Alle inzendingen over Rembrandt brak de tr

Stomdronken op weg naar huis, het was al laat Spleet hij zijn wagen tegen een boom in twee Nog niet zo ver verwijderd van het café Sprak hij met dikke tong tot z’n kameraad “Kom, we nemen er nog één met z’n beiden Want op vier wielen kan ik ook niet rijden”…

onder de loep is het strand een heelal van spiegeltjes en kralen is bij het morgenlicht je haar een kanten spiraal van goud is bij avond je gelaat verlicht als de bijbellezer van Rembrandt, krioelt een druppel van leven in het koekoeksei van je DNA en onder het plaveisel: het vermoeden van strand onder de tijd: het vermoeden van het grote…

De dochter zweeft en vader vangt haar op een manier die doet denken aan de Vader die zijn Zoon omarmde op een prent van Rembrandt. - De schilder zwaait naar Titus.…

ik ben nooit het genie geweest dat met een streek rembrandt kon laten stralen het was altijd ploeteren en foeteren waarom ik niet de ziel naar boven kon halen alleen jij hebt mijn strijd geweten met oog en lach de waardevolle hints gegeven wees mij op nutteloze zaken die niets met de magie van jouw verschijnen hadden te maken…

kuist het wachtwoord klinkt vals en onjuist zodat de wacht zijn hellebaard kruist de rabauw rekent zich bij de gilde waar ook een wetraadslid heen wilde maar wiens machtswellust zich snel stilde zodra men een buskruitvat tilde de snedige sabel ter hand en stoelen en banken aan kant ontstak men de toorts aan de wand in pose voor schilder Rembrandt…

door en door het hoofd, de wieken slaan mij steeds tegen de grond wie kent je beter dan de spiegel die dagen slijt met zelfportretten weigert je om op te zetten je kunt zo tactloos zijn royaal met verf en geld je grote mond eigengereid, het noodlot sloeg geliefden dood alleen je werk doorstaat misschien dan nog de tijd Rembrandt…

Ik zinspeel op enkele groten, Bach, Beethoven, Rodin, en noem Rembrandt bij naam; die staan voor velen, en voor het vele dat mij en anderen overrompelde. Het heftig elan zocht een uitweg in verhevigd lichamelijk beleven, een onweerstaanbare drang die uit de intense spanning van de extase losbrak.…

de flauwe winterzon heeft zo hoog ze kon haar rokken opgetrokken ze flaneert nu langs de lanen ze spiegelt in het helderblauw en kleurt het grauwe laken ze schudt nog even gauw wat witte vegen van de daken haar frisse adem blaast het water van de vaten die haar goudgeel vocht met het witte schuim in kristallen glazen koel…

als ik de halve waarheid spreek is dat nog geen leugen enkel als ik niet zou deugen geraakt mijn geloofwaardigheid week als mijn geheugen hapert zo nu en dan is daarvoor niet altijd een enkele reden soms ben ik blij dat ik vergeetachtig ben, heb zo minder aan het verleden geleden. sinds ik afstand deed van sigaret en sigaar kan ik me niet…

ik heb tal van omzwervingen gedaan ben in woestenijen langs peilloze afgronden gegaan het goede pad betreden maar later weer afgegleden naar diepe duisternis waar zelfs schaduw nog gevaarlijk is heb het land bezeild steile rotsen beklommen een zekering gemist in het gaan naar de verdoemenis alleen het brakke water heeft mij rust gegeven…

ik vond haar op strand ontgroeid aan het zand en zout van de zee rankte in onstuimig vallende golven met wit bloeiend schuim ik nam haar mee maar zij brak schoonheid in vertakte broosheid stalde haar uit op de scheidingsmuur tussen duin en tuin maar zij verdween slechts een spoortje zand dwarrelde nog op de rand…

God plukte de roos rozerood als ze was wiegelde ze broos op haar jonge steel priegelde een heel subtiele vlindertong het stuifmeel uit haar ziel rozerood als ze was de moedertak brak - ontzet heeft God recht op een boeket…

. de kom in mijn handen trilt en zabbert als de verschoppeling op de mat verwoed dep ik streel ik vervloek ik de schoft water druppelt langs de blessen van het beest versnijdt zijn bloed en mijn hart ‘t meest .…

Vinger in de dijk van een zee. Kattend op het meerschuim van het haf. Wenkbrauwen fronsend afdruipen naar een binnenwaterend land zonder ongerijmde kusten. Lonkend naar woorden van identiek karakter, overigens geschreven met allengs verwaterde inkt. Maar ach, het blijft stil rondom de borrelpraat naar het zilte zoet. Omdat ik niet…

ze braken mijn vleugels vertraagden mijn vlucht zijn jaloers op mijn kleuren moet ik uit de lucht mag ik niet meer vliegen of alleen in het dal geen helling thermieken wordt het net nu mijn val we vlogen ooit vrij en dolden de zon vergaten de bloemen jij speelde met mij vleugels die tipten in fladderend gaan ogen die blikten in…

rustend op de schouders van de vrijheid tegen het contrast van het firmament ontkend, ontrolde ze het ragfijne touw van haar dromen waarna zij voor ons oog als toeschouwer in de kluwen van gedachten ontrafelde zichzelf tot de verbinding brak.…

jij hebt stenen geraapt grote en veel kleine keien die zomaar op je pad verschijnen het patroon was je geleerd jij hebt het geprobeerd maar het klopte niet met hun en eigen lijnen je stapelde bouwde muren om je heen kon op het laatst geen kant meer heen brak en was alleen maar in de kleur wist jij jouw hart en ziel toch mee…

bodem maar er bleek niets te zijn kretologie van knuffels en kussen, elkaar ruimte gevend om het eigen geweten met prietpraat te sussen je brak glas beseft dat nu pas keert terug naar de geest waarin je jezelf weer beleeft…

ze braken mijn vleugels vertraagden mijn vlucht zijn jaloers op mijn kleuren moet ik uit de lucht?…

met grijze vingers krabde de dag aan het duister van de nacht wat overbleef was koud en nat bedruppeld de ziel putte het riool met zicht op de hemel door schuimende stuwing van het uiterst smerige water het nirwana bleek een zilte droom die stokte tussen eb en vloed en juist op dat dood tij kwam ik volledig brak…

Hoe kon een land van kooplui zo verzuipen in het niets zich zo vergalopperen niet te zijn zo diets Hoe kon een land van varend volk van vissers duin en zee zich zelf zo laten zinken en nam ons met hen mee Hoe kon het land van Rembrandt het aanzien zo te schande een trots land zo verlagen zichzelf zo ernstig branden Hoe kon het land…

portret gehaald uit Welsh land we zetten er de spot op dat is pas echt Rembrandt drijft de prijs lekker op het kost wat bruikleen verzekerd de port niemand heeft geknord bij het zien van de kunstschat het ware groots als gebaar wij juichen en klappen als zalm het nog even kan lappen in het voorbije rembrandtjaar poseerde in het Rijks…

vroege werken onder druk van de erven mogelijk twijfelachtige vlakken tot volstrekt eigen te merken blijft hun herinnering vaag zij voorzien met verse streken wat nog aan voorraad onder ze is voor handel en kunstgeschiedenis van een definitief nieuwe laag garantie tegen slepend hakketakken voor zekerheid aan beleggende leken niet zoals Rembrandts…

Ietwat pluizige schil van de perzik voelt anders dan haar huid welke in zachtheid niet is overtroffen doch de kleur van het lichtste gedeelte komt verbazingwekkend overeen kunstschilders zoals Rembrandt hebben het weerlicht getart deze explosie poëtisch in hun werk te laten strelen zelfs de planethische warmte van Venus heeft haar goddelijke…

Voor wat betreft grootte, stijl in de overtreffende trap Samenzweerders in vaal licht 'De samenzwering van de Bataven' uit tweede helft van de Zeventiende Eeuw 'onder Claudius Civilis' Majestueus doek van Rembrandt die 't smeden van de opstand een vrijheidsstrijd tegen de Romeinse overheersers subliem-succesvol kwastte aan tafel…

Wie brak het lanzeke O moeder ganzeke Wie brak het lanzeke, Heer Halewijn?…

De beker wordt fier omhoog geheven op meer dan één oer-Hollands meesterwerk, daarbij wordt het vermoeden heel sterk dat zelfs Rembrandt van Rijn, zo gedreven, z'n paletten en penselen nooit moe, eveneens voor de wijnroes is bezweken, en vaak diep in de kelk heeft gekeken, maar zoiets, nee, dat geven we nooit toe.…

waar eerst een nis was met een bronzen dak een tabernakeltje van filigraan een open schatkist voor het eiland brak een toegang die door niemand werd bewaakt een baken voor wie aankwam in de nacht daar waar de wand een eigen lichtbron had daar werd de rots geraakt het eiland brak onvast als ijs dat breekt rondom het wak de zigzaglijn onzichtbaar…

Dieven braken in - mijn wandelende takken kregen voeten…

misschien droomde je toen je lijf niet meer van jou was misschien droomde je al voordat broze botten braken je hart haperde nauwelijks kloppen kon misschien droomde je pas toen je ogen naar binnen keerden en braken de vogel zijn machtige vleugels spreidde hij je meenam toen je droomde…