Alle inzendingen over boord

hij bewaart wind in zijn grot soms zuigt hij de longen vol bolt wangen en laat hem los hij schenkt tegenwind in een dichtgestropte zak aan de held die doolt zeilt op uwe zee matrozen zaten te gissen aan boord pulkend aan de knoop tot hij ontsnapt de bestemming wijkt de reis is verstoord…

strak in kostuum met gesteven boorden zongen zij traditionele muziek van Russische bodem zelfs de muzikanten speelden in groen kostuum en hoge pet van alle rangen en standen strijdliederen vol passie nu zijn ze uitgevlogen Syrië hun doel al zullen ze daar nooit aankomen de hemel bleek hun bestemming…

de wereld wil bedrogen worden Het zijn niet alleen 'de witte boorden' die bedriegen Het is jokken halve waarheden, leugens liegen... alsof 't gedrukt staat We zijn 'aan de maat' hoe...... nu terug te keren in Holland, klompenland waar alleen tulpen? de akkers..... achter de duinen kleuren.…

Kom aan boord Josephine Je kunt niet eeuwig wachten Laat al je zorgen achter En we zullen het wel zien. Spring aan boord Josephine We beginnen een nieuw leven En morgen komt de regen Heb je die wolken al gezien?…

ik beukte, hamerde en sloeg nagelde, spijkerde een schroef krijtte, zaagde en spleet kerfde, vijlde en sleep ik pinde, boorde en trilde schaafde, schuurde en schilde lijmde, plakte en kleefde verfde, lakte en zweefde immer totdat het niet meer klopte; het geen hout meer sneed en 't kind was dichtgetimmerd.…

Toen wind het boord Scheerde, de golven voorwaarts braken en het zicht vernauwde. ---------------------------------- uit: 'Omdat alles vergaat', 1991.…

Echo van stille zwijgzame dood liederlijk in dichte mist op het water een lied bezingt het geweten in grote nood na iedere zangnoot wordt het later twijfel of de ochtenddauw werkelijk is zo vroeg in de morgen nooit een prater muziek, stille liefde, geen man over boord hartstochtelijk verliefd, de echo gehoord.…

Had ik maar rust Mijn leven geleefd in een roes Nu verlang ik naar eerlijkheid Het liefst de rust van het bos Uren gedanst op de harde beats Terug naar huis op de fiets Met een of andere meid achterop De wereld was te klein voor mij Met de auto m'n brood verdienen De boord gesteven en gestreken Producten aansmeren voor erkenning De zakenwereld…

jij zag hoe mijn jurk versmalde samen met het uitzicht van een zwart omrande boord ik keek naar rood gekraste ogen kleedde me met schaduwen en verborg zo mijn magere lijf bloemen waren er in overvloed die dag dat ik mijn mond bedekte met een marmeren rozenblad jij hebt me begraven gezien toen alles zwijgend werd en ik het liefhebben…

Voor mijn reis naar verre oorden heb ik elk huis verlaten dingen die mij toebehoorden staan scharrig langs de straten weg van de gesteven boorden heb ik alles afgedankt uit verstorven slotakkoorden is mijn stem opnieuw verklankt dansend in een jas van jade span ik mijn strakke koorden vrijuit zwervend als nomade woon ik in eigen woorden…

op het tijdstip van ontwaken, gespitst op het meest iele wolkenveld dat zachtjes door het donker glijdt bereid een bestaan aan te vechten waaraan hij nauwelijks deel had; wat hij zich herinnerde is gewist op zeeniveau, ondoorwaadbaar, langs de boorden van wat in de volksmond definitief heet - wat ik niet ongedaan kan maken ligt buiten…

zo vormloos vluchten de grijze vegen met de nevel regen de graven zuchten dempen droeve woorden die fluisteren rond witte bloemen grond langs stenen boorden het water spat rozetten de chrysanten bloeien de cijferjaren zetten stiltes aan het bloeden die blijven kwetsen al hebben arduinen geen doornen die de aanraking verhoeden…

verenigd in één blik de zwaluw en de arend boven bergen, in een waterval van woorden gaf de zon haar warmte weg de wolken legden boorden rond de hoogste top, een witte waas vol stil verdriet vergeet me niet! ver-geet-me-niet haar blauwe ogen dragen tranen haar blonde haar, dat vonken schiet…

Ik lik de regens na een droge tijd terwijl de kanten boorden aan de rand van het water als perkamenten beelden inscheuren. Los rukken ze het verleden, dat als droesem bleef liggen op de onzichtbare bodem van kinderlijke onschuld, en dragen ze op aan de vrieskilte van winterse witheid…

Je bleef die nacht en bleef bij mij aan boord. ---------------------------- uit: 'Zwart zilver', 1989.…

als wij de hoop in het leven opgeven kan alleen het gebed ons nog troost geven God hoort ons gebed, Hij kent onze nood blijft op ons levensschip immer aan boord zelfs als ons schip dreigt onder te gaan blijft de hoop op redding met Hem bestaan Hij zal de storm met Zijn handen bedaren en wij kunnen onze levenszee rustig bevaren…

Als wij de hoop in het leven opgeven kan alleen het gebed ons troost geven God hoort ons gebed, Hij kent onze nood blijft op ons levensschip immer aan boord zelfs als ons schip dreigt onder te gaan blijft de hoop op redding met Hem bestaan Hij zal de storm met Zijn handen bedaren en wij kunnen onze levenszee rustig bevaren.…

Opgetild vanuit de diepte klommen wij naar grote hoogte als een zweep die slagen zwiepte om een tol van zielendroogte ons liefdesleven nam een vlucht die geen vleugel meer kon dragen wij tuimelden uit ijle lucht wegduikend in hoge kragen nu de boorden zijn gestreken en de stoom is afgeblazen zijn we weer op wie wij leken opgedroogd in…

de stilte had iets statigs een hoog plafond en donkere ornamenten de schouw beheerste de entree met muren vol strengkijkende regenten het stemgeluid heeft het verbruid hier ritselen papieren getekend tot besluit het witte boord in zenuw opgeknoopt met water aan de lippen ze laten je zo stikken nog is er geen opening van zaken…

Of de zalvende priester met zijn boord? Wat is het laatste woord? Hieperdepiep, sapperdeflap, miserere of verdoeme? Het maakt niet uit, want het laatste woord is thans nog niet gehoord. Met mijn kop al in de strop houd ik koppig vol en koester ik vertrouwen. Ik haal nu heel diep adem. Mijn laatste woord is: "Hoop!…

Zit ik rustig aan de oever van mijn stille binnenzee komt een scheepje langs gevaren met aan boord mijn liefste fee roept de stralende gestalte van de kleine boot mij aan loopt het tegen hoogtij, vraagt ze anders moet ik verder gaan.…

Die had er veel Spaanse matten aan boord En appeltjes van Oranje! Refrein: Piet Hein, Piet Hein, Piet Hein Zijn naam is klein, Zijn daden bennen groot: Die heeft gewonnen de Zilvervloot!…

het span komt recht hun richting uit met aan zijn boord een jongedame : asblond van bles en blank van huid arriveert daarginds Jean’s erfgename. zij herkent goed de hypocrieten die zich thans reppen haar te groeten Manon ziet hoe hun anjers schieten en sterkt zichzelf met : “zij gaan boeten !”…

In de vroege morgenstond bij het rijzen van de zon dauw ligt verlaten op de velden in het ochtendgloren de stad nog altijd verloren in stilte komen daar de schepen binnen in de trage havenmond vissers en matrozen die hun zeelied zingen halen de trossen aan stoere matrozen aan boord niemand die ze hoort Als de schepen aan de kade zijn…

ik tel de bruine tegels op ’t perron de blauwe de stenen boorden en als ik vertraag laat ik de spanning in de draden zingen en rillen zucht perslucht stop geschokt dan blaas ik alle deuren open en spuw ik mijn verleden uit op ’t perron de blauwe de stenen grenzen worden overschreden door massa’s mensen dan ga ik voort…

tussen Luik, Maastricht en Aken langs de boorden van de Voer rijgen dorpjes zich als schakels tot een mooi idyllisch snoer Romaans meerbogige bruggen dwarsen ’t brede dal kerkhoog over groene mergelruggen fladdert vrij een dagpauwoog wijl het ondergrondse krijt zich latent tot grotten karstte hoort men hoe stilte en tijd hier uit al…

heb mijn schip opgetuigd met zeewaardigheid alle brevetten behaald vooral onvermogen heeft heel hoog gescoord tijdens mijn verblijf aan boord wilde de wereldzeeën bevaren storm en passaat trotseren maar het bleef bij proberen kwam dwars op de golven aan lager wal werd het schip door wrakhout bedolven ben gered maar als god van…

De wandelaars -die wandelend dromen- de berm slechts veilig voor z'n voeten De fietsers -die fietsend dromen- in de rug gereden door automobilisten als dagjesmensen Het is te wensen dat deze dijk een fiets- en voetpad rijk zal worden Want aan de boorden van deze dijk wordt -tevergeefs- gezocht naar....…

Als bij een wankel spookschip op de Grote Oceaan klimmen gedrochten aan boord voor het nog verder uithollen van mijn bestaan Of ik nou naar het vooronder of naar het kraaienest glip, ze worden nergens door gestoord, als aasgieren pikken ze toe, tot mijn laatste stukje verzet Ze sollen met me, al ben ik hondsmoe, hun kwaadaardig sadisme…

de wind slingert tollend al het tere los hamerende regendruppels teisteren de weerloze huid ik kan moeilijk net als de planten mijn wortels in de aarde vasthouden ineengedoken op de rand van waken en slapen zit de stormvogel op het dek verstekeling aan boord in gesloten hartkamers blijft het duister de taal van het gaan is wat…