Alle inzendingen over golfjes

ik voelde in je warme hand dromen zachtjes ontwaken uit het slapen hoorde je lach zag de rode hartjes die je in de branding had gestrooid om ons pad aan te geven we sprongen over kleine krullende golfjes probeerden het wit van de authentieke kuifjes niet te raken we zijn als goden herrezen uit het schepping bad voorbij de…

temidden eindeloze snaren het hartverscheurend zingen jouw strelende vingers tedere melodieën dat me doet denken aan de milde wind die waait boven de blauw zilveren golfjes van de wonderbaarlijke rivier het lied van stil vertrouwen met tegenwind van een boot op hoge zee in nood en wilde maat terwijl de cijfers van…

Tussen de stilte lispelen golfjes onder welluidend vogelgezang fluisteren rietkragen wind over land grazen koelbloedige Belgische paarden in kwelders achter de wakerdijk waden kinderen door het slijk wandelaars kijken hun ogen uit, vormen een kleurige sliert door de polder lucht ademt nodigend Rottumeroog, de waker geleidt je indachtig…

de wateren liggen in korte golfjes zilverblauw onder de kleurenboog maar de droeve wolken onder de verwoestende stadswind met de pijn van een aangedane boom met wormstekige bladeren vol met stervende vlinders maken haar stem droef van ingehouden tranen maar in haar eigen zijn in wonderlijke lichtkring rood als fluwelen…

't Rimpelend water spiegelt haar week: Met haar voetjes in de ondiepe beek Voeren de golfjes guerrilla. Op een steen zit haar echtgenoot, Ziet haar spelen, ergert zich dood En zuigt op zijn manilla.…

verbaasd, verdwaasd compleet tot een standbeeld verstard sta ik in uw aangezicht te kijken kleine golfjes hoop stralen van mijn erts de hemel in nu aangewakkerde hoop het lood smeltenswarm geworden is jouw ogen openen me een boek waarin onbekende tekens over zijden bladen dansen de grote boten moed drijven me in kleine stukjes gehakt…

natuurlijk zweefde jij niet wel dansten je voetafdrukken op het zand in een choreografie van zee en een warme zomerdag die golfjes transparant het strand opbracht waar zij en passant de sporen wisten van wandelaars en mensen aan de kant je hebt de ruimte waar jij zeegezichten schrijft tot mystiek decor verheven ook schepping…

snaren trillen als golfjes energie worden gehoord in schitterende loepzuivere akkoorden zongerijpt verwarmen zij atmosferen en sprankelen blijheid in menselijk verkeren het zijn geen deeltjes uit de bloktheorie die een gestapelde waarheid geniet juist daar waar de natuur muziek ontlokt aan het snarenspel golft energetisch…

boven zilveren golfjes van de avondzee de langste wolk ooit, wij, met zijn tweeën op het zachte, lege strand pap kijk, die gouden bovenrand zo mooi, denk jij ook niet, hé pap, denk jij ook niet dat dít de allerlangste is, de langste ooit?…

je vonkte gouden regen rook naar zomer strand en golfjes zee die pure volheid van het leven toen lach en ogen stralend in een zoen ik nam je mee de wereld in doldwaas verliefd op jou mijn eigen griet we zijn gaan lopen naar de horizon dansten schaduw in het rode avondlicht ik wist nog dat de hemel kierde toen ik jou zacht kuste…

het is als een zacht kabbelen dat babbelen van de stemmetjes in mijn hoofd een achtergrond geluid als het ver geruis van de golfjes in de zee soms verheft er zich een slaat dan indringend over het water neemt hem mee maar als het stormt en emoties schreeuwen om gehoord te worden is er ruzie die snel overslaat in elkaar verbaal…

De wind doet mee met het ritme van de zee kalmpjes golvend brengt ze het water naar het zand van het strand De zon doet mee met het ritme van de wind en zee als kristallen nemen de golfjes haar schijnsel mee uit zee naar het zand van het strand De wind gaat over in onverschrokken woestheid de kristallen moeten ruimen voor uit elkaar…

Ik heb nog nooit op zijn grachten gevaren Op het Amsterdamse water zijn grachten Noch zout, noch bitter Zoet, kleurt het water bruin langs de tweede kostverlorenkade Het water nooit betreden, nooit geroken, geproefd Zijn geur test mijn reukvermogen niet, langs de kade Stuit genesteld op een bankje Starend de korte golfjes zien Die ik niet kan…

waarin zon en wind hun zomers speelden in de krullen van onze haren en het wit van golven het blonde open waar wij vroeger zo vaak hadden gelopen werd parkeren in beton duinen verdwenen voor recreatie rondom de vette baklucht van patat en snelle hap maakte het strand nog viezer dan ooit gedacht met na het wit van witte golfjes…

De wind brengt fluisterend eerst het zilte zinderen van de golfjes aan de dijk, doet geluiden smelten, laat sporen in het slijk. Dwarrelende vogels kwetteren schel het uit, boven de rimpelende vlakte verstomt hun geluid. Onder de hemelboog, in wattenkleuren gevangen, wil 't zeegeruis niet in het oor blijven hangen.…

kom, droom je in mijn zee mijn Wad mijn water - mijn idee de zucht waar eeuwen zijn neergestreken een blauwe lucht met wolken als pennenstreken een vlucht van meeuwen en ganzen kleine witte golfjes – en als je goed kijkt dan lijkt het alsof ze dansen op het schimmenspel van avondrood en morgenstond het Wad hoeft geen octrooi er is geen…

het is mijn keuze niet waar in het donker scherp afgetekend de vleermuis vliegt waar spinrag hangt en zompige aarde vol groene varens mijn voetstap vangt een zuigend contact dat iedere pas moeizamer maakt naar het inktzwarte ven dat spiegelend laat zien wie ik ben stilte doet rimpelen in golfjes schrik van die plek word ik gek…

vandaag behoor ik tot de toekomst en de waanzinnige visioenen die als lichtramen uit de wind vallen vraag over morgen vraag over dromen van duizend keren onschuld vraag of ik jou wil aanraken voorbij de golven, de meeuwen de waarheid en de spartelende vuurtoren vol introvert vertrouwen vraag want alleen vandaag ben ik het kind in golfjes…

als je handen sierlijke lussen beschrijven zie ik je kleurrijke gedachten boven komen drijven waar de waterspiegel nog vriendelijk rimpelt begint de eerste confrontatie met de werkelijkheid zacht drijven golfjes in hun olie verpakte doorschijnende verblijven kleurend tegen oplopend zand jij hebt de gedachten niet bezworen…

ze peddelt langs gezonken dromen over de golfjes van het meer en meer en meer mijn blik voorbij ze wuift naar me die waterzwaan met haar luie linkerpootje dat ligt te zonnen op haar rug links? heeft God zich dan bekeerd? verkeerd ach neen dag zwaan dag dwaze zwaangedachten dag god tot nog eens aan de zuiderzee…

Sigaret pils een dronken kroeg hij tilt een lach en anderen naar muziek en krullen vingers martelen vol gedrevenheid toetsen de tintelende sounds van jazz en blues dwepen zacht in varianten octaven jagen in het rokerige beelden klanken als weeën hard zacht klevend aan golfjes vervoering in sfeer speelt ritme vogels zuidwaarts en…

Tik mij even op mijn schouder laat mij nimmer wakend slapen geef de nacht haar rust terug sluit mijn ogen niet meer voor de mist in de morgen, schenk mij de lach weer in mijn hese stem, toe laat mijn ogen stralen, zie mijn zand, zon en zee, laat het zout verwaaien op kleine golfjes van de wind, waar jij gedragen wordt tot het einde…

zoals schepen ballast dragen, lichter gemaakt door water lijkt het, immer ver wasgoed danst haar vriendschap met de wind het zomerkind speelt haar vreemde spel veroorzaakt goud op golfjes, waar haar ritme danst als vuur op dit vroege uur vergaat de tijd tot as, in lichte strooisels samen met de was een luchtballet dat witte tonen legt…

ik hoorde de bezielde tonen in de hoge stemmen van enthousiaste jongelui die neergestreken waren op een zonovergoten terras op het spui in een licht en kleurrijk gedartel en gefladder dat in kleine golfjes op ons afkwam net als even geleden de lentebloesem van takken waaide en passanten tot terraszitters aaiden bij dit heerlijk…

donker onder de dijk hoor ik de brom van de rivier- schepen zwaarbeladen buigen door de bocht van de trage tijd waar wij ons nooit wagen, wetend wat er gebeurd is met die jongen die niemand meer kent waar wij 's zomers zwemmen een paar slagen heen en weer in de baai uitkijkposten bouwen en ons vervelen bij het kruipen van de golfjes…

Volle treinen in de nacht staan stil tussen fijnstraal De grasdijk schommelt wat Het water zucht golfjes over het spoor Ganzen soppen rond Vaarwel Atlantis Vaarwel watertuinen Dankjewel, het ga je goed We vliegen uit de aarde ligt open Waarheen, waarheen?…

jij hebt je namen geschreven op alle delen van jouw leven in het bos vliegt plots een vogel op met veel misbaar door die scene schrik je op in auditief herinneren een regelrechte top op het donker spiegelend meer schrijft maan zijn intrigerend wassen wij rafelen ondeugend aan de kant zijn gezicht met golfjes in plassen…

Een fluistering van stilte Schemering in de nacht Sterren die intens stralen Maanlicht zo zuiver zacht Het strand stil en verlaten Alleen het ruisen van de zee Zachte golfjes in de branding Nemen mijn gedachten mee.....…

de maas lag glimmend op het droge land waar de kou het water in een licht bevroren schijn haar anker in een trots van welvarendheid had uitgegooid de koffie parelde aan je lippen terwijl je ogen twijfelden je stem minder sprak dan voorheen voelde mijn hart jouw emoties van heel nabij de kiezels waren koud en maakten wind waarop de golfjes…

oplossen in het vreemde niets door het schouwen van pure energie impressies zijn niet echt fysiek maar iets tussen oneindig hoog en naamloos diep een vervloeien met de stroom die leven is delen en vermenigvuldigen in pulserende vertakkingen zo uit inertie naar de snelheid van het licht in drie dimensionale eeuwigheid snaren en golfjes…