Alle inzendingen over Pessimisme OR krisisch OR persoonlijk inzicht

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

ik blijf toch wel vervloek mij, verzoek mij ik ga niet weg zoen mij met zoete lippen ik blijf nog even kijk mij recht in het gelaat was mij de oren ik blijf toch wel degene die ik ben ik ga niet weg…

Weet je lieverd, het doet er eigenlijk niet toe of jij van me houdt of zij - ik ben onvervangbaar.…

De splitsing was een feit, gespleten was, haar persoonlijkheid en iedereen maar denken dat ze alleen maar met consumptie sprak.…

een zwerk fluks achter bossage van groen en grijs houterig versteend verleent opgelost vervlogen, een koninkrijk voor mijn drift! hoe graag zweefde ik mee hoog boven nimmermeer…

de glazen waardoor ik zie spiegelen mijn ziel in de avond soms aangeslagen door het stof van de dag er wordt soms veel aangedragen waarvoor ik in gedachten kniel ik ben dan klein de ander vaak sterk of groot kwetsbaar ben ik dan, neen, niet geheel uit het lood ook zijn er dagen dat ik zonder vragen aan zoete druiven proef talrijk in…

Zijn schamel wiegje was een houten kratje, hij kreeg van huis-uit nog geen stuiver mee Zijn moeder had niet eens een port’monnee en vaak ontbeerde hij zijn droog en natje. Hij groeide op tot man en wist van wanten, het zaken doen dat lukte hem voor twee en alles liep gesmeerd wat hij ook dee; zijn saldi groeiden aan, van alle kanten. Maar…

Elke traan, elke lach Alle pijn en tegenslag Alles wat is gebeurd Het leuke dat zich heeft voorgedaan zorgde voor de persoon die er vandaag zal staan…

duizenden onmiskenbaar het Twentse accent vertrouwd het timbre dat weliswaar verzwakt wordt opgevangen nog steeds rillingen veroorzaakt een sterk gevoel van verlangen magnetische krachten verzaakt je zingt hoewel ondermijnd een eigen wijs straalt uit wat vele idolen node missen sympathie niet uit te wissen kritisch oorstrelend geluid persoonlijkheid…

Jij bent de aardigste persoon die ik ken jouw liefde voor liefde en meer mensen dieren het leven ik wil je houden gewoon en meer.…

spreekt samen in kalk een portret uit duizenden een steunpilaar, zeg maar balk woorden doen deze wereld duizelen selenietsplinter in m`n vinger en de korst sluit lucht af een najaarsblad blijft een beginner maar nooit begonnen. laf raadzaam als schaatsen op een ijsbaan, en maar lachen je kan dit nergens plaatsen ondoordachtbaar persoon…

Overal mensen, toch voel ik me alleen. De enige met kleur in deze grijze zee. Een donkere kleur, toch een mens. Een maatschap, maar geen maatschappij.…

Ik stop mijn oren dicht met zelfgekozen geluiden ik giet mijn ogen vol met statussen en weetjes en soms zie ik ver weg op een foto het licht van de dag van vandaag Ik negeer de mensen om me heen, zo persoonlijk is mijn leven, helemaal op mijn maat gemaakt in mijn hoofd en bevestigd door mijn vrienden die mij raken en zich uitsluitend…

in vorm en uitstraling jouw talent dat bij mij al een behoefte heeft herkend samen lopen wij de paden na van onze overeenkomst besluiten met warme hand zelden heb ik zo een koop gesloten want de eer en het gewin voelde geweldig aan mijn kant alsof jij iets had weggeven dat een belangrijk stukje was in jouw leven iets persoonlijks…

Ze huilen hun onheil fel wijzend en twijfelend tussen moord en brand De een roept iets over een ongeluk dat zelden alleen komt maar samen met het lot De ander oreert over de beste stuurlui die geen ijzer kunnen breken met gebonden armen als ze de put moeten dempen waarin het kalf is verdronken terwijl het roer uit handen glijdt…

Pessimisten glijden soms ongelukkig uit. Gelukkig beuren optimisten hen dan op.…

de grote gang van de rede als persoon te plaatsen steeds meer ben ik een pion waarbij ik soms nog alleen even de loper mag kaatsen voor de onzichtbare kracht die dat voor mij verzon…

de woorden zijn er eerder daar waar aards voedsel gewoonlijk passeert de geest en gevoel dringen zich op hier strijden behoeften opdat inzicht wordt geleerd welke type speeksel draait dan aan de knop het moet gezegd dat het een persoonlijk aansturing kent soms neemt het graan de leiding terwijl de ziel kiest voor haar moment het vraagt…

In eigen stilte en eenzaamheid nam ik me voor hield ik het bord goed voor me uit, waarop dan wel stond: "de diepgang der dingen". Ik moest hier enig graafwerk voor verrichten. Het zou me van mijn strijd verlichten. Voor velen nam dit proces het zonlicht tijdelijk weg. Aan mij presenteerde het, het krachtig sterkste en zéér schoonste bevrijdingslicht…

Ik zoek mijn vertrouwen Ik ben het kwijt Ik wist niet eens dat het zo verankerd zat Als een motor naast mijn hart Zo vanzelfsprekend brandde het me vooruit Nooit bij hoeven stilstaan Geen twijfel, pessimisme of spijt Ik zoek mijn vertrouwen Vertrouwen in mezelf, de toekomst en de wereld In een ander en het licht van een nieuwe dag Help…

Klimmend tot grote hoogten met beleid, In de psyche van mijn persoonlijkheid, Wordt het landschap leger, Kalmte omarmt me teder, De inzichten die naar binnen willen, Bouwen druk op en doen de ventielen trillen, Laat de wijsheid maar naar beneden stromen, Vruchtbaarheid geven aan alle planten en bomen, De stroming is voelbaar in mijn…

verloren tussen de ingewanden organen werkend op eigen kracht er is een oorlog gaande ik ontvang van het front verwarrende berichten de storm van longen gaat over de rivieren van het hart emoties tekken op en slaan neer en waar vandaan die brandende pijn ik sta als een god toe te kijken waar ga je heen in die boot van zacht leer een…

Verschroeit mij vrieskou van buiten Gutst water onophoudelijk langs ruiten Nachtelijk duister met warm lichtende stralen Bereikt mij niet maar verkiest naar buiten te schijnen Dan klim ik klauwend met gescheurde nagels Omhoog in de nat bebloede gordijnen In mijn open hermetisch afgesloten winderige kamer Ben ik verkrampt en zonder inzicht…

ik net kan verstaan wuiven in ‘t voorbijgaan langs de slingerende IJssel rust ik op een platte steen het water kabbelt kalmerend bepaalt ook haar eigen koers ik luister naar de watertaal kijk onder de oppervlakte en denk hoe diep kan iemand zinken -of heet het misschien schuilen- de zon dwaalt over de stroming ik warm me aan haar inzicht…

ik zie mezelf door het oog van de ander een niet geringe verdienste ik blijk nog immer een arrogante kwast en ook niet een van de minsten zo stel ik al turvend vast bescheidenheid was mij al jaren een flinke doorn in het oog ik twijfelde, kende vele maren waarmee ik mezelf altoos bedroog wie zijt gij dan echt vraagt de oorwurm in…

er komt eens een tijd soms eerder dan vermoed dat de grijze haren zijn geteld of op een glad hellend vlak de schaduw zich vertoont als de vragen die het denken stelt duiden op het ongewisse in mijzelf, merk ik, dat door woorden van buiten, en slechts voor korte duur, de zucht naar schijnbare stilte wordt beloond er komt eens een tijd…

hoe langer ik in de spiegel kijk valt het me steeds meer op dat je me toelacht het overtuigende gevoel dat warmte schept geeft mij 'n andere kijk dan ik voor ogen heb gehad totdat ik hervond wat ik eerder verloor *…

hier ben ik weer terug van weggeweest was spelend op zoek naar een andere sfeer bad mijn muze opnieuw kleur te bekennen of op zijn minst rijmloze ingevingen zo te schikken dat ik mijn inborst mocht herkennen de bloesem was niet inferieur; van mindere kwaliteit maar het zaad bleef ik zelf het heeft niet tot…

soms is mijn wereld zo groot dat het geringe genoeg blijkt zoals leegte mateloos ruim kan zijn in verlatenheid daarom besproei ik het uitzicht vaak met stilte…