Alle inzendingen over Onrust doet stof opw

Ik ben dat kind dat overal buiten ging staan en ik keek: waar kwam die chaos, die onrust vandaan het was de stroom, die wervelwind van gevoelens waarmee God vanuit de hemel de aarde wakker kust.…

onrust door het hoofd flarden gedachten vliegen terug naar de adem…

Zoals een boot over het bijna rimpelloze water van een Kempens kanaaltje glijdt onder het blauwwitte ophaalbruggetje door, zo zou mijn leven nu ik ouder en ouder word verder moeten gaan in rust en schoonheid. Maar helaas stormen woeden zekerheden verdampen vervreemding slaat toe de steppenwolf huilt.…

kan iemand mij vertellen wat onrust is natuurlijk ken ik het onbestendige gevoel dat onlosmakend vooraf gaat aan een vorm van vrees maar onrust is meer dan de ondefinieerbare wroeging waar ik wel eens mee te dealen heb alles is veel maar onrust is zoveel meer dan het woekerend gevaar dat altijd op de loer ligt…

't Kind schiet uit een zachte slaap; Verre stormen huilen. - Moeder, is 't de wind die ruist? Moeder, is 't de zee die bruist? Waar zou vader schuilen? - Meisje, o! heel ver van ons Zwalpt hij op de baren; En wie weet waar of zijn schip, In gevaar van nacht en klip, Thans mag henenvaren! - Moeder, hoor, de regen plast Klettrend…

een meisje blijft staan trekt haar moeder aan de mouw en wijst omhoog maar moeders van vandaag hebben dat onrustige van bijna te laat en inderdaad gaat daar de bus…

Wat is het toch dat mij naar de verte trekt Dat mij thuis geen rust doet vinden Steeds mijn verlangen naar de vreemde wekt Alsof ik mij aan huis en haard niet kan binden Wat is de drang die mij steeds drijft Naar alle hoeken van de aarde De zekerheid die in mijn geest en hart verblijft Tot wanhoop en onrust ontwaarde Waarom dwalen mijn gedachten…

lawaaigedachten ze verstoren mijn moeizaam verworven stilte…

de nacht ligt naast me het is wachten op de storm er is een muur van regen er is geruis, gehuil, gekraak donder op zeg ik en het bliksemt als ik diep in zijn ogen kijk lees ik zijn ziel en zijn oude liefdes hij leunt op me en rilt we lijken twee stokoude mannen ooit konden we drinken als Richard Burton dansen als Michael Flatley zingen…

Onrustig is ons hart, zoveel verloren tijd, een kind dat bitter schreit, onrustig is ons hart. Onrustig is ons hart, maar hoop is nooit verloren, een mens wordt nieuw geboren, onrustig is het hart.…

Het leven dat ik leid verkort misschien mijn levenstijd dat zal God wel weten Door mijn onmacht en mijn strijd wil ik vluchten in vergetelheid ook dat zal God wel weten Blijft over de onrust door de vraag wat of je met je leven doet En in de twijfel zit de troost misschien vindt God dat ik zo leven moet…

Nieuw wonen doet hamers en zagen en boren zingen en grommen Stofdelen bewazigen de lucht in het huis van vrij en majeur Tranen om het oud sporen in het stof twee wangen af gedenken in mineur…

De Action gaat behoorlijk door het stof, Ze hebben één op staande voet ontslagen Toen die iets meenam zonder het te vragen, Waar het een zak van slechts 3 cent betrof. Men weet nu dat – en dat doet ze best pijn – De grootste zakken bij de Action zijn.…

kan het zijn dat jij gesloten bent een oester die zich alleen thuis voelt in ondiep water van oceanen dat je weinig stof doet opwaaien ik je kan openen al weet ik niet hoe dat het jou niet uitmaakt op welke bodem je leeft hard of zacht kan je dat zijn?…

Het vreemde aan al wat mensen ontgaat schijnt de invloed van stof tot overdenken; wat goed lijkt ter hand genomen onder de avondlijke vaat, porselein net zo goed te breken als te schenken.…

er hangt stof in de lucht onzichtbaar, misschien een oom of tante met een boodschap uit het hiernamaals dat Hij gelijk had en niemand anders ik bind de strijd aan een rode doek met witte bollen houdt me wel in het hiernumaals en smijt het vege lijf op de autotraagweg vandaag geen overuren de afstand wel dezelfde maar de files ongebreideld…

och, gewoon stof tot nadenken en om u vreugde te schenken het hoopt op een lang kleurrijk leven huisstof zal aan ons gaan kleven van bouwstof, brandstof, leesstof tot het linkerbrein: is het niet tof?…

Gladgestreken aarde met alleen een steen en een hart eromheen onuitwisbaar waar in stilte en in rust de zon jouw graf zacht kust waar het lijden niet meer is slechts herinnering en gemis…

Bij al wat er gebeurd is Leg ik mij geenszins neer Sla het stof slechts van mijn schouders En... Tracht het nog maar weer…

Toen ik naar de hemel ging, heb ik, met 'n kosmisch kiezeltje, onze namen op de achterkant van de maan geschreven In de hoop dat jij het later, heel veel later, het zult lezen…

Voorzichtig loop ik over het uitgesleten paadje ik hou je stevig vast, met beide handen de warmte van mijn leven dringt tot je door mijn hart bonst, de spanning vecht met mijn hart vol liefde en het verlangen je los te laten Je los te laten juist hier waar je zo graag was bij deze boom, dit veld, dit watertje.. deze plek De rust geeft me een…

Hun trouw was onafscheidelijk, ze vormden een hecht span, en kropen voor elkaar door `t stof, daar hielden ze zo van. Wat was toch wel hun groot geluk, bij and`ren vergeleken? Ze hadden aan het eind der dag, veel stof om te bespreken. Genesis 3:19…

Als je veel te breed van stof bent snapt niemand meer je verhaal en uiteindelijk trekt niemand meer iets van je aan en sta je feitelijk in je hemd! Deze hartenkreet draag ik op aan JJK te R.…

Zo mooi is het om gedichten te schrijven ’s nachts als de dagtaak af is en iedereen die bij de Nederlandsche Bank werkt al slaapt; het is donker, dat spreekt, en ook stil, in mijn hoofd suist het van woorden, woorden, mijn vingers zijn hard van de schrijfmasjien. De versterker kreunt na: laatste zenders geven gruis. Het is nacht, maar de bomen…

Zo lang tot stof versloft mijn rouw om jou zo als een goed te gauw gelezen boek dat afgemeten in de kast of zo maar ergens in een hoek verstoft. Vergeten tranen in ’t vergiet verdoft, verdoofd, versleten het verdriet je bloed, de lust, de last. En zo wordt alles grauw om jou gesust, verleden, dof.…

Op een fouton voor massage zeer geschikt ligt hij en sluit de wereld buiten Het licht doet zijn zin ook het stof waarin zilvervisjes hun sporen trekken Een waanzinnig vissersschip getrokken door een prooi die naar het einde leidt op een bodem van zacht…

Ik adem je Ik voel, ik lijd je Jouw pijn, jouw hart bèn ik Mij rest stof Ik mis je zo Jij doet mij verweken Om het besef dat ik ga missen Neem mijn adem Met jouw lippen Opdat ik mag verstikken…

De Geest waait waar ze wil, en doet de aarde leven, want alles is gegeven en alle onrust stil. Zelf word ik nu gedragen en dat geeft heel veel kracht; vertrouwen kan weer groeien en licht doorstraalt de nacht.…

De boot is aan maar zij vaart van kade naar kade niet wetend waar aan te meren de kracht van de vooruitgang vast geketend onrust in haar hart doet weten vergeten de pijn moe gestreden laat stormwind razen wolven maken plaats voor een hemel vol sterren in de nacht…

De late avond draagt een stalen mantel Met grote koperen knopen Een bescherming tegen het zwart dat knelt en knarst. Verzadigd van indrukken: Flarden van klank Flitsen van beeld in een sissend hoofd Ze vloeien onstuitbaar binnen Schelle tonen, scherpe kleuren De vezels tasten hijgend naar diepte, de gloed, de schemer. Overal gebeurt…