Alle inzendingen over de schors van de nac

Dat zachte aandachtige in druppels en in traan om je mondhoek als rimpeltjes maan licht je lach prachtig in novemberogen over herfstbladeren heen krul je schors met lange benen worteldicht tegen me aan schetst je zwiepende stormhand naaktgestrekte takken tegen het raam vlieg je stil met uilenvlerken waakzaam nachtbezonken in haar…

Hij schoor z'n haar tot in de kruin. En de kip zegt BOEM! Dat is het leven van Joël. Hij spoort niet. Zeg nu maar vaarwel, want hij wil rauwe friet.…

In Zagreb werd ik bestolen, in Ljubljana door tram 4 aangereden, tijdens een buikonderzoek in Skopje werd ik per abuis besneden, wegens m’n povere kennis van de lokale taal schoor een kapper in Pristina me helemaal kaal … ik ga stoppen met citytrips naar voormalige Joegoslavische steden!…

Sneeuwvlokje Jij de boom ik de schors Samen het Boomschorsje Jij de dons ik het deken Samen het...Donsdekentje Jij de noot ik het dop'je Samen het Notendopje…

Via de spiegel volgde ik je bewegingen Mijn armen om je heen geslagen Mijn vingers door je borstharen Jij schoor je Ik kuste je nek Stond al die tijd op mijn tenen Je gebruikte geen aftershave maar babyolie Je kin zo zacht en glad in de ochtend Liet in de avond Rode vlekken achter Op de binnenkant van mijn dijen…

Hun stammen omsloten met de schors ik hoor ook het ruisen van de wind. Zouden ze mij wat willen vertellen? Ik kan er alleen maar naar gissen. Zijn het verhalen vol van belevenissen van de bomen die staan te dromen?…

van de oude plataan is alle schors ontdaan een naakt ondersteboven en juist daarom misschien wel zo erotisch... de vrouwelijke rondingen zo dikwijls teder betast door mannenhanden schonken het hout de intense warmte die zo onontbeerlijk is voor wat het is geworden ik schiet nog snel even een foto voor dagen van groot verlangen…

gejammer van stervende takken nachten vol regen spiegels en luchten niets ontsnapt aan het geluid het tast zintuigen aan het slokt wolken op en het levende zie ik verdwijnen zal een vogel nog zingen tussen schaduw en schors? ik treur om gehavende nerven het breken door ongevraagde winters en van daaruit in eigen handen…

De rechter zware arm van fraaie Wilgenboom langs de schors gescheurd wordt straks geamputeerd haar schoonheid ligt nu kreunend in het gras lichamelijk is zij aangedaan treur in alle naaktheid zelfs de wind kermt mee hier treft hem geen blaam wiegen kan ze daar wel laten dat richt zich naar de sterke kant…

mag ik even zomer leven op de lente voortbordurend in de kleuren die jij wilt sponnen garen uit wilde wol schoren ook de zwarte schapen met jou was nooit mij iets te dol maar in samen garen weten wij het optimaal te halen een grandioos product wij herfsten samen in geluk…

Je namen in de schors van een boom kerven. Jaarringen overleven verlovingsringen makkelijker dan bruggen, die oevers moeten verzoenen. De liefde… Ze komt in vele vormen en wordt op rare manieren bejubeld en verzegeld. Maar wat is er nu mis met een gedicht?…

vroeg de man op mijn school mijn stem klonk wat schor en ik zei; " een kind van emotie kwetsbaar en mooi"... maar dat bedoelde hij niet…

ik kom toe glooiend en kan eindelijk strekken mijn voetzolen zijn als gelooid het plateau heeft vijf huizen bruinig zonder schors het zijn armen die me binnen trekken zonder handen als de verbeelding van reddeloosheid plompverloren het overvalt mij de kerktoren priemt de lucht open en morst de kleuren in het dal mijn benepen hart jubelt…

de avond de avond valt mijn wereld gaat op in zwart zwart het duister sluit om mijn hart zwart ik ik val de avond de avond valt schemer zwart…

een beweging gevormd door haar hand een klank gevormd door haar mond de nacht gesheiden van het zwart de stilte gehuwd met het woord wanneer haar ogen mij verblinden wanneer haar lippen mij verstommen dan zal ik de liefde beleven…

mijn liefde een kleurschakering op haar palet van woorden waaruit haar penseel herinneringen opdiept die ze neerstrijkt op het doek van haar zelfbeeld niets weerhoudt mij te beminnen niet haar vlammende blik die mijn ziel schroeit niet haar treffende woorden die mijn hart verwonden ik een levenloos lichaam deinend op door liefde en bloed…

poëzie laat mij niet staan keer mij de rug niet toe laat mij niet in leegte van woorden verlos me van mijn taalverlies interpreteer me in de schors van je ziel geef me passende schoenen zodat woorden kunnen dansen in vloeibare lijnen op het puntje van mijn tong laat me bladeren in notities een hint is dat mogelijk…

ik was er onderdoor gelopen haar uitgestrekte naaktheid liet ze, maar haar stam droeg water ik zag hoe schors zich vormde, tot het grillige verloop van takken die ze zweven liet uiteinden zwollen als tepels, door winterkou verhard daaronder groeide lente waar de magere dag mijn lijf verdraagt verdraag ik zelf het wegen van haar witte…

Als ik wandel in het bos tekenen herinneringen zich af in de schors van hoge bomen in de holte van een hele oude knoest klinkt de echo van een bekende stem hij kruist mijn pad ik weet dat jij het bent nog altijd dat kleine stukje verleden roep het een halt toe wil ontkomen aan stil weggestopt verdriet maar de echo luistert niet…

de kraaiennesten waren slechts gevuld met wind en water hun navelstreng werd onverhoopt naar later weggewuifd er bleef niets anders achter dan het sloophout van een oude boom zijn droom verhing zich aan zijn kruin het puin bewaard in ruwe schors en hoop lag op de grond gewond maar nimmer koud een crucifix in duizendtallen liet zich…

in den beginne was er alles overweldigend het bladerdak der subtiele bescherming en dan de zon erdoor in den beginne sloeg de slang zijn lijf om ruwe schors, de stamvader werd stil op het laatst een aardkorst kil vanonder grof geweld en duizend gele bloemen, vastgesteld op slechts die éne dag het mag een feestdag heten…

droom zonder morgen als een paard dat dartel spartelt in de eerste weide het oog dat wentelt in de doornen van de nacht ziet alles; de wilde lianen van mijn haat hebben haar in de hals geprikt, droom zonder morgen als een wind die gaat liggen in het struikgewas; de harde schors van haar kanker sidderde als een parel in mijn hand.…

ik voel vertrouwen in je armen in het bewegen van je vingers sierlijk laat je schoonheid vloeien in de zomer, nu voorbij het kringt in hoge twijgen en het diep gegroefde schors ontvangen over het water wacht het stromen, los in mij langs oevers en langs bomen, de brug van…

ik ben niet wit noch zwart ik ben aarde en bruin tinten van noten gekraakt op mijn buik ik ben bomen, het hout, het zand aan mijn voeten verwaaid tot wind en stormende vogels diep en donker de afgesneden huid verder dan dagen ontraadseld ik ben ik traag gevonden de vrouw in het schors van beschilderde zonden waarom…

Ik weet: wij lopen vaak stuk, stuiptrekken op hars, schors en het kussen van rasp en oud hout. Toch wil ik bestaan aan de faliekant van je huid Toch wil ik zijn in de twijgen rondom waar jij ademt Vooral wil ik zijn de goudval tussen de takken, vooral die…

Nog slechts schor en zacht gefluister van stil gemis om wat nooit gevonden werd...…

Neem me niet kwalijk sprak hij maanden heb ik gezwegen de laatste zoete druppels uitgeperst mijn bloed smaakt bedroeft Op de geschilferde schaal ligt vers fruit geplukt van bomen waar vogels nestelen waar ik met gekruiste armen kan rusten tegen het schors en dorst zich laat lessen Laat me spreken te lang heb ik mezelf verzwegen.…

jij spreekt me aan weet niet eens dat ik het koud heb wanneer je me omlijst met versleten kledingstukken en met het stof op je uitgestalde barmhartigheid veraf van je borsten en de oude schommelstoel die naast het bed van ijzer nooit verhalen te vertellen hadden ik geef je gelijk, mijn stem wordt schor meer in het donker dan…

Half wakend zie ik mijn wachtende oude dag als een liggende molme boomstam op de vergane schors bloeien witte bloempjes tussen jong mos met jeugdige kracht maar uit de dode begroeide boom verrijst één felle reuze oerwoudbloem die ene gave vol wonderbeleven door hemelse machten mij alleen toevertrouwd.…

beweging tussen natte muren Franse lelies, manshoog wuiven achter sterren er sijpelt water van de schoor die de ingezakte schedel moet schragen drip drip drup drip drip drup het ritme van leven na de dood gaat onverstoorbaar door de kamers er wordt niets geplooid of glad gestreken ontbering geeft voedsel aan alles wat niet is bezweken…