Alle inzendingen over Mozaïek

Het nachtgetij ligt als mozaïek te straten in de nacht, ‘k dacht dat ik niet mank was geboren maar toch lispel ik zoals het kreukelhout door de wind wordt geteisterd ‘k ben niet bang om mijn ogen te sluiten en het krakend beuken te horen braken van het vuur waardoor het wordt verteerd neen, het einde van de wereld kent geen vorm die…

ik heb geprobeerd de stukken te lijmen van mijn bestaan op kleur gesorteerd maar het mozaïek bleef chronisch ziek in klank gecomponeerd het lied klonk depressief zonder licht in de donkere tonen met letters beschreven helaas wilde de ziel in woorden en zinnen niet leven tot ik in je ogen mocht kijken de geboorte van liefde zag…

De mozaïeken in de woning Met purperhennen, citrusvruchten Deden de gasten dieper zuchten Ten huize van de vissauskoning Er was even wat consternatie Bezorgdheid onder de vriendinnen Als het maar niet zou herbeginnen Het trillen tijdens glans en gratie De wijn leek zorgen weg te spoelen Maar aan het einde van de nacht Ging alles…

Verdwaalde bloemen Bestaande uit ijs en zand Vormen een mozaïek Het laatste geruis Van eenzame bladeren Wordt minimalistische muziek Imaginaire penselen Verven momenten in Wanneer ze komen bovendrijven Verloren woorden Vinden hun spreekwoordelijke weg Zodat hij ze kan neerschrijven Zijn vergeten glimlach Keert weer terug Terug…

Hoog spatte het water op Twee vuisten sloegen in Op elkaars weerspiegeling Twee monden verweten Twee ogen uitten smart om Wat men elkaar voorhield Zonder dat ze het beseften Was hij haar, zij hem Reflecties gingen aan scherven Zelf gesneden beelden braken Harde taal ging aan diggelen Man en vrouw weken uiteen Om elk een mozaïek…

ik dacht in geven voor haar een schitterend mozaïek te weven het felgekleurde glas in speelse lijnen waardoor een vrolijke zon kon schijnen verschillend in formaat maar toch synchroon gelegd als onze liefde die alles zegt heb me gesneden aan tal van scherpe kantjes en de moeilijkste passages vermeden schoonheid is allengs in…

schitteren en zweven zijn een geheel met de ruimte die hen draagt wat inleving en aandacht dat is alles waar het universum om vraagt Meer dan duizend kleuren daaruit ben ik gebouwd te divers om in een blik te vangen te verscheiden voor wat voelt als vertrouwd In een hokje ben ik niet te stoppen diep is de zee waarin ik zwem een mozaïek…

welkom heet Als ik de tuin, roze en blauw, betreed Ze heeft een sjaaltje om haar zwarte haar Ze maakte hier, zo blijkt, haar dromen waar En gidst me door de tijd daaraan besteed Het kunstwerk dat de volle aandacht vreet Was pas na dertig jaar volledig klaar Op klokkentijd heeft zij lang niet gelet Haar moeder vulde eens een hele muur Met mozaïek…

Papieren humaniteit, mozaïek wordt nooit transparant. barsten in haar voegen. Oude wereld haalt de bruggen op, ademen onze mussen vrijer? Zinloos geweld perst verwachting en schrale hoop tot bittere sappen. Vrouwen, kinderen weven dromen, waarover de wereld struikelt.…

Gekleurde stipjes over de koude tegels Dansend in de zonnestralen Sprankelde lichtshow zonder regels Waarin de fantasie van een kind kan verdwalen Gisteren schitterden ze van afwezigheid Omdat er wolken waren Vandaag schitteren ze gelijk een mozaïek Omdat de wolken zijn gaan varen Moeder Maria kijkt verwondert neer Op die ene oude dame En…

Mooi lief spinnetje in je web Je zilveren draden bekleed met douw Altijd ijverig aan het werk Maakt de mooiste mozaïeken met je spinnentouw Je web zo fijntjes en met zorg verkregen Met kleine insecten en vliegjes behangen Met je prachtige kunstwerk tussen de struiken Weet jij zorgvuldig je prooi te vangen Klein grappig spinnetje werk maar…

een tuin vol vijvers vrolijke fonteinen een paleis met zuurstokoudroze muren klassieke ramen puur blauwe kozijnen men schrijdt er over kamerbrede treden met sierlijke gouden gietijzeren leuningen overal marmer van boven naar beneden zwevend over vloeren met fijn mozaiek langs goddelijkjonge roomwitte beelden oh heerlijke zo verrukkelijke…

Hangt hij lethargisch in zijn stoel Hij saboteert de hele boel Wil weten niet van een gedicht Ik duw en trek en ik belicht En denk kom op joh, toon wat smoel Hij heeft geen levenslust, geen doel Is geestelijk uit evenwicht Hip hop; zijn lievelingmuziek Biecht hij me op met tegenzin Een ingang denk ik opgelucht Langzaam vormt zich als mozaïek…

Europa eeuwen brullende leeuw nu schildknaap van de zeearend Europa tolerant in intolerante wereld pleegt zelfmoord Europa lengt volkswijn aan tot azijn en volks onbehagen Europa's poorten belaagd door holle handen en lege hoofden Europa's prachtig lichaam metamorfeert in Balkan mozaïek Europa eind'lijk oorlogvrij zaait nu…

heb mijn mozaïek gelegd in de kleuren van het leven nog zit ik met een handvol glas waaruit liefde en verlangen lacht nog eenmaal het ultieme rood als ster die oplicht aan het firmament zijn staart uiteenspattend in het mooiste buitenaards pigment oprijzend uit het prille groen dat seizoenenslang als donker loof in warme zomers koelte…

ik zag je met licht spelen zette stralen stop liet ze dan weer gaan zonder je te vervelen je wilde ze nawuiven maar als je woof doofde de straal was er niets meer van over later probeerde jij schaduw te knippen in stukjes die jij makkelijk tot een mozaïek zou kunnen schikken alles ging goed alleen in het opslaan van de delen…

ofschoon je glans in alle dorheid is vergaan klim ik je heuvel op tussen uitgeteerde mozaïeken rust je naam de zon brandt nog eeuwen je faam pijnloos scheurt je marmer open wespen zoeken in de wonde naar het opgedroogde leed maar langs verweerde stenen groeit eenzaam een perzikboom bijna devoot beroer ik zijn droom zelfs een vijgeboom…

we dachten de mozaïek van het leven te hebben gelegd jij met magie en een stralende lach ik creatief in kracht wij moduleerden heerlijke kleuren repeterende liefde was hot op vloeren en muren onze kunst kende alleen adembenemende uren oefenden geen puzzels maar verbonden wat zichtbaar node werd gemist plakken en voegen deden…

verpakt in papiertjes met kleur gesorteerd naar gewicht leg ik ze duidelijk in zicht zij weven mijn droom in een niet aflatende stroom het patroon varieert in beschouwend kijken lichte lijnen snel in gebruik de keitjes springen er uit het zijn de drempels van iedere dag zorgen die we helaas niet kunnen vergeten jij bent mijn mozaïek…

kinkhoorn Haar huis Zong zij voor mij Vreemd maar o zo mooi Van haar verlangen Verdronken in het bleke maanlicht Van de ruisende zee En haar schuimbekkende paarden Van het levende water De dauwparels van de dageraad Van haar stille woorden Die ze nooit gesproken had Maar teder bewaard Voor hem die zij ooit had liefgehad Die droom, een mozaiek…

Met lichamen van Ming En harten van China Paarden we ons aan scherven We probeerden elkaar en onszelf Te lijmen Er ontstond een vreemd mozaïek Een rozig herderinnetje Op een blauw VOC schip Een Rus in Worcester Een feniks op een bok Napoleon tussen fuchsia’s En een tafelbelvlinder Op een ruiterklok Aan een Hongaars asbakje kleefde…

Stille steen, geen treden voert naar grond, geen weg schept ons wegen naar een overleden zon, wat scheen in wolken wat eerst scherven zijn, het mozaïek betreden van bergkristal, een steile trap voert naar het groene dal, bedekt mystiek waar het om vraagt, springt naar sterren in het heelal, met duizenden zichtbaar maar in verval…

schildert de fijne idylle zonder verblozen in mozaïek vorm en met fraaie tussenpozen. de maan haar poëtische schijngestalten.. met de terugkeer van de tijd.…

bloot te staan aan stroomloze barrières, de kiezels van de tijd zich stroomopwaarts bewegen tot aan de bron waar ze werden gevormd, telkens verlegd, een onbekende nevel sluipt door de vingers van de ondeelbare dageraad met onvoorspelbare mozaïeken plooit zich in een menselijke maat zijn gedachten ongrijpbaar voor alle statistieken…

Bestaand uit vele spiegelscherven Weerkaatsten wij elkaar verwrongen Zingend van liefde, leven, sterven Beseften we- de tijden drongen Brokstukken, flarden en fragmenten Verdronken in verdeelde beelden Waarin we soms elkaar herkenden Of dat wellicht een weinig speelden Wanordelijke mozaïeken Heldere delen, slechte voegen Harten die…

dag van ze kent in gedartel en gedurfde duik maar tussen de struiken en groen grijzende grassen is het een drukte in lentegewas waar bollen en knollen op springen staan dan is het wit snel vergroend in het licht van de steeds langer schijnende zon en de eerste kleurtjes draaien zich al heel voorzichtig om openen zo het mozaïek…

Blof brengt herinneringen terug Barcelona een weekend lang, zittend op de mooiste bank ter wereld Jij stond op en schreeuwde mijn naam uit, De bank, Barcelona, Spanje, de wereld was van ons Kleine mozaïeken vormden een geheel, zoals jij en ik De radio staat aan en je belt me, alleen om gedag te zeggen, Ook ik heb deze week bij het horen van…

zacht draagt licht zijn kleuren over mijn gezicht in een heerlijk zonnegloren wordt warmte geboren waar jij en licht jullie eeuwige passe de deux dansen raap ik schaduwen die warm van de zon roder kleuren om en om ik leg de avonduren in een ronde mozaïek bekleedt zo de aarde tot wij aangeland zijn bij de nacht waar alles in zwart…

Mozaïek is het beeld De vorm van de geest Neem mee wat je steelt Je bent er toch al vaker geweest Gekleurde bladeren op het pad Verdoezelen de weg die je loopt Zo ga je nooit en te nimmer nat Als je in de spookzone stroopt Niemand zal je kunnen pakken Je opent een poort in hun gedachten Bestuift de onderbewuste vlakken Door je slachtoffers…

geschopt door verzen en verstopte voeten gebonden aan de waarheid, die moet rijmen verlies ik mij in opgesloten vormen de leugens moeten klinken als geheimen de dagen moeten trots zijn, levens passen als tandwielen, ze draaien om hun assen momenten dwingen, ongewild omwroeten de klokken vrijheid, nooit meer te verrassen het mozaïek, in woord…