Alle inzendingen over grijze deken

niet openbaarde: De grijze, die zijn dorpje nooit verliet, Had daar gezwoegd, bemind en liet er 't leven; Waarom hij leven moest, dat wist hij niet: Gij waant u, zwerver, boven hem verheven...…

de mist maakt mijn woning slechts de stilte komt door de muur watervogels spelen in de tuin kaneelriet staat in het ijs van de vloer vissen zijn schichtig onder glas grijze vlekken op het zand nu nog stille witheid en zwijgen straks een vol strand met welvaart open vensters en deuren waardoor de onrust naar binnen tocht…

Verbazingwekkend werkt het muizenbrein: Zo bleken laatst een aantal grijze muizen Bereid te zijn hun hoofdmuis te verguizen Omdat die muis opeens te grijs zou zijn. Nu is een nieuwe hoofdmuis aan de beurt Die uiteraard weer net zo is gekleurd.…

hand in hand lopen ze te sloffen over het drijfnatte strand terwijl de wind boosaardig om hen heen huilt en grijze wolken zich vormen tot een klagelijke massa regen valt onverdroten neer op hun reeds doorweekte en verkleumde lijven even staren ze naar de golven waar schuimkoppen zich grauw en ruw bollen om vervolgens met geweld uiteen…

de straten zijn grijzer geworden er is weer mist, regen en wind mensen dragen weer de zorgen van hun werk en huiselijke plicht de vakantievrijheid is nu voorbij het leven krijgt zijn gewone sleur de schilderachtige herfst is nabij en de winter staat voor de deur we zoeken binnenshuis behagen met verse vruchtentaart en wijn maar de terrasjesmensen…

De grijsheid blijft ons eerbiedwaardig. Maar, is ze ook al de kluts niet kwijt, Ze is, wat ze ook zijn moog, eigenaardig Niet op de hoogte van de tijd.…

Als de kleuren vervagen En ik zie alleen grijze tint Als de kleuren het licht niet meer verdragen En als de pijn zich uit in grijze tint Als ik om me heen kijk en voel de grijze leegte Het wordt grijs…

Grijze liefdes spieken soms waar niemand komt dan ik. Grijze liefdes geven graag waar gulle gedachten gedijen. Grijze liefdes kleuren wit, dan zwart. In vijftig tinten speculeer ik, hoe en wat, waar en wanneer, waarom en hoewel. Grijze liefdes zijn grenzeloze liefdes.…

tot mijzelf gekomen in kilte ontdek ik dat ik vandaag weer eens ben wie ik ben als sneeuwvlok die smelt op warme handen ondanks welzijn verbaas ik mij dat ik in zachte klei door zout en keihard water ben verdroogd door wrede adem via sluipweg van lucht en zon als zandkorrel weggeblazen rul vooruit vliegend op de wind die in mijn ogen…

om in te schuilen zei je zacht als vertrekkende zomers zich niets aantrekken van naderende depressies als ze je in de kou laten staan en nachten niet meer hoopvol gluren naar de dageraad voor al die kille uren dat je de seconden telt zonder dat de slaap je raakt jij raakte me met dekens vol liefde maar waar schuil ik nu het…

Sneeuwwitte stilte stopt het slapende land toe winter droomt zich warm…

gehore, verzoen mij niet met de nacht, doe wat ik doe, dek me toe. --------------------------------- uit: 'Welcome hygiene', 1996.…

Ik slijp haar gratie in mijn hart van steen, ik ween haar naam in hout en de taal om die in haar geest voort te laten gaan tegen mijn beter weten in, ik spreek haar aan in een teloorgang, een plek waar hoop en in haar beeld volmaakt gedijt, zich als warme deken over ziel en aarde spreidt. Http://www.pamapoems.nl…

Maar ik heb het gisteren al gedaan ik heb de glans in de glazen gelaten ik heb het bestek weer eens opgewreven ik heb gezegd wat er lekker zou worden ik heb mijn handen gewassen gewassen ik heb mijn handen gewassen ik heb etiketten gelezen, ik ken ze, ik heb me verzet tegen oorlog want dat het gedaan moest zijn ja, met die onzin, gehoopt heb…

een sneeuwwitte deken doet al het groen verbleken wat een hemels gezicht alles lijkt wel vederlicht het is een pracht tafereel takken bedekt met poederzacht sneeuw ik geniet met volle teugen deze winter zit gegrift in mijn geheugen als een levende ansichtkaart iets wat nooit en te nimmer verjaart.…

Witte deken wijkt voor kleurig bloementapijt De natuur ontwaakt…

met een deken van violen lieflijk en zacht zijdezacht…

De jaren vijftig, toen Geluk nog heel gewoon was In regio's waar het Naberschap leek te zijn Uitgevonden - nu er Meer en meer deskundigen Worden gehoord over die Goede oude tijd blijkt Toch niet alles goud Wat er blonk: veel Werd immers ook met De mantel der liefde Toegedekt, ook dingen Die echt niet konden Een klamme deken…

Mijn lentes zijn gevuld met zang van merel,lijster .....vink en mees Het zijn kille winters die ik vrees hun stille afwezigheid in tuinen,langs bermen Het zijn m'n oren die ik wijd open zet zo ook mijn hart bij klanken van voorjaar Hoeveel herfsten.... dalen vogels neer om zich te voeden aan het rood van bessen? Niet alleen…

verder dan vandaag lijkt deze ochtend niet op die van gisteren vooruitlopend op de volle ruimte die nodig is om twijfel in toom te houden later zal iemand begrijpen wat nu onbeschreven als een rolmaat ligt opgerold de dag prijzend in het holst van de avond zo kenmerkend viel het duister niet eerder in laten we nog een stukje lopen…

droomt daar de stille taal van de dood onder de blauwe deken…

In een grijze lucht vliegen grijze meeuwen door een druilerige regen ...het schijnt ze niet te deren... onder zich de grijze gebouwen van een doods Almere Dit alles waargenomen door de gaten van een aan stukken gereten zonnescherm ...zelfs dat is grijs...…

De nacht heeft mij Met niets ontziend Mededogen tot rust Gebracht - donker Dat als een deken Mijn onrust heeft Toegedekt - en als Ik wakker word is Mijn deken vervangen Door een dun laken Van lichtvoetigheid Gewichtloos gemaakt Door kunstig geweven Gesponnen zilverwerk…

Vader, Ik wil een nieuwe naam Zoontje, Dan slaap je alle nachten zonder deken Vader, Ik wil een vest met een medaille Zoontje, Slaap dan volle winters zonder deken Vader, Er hangen pegels uit mijn ogen Ik lees je een verhaaltje voor Over de maanvis…

Maar de kou die deert mij niet, de golven zullen mijn deken zijn. Een deken waaraan geen einde lijkt te komen, die verhult mijn zielenpijn. En ik kijk vooruit over mijn zoute deken, de zee en als het koude water zich terug trekt neemt het mijn zorgen mee.…

mijn lichaam schoon en naakt gezien door zijn hunkerende bewonderende ogen er is geen valse schaamte dek me toe, straks als we hebben liefgehad….als de hartstocht heeft plaatsgemaakt voor serene rust dek me toe met een deken warm van liefde en passie het geluk dat we samen mogen delen is zo groot we hebben nauwelijks woorden nodig…

Ik snapte niet waarom het lot mij trof Dat ik steeds zo actief blijf en nooit moe ben, Maar nu weet ik goddank waar ik aan toe ben: Mijn hersenpan zit vol met grijze stof. Dus boor ik gauw een gaatje in mijn kop En zet de grijze-stofzuiger er op.…

In een vermorst land tasten reizigers in het duister, ze wassen hun handen in een grijze zon en dekken hun vermoeide sporen toe, papieren grenzen rotten in het raamwerk van tevredenheid en overvloed en blijven stromen hangen een onwrikbaar taboe, het ontneemt de intrinsieke ruimte van ziel en geest, het autonome recht van mobiliteit…

Kat op de deken Hij vindt het vanzelfsprekend oneindig aaien…

Witte pluiswolken blauwtinten op achtergrond als warme deken.…