Alle inzendingen over bijna dood

Met langzame streken strijk ik het verleden van de muren en fluister zachte woorden van liefde weerkaatst door het felle zonlicht, ontvang ik die éne straal en lach heel stil de dagen voorbij elke lijn of rimpel zoekt in het leven haar weg naar gehuilde tranen, sneeuw veegt wit in de vroege ochtend jouw naam in ijspegels langs…

De mens in mij loopt achter de woorden aan waar tijd geen letters kunnen vertalen tikt liefde de uren nog immer vooruit geen klok tikt haat zelfs niet op de halve uren wanneer een enkele slag raakt, tikt de tijd door naar één minuut voor twaalf nu nog zestig seconden...…

ik ga binnen; het waait rust door ramen, de levenden en de doden het vederlicht murmelt langs gekleurde glasvogels, te midden van zeeglans, het houden van je staat gebogen zoals ik eerder in volgegoten schaduwen van de dagstilte, veroverd door verleden eeuwigheid ik adem diep wanneer je hand beroert en leg me neer,…

en daarna, fluister je wat komt daarna ik voel de herfst door me heen gaan, enkel de herfst en geen andere vragen die sporen dragen van holle huizen waarin niets zich kan hechten behalve de onmacht, immer herhalend zoals witte kruisen, lijf aan lijf nooit uit marmer of uit letters van leven wel liefde, liefde, zoveel liefde…

Als ik met gedachten speel, ontstaat er chaos vaak vrede, soms onzekerheid mijn omgang met complexe persoonlijkheden maakt het leven niet saai da's een feit Maar steeds een terugkerend gevoel van er mee moeten stoppen, het voegt niets toe Dat het me zo bezig houdt, negatief en positief, dat maakt me geestelijk moe Stoppen met alles en iedereen…

Vandaag leg ik het af, dat dode een schoenendoos is groot genoeg begeesterd bijna ontbind ik mijn naam van alles wat op liefde lijkt.…

stilstaand bij mijn doden werd ik al ingehaald door nieuwe doden de wereld draait door wie heeft nog tijd wie gunt je nog verdriet wel duizend kaarsjes wilde ik aansteken maar kwam niet verder dan één enkele en zelfs die waaide bijna uit…

achter laten de rand het bos, de bomen en de struiken bijna, de bloesems ruiken rekkend naar leven de dood voor altijd parkzicht, het duurt maar even…

Bijna wezenloos omdat hij verkoos, te sterven, kijkt zij voor zich uit, niet te bevatten, dat hij, die nooit sprak over de dood, nu stil met gevouwen handen daar, in die houten kist ligt. Bijna harteloos, omdat hij vergat, dat er meer mensen mee geraakt werden, dan hij ooit kon overzien.…

Ik ben nog niet dood maar in de laatste fase van mijn voltooiing. Van de bevrijding van alle lijden en dood en alle waanzin. Het grote rusten is bijna aangebroken, het wordt al heel stil. Ik neem geen afscheid, want ben met god almachtig en zo gelukkig.…

Die na zijn Eerste leven Gereduceerd werd Tot een armetierig Bolletje verdroogde Aarde maar liefdevol Gekoesterd ook na Zijn eerste dood Geeft nieuw leven In puntjes bijna Onzichtbaar klein, Leven dat door De dood heen Zichtbaar wordt En tegen mij zegt 'Jij bent mijn'…

Ik ben al bijna bij je. Als een zuigeling een wereldoorlog zul je mij smaken. ----------------------------------------------------------- Uit: Raster 89, 2000.…

Twijfel of ik je zal bellen. Misschien beter toch maar niet. Mijn zeer wil ik vertellen, Jou kwellen met verdriet. Breken wil ik jou, Om daarna weer te maken. Door te zeggen dat ik hou Van jou en dat soort zaken. Eén opening gehad Die verdwenen was meteen daarna. Waarin ik keer op keer vergat, Ik bezat jou op een haar na.…

Want ik ben een schim die zwijgend niets meer bezitten kan en steeds volgt wat hij verliest aan de dood en de liefde die alleen nog in vreemde voetstappen bestaat.…

een obscuur begin van denken dat ons raakt, een hand in de nek, geeuwend tegen de planken een catastrofe van het moment die al plaatsvond, bruinrot; duizendschoon; besmetting; trefwoord; crash; alleluja; gaslek; vernuft geen haar gekrenkt daat zijn: de violen Je tegenwerping En dan, baby, dan -----------------------------…

Totaal ontspannen In het zicht van Nirwana In schaap gevallen…

Ik was er bijna. Er ontbrak alleen nog maar die kus, echter dat ging hem heus echt niet helemaal worden dus, misschien omdat mijn vriendin er al die tijd bij was geweest.…

Ik was er even heel kort bij, tot aan mijn knieën in het getij. Tussen eb en vloed, verliet me de moed. Je te troosten in mijn armen, of met een goed bedoelde kus. Ik liep terug, langs de uitgestoken brug. Liet ik je staan, met in je oog een traan. Voor mij!…

stilte de gehavende thuiskomst alles komt binnen bijna alles gaat voorbij in de slenterende dromen van ongeschreven poëzie…

Bijna niks is er aan de hand en zo ontstaat het mis-ver-stand, maar aan de andere kant: de meeste oorlogen ontstaan door mis-ver-stand. Dood en verderf, liggen vlak bijeen, haat en liefde eveneens maar: bijna niks is er aan de hand, alleen maar een mis-ver-stand. Net als bij oorlogen!?…

Een halve eeuw, bijna, is zij nu dood. Zo lang leef ik, ten dele, buiten westen. Een halve zoon, schrijvend in ademnood. Mijn woorden zijn haar stoffelijke resten.…

Niet meer dan een geest klopt aan, wordt opengedaan vlijt zich in het hart zacht als water uit de Dode Zee Spreekt met haar stem in haar gedachtengang licht het duister op stilt bijna alle pijn…

Je bent er altijd als ik wegdroom vanochtend verzon je een nacht achter het silhouet van een dode boom schreef je gedichten over de oorlog, met doden en gewonden repte jij jouw woorden, die bijna zinloos onzichtbaar bij me bleven als ware ik zelf die persoon die de laatste zucht uitblies, om die nacht maar niet te dromen…

Nu bijna vijftig jaren na zijn dood, Is over hem opnieuw een boek geschreven, De president had kunnen blijven leven, Tenminste, als het Oswald was die schoot. Waarschijnlijk weten wij de waarheid pas, Als niemand zich herinnert wie hij was.…

het lijkt bijna een kunstwerk die bonte rij omwikkelde lichamen een wilde mengeling van kleuren niet vooraf bedacht maar lukraak liggen ze daar verenigd in de dood zo levendig samen hartverscheurend uitbundig dood is geen stilte als je met velen bent ze is dan loeihard krijst en zingt haar noten door elk merg en been…

de gordijnen sluiten bijna in een rillend houvast grijp ik om mij heen maar de dood treedt binnen het onlicht doet mij trillen de warme dood omhelst mij in een dribbelend blauw zwenk ik de melkweg op op weg naar een nieuw landschap veldboeketten in velours zie ik in een trechter van licht en jonge vrouwen met warme tranen…

er is een jongen weg het dorp is in rouw voor die jongen met zijn auto eens vielen jongens uit een boom of van een polsstok in de sloot nu vinden wij jongens heel vroeg langs de kant van de weg en bijna altijd dood…

Het is vroeg in de ochtend als zij aan de dood vraagt nog heel even te wachten bijna ademloos spreekt zij zijn taal vermoeid ritst hij de laatste dag ruimschoots open en bijna gekuild verschijnt helder een open gezicht als was in handen van moeder aarde sneeuw noch ijs deert deze vorst al jaagt hij in zijn nadagen menigeen de stuipen…

hoewel ik bijna kan horen wat hij er over zou zeggen bijna, herinner me nog zijn stem en hoe hij een beetje kon gaan kuchen als hij in de maling genomen was en dat opeens eventjes besefte…

Men nam de stilte één minuut in acht, Dat is per dode bijna vijf seconden. Wat dus voor India, snel omgerekend, Een stilte van een hele dag betekent.…