Alle inzendingen over beeldvorming van oud

doodnormaal Niets extra's of meer De tijd tikt verder elke maaltijd weer Haar hart pompt keer op keer Het heden heeft zij niet meer in machte Was zij maar jong en lachte Oude vrouw ooit een jonge meid Ingehaald door de tijd Het is een onomkeerbaar feit.…

boven op de oude zolderkamer vond je gisteren uit negentienachtenzestig een oude krant voetbaluitslagen en de wereld stond in brand morgen sla je de ochtendkrant open en wat blijkt we worden nog steeds keihard voorgelogen…

Alleen de duvel is oud.…

Wanneer ik op verjaarsvisite ga hoor ik een kamer vol met hen die klagen. Het blijkt voor bijna niemand te verdragen: een sleetse moeder of aftandse pa. Zo’n vader wandelt in zijn blote kont en ma heeft steeds haar slipje vol gescheten; het oordeel van ‘t gezelschap volgt terstond: ~In een tehuis~ en dan de zaak vergeten. Ik heb misschien…

Het leven wordt allengs wat triest voor haar; ze heeft een loopneus die ze telkens snuit want elke zes seconde weer een drup dat zijn er per minuut een stuk of tien. Ja vroeger was ze wel van zessen klaar, maar langzaamaan ging toch de fut er uit. Zo nu en dan eens naar de handwerkclub of soms in ’t buurthuis een partijtje kien. Zo heel…

Haar jonge ik heeft geen relatie met haar oude, haar oude ik weet van haar jonge niet. Haar meest recente foto's herkent zij niet, haar spiegelbeeld is echt het hare niet. De tijd heeft onderweg haar ik verloren en zij is nu verloren in de tijd.…

Verwonderd als ze keek naar de natuur, zo keek ze ook naar de wereld. Onherkenbaar was die, het begin vergeleken met het eind van haar leven. Alleen al op technologisch vlak volgde ze met haar scherpe intelligentie alles. Maar ze zocht altijd voornamelijk de goedheid in de mensen.…

ik sterf aan mijn huid waar jij nog flirt met bloesem mijn ogen dimmen telkens meer, de glans van binnen lijkt te tanen jij daarentegen verbeeldt een eeuwig wuivende verenpracht, in dit moment dat jij met mij deelt buig ik verder terwijl jij lacht…

het uitzicht kijkt naar binnen kleurt het behang seizoenenlang met licht uit het verleden je hebt gebeden dat je oud mocht worden, hebt gestreden voor de laatste jaren rust en vrede ogen dromen en je lach is al verleden tijd je handen spelen achteloos met pluizen de asbakken zijn vol je vest van wol is zacht net als je wangen…

ik zie je in een vergezicht waarin emoties laaien de klokken sneller draaien tot de wereld openbarst jij hield van morgen want vandaag was je teveel je brak geen uren open liet de tijd maar liever heel je kijkt vooruit om niet te voelen waar je staat je zweeft gezichtsloos door de dagen stil en zonder vragen je hebt de strijd verloren…

Die stenen preekstoel, ‘daarvoor ben ik omgereisd’; een rondje Fransum ging er een middag aan vooraf. Door grasland waar het altijd waait; woorden als voorwerk en wierde eisen ter plaatse hun rang op. Vanuit elk standpunt schemert de dakruiter ons door het groen tegemoet. Paraplu òp naderen we het oog- merk van onze tocht. - Proberen we…

Opnieuw komt een schandaal zo lang nadien Tevoorschijn uit de dikke kloostermuren Hoe velen hebben vroeger niet staan gluren En zeggen nu: ‘Ik heb nooit wat gezien’ Eerst kwam Gods woord de kinderen verdoven En daarna moesten ze er aan geloven…

Schaam je gelogen zinnen in dieprood Beeldvorming van jouw hallucinatie Draag mijn dromen naar niemandsland Wees stil ontzie je verzegelde lippen Kijk niet in je verblindende tweestrijd Verzwijg mijn bestaan diep in je ziel Schop de schenen van machteloosheid Mijn pijn grenzeloos gelijk aan liefde Dool maar door de paden van je daden…

Nu de hemel hierboven Niet meer bestaat, En allerwegen Wordt doodgezwegen Omdat we bang Zijn voor elkaar Wordt het tijd De hemel te zoeken In de diepte Waar niemand ons kan zien…

Mijn eerste liefde een gevoel zo fijn hoe onbezorgd en vrolijk speelde zij met poppedijn Ik speelde nog met treintjes in de grote hal, alleen bij juf De Boer op school We gingen daar met zijn tweeën heen Ook kwamen we samen terug en speelden verder met elkaar Twee gelukkige kleuters Och wat hield ik toch van haar Onschuldig trokken…

op de koer het spel moet nu weldra beginnen de kleren uit om te beminnen na twee uur stoeien zag zij het licht doorheen zijn zweet op haar gezicht de oude bok was goed voldaan ook groen blaadje was ervan aangedaan het gezamenlijk idee was onbezonnen maar de echte liefde is daarna… begonnen!…

Winterochtend Kwart voor vijf aardedonker ontbijt kleren jas motor aan ruitenkrabben kwartier later klere end snelweg naar ns toch parkeerplek kaartje wachtkamer werkvolk intercity interstaatie halfuurtje utrecht zee es zes uur negenentwintig (ongeveer) gouda zeven uur dertien deo volente regen blaadjes gladde…

Het verluid weerklinkt in de diepe stem van een bronzen gong, de eindigheid voorbij, gekozen vrijheid resoneert in klankenvolle beeldvorming van onbaatzuchtigheid, ongenaakbaar, althans voor mij, luiden we morgen de vrijheidsklok, daar willen we allemaal bij zijn om het heden een betere plek te geven.…

Een aanstormende trein Ik ben op het verkeerde terrein Een gebroken raam Een dieptepunt waarvoor ik me schaam Een overdosis pillen Die mijn pijn moeten stillen Vallen en opstaan Maar hoe kan ik in hemelsnaam doorgaan Smijt mijzelf tegen de muur Luister er is geen genezende kuur Ik zal er mee moeten leren leven Maar hoe kan ik dan nog naar…

Als trainer sprak hij pure oorlogstaal. Het spel werd tot een ware krijg verheven En hij beschikte: sneuvelen of leven. Z'n bijnaam was dan ook 'de generaal'. Maar nu is Rinus dood, men staakt het vuren. Een vrede die slechts één minuut zal duren.…

Bij jou zijn al mijn eigenaardigheden mijn geheimen veilig en in vertrouwen jij staat al op een voetstuk al bijna heilig zoals ik van jou zal houden zo ik kan.…

zo nu en dan is er even die glans van een vervaagde herinnering, het venster ruw van oudheid met wat glas waar het licht van schuwt mijn zomer is de grijns van de verniste wolken voorbij en duidt mijn bestaan op de aflossing van karma, niets tegenstrijdigs verhaalt het verleden in het lijden van telkens het ontwijken ervan nochtans laaf…

Het zit erop, we hebben het gehad, Die plattelandse zoektocht naar de ware, Aan meedoen kleven wel een paar bezwaren, Dus single boeren: maak je borst maar nat. Eerst krijg je pesterijen op je bord, Waarna je stevig uitgemolken wordt.…

Haar wereld is als een oude boom diep geworteld door het leven de bloesem allang voorbij maar nog niet helemaal uitgebloeid er zijn perioden dat de takken meebuigen met de stormen in plaats dat ze knakken hier en daar wordt wel gesnoeid geestelijk voedsel is haar behoud als krachtvoer voor het oude hout…

Ik kijk even naar mijn handen En ik schrik Wat zijn ze oud Craquelé gebroken marmer Met vijf smalle staafjes hout Het verval is reeds begonnen In de herfst De winter wacht Als ik die ooit mag bereiken ’t Is een koude lange nacht Maar dan denk ik aan mijn moeder Die ’s de winter bijna door Nog zo stralend levenslustig Nou…

Wijsheid komt met het klimmen der jaren, voorgoed voorbij je jeugdige onbezonnenheid, je hebt nu, wijze man, al genoeg kunnen ervaren, hoe het is om iets uit te vreten dat je later spijt. Je hebt heel wat water naar de zee zien stromen, een journalist kent talloze sneue en blije verhalen. Ook van jou heeft het water dromen meegenomen, maar…

De oude zij, Ze wil niet meer.…

Je kunt ze nog niet verstaan als ze één jaar oud zijn, ze brabbelen wat af. Begrijpen ja, dat doen alleen hun moeders, die snappen wat hun kroost bedoelt. Als ze bepaalde kreten slaken, hebben ze honger, pret of willen gewoon aandacht. Tot ze met hun snoet 't asfalt raken, dan hoef je geen moeder meer te zijn.…

Bladerend door een vergeelde krant Strelen mijn vingers de vloeken Nee, met geen lijk voel ik me verwant Koppen die van ramp en nood kermen Altijd trager, vager dringt het door Hoe wij ons gelaten afschermen ‘Na mij de zondvloed’ ‘Het zal mijn tijd wel duren’ Als een makke zucht in koor Het tandwiel draait verder De planeet heeft zo haar…

Afkeurend vele blikken Scannend van top tot teen Priemende speldenprikken Geniepig en gemeen Ik weet heus wel mijn benen -Hun schoonheid is ver zoek- Die zijn om te bewenen Zo in een korte broek Ik moet het wel bekennen Het is dus geen gezicht Maar oh wat is het wennen Aan zo een volksgericht Bij ouderdom hoort ongerief Stilzwijgende…