394 resultaten.
DE ZONNEBLOEM
hartenkreet
4.0 met 5 stemmen 937 De eenzame ziel
Verteert rusteloos
De impressie der dorre natuur.
De roerende hand
Bestrijkt in ijle trekken
Het droge paneel.
De vaste verf wekt
In gulden beeld
Het tafereel der gouden bloem.
De zonnebloem
Tast de eeuwigheid.…
suites voor annemieke V
netgedicht
1.0 met 2 stemmen 95 commissaris flipse
storm op de eerste verdieping
een bloempot valt -
met kinderbedtijd
wordt de pannenkoekenheks
naarbinnen gehaald
wolken voor de maan
in het donkere water
niets dan straatlantaarns
zweven in water
dorre bladeren langzaam
tot op de bodem
het utrechts jaagpad
een meeuw jankt als de honden
´s ochtends heel vroeg…
Voor Galil
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 206 Zieke geesten
dwalen rond
op een stukje
dorre grond
Roepend
het is ons
beloofd
maar geen
mens
die dat gelooft
Rovend, moordend
wet verkrachtend
ieder ander mens
verachtend
Trekken zij
hun droeve spoor
bidden zij
nog steeds
in koor
Aan een
strijdgod
uit het verleden
Heer verhoor
onze gebeden.…
Haute Nature "De trapgans"
netgedicht
4.0 met 42 stemmen 441 Trapganzen bijeen op het dorre land
schreeuwen een schril contrast.
Jouw tonen behoren het stilleven,
haar ijle wereld ontwaakt
met een tanende zucht.
Aangekleed met waardigheid
uiteenwaaierend de laatste flarden
in een beltende stem gevangen met beelden
rond de windzuilen van jouw bestaan.
R.J. van Tol…
Woorden
hartenkreet
4.0 met 19 stemmen 538 Zal ik het zingen, vol en luid,
hier staande op deze dorre oever?
Of daar waar het opgeschoten riet
zomaar verder groeit.
Woorden... woorden.
Wat moet ik er mee?…
uit: getuigenis van een vriend
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 157 al wat ik ben blijft deren
ook het breken -God verhoede-
van dorre takken die zich met
niets meer kunnen voeden
koude voert schuldbeladen benen
langs rafels van een versleten nacht
wanneer ben ik gegaan, wanneer
heeft men mij tot zwijgen gebracht
het is in deze donkere tijd
dat al wat sterft, krimpt en kraakt
mij in mijn wezen raakt…
de vlag van Friesland
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 1.111 Toen ik ‘m voor het eerst zag
keek ik met de ogen van een kind
Ik vond het de allerliefste vlag
en telde 7 hartjes in de wind
Maar nee, die hartjes in het rood
bleken pompeblêdden in het Fries
dorre bladeren uit een vieze sloot
het had voor mij iets tragisch
Maar nu zie ik het toch haarfijn
want door een allerliefst grietje
weet ik dat…
Opa Willem
hartenkreet
3.0 met 6 stemmen 1.630 rotte appels
dorre takken
onder herfstig
bladerdek
nieuwe noten
doodgevallen
in natte aarde
bij het hek
vele kleuren
kiezelstenen
roggebrood
met katenspek
keukentafel
vogelkooi
en aan humor
geen gebrek
bergen sla
rode rozen
ouderwets
cassettedeck
langgeleden
nooit vergeten
warme deken
stapelgek…
evenwicht
hartenkreet
3.0 met 11 stemmen 1.035 Ik keek in het duister
En vergat het licht
Ik keek naar de nacht
En vergat de dag
Ik zag verdriet
En vergat de glimlach
Ik droeg haat
En vergat vriendschap
Ik voelde de koude
En vergat de warmte
Ik zag de dorre vlakte
Maar vergat de oase
Ik beleefde oorlog
Maar vergat de vrede
Ik zag de dood
En vergat te leven.…
De gordel van granaten
netgedicht
3.0 met 17 stemmen 582 korenschoven als wigwams
op het kortgeschoren veld
wij speelden indiaantje
ik was winnetou
jij old shatterhand
getooid met kippenveren
galmde onze strijdkreet
tussen mond en handen
op stokpaarden galopperend
het kinderhart verlaten
stuif je nu door ‘t zand
getooid met dorre takken
een gordel van granaten
in dat godvergeten land…
Gebroken vleugels
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 173 donkerrood
is de dag waar het zand
scherper is dan glas
waar kale stammen
fel afsteken aan de horizon
verzonken in het eeuwige licht
gedwongen te buigen voor de nacht
nog kaler dan dorre aarde
is de wens
om een teken van leven
slechts schaduwen halen het water
waar dromen sterven
voor ze de ochtend zien…
evenwicht
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 86 Ik zag de dorre vlakte
maar vergat de oase.
Ik beleefde oorlog
maar vergat de vrede.
Ik zag de dood
en vergat te leven.…
Zomerzang
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 91 beeld in tegenlicht
en trillende lucht
vaag en vlekkerig
stroperig vloeiend
boten als blokjes
dansend op zee
water golft en deint
spiegelt het zonlicht
vleugels slaan
boven fonteinen
vlammen likken
aan dorre halmen
eenzame zanger
raakt mij diep
met sonore stem
en stemmige tekst…
Terugtrekking in de ziel
hartenkreet
2.0 met 21 stemmen 2.313 Er rilt een koude wind over mijn rug
ik hoor vage stemmen uit de verte,
echt horen wil ik ze niet
een dichte mist verspert mijn zicht
alleen mijn eigen ziel wil ik zien
lopend door dorre velden
sleep ik zware lasten mee
nee, ik kan niet meer terug
wanneer de stemmen luider worden
vliegen ze langs mijn oren;
ik wil ze niet meer horen…
Kijken
netgedicht
3.0 met 36 stemmen 485 Herfstdag voel me kijken
jouw donkere sneldrijvende wolken
ritselende dorre bladeren
gedreven in een hoek
het oude brood
-rest eten
geworpen in het vogel voederhuis
een brutale zwartgrijze kauw
komt vreten
en
de kleine roodborst bang
jouw zwiepende regen
wind en herfstnevel
vertroebeld mijn kijken.…
Poëtisch intermezzo
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 177 In spinrag schittert zomer na
flarden mist
kondigen herfsttij aan
aarzelend
want de zon
herovert het land en de mensen
late geraniums koesteren zich
in haar licht en de kat
knijpt genietend de ogen dicht
een laatste glas op een terras
stemmen vallen stil
terwijl dorre bladeren
een bed bereiden voor wat komt
heimwee…
Genezing
hartenkreet
5.0 met 1 stemmen 585 het dekbed van stilte waaronder ik mij had verscholen
om zachtjes weg te glijden uit dit leven
lichtte zij op met haar fluwelen stem
door mij te noemen gaf ze mijn bestaan terug
speelde de hagel tegen de ruit
een etude van Chopin
zingend ruimde zij de dorre bladeren
die ik had verzameld voor mijn graf
al gaat het donderen
al slaat de…
meesterschap (dick bruna 1927-2017)
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 126 ik oefen voor het meesterschap
in het vinden van het
onzegbare dat ik
tot op het bot
ontkleden wil
ik wroet met beide
handen in dorre
aarde naar wat niet
gezegd kan worden tot
de kale essentie het
daglicht verdragen kan
zal ik snoeien en temmen
met schaarste moet ik haar
voeden totdat een kleurrijke
helderheid zich ontpoppen…
Onderhuids
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 65 Moeilijk wordt het pas
wanneer je een idee hebt
gekregen van wat liefde is:
gemankeerd en getekend
waar wonden geheeld
maar niet verdwenen zijn
de geleden schade, de boeien
de schillen en de schilden
die onderhuids verwoesten
wat van geen opgeven weet
op dorre bodems ontkiemt
en van niets kan leven
Je ziet haar in de ogen
je…
Blindganger [cyclus]
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 77 in zijn ogen
klieft de dag
wellen tranen op verhoord vlies
doorlopen met gedachten
vastgehouden jaren
achterom
in zijn ogen
grijnzen tanden
geel opgegeten
stil als een dode poel
sijpelt zijn blik in de spiegel
achter hem
in zijn ogen
rilt een zenuw
een herinnering geleden
schikt zich zijn dorre geest
doorbroken wanden
blauwe beken…
ad inferos (tweede versie)
netgedicht
3.0 met 14 stemmen 2.880 de gids loodst mij
langs dorre doodsbeenderen
en frescobloemen
hij laat
uit een nis duif
en olijftak vliegen
hij leeft
tussen alpha en omega
gelooft wat hij ziet
tersluiks raak ik
de vaderen aan en schrik
als ze uiteenvallen
en de seminarist
rustig zegt: zij zullen de ogen
opslaan in het paradijs
jaja mompel ik…
Fata Morgana
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 256 Ik ren door het dorre land
En de wind staat stil
De hitte schroeit het zand
De lucht trilt
Voor mijn ogen daagt de horizon
Een vruchtbaar dal; een heuvelkom
Een glinsterend meer ligt in bereik
En de wind strijkt door mijn haar
De grond is echter uitgedroogd
Geen enkele palm wordt hier gedoogd
Geen koelte en geen frisse bries
Ik sta stil…
Winter
hartenkreet
2.0 met 7 stemmen 1.123 De kletterende spetterende waterdruppels
dwarrelen door de dorre dag
de langverwachte lome lente
verdwijnt verkorven van verdriet
Niemand weet wat warmte is
verweerd door weer en wind
ze beven, bibberen dag aan dag
en hopen op een levenslach
Kom, laat mij de liefde leren
lief en leed van mensen
dan pas kan ik zonlicht kennen
en lentetederheid…
Verdwaald
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 136 Dom driest duifje
dat al dagen dwaalt
door drentse dreven
in diezige nevel
en duister gezang,
langs dromen
niet af te dwingen,
waarmee de doem niet
is te verdrijven,
die als een dief
in het dalende duister,
post bij het braakliggend hart
dat dorst als een dier
na dorre dagen
Ik maak vandaag
voor jou en mijzelf,
nog aarzelend,…
Levenslust
netgedicht
3.0 met 21 stemmen 434 Zo te leven heeft geen waarde
wij verzinnen kind noch kraai
pennenvrucht uit dorre gaarde
wakkert wieken zonder draai
hoe gaan wij de prijs betalen
voor geheimen van het graf
twee oneindige verhalen
stervend rond de bedelstaf
de verlangens te verglijden
naar het allerlaatste uur
van kostbare crisistijden
maken onze dood te duur.…
her intreden
netgedicht
3.0 met 14 stemmen 370 steeds opnieuw beleef ik de wereld
raap mijn vruchten van de dorre grond, onderhandse
afgeronde buigingen
dan weer spoelt mijn waterweg langs
gladde keien, uitgesleten groen en rond
de stamvoet van mijn moederboom
de stenen zijn geteld, hun aantal ketst
op ruwe bodems
oeverloos verlaat mijn weten
en ik draag de vogels naar hun hogere…
Sporen
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 222 Koud dons,
zo zacht,
zo mooi,
bedekt de sneeuw de dorre grond.
En ziende zijn de ogen blind,
maar wat niet is kan toch bestaan.
Onder de laag van koud vernis
leeft laag op laag.
Sporen leiden ons weg van het vergaan.
Maar in de zomer,
wacht maar,
in de zomer komt de warme grond tot leven.…
herfststerfte
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 191 in zijn gebogen geel
doorstaat de berk het allerlaatste licht…
de nadag nadert, bleek
en oeverloos gezwicht in witte windsels
rond een oude stam
geen gram gehaald, doch zon
verschaald op dorre takken in
het stijgen van de maan
hij moet gaan – de herfst – hij kon
gekerfd in stugge bomen en
de dromen van een kind
niet langer naast…
Café Billard
gedicht
4.0 met 8 stemmen 8.986 Ik heb het tegen Gijs met vijftig
tegen honderd afgelegd
zijn oud-ivoren hoofdje, zoëven
vlot geraakt uit het vertrouwde
groene licht, hangt met een blij
gezicht boven de bar
zijn dorre handen vatten met een teer
gebaar het borrelglas, hij zegt
ik ben al bijna tachtig jaar
u bent nog jong dat komt nog wel terecht.
---------------------…
Winter
poëzie
4.0 met 2 stemmen 433 Stiller, stiller, stiller zakken
Nacht en dagen om mij heen –
Als de sneeuw de dorre takken
Dekken zij ’t verleên.
Doch hun hout wacht, diep verborgen,
Menig, menig wederkeer,
En mij komt de jonge morgen
Nimmer, nimmer weer!…