Alle inzendingen over fata motgana: bar in

haiku ondersteboven gezien in een waterplas hemel op aarde…

in een poging te schuilen in mijn schaduw voor de zon struikel ik lelijk over mijn eigen ik goddank breekt alleen mijn schaduw iets...…

Hoe helder het licht werd! - spiegelde mij voor de nabijheid van een bron - Enkel weerkaatsing van de zon op een koude muur…

laat me dagdromen dat we samen zijn ingebeeld genieten van verzonnen genot tegengif voor triest gemis laat me leven in het paradijs dat enkel in mijn hoofd bestaat waar we houden van elkaar verenigd en verstrengeld telkens weer en ook daarna…

door omstandigheden aangekomen waar je niet wilt zijn en vertrekken naar waar je nooit zult terugkeren een richting kiezen die door duizend anderen eerder is gelopen te denken aan die ene kant maar tegen beter weten in rechtsaf waar de afgrond en links de vluchtweg om te landen voor het hek met keus er onderdoor of te klimmen, te verkolen…

Niets is wat het lijkt vertrokken werkelijkheid ster in achterruit…

Leven in een droom, alles zoals je het wenst. Liefde, geluk, wijsheid, een oneindige geldstroom. Alles wat je hartje begeert, leven in een fantoom. Het geluk wat je elke morgen wakker kust, die schoonheid die je hebt gekregen, maar niet hebt verdiend, kijkt je aan en stelt je gerust. Wat is het toch heerlijk om in dromen te leven en te…

Bomen blijven bijna eeuwig vruchtbaar ze baren bladeren telkens opnieuw tot ze moe zijn vallen en wegwaaien gekleurd door vermoeidheid door zwieren en zwaaien aan takken totdat die kaal zijn en weer opnieuw baren.…

De staat zal baren: een regelnevenleger van ambtenaren…

Moordend heet het brandend zand alles is geel de wind blaast bergen een pad ontbreekt onze leidsman de zon water onze vijand slepen voort met onze gedachten geel wordt toch groen teruggeworpen op ons zelf ontstaan zielenspinsels, die wegvliegen naar verre oorden waar de oase lokt FATA MORGANA…

Daar sta je dan ietwat verdwaasd zonder koers of richting je raapt de keuze op de verkoelende duisternis met de muizenissen of het warme licht vol fata morgana's in beide werelden liggen de stammen geveld geteld en gemarkeerd je draalt een wijle bukt, legt de keuze terug en verdampt in de omarming van alle kruinen.…

Gehypnotiseerd door bombastisch symfonie in één beeld gevormd als een fata morgana eist haar glinstering mijn blik. Met nuchter verstand ver weg in realiteit starend naar één punt koester ik de illusie om te dragen naar de nacht.…

Women on Waves, de Vrouwen op de Baren zouden in zee met wie niet baren wou. Dat was althans het plan. Toch bleek al gauw dat men het hele plan moest laten varen. Want nu Els Borst haar fiat niet wil geven is deze boot voortijdig afgedreven.…

Nog zwevend boven de wolken onderweg naar een volgende hemel dwarrelen langzaam illusies weg als de veren van Icarus wolken plotseling onbereikbaar dreigen met donder en bliksem neervlucht wordt onvermijdelijk de plof in de hete woestijn kruipend van fata naar morgana lijkt het leven op Pandora’s doos met als grootste inhoud teveel desillusies…

Ik heb mijn buik vol plannen, het is ongezond – ik moet gaan baren.…

Nooit gesproken woorden op het puntje van mijn tong, die aan jou toebehoren maar die ik steeds verdrong. Woorden zo breekbaar als glas gebroken in mijn mond, die ik je graag nog had willen vertellen, maar waarvoor ik de moed niet vond...…

De koele zwoele wind door de haren Nooit eerder weer gevoeld sinds jaren Machtig alles kunnen klaren En toch weer woelig bedaren Standvastig bij de fok Fier en ferm, lijf rechtop Jagen we het zeil in top Starend naar de spits voorop We hijsen alle zeilen Wat mij betreft nog zeemijlen Uren lekker maat-loos varen Ik hoef mij niet te scharen…

wilden meer cirkels en lussen draaien wenden en keren alles in ruimte uitproberen kiezen en voelen met oog voor de juiste kleuren harmonie en contrast inspiratie vonkte op volle toeren wij smeedden goud volgens alchemistische wetten doorbraken tradities en jengelden schimmige liedjes hebben toekomst gemaakt zonder in pijnen te baren…

Ons blootcafé krijgt weldra weer dat zwoele: een knipoog naar de oudste tak van sport, de wufte wulpsheid waar u warm van wordt, een glas om weer een beetje af te koelen. Wie tegen bloot is moet dat niet verzwijgen, die kan dan mooi van ons de klere krijgen.…

bezonnen in het heden vast hoewel verbluft over de keus van mijn zo korzelig geheugen verbaasd dat het verborgen heimwee zich willekeurig mengt met dat wat weemoed was herinner jij je nog dat je me vroeg naar het verschil tussen die vormen van verlangen en dat wij allebei begrepen dat het onderscheid te maken heeft met wat nog haal-baar…

zie in je ogen het werk dat je handen niet klaren gedachten stapelen zich op in het zorgen baren nog breek je niet jouw vezels zijn al zo lang strak gespannen burn-out zei de arts jij had de bui al zien hangen de regen begint nu te vallen…

Een grijze Amsterdammer drie turven hoog een goedgebekte tronie. Je zou hem geen stuiver geven als je niet wist dat hij een expert is op het gebied van Anne Frank, WOII en Mokum als je niet wist dat hij bezoekers rondleidt in de Hollandsche Schouwburg delinquenten met een taakstraf begeleidt publiek om zijn vingers windt wanneer hij de…

‘je bent oud’ zeggen ze, ze keert zich om en kijkt naar al haar woorden een samengeraapt vocabulaire gaapt bodemloos de put voorbij en blij draait zij zich terug ja ze is oud; ze draagt de dag op handen en met flair gebaart ze, dat het mag wis en waarachtig blijft het fout haar jonge kant nog te belichten, maar alla- ze is er nog…

De zee toont bij vergane wind nog hoge gelaten golven met bolle gladde ruggen vol stille schuimslierten waarin luchtbellen steeds verstoppertje spelen de traag slinkende welvingen tillen en duwen het schip voort geven de reizigers bemoediging en verlichting het loerende gevaar verdwijnt voert kwijnend een griezelspel op grappen zegevieren…

Een vrouw die baren moet. Een man die sterven gaat.…

Onder een badlaken een meisjesbeen zandkorrels verraden een zomerse dag gestrand in eeuwigheid De dood die IS zaait angst Vliegtuigen keren terug zonder dromen De zon achtergelaten op een kwetsbaar strand Tegelijk een stille straat in een rustig dorp Een egel roerloos langs de kant van de weg Geveld door snelle onachtzaamheid We zijn…

schoonheid is niet aan te raken ik ervaar dat met mijn ziel, een kwetsbaar baken, die roert, beroert en ontroert maar altijd is, ook tijdens gemis immers dan is het vaak zoeken naar troost of zalven van een wond dan schenkt een kleur of roept een beeld dat neigt naar liefde, naar het gebroken nabij waar de nacht de dag besteelt het lijkt…

ik sterf aan mijn huid waar jij nog flirt met bloesem mijn ogen dimmen telkens meer, de glans van binnen lijkt te tanen jij daarentegen verbeeldt een eeuwig wuivende verenpracht, in dit moment dat jij met mij deelt buig ik verder terwijl jij lacht…

letters zweven voorbij op zoek naar een plek in woorden gevoelens woelen in mij die nooit bij me hoorden al de letters nu op een rij vormen plots wat we ooit waren weer jij en ik samen wij en het juiste gevoel wordt opnieuw geboren kruipt weer omhoog in mij een woeste zee te woest voor woorden komt gelukkig langzaam tot bedaren met…

Harde storm op zee schept benauwende vaart, wil zeemanskunst en veiligheid sterken, brengt klemmende drukte bij het werken. Alles klaar? Nieuwe spanning wordt gebaard. Mensen liggen duizelig en verzwaard, kunnen niets meer van reisvertier merken, zien rondom hun rustplaats zwarte zwerken. Is deze ellende spoedig bedaard? Gezonde dichters…