verlangen. Het verdriet van de liefde, in eenzaamheid en in stilte. Koesterend de vrijheid middels het niet dwingbare. Zoekend naar antwoorden op onmogelijk beantwoordbare vragen. De controle remt het onverwachte. Het onverwachte geeft plotselinge ruimte. Het verlangen daarna maakt strijdbaar…

Samen met jou lig ik in bed Ik slaap heel licht Ik voel je armen om me heen Jij die me streelt Ik draai mijn hoofd iets en zie dat je slaapt In je slaap streel je me en laat me voelen dat je van me houdt Ik draai me om en voel hoe jij je omdraait en jouw kontje tegen mij aandrukt Ik kan je beter bekijken en zie hoe je straalt in je slaap…

Wanneer zeg je sorry? Hoe laat je weten dat het je spijt? Laat je het merken, ook als je het niet begrijpt? Durf ik je aan te kijken wanneer mijn onbegrip torenhoog is? Kan ik de stilte doorbreken wanneer een ieder van ons in z'n eigen verte staart? Is het de sorry om het goed te maken? De sorry van de compassie? Of is het de sorry van de blijvende…

Op de plek waar ik nu kom sta ik stil, kijk achterom enkel mijn eigen schaduw jij die me niet volgen kon of niet wilde.. het veld,zonnebloemen,klaar om te oogsten na hard werken,genieten en proosten naast elkaar mijn hand op je heup de warme zonnegloed laat ons voelen de beloning voor het volgen van de zon jij die niet wilde of me niet…

Je ogen Een doorgrondelijke blik op mij gericht Verbondenheid Gevend, vragend om vertrouwen Alleen de liefde In stilte de handreiking Vragend, neem me mee Doe het voorzichtig maar neem me mee Mijn aanraking Jou ontvanging in vertrouwen Je wil dat ik je meeneem Voorzichtig maar stop niet…

ik lees het bos dat landschap opzuigt uit de aarde sprieten reiken nietigheid in hun hoop de hemel te bewegen wortels zoeken in de kale grond naar water om te leven op hun papier schrijf ik mijn afscheid letters hier gedoopt in inkt van zwarte vennen wil mijn pen niet wennen aan de voetangels en klemmen van de vele jagers…

Herkenning van gekiemd zaad uit een vroeg begin, het proeven van de lichte zeden van de huid en van haar, daar nog alles tussenin, de erfenis van de mij nog onbekende Goden uit een terracotta oerinstinct, laat zich voorspelbaarheid verraden gekroond een eindeloze stoet der doden, als kroontjespen gedoopt in zwarte inkt, het avondrood de…

ik heb met schaduw op zonnig papier contrast geschreven scheidingslijnen zijn fel maar later loopt de inkt opdrogend dood venijnig bijt zij stukjes licht in wat langzaam vergrijzend zicht waar in overgang zwart en wit ieder nog gaan voor eigen belang verre contouren scherpen elkaar maar van dichtbij is grijs heerlijk vrij…

Sierlijke letters op papier met rood groene inkt geschreven als kleuren op een leeg vel neergedaald. Inkt zet zich in krullen op het wit strepen en puntjes volgen ik kijk op en ben trots want zomaar opeens staat daar jou naam.…

Een schouder van inkt, gedachten in gedichten, tranen op papier.…

Als ze in verdriet verdrinkt huilt ze haar tranen in inkt op het papier…

ga ik als een zwarte stip zwerven in het toonveld van toeval? word ik een eeuwige spiegeling in dood later? een oneindig afdraaiende ring van herinneringen? een longitudinale trilling? een uitstrijkje vlakte? vloei ik op het niets als inkt op ongegomd papier?…

Met het papier van dit gedicht Vang ik heel voorzichtig een traan vanaf mijn kin Precies op dood, het woord vervaagd Een grijze lijn van zoute inkt, zinkt door het papier Nu huil ik weer Want zelfs die lijn van inkt en smart Zelfs die lijn, die stopt…

Penetreer het papier Het inkt droogt zijn blauwe tranen Maar ze blijven zichtbaar Voor iedereen te aanschouwen die er oog voor heeft Deze manier van verwerken Doet menig mens verbazen Bewondering voelen Of gewoonweg haten De inkt kan door schrijvers’ tranen Het papier ook weer verlaten…

in spaarzaam verlichte nachten laat zwarte inkt op maagdelijk papier nog de prachtigste woorden zien geen topgedicht later misschien de sterrenhemel trekt aan mij voorbij met ongekende kleuren in landschappen van ver ook als paradijsjes die de schepping overleefden voordat zij adam en eva kregen woorden spelen zo hun eigen spel…

---------------------------------- uit: 'Zwart als kaviaar', 2001…

hij vervloekt de inkt die zijn verdriet niet verdrinkt slechts weet te vloeien…

Donkere wolken in de Balkannacht Boven op de grote Zwarte Berg Speelt Sinaasappel met een voetbaldwerg Het veld is hard, de focus boterzacht De smaak van sinas wil niet overtuigen En citrus valt, loodzwaar en zonder kracht Voortijdig door de mand; wie 't laatste lacht Kan dinsdag na het eindsignaal pas juichen…

genoeg om waarheid te verbloemen laat zij geen zwart lijntje onbeschreven haat draagt haar op handen en vult haar dagen…

de blauwe inkt en het groene boek de zilveren lepel en de gouden kan de inkt, het boek, de lepel en de kan het blauw, het groen, het zilver en het goud de, het, de en de het, het, het en het het geel, het wit, het paars en het rood de doos, het licht, de beker en de ring de paarse beker en de rode ring de gele doos en het witte licht…

Als de wereld van papier was, en de zee van inkt. Zou ik baden schrijven hoe lief ik je vind.…

schrijven is al denkend spreken met je pen spreken is de inkt in je pen die bijna op is…

heb de opstanden meegemaakt die voortkwamen uit de taalarmoede van de laatste twitter jeugd kristalnachten gezien van sprekende boeken die hun inhoud in stralende decors etaleerden aan de vele analfabeten geheime bijeenkomsten bijgewoond in afbladderende cultuurparadijzen waar echte schrijvers nog signeerden met handgeschreven inkt…

Uit geen inspiratie worden woorden woorden probeersels een indicatie in de zin van wat het moest worden welnu hier staat het…

vastpinnen lezen golvend jouw lichaam naast opspringende cijfers als tussen strakke lippen zwijgend woorden hangen aan de spoedeisende wens het noodlot terug te dringen zetten magnetische krachten mijn rubberen benen vast te kort geleden velde jij de man die wilde zeisen te kort geleden werd mijn netvlies met onuitwisbare inkt…

Als ik de kroontjespen weer zou kunnen likken Met de smaak van bittere inkt Als ik mijn eigen bloed zou kunnen drinken In mijn slapen klopt leven Het glijdt langs mijn zintuigen af In slapen droom ik mij binnenste buiten Als ik me zou kunnen omdraaien En de wisselwachter vermurwen Het verglijden van de tijd te keren Ik zou het leven omarmen…

heb jouw boek gelezen maar in de film van je leven kwam ik fragmenten tegen waarin jij totaal anders was vreemde ogen zagen een vrouw die verrassende kanten combineerde met charmante hoopte dat film en boek gelijk zouden lopen ik herlees maar de inkt wil niet drogen…

het vijf boven nul het recht de zekerheid tot waar het ijs zich manifesteert in klompen van ruw ballast, als baldakijnen van het schoonste laken in wit tot soberheid van kleur, het damast stevent af op een niet-ontwaken het ijlt in het geeuwen van rust het adert in stromen van zwijgzame leergierige momenten, het doopt de dood in trage inkt…

onbeschreven is het blad maar de letters dansen in mijn hoofd hun melodie de inkt is stroperig ze wil niet glijden op het wit papier in woorden van plezier de pen krast varianten het ritme is verstoord de klankkleur geeft wat ongewenste dissonanten de vorm heeft een schijn van poëzie maar wat u leest en hoort is toch mijn eigen…

het beste gedicht had ik net gedroomd met pen en inkt en raadselachtige woorden ik zou het vergeten…