Alle inzendingen over een ondergaand onder

Vlinders zijn rare dingen Ik wist niet wat ze ook al weer deden en toch, tegen de ondergaande zon zie ik er duizenden in de spiegel als ik knipper met mijn ogen Rare mannen met schepnetjes achtervolgen me in mijn dromen maar ik sta ze niet af weiger en wat ze ook mogen bieden ik weiger sommige dingen kun je niet delen met…

Het een na het ander verbleekt, De man, de vrouw, het kind, Hun dromen, wensen, Daden en verlangens Verbleken, net als De maan en de zon - Het enige dat blijft Is een restje hoop In het licht van De ondergaande zon - Zo leven man, vrouw en kind Alsof elke dag het leven Overnieuw begon…

Geleefd op vruchtbare grond op de veranda met uitzicht naar de ondergaande zon woont de verenigde hartstocht gevierd bij de open haard waar de eerste vonk ontstond. Daar gedetailleerde zinnen verborgen in haar dagboek wilt het verleden verbinden om te blijven samenwonen met een vergulde glimlach door intiem te dagdromen.…

De ondergaande zon veegt schaduwen weg penseelt in roze draperieën een luchtig aquarel Traag baant zij haar weg langs aardse curve duister verslaapt zich in rood koperen gloed Aan gene zijde ontsluit zij vurig Morpheus’ armen doorbreekt met zilverwit de barricades van illusie…

soms staan woorden zomaar op worden tonen omlaag gedreven weerloos ondergaand door ruwe klanken de onmacht is oud en niemand kan horen hoe het zwijgen verstijft zich ophangt in waterdunne schaduwen uitgestoten en niet langer aanwezig stroom ik over slaande rotsen wanneer mijn hart de schaamte grijs houdt…

wijn in de singel in de ondergaande zon ook de volle maan nog nooit zoveel pijn met de aandacht verdragen zoete herinnering ik klim de trap op een menigte zeemeeuwen er is brood gestrooid vergeet je angsten kom op met je gekkigheden ik heb je nodig kuiltjes waar nodig en een stem die verhoort die angst voor liefde…

Met ogen weer gesloten dansen beelden in mijn hoofd een vlieger in de lucht die paarsgekleurd is door ondergaande zon.…

de liefde blijft de eerste lentezon schijnt en verbindt ons samen op de bank de liefde blijft de laatste zeezon schittert en bedankt je overleden vader een liefde verdwijnt als ondergaande zon donker en bedroefd uit je hart en hoofd de liefde bestaat in elke zon in elke relatie ook al ben je tweede…

op een dag in maart, zo kalm en bedaard ontgrendel ik de deur van mijn bolide en neem plaats achter het stuur pruttelend start het vehikel ik rij aan de snelweg op vrijheid sneller dan kan de ondergaande zon tegemoet achtervoorlichtjes schitteren vervolgen ver weg stap ik uit en geniet mijn rijbewijs zal ik nooit halen…

Donkere wolken Vol dreiging in Het westen Met een paar Laatste sliertjes Licht van de Voortijdig ondergaande Zon - de dag die Zich vermoeid al Vast te rusten legt Voor ze voorbij is En dan onverwacht Een geweldige kegel Van licht die schuin Over het toneel van Deze wereld strijkt En U die ons zo maar Voor het voetlicht…

naast elkaar wandelen we langs een gouden strand de schemering valt rustig donker neemt zijn tijd en ondergaande zon kust zacht de horizon mooie tafereeltjes, ogen die verblinden door al die schitterende juweeltjes de liefde ontbrandt en samen wandelen we verder… hand in hand!…

waar witte anjers zich langzaam sluiten de merel zijn lied als ode schenkt aan het veld der doden waar eens de helden moegestreden nu in rust verzuchten in schaduw van de ondergaande zon als laatste groet van weer één dag waar het gekerm van menige strijd vergaat in het ruisen der fluisterende wind…

Turend naar de verre einder waar het licht al avond schijnt houdt ze de ondergaande zon behoedzaam in haar handen maar als zij louter vagend zijn liefde schimmen ziet drijven koesterende stralen dovend in verkilde tranen weerloos drinkt ze stilte uit geleegde eenzaamheid voor ze als gewezen engel vleugellam verzinkt…

ik was omringd door lange schaduwen van de ondergaande zon zag ze langzaam nader komen uit een nog onbekende bron zij contrasteerden met het dieper wordend rood zwart geeft geen geheimen bloot ik voelde hoe duister won van het laatste streepje aan de horizon de obstakels zijn gebleven heb verlatingsangst dit late uur geen plaats…

Transparant in kleur bij ondergaande zon reikt de kustlijn tot de horizon in nachtelijke stilte onder glinstering verlicht tekent de mysterie als schitterend gezicht in één bewondering betoverd tot dageraad met vertier gezang wanneer uurwerk doorslaat zo blijven dromen de verfijnde…

Gisteren nog de ondergaande zon in rood de maan iets minder vol de hemel open witte aanslag op de velden groeide in het kille zilverlicht vanmorgen nevel hemel grijs gesloten verwachting van veel regen koude lucht maar nu ook vochtig net als gisteren veeg ik tranen uit mijn ogen hoewel het windstil waait…

Handen reiken naar de opkomende zon en proberen in een krampachtige poging, de ondergaande maan tegen te houden. Een zachte kus verlost het lijden en één tel slechts lijkt een interstellair huwelijk te ontstaan.…

Hoe zou 'k niet dankbaar zijn want ééns is er niet meer die kou, die vriendschap, die ondergaande zon, en is er enkel nog de stilte waarin dat al begon.…

In het westen koestert de ondergaande zon roodgewangde wolkenkinderen aan haar borst. Tijd vertraagt, rekt zich geeuwend uit en legt zich te slapen tussen de zomerbloemen.…

als er dan toch iets valt vanuit de lucht vannacht Dionysos geeft je zacht een glaasje wijn wens dan maar wat fijns als je dat lichtje ziet bloei op en grijns en het donker roert je niet rood of wit vul die kylix laat het rollen langs je tong geniet van de ondergaande Helios wens iets kleins en blijf voortijd jong…

waar een bed van lelies meren kleurt paarswitte tinten deinen op het water zien wij het dansen der meeuwen hun luchtballet een spel van schaduw in de ondergaande zon langzaam verdwijnen in het avondrood waar de schemering gevallen kleuren dooft en rimpels op het water oeverloos breken paarswitte lelies zachtjes sluiten…

het warme oranje van de ondergaande zon en de azuurblauwe zee bij Heraklion het frisse groen van een beukenheg en gele paardenbloemen langs een binnenweg rode klaprozen in het graan het indigo van een pauwehaan en het diepe violet van lavendel ja, ik besef het nu toch wonderwel dit alles valt mij nu te beurt dat kleurenspel, een lust…

zij tokkelden het groen van gras rond de korenbloem die diep blauw gestreken werd door het licht van de eerste viool wind dirigeerde in koper het rood van de loper voor de ondergaande zon maan reflecteerde met aankomend geel de al grijs roffelende trom fluisterend besloten kleur en muziek deze dag in de donkere echo van de laatste…

Galmende, golvende muziekklanken vervoeren mijn vloed tot eb mijn schuim landt op het strand mijn lichaam laaft zich aan het nog warme zand als ik naar de hemel kijk laten de sterren zich maar wat graag raden ik zie de opkomende maan vriendelijk knipogen naar de ondergaande zon de zee zich spiegelen aan mijn avondrust van…

als een in woede ontstoken meute haar driftig te grazen wil nemen al de illusies die ze ooit heeft gedroomd met geweld tracht mee te nemen haalt zij hen met een sprong in de nacht onderuit ketent hen gedachteloos vast aan de sikkel van een ondergaande maan omdat zij wil verdergaan met leven ten volle wil bloeien iedere morgen…

ik vroeg me af wat ik zou vragen bij ondergaand daglicht of een naderende voltooiing een aankoelende werking heeft zolang er water staat in het bekken van achtergelaten zomervreugde wat overblijft is een trouwring aan voldragen beenderen of er dan nog reden genoeg is om de weg te vinden in het landschap zoals we dat kenden en daaraan…

waar in het schijnsel van de ondergaande zon die laatste schittering in tranen breekt willen de sterren jou in troost omringen aanhoort de merel zijn laatste lied komt de nacht in jouw armen geslopen als het zachte gevoel van een wereld in dromen omhelzen de nevels ontwakend verlangen de dag van morgen droom jij vannacht…

Ik keek naar de ondergaande zon, en bedacht me hoe mooi ik hier eigenlijk zat. Hier aan het strand met de mooie zon, ver vandaan de drukke stad. En op dat moment wist ik het, ik moest van meer momenten gaan genieten. Want op dat moment was ik zo rustig, dat alle vervelende dingen mij verlieten.…

een hartje van goud ze wist het niet van zichzelf het goud houdt afstand twaalf en een half jaar herinnering in het brons kleurig eikenhout onder eigen helm grote ogen gesloten wanneer vlieg je weer het rode gezicht paars van ingehouden kracht op gouden tors - de paarse vogel in de ondergaande zon kan elke wolk zijn…

O, moedertje aarde wat een rust om alleen te zijn want onbewust te wentelen in dag en nacht Uw bloemen nooit meer gezien door mensenogen uw bomen met hun wortels in de grond onopgemerkt alleen omringt door sterrenpracht Rivieren en de grote zee verlost, alleen gelaten ochtendlicht en ondergaande zon Aardse schoonheid spiegel…