Alle inzendingen over bloeide

jij bloeide muziek mijn lieflijke vergeet-me-niet ik hoorde je groeien in de border van mijn tuin jouw groene preludes wiegden harmonieus samenzijn ik zong in het ondergaan van zon mijn kleine aria’s jij knopte tonen tot liefde kleurde refrein ons afscheid was stilte met de melodie van pijn…

ik zag jou lichtjes schrijven met je glazen pen kleurtjes bloeiden op onder je handen doofden langzaam uit overweldigd door de donkere schaduwen aan de randen nog lachte je wendde je snel af toen jij met je laatste tranen de enveloppe sloot het kussymbool als afsluiting liep dubbelhartig nu teveel in de gaten…

je bloeide als sneeuw dauwde lentetranen weerkaatste de hemel met een spiegelend hart zomerde lieflijk in waterkristallen verdampte met wind als kind van de zon oogstte de kleuren van het volrijpe herfstgebeuren bundelde alles in wit de winter getekend die met dons van de deken aarde bedekt met het ongerept licht van de schepping…

zie de spiegel groeien waar golfjes net nog water bloeiden verstillen zij tot ijs ingelijst door wit bevroren riet met als decor de dicht berijpte bomen koning winter is gekomen nog liggen meer en vaarten open maar de nachtvorst streelt ze dicht rimpelloos met vriezend licht…

heb met wolken en wind water gezaaid de zee bloeide golven zong in lange dagen en zon de warme droom van een zomer heb met herfst de vruchten gelakt nog gaaf aan de boom verscholen in blad ga rusten in kou onder dekens van sneeuw na het winterse slapen zal ik als lente ontwaken…

hand in hand zijn we gaan lopen samen weer op weg het heuvelland een pad omhoog waar uitzicht was beloofd een verte vol met glooiingen de diepte van het dal warme herfstkleuren in verval maar wij genoten boven op die heuveltop bloeide onze liefde als lente op…

je groeide in mijn bloemenbed bloeide met een schat van kleur je geuren waren ongezegd ervaarde jou als eersteling in pril groen ingebed koesterde jouw stelen de bloeiwijze was anders dan zovelen wiegde in de wind je hart koos voor de zon je opende ik wist op dat moment dat ons leven echt begon…

teken van goede bedoelingen .....ik ben niet gewapend .....dat is mijn geschenk zo ligt alles in ieders handen .....leef met mij .....ik zal je helpen Mijn handpalm zegt wie ik ben, vraagt jou .....wie jij wil zijn .....voor jezelf en mij voor de vergetelheid uitwist wie ik niet hielp .....om te groeien, en waarom .....ik niet bloeide…

ik heb bloempjes voor je gepakt zij bloeiden gewoon langs het pad de eerste stralen zon heb ik geregen tot rozerode kralen uit het blauw van de lucht streepte ik wit kant van de wolken heb alles verpakt in het bies van de mand die rondde onder mijn hand zo groet ik jou op dit vroege uur waar lente nog schemert naar het zomervuur…

ik heb haar zien groeien op de kale rots altijd winderig in armetierig licht met nauwelijks zon waar anderen wiegden schichtte bliksem in donderslag zag hoe fier zij bloeide terwijl toch alles tegen zat zij is nooit geknakt tegenslagen kleurden haar karakter strak zij heeft vrucht gegeven om haar kracht door te laten leven…

als een wilg op weg naar winter de bladeren zacht laten gaan takken strak in de wind nog even en het snoeimes dringt tot aan de knot er rest niets dan wachten op herhaling zal een zomer nog de kleuren hervinden van toen alles bloeide en vogelbekjes voedden zich op de takkenschoot de root scheen van goud leven overleefde de treurnis…

ik proefde zware tijd, gevuld met zwart en zoute dagen en mijn bloemen bloeiden niet, er lag verdriet op elk gouden blad leegte vulde langzaamaan het gat dat voortkroop door de nacht en waar de ochtend leven gaf- bracht het daglicht de teneur van immer hol gestelde vragen…

nu liggen witte woorden rond hun oude kern ze stralen nog, wanneer de zon ze streelt overal en ook langs onverwachte kanten het was goed om ‘onder ons’ te zijn we bloeiden waar we wilden stoeiend met de binnenrijm van allemaal missen wordt een werkwoord zwaarder in vandaag donkerder dan avonden -en uitgesproken traag…

je knopte veelbelovend bloeide tot een vuurrood blad dat een lange zomer had nog kleurt je levenskracht waarvan de nerven diepte kerven in het oppervlak en kijk je om naar wie je was in je hart gevuld met ochtenddauw rijpen de vruchten van een leven vol ervaring de wijsheid in je zon doorregen ogen het warmrode van je lach zijn…

de heuvels waren rond en vriendelijk de beek al wat bejaard een trage stroom in lichtend zand cipressen aan de oeverkant ik vond je in de warme wind eenzaam tussen rank en druif jij zonnebloemde als een kind voorover in een lome wuif bloeide waar de tijd was stilgezet een open hart in zongebed…

hij was geen clown want in zijn woorden klonk het leven als muziek met bloem en bolhoed het gezicht overbelicht zong hij zijn lied de wereld donker in décor de zaal met sterren in de ogen er bloeiden sprookjes uit de handen van de man die heden uit verleden nam zijn mimiek is generatieloos de woorden internationaal mijn troubadour…

zag je wolken blond in haar benen lang gesloten slank een paar stapte uit in gracieus bewegen straalde lach je ogen bleven blauw verlegen danste korte passen in een vlinderend gaan keek me stilstaand aan wiekte vloog voorbij maar in dat godvergeten zonneogenblik bloeide jij voor mij…

jij zonde het blauw in de lucht ik schilderde wolken wat wit jij kaatste ons licht snel weer terug ik warmde mijn rug onder jouw stralen om mijn kleur op te halen en penseelde prilgroen ons verlangen wij bloeiden wild in bloemen die alleen deze zomer maar kenden wisten de lente in voorzichtig verkennen maar de zaden…

ben ik de storm die takken brak het prille groen dat jij me gaf totaal verwoestte of wortelde je niet diep genoeg was de tegenwind waar jij om vroeg te veel voor je ontluiken kon je mijn kracht nog niet gebruiken zo schuchter in de knop we bloeiden een te vroege lente gingen aan elkaar kapot ik fluister langs de open plek het…

zeg me wie je bent je ogen sluimerden verlangen ik bleef er jaren hangen maar heb je nooit gekend je vocht om eindelijk jezelf weer te vinden was drempelloos in openen en zult je nooit meer binden je hebt mijn tuin gezien de bloemen die we bloeiden er zijn er meer misschien waar jij ook in zou kunnen groeien Kom zeg me wie je bent…

het balcon je ontkende de depressie die je naar beneden zoog je liep weg voor de vergiften die de ander op je spoog je groeide dwars door muren schopte tegen normen aan wist dat het niet lang zou duren want niemand nam iets van je aan je graaide naar het beetje aandacht dat het leven je nog bood versteende langzaam zonder warmte bloeide…

je bloeide bloemen toen je binnenkwam de zon nog in je haren ogen straalden blij verrast met zachte lentekleuren een vleugje wind bracht fris aroma binnen van een spelend buitenkind ik wist dat jij zou komen om samen de zomer te verdromen herfstbuien keuren nu de rijpheid van de oogst ons is een warme winter beloofd…

je bloeide blad voor blad maar de kring wilde niet sluiten omdat er een ontbrak diep in je hart heb je dat geweten het onvoorwaardelijke is in de tijd vergeten maar eist nu zijn part om de krans volmaakt te laten zijn heb je gekozen voor de pijn van een nieuwe start waardoor jouw bloem langer in warmte zal blijven en met onvoorwaardelijke…

Jij transformeerde mijn ziel in onverwachte gedaantes er bloeide vaak liefde tussen het onkruid van mijn hart met niets tot vriendschap geworden in alles wat leeg en zonder zonde was om mijn bloesem te stimuleren bezocht jij de zotheid van mijn ontheemde dromen ik hechtte mij aan jouw diepste wortels en herkende geen afstand tussen…

ik sluier de kou van je huid zie bloemen van ijs ze bloeiden seizoenen vergetend hij nam je onwetend zijn handen bevroren je jeugd verloren je lente kleuren ontdooien als ik je kus, onderkoeld valt de lust neer als ijzel we verliezen elkaar in de winter van stilte erven de nachtelijke kilte…

ach ik zag Greetje zingen ach ik zag je boezem springen het spinnewiel met charme draaien ik wilde in je haren graaien je ogen bloeiden als het vlas ik droomde dat ik je minnaar was je haar zo mooi getooid als morgen- en als avondrood ik verga aan je gezang ik verdrink in hoge tonen je keel is puur kristal kon ik in je boezem wonen.…

er stonden bloemen stelend in een kleurrijk bed geurend naar superieur helen zij bogen al bijna volmaakt onder hemelse schoonheid die door hun genen was gemaakt toch keerden ook zij hun harten naar jouw verschijnen jij lachte en bloeide op in een paradijselijke groet ik zag deze scene die in samen gaan alles aan elkaar…

mag ik je deze ruiker geven met de bloemen van mijn leven zij bloeiden op kostbare momenten zetten deze luister bij gevat in het prille groen van een fijne jeugd met linten als snuisterij van toen later felle kleuren van de jong volwassenheid niets had nog een vaste prijs het diepe warm van wijsheid verpakt het boeket dat ik nu…

het was vandaag mijn zwarte rozen dag kreeg ze binnen nog in groen verpakt versierd met linten en een goede wens de afzender bleef in zijn kriebelschrift nog onbekend heb ze gevaasd met zorg en warmte omgeven zijn bloeiden een voor een nog zwarter dan mijn vorig leven heb de bloemen voorzichtig laten drogen in het boek van goed…

ik heb jouw pigmenten niet gewonnen uit de stenen der wijzen zag jouw kiezels langs de wegen die ik had te gaan raapte met hartstocht verschillende kleuren voelde met handen je geuren brak je en vijzelde fijn streelde met olie restanten die je niet wilde zijn jij bloeide open in pigmenten van hopen mag ik je schilderen met pijn…