Alle inzendingen over faya morgana

Beitel het maar in je geheugen eenzaamheid een fata morgana in de woestijn alles om je heen vlucht weg. Een droom is het dat als een slordig hemd wordt uitgetrokken, daaronder zie je wat van het leven overblijft: een verkreukelde hersenschim die oplost......…

De waterweg slaapt in donkerblauwe dromen een oeververbinding wenkt zwierig de veelkleurige baan verbindt twee uitersten van het bestaan: mijn diepste vrees en mijn stoutste visioenen ik sluit de ogen en zet een eerste stap deze schrede beroert een onbestaanbare dimensie de weg is week en wankel een schuimend koord zonder vangnet op…

Ken je het gevoel dat je gaat zitten op een stoel die er niet staat de sensatie dat iets plotseling niet is waar je het zonder twiijfel had verwacht, een onzichtbare duw van voren. Verbaasde berichten naar alle spieren: Mayday! Mayday! We zweven! We vallen! Uitklapreflex van beide armen. Daarom zit de Rietveldstoel zoals hij zit…

Zodra de zon weer aan de horizon boven de zee zal verschijnen terwijl de dageraad wacht zal deze diamanten spiegel zonder pardon als een Fata Morgana verdwijnen tot de volgende heldere nacht.…

je meeneemt naar de stilte van je hart Dan is er die ene stem en denk je razendsnel is hij het niet of misschien toch wel Een ontmoeting wacht je hoopt op een wederzijdse klik een laatste puzzelstukje is gelegd Want met die ene blik zijn alle geluidloze woorden reeds gezegd Of spraken we toch niet dezelfde taal en was het een fata morgana…

Graven geleden, was de aarde nog één tuin, nu een Fata Morgana. Licht zichtbaar in leegte op de grens van het duister, door onzichtbaarheid. Ziener met één oog tovert blinde tekst omhoog bloem van gedichten…

“Kom maar” vulde ik gretig in Maar de wens verfde de droom In gebroken wit, ik tuimelde er midden in Een fata morgana, een pop van chroom Die ik nu nog schandelijk, schadelijk bemin Zo leg ik gulzige woorden op jouw tong Kom maar, nader, blijf Het was toen het bloed kolkte en zong Het was bluf toen ik zei Ik lust je rauw en lauw, mijn moordwijf…

de tocht in de karavaan door eindeloze woestijn met een stokkie slaan op de platte trommel nergens groene oase water en geitenkazen wel vaak fata morgana een bar in Barcelona waar wij ons subito laven verschonen en beschaven over de drukte verwonderen als het dan gaat donderen zoeken we veilig heen komen om in de droogte af te stomen…

De dag ontwaakt met een glimlach naar jouw een warme bries strijkt neer vanuit het zuiden ik voel de zonnewarmte op mijn huid een moment een ervaring een tinteling ineens kom jij tevoorschijn uit die fata morgana jij streelt mijn hartstreek met heel jouw wezen ik voel ons samen in heimelijke verbondenheid een thuiskomen die haar weerga…

Worden Tsjaad, Nigeria en Ghana Ivoorkust Senegal Liberia En Niger een woestijn fata morgana Als de Sahara kookt als de Sahel En de Sahel zo droog wordt als Sahara?…

omringt de proporties van de realiteit verdringt zijn veren met honing ingesmeerd een sprong in het duister waagt is het de draagkracht van een droom die me verder stuwt naar de horizon het idee van een mogelijke val verzacht in het zicht van een wolkeloze einder waarin ik mijn woorden bodemloos kan laten verzinken of is het een fata morgana…

Het is voor ons van belang dat alles vervalt tot stof terwijl ik bij de wadi´s zong in fata morgana´s voor jou bestond, geen droom of vreugde zeker geen geluk of zaligheid Ik beitel herinnering in jou uit opdat je mij zult gedenken regels die galmend versterven en tevens ogen, die angstig sluiten om dat kransje ijzer van roestvrij staal…

In een Fata Morgana zweeft mijn gedachte Naar U, mijn Puszta te Hortobágy. En naar de lieve Csárda waarin ik danste en lachte Op de Puszta te Hortobágy.…

Het moeten wonderbloemen zijn als veilige berm geplant langs steile paden van ravijnen of in uitzinnigheid te bloeden in de fata morgana van woestijnen, waaruit uitgestoken handen groeien en tranen en geluk over wangen vloeien om in een melancholisch verlangen te verzanden, beweegt het telkens als ik het betast, vult de schroom, om door…

op weg naar het einde van de val een explosie waar kernen splitsen van ijzig water naar klamme kleuren Rillingen door het granieten hart van rotsblokken en ijsmeesters we huiveren zonder angst getemd en zonder te spatten meanderen we geruisloos weg naar kleurloze diepten Achter ons bouwt het water verder aan luchtkastelen en fata-morgana…

Van de ene waan in banen geleid, tot een nieuw Fata Morgana. Van geesten in hokjes, titels, cijfers, vervreemden wij van elk waarheidsgevoel! We trekken anderen maar, in de waan, die wij hebben gecreëerd, dat het dan moet worden.. .…

Fata morgana blijft zinsbegoocheling Waarom dus denken aan ontgoocheling? Het heden koesteren is geen slecht idee Vertrouwen en geduld hebben; ieder kan er wat mee. Dat zo kostbare zand bewaar ik in mijn handpalm.…

Hoe kan afscheid zeer doen Als iemand nooit bestaan heeft De warmte die je voelde Slechts je eigen verlangen Bevroren in de kou Van de zwarte nacht Hoe kan er verdriet zijn Om iets dat nooit geweest is Slechts dromen die echt leken Net zo snel verdwenen Bij het ontwaken Uit de zwarte nacht Waarom treuren Om een fata morgana…

in jagende wolken zie ik je staan in die luchtkaravaan span ik mijn mooiste kameel om jou te gaan dragen we reizen langs duizenden fata morgana's drinken exquize elixers pleisteren rust en proeven van stilte in groene oases ik splijt alle rotsen voor het vloeiende goud in juwelen laat ik je baden wacht tot een huwbare nacht als sluiers…

Niet als een fata morgana, een wind die waait en verdwijnt, de tijd verplaatst, maar verandert nooit vereeuwiging. Goden of geen goden, zie ons verlangen naar eenwording in geest en lichaam, al lijkt versmelting onvolmaakt, bemerk de edelste vrucht op aarde.…

Sommigen zien op een onbewaakt moment plotseling het licht, anderen proberen eindeloos en verder een fata morgana te bereiken. Maar ook dat zal een eeuwige illusie blijken...…

Een satijnen kind passeert in volle breedte de dode stammen schrikken van zoveel onschuld een wolf stopt met huilen langzaam komt het bos in beweging is het de wind of zijn het mijn vragen die bedwelmend de dagen losschudden en het licht bevend ontsteken? als kermislichten dartelen sterren door de schiettent van mijn geweten ergens onder…

Sinds de dag je hand gleed uit de mijne loop ik door de vallei der woestijnen, waar ik alleen maar in cirkels kan dwalen om verloren te lopen in fata morgana's, op zoek naar het koele heldere water in de oase van de hoop, om de tere bloem der liefde in mijn gekomde handen in leven te houden, maar al wat ik vind is het vloeien van mijn zilte…

Beitel het maar in je geheugen: eenzaamheid een fata morgana in de woestijn alles om je heen vlucht weg. Een droom is het dat als een slordig hemd wordt uitgetrokken, daaronder zie je wat van het leven overblijft: een verkreukelde hersenschim die oplost......…

Fata morgana's dienen strikt gemeden. Je draagt een rugzak van het merk 'Verleden', die zich bij elke stijging zwaar doet voelen. Een helder beekje om bij af te koelen. Straks komt een uitspanning: 'De Hof van Eden'. Het pad geurt naar jasmijn en oleander.…

versleten in werelds vijver wat niet meer is dan een visioen en in het rouge van de avond blijft hangen, gejonast in de golven van een verleidelijke oceaan lonken oases nog begeerlijker in de dingen die ik ving en door een chirurgijn gedolven uit de mazen van de geest het blijft twijfelachtig of dat geneest om niet in een emotionele morgana…

Vanaf Olympus' hoogten kan hij dromen Als hij zich neerwaarts spoedt in verenkleed Of dierenvel voelt hij zich nooit ontheemd Dan zijn fata morgana's nimmer vreemd En kan hij bij de verste schonen komen Zo viel zijn lustig oog op de godin Der jacht of maan in verre weidse oorden Vaak ongezien, dat geen hen zag of hoorde En heimelijk…

Wij bezoeken als Dodo`s een klinkklare Disney-world, eenmaal voorbij sluitingstijd wil je na zo`n ervaring rijker naar huis, moe maar voldaan heb je een fata morgana en een wildwaterbaan doorstaan.…

Mobiliteit als overleving opgesloten als universele droom die traag zal rijpen en al een doel is op zichzelf ze staren naar mij met lege ogen, van ver gekomen, plat gewalst in een papieren maalstroom vanzelfsprekendheid te mogen overleven aan rafels van een Fata Morgana die wazig wordt aan de horizon contouren zijn onduidelijk…

Wat veel meer betekent dan alleen een visioen, ontsnapt aan de mazen van de zandgolven, gemeten aan de ijver van de oceaan, lonken oases nog begeerlijker in de waan van de dagelijkse dingen en met zachte heelmeesters van de geest is het twijfelachtig of dat geneest en zal ik verdrinken in de Fata Morgana van de wereld.…