Alle inzendingen over Plomp

zo ontstond het zand naamloos en zonder aantal plompe klei en handen met hompen vormeloze scheppingsdrang en de overdaad sneed de kneedbal aan restanten zonder getuigenis kruimels geleend uit dogma vanaf daar was de hemel met lucht om van te leven zo ontstond de mens met het toom van onvolmaaktheid voor hem uit een lange lijn…

De wereld ligt scheef en bergaf benepen met nadering in de einder de liefde een zwaar vehikel geworden wat nog rest past in mijn geklemde hand het schrijven het tasten naar kostbaarheden die zich onvermoed in mijn zakken verhullen plompe bewoordingen kervend op mijn kladjes met het definitief van een houthakker die een boom omlegt Met klompen…

ze gaan onder de maan, langs de wolken, door de tijd, sierlijk en plomp, onmogelijke machines van holle botten en ijzeren wil. iets hogers, iets wat de bomen, de wereld, onze voeten beweegt, iets wat de bomen goud kleurt en steeds net buiten ons bereik vliegt, de oerkracht om ons, binnen ons, dat richting noch doel behoeft.…

glinstering verkent de gulden stuitering geniet de speelse zindering krijgt stiekem de verborgen prins lief leert gierig de regels van het bal past zwierig de glazen muiltjes aanhoort de verbijsterende koningsbezwaren beluistert de dreigende torenklok en incasseert de inslaande vernedering mietert dan kloek de goudklomp terug in de plomp…

en nieuwe vriendin is ook al weg niet dat ze weg zijn van de nagalm van krachtwoorden die hun bedriegerij ontbinden, van hun verstrekkers van omcirkelende intimiteit, van begoocheling rond gevoelens waarover de uitspraken aankomen als zweepslagen weg zijn ze, losgelaten zoals de briefschrijver na veel bedenktijd een anekdote achter zijn plompe…

Verschrompeld zag haar jonge vel omdat haar lichaam almaar kromp Aan de gevolgen dacht zij geen tel ze achtte zichzelf nog altijd plomp Uitgedroogd verdorstte haar huid; botten staken erachter duidelijk af Iedere dag ging zij verder achteruit daardoor stevende zij richting graf Verleppen deed haar verharde vel elastisch was ’t voor geen…

De vinger Gods - een steile, plompe rots Staat op 't genaadloos strak azuur gericht. De ballingen op deze bruine schots Zijn ook gevangenen van zee en licht. Ontsnappingspogingen mislukken steeds, Het vasteland is duizend mijlen ver; Wel zijn drie hunner, vroeger, zeilend er Geland, maar als verdorste lijken reeds.…

Soms zie ik je met je skateboard of op hele hoge, plompe hakken, alsof je een topactrice bent. Ik verbaas me over je mannelijk gespierde benen. Je korte kapsel verraadt de rest, denk ik, maar ik zag ook al een knappe gozer bij jou.…

boerinnekes in schuurtjes waar geen kip zich had verschanst dan Sippejan die niet van hier was haar zou leren zo bedreven van het zompe - watervlooien kikkerdril en waterleven als zij wou mocht zij hem zoenen en gelijk een handje geven Van mijnheer pastoor die dronken als een tor steeds was gebleven alle eenden er verrot schold weer eens in de plomp…

De geringste zaken die ik bood, plomp lood en uiterste schaamte, maar ik ging niet dood... Je bent lief, zei ik. Je hebt nog het hele leven. Nog heel even, zei ze, heel even. En toen beet ik haar oortjes tot leven en dat was het enige, het enige wat ik hield.…

windstilte uit te wapperen te flapperen boven het balkon regent het kompasnaalden richting en op mijn hoofd ook een reiziger Deze hemelvaarder stapt uit een zwart gat van blonkblankblinkend gouden belletjes viel tuimeltolde tot bij mij Hij zei Hij noemt me Atlas ik moest even weg vandaar Dit verklaart alles “In naam van God en ook die plompe…

Wel worden weerlozen gekweld, Nooit wordt zo'n plompe boerenkop gesneld, En nooit, neen nooit gebeurt een mooie passiemoord.…

En kanalen vol lelies en gele plomp. Langs kuddes koeien. Rechtdoor en niet omkijkend. Want anders kom je te laat. Een Nederlander op de fiets. Achterop een bleke vrouw die de worteltjes schilt. En helemaal achter de fiets aan een rood verkeerslichtje. Zie je niets dan begint daar de fiets. De fiets is een pufmachine.…

De zondvloed kwam, het water rees het hart schommelde als homp in schokbrekers van vettig vlees; de Hippo's werden plomp. Vandaag staat op een foto in de krant een nazaat voor een uitstalraam met klokken alsof de tijd hem helpen kan bij uitleg van wat zich heeft voltrokken.…

De koelies kermen op de zwarte kaden Onder de Zuid-Chinese zomerzon, Met plompe zak of zware ton beladen, Eenzelfde zang van Sjanghai tot Kanton. Zij zijn maatvast en doen de laadstok deinen Het ritme van hun draftred doet 't gewicht Half zweven door de lucht, de schouderpijnen Zijn minder onverdraaglijk, bijna licht...…

protesteerde ik zijn bruutheid keer op keer hij wipte na de maaltijd altijd houterig op en neer en hielp mijn evenwichtigheid danig naar de kloten De tweede was zijn zeer gewichtige vrouw die zich zuchtend maar kordaat bovenop mij zette en terwijl haar wijde rokken mij echt benauwden kreunde ik van inspanning om haar te houden als haar plompe…

Doch van allen was er een Met een krom en krepel been, Met een plompe, stompe voet, Die had veren op de hoed, Die was voren aan de dans, Die was bij de rozenkrans*: Die was om en aan de mei*, Die was leider van de rij; Wat men peep*, of wat men zong, Krepel had de eerste sprong.…

Even leek er iets te horen Altijd midden in de nacht Ogenschijnlijk wat verloren Of een wisseling van de wacht En gewacht werd er slechts even Er is zelfs bij stil gestaan Tot ook deze paradox van ’t leven Verder lijkt te zijn gegaan Die dag stap je plomp aan boord Van je eigen boot Ontluisterend en ongehoord Maar je houdt je groot…

Groen- omwingerd, half in lamplicht, Half in maneschijn zich rondend, Torsen zuilen, ver uit de oudheid, Deels Korinthisch, deels Ionisch, ’t Plomp moderne, platte dak.- Stenen vloeren zijn de bodem; Schuilt daaronder ook een grafzerk, Prijkend nog met vreemde krullen, Wapenschild en bisschopstaf… Wat kan dat de citer letten?…

Du Plessys, door zijn oud verbond vergeten, Verzwegen, onderdrukt door 't plomp complot Van intriganten, door de hunkring tot Luidruchtge en lucratieve roem bezeten, Ontbeerde stoïsch en verteerde in 't reine Heimwee naar 't onbereikbare Hellas. Hij wist op hoge ritmen weg te deinen Vanwaar geen plaats voor hem op aarde was.…

Onder de huizen donker en vocht, de woningen en de stratenbocht met kilte, die van de muren vliet, en voorjaarswasemen in het verschiet, in hun midden grommelig en plomp de norse kolos, de opgaande romp van de windmolen; zijn onderste voet nog in de bedommeling en het roet der daken, maar alreeds beschenen de rijzende bouw, de metselstenen…