Alle inzendingen over geen houvast aan mat

Tijd, realiteit lijken één abstracte vorm, door interpretatie maken we daar een veelvoud van,toch blijft empathie de norm en de tegenstelling van de menselijke maat. te vaak als dictatoriaal traktaat.…

bij de deur naast de mat staat een paar schoenen dat met stil staan beloond sporen op zolen toont bij de deur naast de mat die de zolen verschoont bij de deur naast de mat staat het paar schoenen dat een droef symbool is van veranderde mode de stellige voorbode van nutteloosheid bij de deur naast de mat bij de deur naast de mat…

Over wankele plank zoek ik gaande naar evenwicht zonder materiële lasten enkel met mijn hoop op veilig heenkomen naar toekomst en leven gericht. Geen leuning die mij steunt hekwerk waar ik aan kan klampen alleen vertrouwen brengt mij balans onzichtbare, ontastbare hulp mijn enige kans.…

In de draaikolk van gevoelens Zoek ik liefde en houvast Is niet altijd gemakkelijk Het is leven op de tast Ik kijk links en ik kijk rechts Kijk eigenlijk overal Mijn houvast wordt sterker In mijn hoofd een grote knal Innerlijk gebeurt er van alles Maar mijn zijn geef ik niet op Sta stevig op mijn benen Met drukte in mijn kop De zoektocht…

Alles is een voortzetting van vervlogen tijden die we kunnen dromen als houvast in ons leven Rotsblokken en stuwwallen eeuwige sneeuw, machtige rivieren, trekvogels en woudreuzen de aarde uit sterren geboren .....Het is zoveel groter .....dan de nietige droomwerelden .....die onze aandacht verstrooien .....als gehoopt houvast in ons leven…

omweef jouw zachtheid in het dansgedwarrel van stervende bladeren aanschouw er leegte door het verbreken van tastbaar houvast omsluit het gloren in amper licht gevoel als een duistere kus die bekoren wil en berust gelaten waar kwetsen vervaagt dans het gedwarrel van stervende bladeren…

wat je ziet is niet alles, wat ik ben en niet alles is wat het lijkt jij wikt en weegt woorden met één ademzucht, één polsslag maar bij alles weet ik als jij naar mij lacht schijnt waarheid in mijn ogen want jij bent zo dichtbij open je ogen en oren maar houvast-laatlos ik geef jouw groen licht...…

noemde men mij vroeger een kilometervreter vandaag heb ik halverwege moeten opgeven omkeren naar wat was ging niet meer heb dan maar stilzittend met herinneringen naar de toekomst gekeken waar ik met steunstok voor houvast op de tast zal verdergaan…

bloeien door voor, bij en na vallen te helpen bij het opstaan met vertrouwen als anker naast hoop als ruggensteun wie de jeugd inspireren wil het leven te omarmen maakt werk van solidariteit in een open gemeenschap die ieders eigenheid borgt met ruimte naast respect voor eigen stem en mening opdat verschil van keuzes juist de brug van houvast…

mijn kwetsbaarheid deelt in oorsprong waar tijd als ballast wordt ervaren, het sterft voorbij de reizen die ik nog had willen verzamelen ergens spint de hemel nog wat garen sproeit de kater zijn water als kaneel over het verdorde gras, schuift de zwerver aan bij het ontbijt de zee blijft het gras maar maaien en kolft haar borst als nooit…

Vegetarische tijger uit de kast Geboren krijger, nu niemand tot last Herten dansen en springen verrast Prijzen, bezingen een nieuw houvast De tijger vindt de hongerdood door wat de goede vrucht niet bood vergat in de orde van leven wat het streven niet kon geven Zijn welpen blijven, vertederend spelend De herten helpen, blind voor het punt…

je gaf een hand voelde warmte aan de overkant zag gelijke beelden wist je met zo velen in het schilderachtig avondland vond de bron in paradijselijke sferen putte kracht uit steeds opnieuw proberen voelde je bestemming aan kreeg houvast en zekerheid om in dit leven sterk te staan…

van trouw van het bondgenootschap dat hen nu knellend klemt in het losgewoeld venijn vertelt rede het verstand het bij elkaar zo alleen zijn moet je samen nu loslaten om bevrijding zo te vinden in het nieuwe perspectief door elkaar vrij te geven met ieder een eigen weg om apart en toch samen de enten van jullie liefde met dat nieuwe houvast…

Steeds binding, geen houvast, teveel bevinding, gedachten belast, volop rede, volop bewust, toch geen vrede, nog steeds geen rust...…

Een geur van herinnering is het zoeken naar een houvast. Als je het vindt, hoe mooi kan dan het heden zijn. Waarin je hart bemint en alles diep in je vol van liefde zingt.…

Een geur van herinnering is het zoeken naar een houvast. Als je het vindt, hoe mooi kan dan het heden zijn. Waarin je hart bemint en alles diep in je, vol van liefde zingt.…

Niets haast in Dit leven lijkt Houvast te bieden - Maar de poëzie - Zij bewijst dagelijks Dat ik besta En legt verslag Van waar ik ga of sta…

Het is zijn houvast, Bij het leven dat hem past.…

bij het einde van de wereld verlies ik al mijn kleur een geïmproviseerde hut het laatste houvast aan dat wat leven heet tot de zon zucht en bleekjes ondergaat…

tijdens de warme zomer had hij tóch bijna zijn complete gewicht aan transpiratie verloren goddank vond hij nog iets van houvast aan de zwaartekracht van het leven…

Validiteit Is de mate van geldigheid. Er wordt gekeken Naar de mate waarin wordt vergeleken Bij wijze van spreken. Van invalide Naar valide.…

Een relatie wordt vaster naar mate je elkaar loslaat naar mate je elkaar meer gunt dan is een relatie vast en veel zekerder!…

los van de basis middelpuntvliedend het centrum uit beeld geen houvast meer biedend op drift door de ruimte de oorsprong verloren samenhang zoekend een mens wordt geboren…

Ja Mat, het kwam wellicht wat onverwacht, maar ook jouw clubje kent dus Mat-ennaaiers, een onfortuinlijk groepje onrustzaaiers dat hunkert naar een eigen stukje macht. Nomen est omen Mat, snap je dan niet dat men je met zo’n naam als voetveeg ziet ?…

uitvoer dichters in plaggen en zoden stoer in het Noorderpark boven het IJ daar zijn hier nu al de foto’s van Hoe nauw sluit dat gras dat vast geplakt tegen snelle slijt tegen een slippertje kan zolang balaanname niet leidt tot oranjes als de glijpartij Hoe glad is nat gras te glad we zien ons liefst niet steeds omvallen zonder houvast…

door de sneeuwstorm draaiend in cirkels zoekend naar houvast reikt ze haar hand welke door het obscure wordt aangeklampt opgeslokt walend door de zee van tijd gaat ze op in het onbekende ~*~…

Jij krijgt ieder jaar een kin erbij Ach liefste, daarmee ben ik blij Want ben ik later kreupel, blind Dan weet ik waar ik houvast vind.…

zoals ik struin langs oester en blikken fanta hangt mijn geest reeds aan het verderf van moed te zwieren gelijk die witte reiger die me beziet vanaf de rijsdam tot aan de in verval geraakte steiger het is de overvloed die het lijden voedt met een onleesbare handschrift wiens tekst mijn mijmering in zwartgallige woorden in herinnering…

Verlangen zonder houvast. Liegen zonder tast. Ik ben niet wat ik geloof want iedereen lijkt op mij. Geloven zonder gedachten. Vertrouwen zonder wachten. Wie mij zoekt zal mij vinden wat ik ben de vloek die iedereen bij elke einde aankijkt.…

Vingers volgen liefdevol de grillig koude lijn die zonder duidelijk beginpunt nergens stopt zijn enige houvast is herinnering aan haar dat als warm bloed door marmeren aders klopt…