Alle inzendingen over Verdrijving

Sterren zal ik voor je halen En ze in je trieste ogen doen Zodat ze weer gaan stralen En ze je van verdriet ontdoen Je lichaam zal ik wrijven Waardoor je hart kan warmen De ijzige kou zal ik verdrijven Als ik je vasthou in mijn armen Ik zie je immens diepe pijn In deze trieste, moeilijke tijd Maar je hoeft niet alleen te zijn 'k Wil…

of een gum al de contouren van de bomen heeft gewist resten slechts de vage vormen van de bomen in de mist roerloos hangt de dichte nevel de geluiden zijn verstild koude wringt zich door de kleding al het leven wordt verkild vogels laten zich niet horen de omgeving wacht verstomd tot de mist zich laat verdrijven als de zon tevoorschijn…

Veel meer dan tijd verdrijven. Alles wat ik lees. Alles wat ik zie. Het valt bovenop me. En zakt in me weg. Er zijn. Verder niets. Ik wil er zijn voor jou. Filosoferen. En nog veel meer. Realiseren dat ik van je hou. Het is niet zomaar iets. Iets willekeurigs waar ik aan denk. Het is de rede dat ik besta.…

Omringd door geschilderde geesten om het duister te verdrijven heb ik rode rozen, blauw zien blozen in mijn koffer op weg naar nergens onder angstaanjagend bewolkte luchten probeer ik werkelijkheid te ontvluchten langs herinneringen, met jou in de nacht blijf ik met mijn geest alleen, niemand wacht tijd raast voort, vaak ongehoord.…

Angst verdrijven Rijmen omdat het hoort Woorden kneden tot ze pijn doen Bijna zoals de vragen Wat op de maag ligt wordt uitgekotst als tekst op witte vellen Niets vertellen littekens tellen Maar blijven geloven dat ze terugkomt…

Op het hoekje van de straat Met zijn zijn fles en zijn viool Een slok om te kou te verdrijven Dat is de taal die hij verstaat Gehuld in een versleten deken Staart hij naar een witte duif Zoekend naar de laatste kruimel Die de eenzaamheid even doet doorbreken Wachtend op de koude nacht Die spoedig zijn intrede weer zal doen Denkt hij aan…

Dus geen flauwe kul, geen tijden meer verdrijven, maar goed gebruiken. Iedere minuut voor jou en mij gebruiken, de eeuwige rust. De zalige dood, de ten hemel opneming, vrij en mezelf zijn. Simpeler kan niet, het eigen hartje volgen: iedereen helpen.…

al wat is draait om eendere ellende binnen en buiten, bollen en bellen in bruisende bubbels ballen kleinere samen ze dijen en duwen hun opgebroken golven krimpen ook weer in of spatten pats uiteen om vervolgens op te gaan in nieuw verband deels ontleed in een bad verhullend schuim laat ik deze samenhang een tijd verdrijven…

laat mij dan maar blazen hoog van de toren en soms eens onverwacht als een kille bries om de hitte te verdrijven van een etmaal vol gloed zal ik de haartjes aaien die mij fier rechtop begroeten op je prachtig albasten armen zo onwaarschijnlijk krachtig in het vasthouden van wat soms te vluchtig lijkt te zijn…

TREKT MEER DAN EEN MARSZEIL De wind in de zeilen Om Baltische granen Met Fisherman’s tranen Nog honderden mijlen Schrobben en dweilen Blakte, orkanen Schuim, oceanen En koortsachtig ijlen Dan iedere gedachte Aan huiselijke nachten Wegspoelen in kroegen Met willige wijven ‘t Verlangen verdrijven Om dan weer te zwoegen Het fluijtjen…

Wil je me alsjeblieft opvangen En mijn angsten verdrijven Want hoe ik me nu voel Is met geen pen te beschrijven. Wil je me alsjeblieft troosten En mijn woede verjagen Want als je dit allemaal voor me doet Zal ik je op handen dragen.…

Dom driest duifje dat al dagen dwaalt door drentse dreven in diezige nevel en duister gezang, langs dromen niet af te dwingen, waarmee de doem niet is te verdrijven, die als een dief in het dalende duister, post bij het braakliggend hart dat dorst als een dier na dorre dagen Ik maak vandaag voor jou en mijzelf, nog aarzelend,…

Een fruitvliegje voorbij wit tussen woorden die zingen, die het geroezemoes verdrijven van achtertuinkinderen. De gevleugelde ridder belegert mijn hoofd. Gedachten rennen in paniek uiteen en struikelen over elkaar tot een verraste stilte ontstaat. Het beeld bevalt.…

De bui die als een mitrailleur over het terras raasde Zaten we daarna in een pijnlijke zon die nog even herinnerde aan zomer Donderdag was nog tropisch en nu waren we al blij met dit Inmiddels droogden stoelen en tafels wat op en verschenen de kranten met het vreselijke weer daar praten we dan over en verdrijven de tijd terwijl…

's Nacht naderen oude angsten, die mijn goede moed verdrijven. Dan, onverwacht, verschijnt ze. De liefde, die geen oorzaak kent. Uren later keren ze weer. Feiten, die onweerlegbaar zijn. Trouw, aan de liefdes van mijn leven. Mensen, waar ik oprecht van hou.…

ik droom jou rode bladeren in de wind surreëel tegen het wit van de lucht als vogels die kwetteren in de herfst alsof het zomer is verdrijven ze het blijvende gevoel de diepe tonen gekerfd in een hart gespleten door tegenstrijdigheid tegen de tijd dat onze tranen zijn verdampt ben jij nog hier en ziet mij zoals ik ben als…

ik schrijf om te herinneren maar ook om te vergeten of om te kunnen zeggen wat anderen reeds weten ik schrijf om te verjagen of in mijn hart te sluiten om niet te hoeven praten of juist te moeten uiten ik schrijf om druk te zijn of om stil te blijven om weg te kunnen dromen of angsten te verdrijven ik schrijf voor jou alleen of honderdduizend…

kon ik maar dichten met satijnen woorden die klinken als stilte in frisgroene klanken als bessen en kersen in klankrijk van lente de grauwzwarte teksten van grommende golven in kabbelend geruis zou ik verdrijven met lila woorden van liefde en passie ik zou je bedelven onder kleuren en klanken van lenige woorden je neervlijen…

laten vallen De dagen worden steeds korter De aarde verliest zijn kleur Het wordt koud De mensen verzamelen goud en goed Deuren worden gesloten Banden verscheurd Liefde sterft Er is angst Maar ik ben niet bang Want ik weet zeker dat uit de stad van David een verlosser komen zal Hij ontsteekt in ons het heilig vuur Laaiende vlammen verdrijven…

noorderlicht valt buiïg je hand penseelt rumoerig haar lucht Winden neigen toch naar luwte dwarrelen een zucht het mes schuift scherprechterlijk langs kleur wolken breken zacht in olie dampen verdrijven nevelend hun geur tijd om je palet en zin te keuren er moet nog veel gebeuren met het licht dat de zon voor…

Boven geurige nevel van schuimbellen en bad-olie spiegelt witte wijn een eigen klein oppervlak Je hand liefkoost de voet van het glas je ogen staan zacht je mond is vochtig, wat open Onder de belletjes maakt je huid je rondingen heimelijk zichtbaar en tastbaar dichtbij Een kus en nog een; mijn lippen verdrijven water en proeven…

de rij bij het buffet vroeg ik haar of ze ook melk dronk bij haar eten Onverwijld liet ze me weten Dat ze geen melk meer dronk voor het lessen van haar dorst Sinds ze los was van de borst Voor mijzelf koos ik melk in een kan En zei haar dat melk anders is voor de man Precies zoals mannen kinderen blijven Zijn ze ook niet van de borst te verdrijven…

parkiet tjiept treurig tjiep zijn vederen vallen langzaam uit de poes luilekkert in de zetel Wachten of de pilletjes gaan werken een Nieuwjaarsdag om tegenop te zien handen schudden, kussen geven uitspreken van onbegrijpelijke wensen Denken aan iemand van vroeger, die meer en meer uit louter herinnering bestaat Die iemand kan de schaduwen verdrijven…

ik at schaduw toen jij zon en zee koos als ontbijt gegarneerd met stilte de lege stoelen kaatsten eenzaamheid parasolde lunch temidden van de zonverbrande lijven nam drankjes die de hitte en wat kou toch niet konden verdrijven donkerde jouw tafel met de zomerzotheid van je aangeschoten vrienden ik had het wel gehad eindigde…

O zoete zondagmorgen wanneer de dag nog even onderduikt de vogels aarzelen met zingen de zon nog even weer verdwijnt Twee harten die in warme gloed opnieuw het zachte lijf gevonden de zo vertrouwde geur van slaap verdrijven voor de zoete min Zo opgaan in verrukt weer zien en dan genietend zuchten van kussen en elkaar beminnen er is…

Lief, mijn lief wil ik de daggesloten jaren verdrijven tot ver achter de wind of tot daar waar het hart zeker is van het aardse licht het onbekende, temidden van het ruisen en elk gesprek dat werd beweend; het groeien van de leegte onder het goed-rode zand.…

zoals een spin een vlieg verkleeft in haar web en langzaam maar zeker vermorzelt met haar kaken zoals de schaduw het lichaam achtervolgt en in tegenlicht uitvergroot zo kruipt pijn onder huid en leden onvoorspelbaar hardnekkig geen pil noch spuit sterk genoeg om haar te verdrijven alleen meegaan niet tegenspartelen als drijvend…

meer terugkwam Het bloed dat blauwe plekken In je benen vormt omdat Het niet meer stroomt - Jij nog zo dichtbij En al zover bij ons vandaan; Nog voordat de ochtend voorbij is Zegt mijn moeder dat de geur Van je dood al waarneembaar is - Versgemalen koffie, zegt ze, Is voor nu sterk genoeg Om de geur van je dood Voor even te verdrijven…

mag ik dromen in een wereld waar elke dag zonovergoten schittering weerkaatst in parelende ogen mij in liefde laat verlangen naar de warmte van een lach die tranen overheersen verdriet verdrijven mag als sluiers in de morgen gespreid op het gras waar ontluikende bloemen grijs in schoonheid hult en zo de wereld laat ontwaken…

Langzaam slechts slenteren de uren voorbij gevuld met verdrongen gedachten, het lukt me maar niet de angst te verdrijven, mijn hart wordt kleiner elk moment brengt mij dichter bij 't gevreesde uur waarop ik wacht.…