Alle inzendingen over betreuren

Mijn hart is niet perfect het zit vol littekens en scheuren Door de jaren heen heeft het heel wat moeten betreuren Mijn hart is niet perfect er zijn hele stukken uit Soms geef ik een stukje weg waarna ik het voor even sluit Mijn hart is niet perfect het heeft schrammen en gaten Er zitten diepe wonden waar vele tranen zijn om gelaten…

dubbeltelling altijd naast elkaar in volle harmonie van vlees en bloed mooi in hun pracht hard en toch zacht worden met liefde omkleed gestreeld. geaaid baby in verrukking zuigt, trekt en smult groei tot leven gevolg van oorzaak in tevredenheid denk ik terug druk me stevig tegen je aan jij met jouw charme bracht me tot daden die ik nooit betreur…

Dagelijks zijn er doden te betreuren door het coronavirus. Afscheid nemen met geliefde personen kan en mag niet. Het is erg als een mens dit overkomt. Bij het afscheid nemen mogen maximaal een aantal mensen erbij zijn. Een waardig afscheid verdien je als mens, maar niet op deze manier.…

Wat ik betreur te hebben niet bezeten Is het geluk van menig burgerman: De vrede van het huisgezin, en van De kinderen, die mee aan tafel eten. En ik weet wel, dat in mijn arm gelegen De liefste is bezwijmd van zaligheid, Dat ik de stem ken van de eeuwigheid, En van het hart, dat mijn hart is genegen.…

Wat ik betreur te hebben niet bezeten Is het geluk van menig burgerman: De vrede van het huisgezin, en van De kinderen, die mee aan tafel eten. En ik weet wel, dat in mijn arm gelegen De liefste is bezwijmd van zaligheid, Dat ik de stem ken van de eeuwigheid, En van het hart, dat mijn hart is genegen.…

houden om te genieten van hun borst en bil- partij, hun hóge gekwaak echter kan ik niet lijden omdat ik last heb van een absoluut gehoor, schreeuwen die halsen wéér in koor dan zal ik dopjes voor mijn oren kopen omdat ik hun schoonheid boven die van de muziek niet kan missen, en dat ik dan mijn eigen muziek niet meer hoor vind ik te betreuren…

Als 'k de deur uit ga hoor ik getrappel en ik betreur 't dat 'k dan ga. 's Avonds in jouw aanwezigheid voel ik me van angst bevrijd. Met jouw robuuste markante gelaat kan mij immers niets gebeuren. En als mijn zekerheid mij verlaat, ben jij op z'n tijd m'n lieve trouwe kameraad.…

het tuinpad zal nog bladeren verzamelen regen zal nog wegwassen wat niet tijdig kon verdwijnen ook al heeft september zijn schaduw geworpen ook al lijken wolken opgedroogd in rookgordijnen er zullen nog doden te betreuren zijn verse aarde zal weer wonden onder duister bedelven monden zullen zich om ingeslikte woorden snoeren een ogenblik lijkt…

Raad mogen verordeningen geven maar uw remedia staat hulpeloos Sedert het beschrevene mij verkoos word ik in afzondering verdreven Zelfs zonlicht heeft verlaten dit gelaat verloren heeft elke uitweg mijn pijn Zoekend naar wat zand in deze woestijn betreur ik alleen mijn verbannen staat Verhoor mijn woordenloze gebeden haar bijzijn doet…

Eigenlijk betreur ik dit: het niet meer weten hoe ooit in verre tijden achter ons dit feest weer nieuw werd en verbonden met het lijden en het sterven van Hem die door de dood het leven bracht en nu met ons op weg is. Het water stroomt en licht wordt aangestoken.…

Eigenlijk betreur ik dit: het niet meer weten hoe ooit in verre tijden achter ons dit feest weer nieuw werd en verbonden met het lijden en het sterven van Hem die door de dood het leven bracht en nu met ons op weg is. Het water stroomt en licht wordt aangestoken.…

Ik zal het tot in lengte van tijd betreuren...WAARVOOR moest dit gebeuren...…

hebt er TELKENS van geleerd De buurvrouw hartelijk zorgzaam en zacht met TELKENS die enorme innerlijke kracht De buurvrouw TELKENS op vacantie maar nooit zonder een laatste vriendelijke groet alsof het van haar moeder moet De buurvrouw al vele jaren laat er niets gebeuren want dan zal ik dat TELKENS blijven betreuren…

Het mag natuurlijk niet gebeuren dat door zo'n grote vliegmachien al is de kans daarop miniem een slachtoffer valt te betreuren. Laat de destructielijn dus werken, pak het probleem maar bij de kop maak er gehakt van, dat lucht op, geen reden om ons te beperken.…

wat onze toekomst was, is overleden, betreuren we slechts in onze smeekbeden. onze morgenmijmeringen zijn vlijtig gedood, zijn vlijtig door het nu bestreden. wat is onze toekomst in apart heden? komt er ons op een keer een nieuw verleden toe? beëindigt dat ons dan ook vroegtijdig? wat is onze toekomst?…

de klok slaat zonde draait de waarheid dol wie heeft haar opgewonden maakt de hel zo vol heiligen verpozen zich in het licht van glas in lood ze staan al jaren op pilaren betreuren eeuwenlang hun dood zondaars kennen geen genade woekeren dicht bij de grond zij belijden steels en schuchter onschuld met de mond ze hebben lak aan…

Ik zoek de lente (2) De ballen liggen weer in etalages te glanzen zie mij bol gespiegeld in vele kleuren hoor me de inwendige kou betreuren voel de afkeer voor het gebrek aan nuancen kerstliedjes klinken door de volle straten gejaagd lijkt men de gladheid niet te merken de drukte verschijnt opnieuw in de kerken en ik glijd mezelf naar mijn…

Metaaldetector bij de deur dat is daar blijkbaar heel gewoon weet wel, dat ik het niet betreur dat ik in cowboy- land niet woon.…

Fatale fletsheid, die met klamme geuren het witte zeil in iedre stand doorhangt, maar super-kappers in je netten vangt, te overvloedig om het te betreuren - 't model van doodshoofd door je vel omprangd mag men in elke scheurkalender speuren, en voor een prik, Greet, kan dus wie 't verlangt zijn slaapsalet er veelmaals mee befleuren.…

De nachten in mei zijn mild voor de mens als hij slaapt met geopende ramen Om vijf uur hoort hij de merel zijn wens dan betreuren ze samen de namen.. De namen van hen die ooit gingen in hun bed of in het open veld. Ach mereltje blijf jij maar zingen voor de lafaard, de kneus en de held.…

Voor H.C. ten Berge Dat de veerboot langs de kustlijn kruipt, tussen zeeen door wij het einde van de dag betreuren. Zwak gestommel, middernacht reeds lang voorbij, ruw het oppervlak - en niemand het merkt. We zijn al weg, denken ons een haven in. Het past zo nauw: de auto in het ruim.…

Schrijf wat ik niet kan eten, kan bezitten, niet kan schilderen schrijf wat niet stil blijft staan, schrijf wat ik niet kan kweken, niet kan vangen, niet kan vergeten schrijf wat niet te raden is, begrijpen om zelf maar te weten, schrijf over wat ik niet omhelzen kon, verwennen of verwijten, schrijf over verwildering, betreuren van herinneringen…

Geen benen om te dragen, het lichaam schiet geen wortel uit de knieën om de wereld op te beuren, er volgen geen zachte stapjes om de doodsweg van de manen - in hun stilstand - te betreuren.…

Menig aardmannetje heeft zijn ritueel later moeten betreuren. Zo kan een aardbeienneus het gevolg zijn van dit vrijmoedig buiten vertoeven bij die aardmannetjes die hun neus te diep in het aardbeienbedje begroeven.…

En als het leven dan over de dolle luiden lijkt te gaan en men het met sterke verhalen wenst te kleuren; dan zijn er nog altijd de dolhuizen waar men de normale mens niet hoeft te betreuren.…

Schrijf wat ik niet kan eten, kan bezitten, niet kan schilderen schrijf wat niet stil blijft staan, beschrijf wat ik niet kan kweken, niet kan vangen, niet kan vergeten schrijf wat niet te raden is, te begrijpen om zelf maar te weten, schrijf over wat ik niet omhelzen kon, verwennen of verwijten, schrijf over verwildering, betreuren…

Vaarwel den weg dien wij te zaam betraden Mijn gids verlaat mij in donkere doodsvalleien Waar zon noch bloem mijn blik met hoop wil vleien En 'k eenzaam moet door wilde stroomen waden Lang valt de weg aan wankele voeten Wanneer geen arm de zwerversmoede beuren Geen vriendenstem de stilte komt verzoeten Wie mij verried zal ik die nog betreuren…

Je weet het zelf niet Maar als je eens wist Hoeveel ik van je lichaam geniet Zou je het niet kunnen geloven Elk moment dat je me raakt Opent de hemel even zijn deuren Is de tijd even niet aanwezig En zijn er geen verloren kansen te betreuren Dan is er slechts het gevoel Dat mijn lijf en verstand weet te overstemmen Elke keer weer even…

Wie zal deze vrouw ooit nog betreuren, verdient zij ons medeleven dan niet? Laten we het dus nooit meer gebeuren dat een vrouw de dood vindt om wat ze ziet. Zeer vrij naar: Anna Akhmatova, 1924, De Dood Van De Vrouw Van Loth.…

Geen benen om te dragen, het lichaam schiet geen wortel uit de klei om de wereld op te beuren, hoop volgt kleine stapjes haar eigen levenspad in de zwartste gaten om hun doodsstrijd te betreuren.…