Alle inzendingen over inktzwarte

Kaarsrecht achter mijn schrijfmachine komt zomaar het geratel van een dood gewaande melodie tot leven ik schrijf sneller dan God (of mens) kan lezen knipoog naar de letter V een muffe geur van carbonpapier doet het belletje rinkelen de punt slaat gaten in mijn brein en tien vingers vergrijpen zich aan letters die hamers samenknopen tot een inktzwart…

je zakt in een put diep en inktzwart vol drabberige drab met een bonkend hart. Er komt geen geluid want je keel zit dicht wie redt je hier uit en waar is nog licht? je weet het niet meer gister is voorbij toen wist je; de Heer is aan mijn zij.…

lichte blos vertrekt snel, maar wangenstrelend weer naar binnen naar de warmte van het bewustzijn en het bloedrode gemak waarmee de verbeelding zich graag laat kleuren geen vraag waagt het koele lippen te betreden overbodige antwoorden bevriezen blauwbekkend een luchtspiegeling in de iris schildert lichtvoetige beelden rondom een inktzwarte…

Hij legt een diepe schaduw, van grijs, naar lila, tot diep-blauw naar inktzwart.…

Zon die stralend De tere blaadjes Van de rozenboog verwarmt, Schoonheid die mij toelacht Op dit vroege uur; Vogels die er nog niet zijn Slapen een gat in de dag, Bijen die al druk op zoek zijn Naar bronnen voor hun honing, Zonnestralen die het donkerste duister Doorboren alsof het inktzwarte er niet is En ik die in mijn hart dat…

Wat haar betreft als ze ‘t me vraagt vandaag [zie je me nog graag] ik leef in mijn vrouw ’s ogen azuurblauw rivieren van geestdrift lavend in het zilte vocht mocht ik ooit de aandrift voelen te laveren het hart op de tocht te zetten vertoef ik in kolkend centrum van haar iris inktzwart immer doordrenkt van de duistere nacht als je ’t mij vraagt…

Erebos omringde de nacht met dichte nevels aan de randen van de aarde langzaam vulde hij de duisternis houd ons vast Morpheus in deze serene laatste nacht mijn liefste ik druk je aan mijn hart ik omhels je duizend maal en Hypnos smelt mijn verdriet samen met het onbeschaduwd bestaan van gisteren meng zoete smart met deze inktzwarte…

Inktzwarte duisternis sluit ons in gevangen tussen twee koplampen ontrolt het smalle pad zich voor onze ogen nachtreizigers onder de sterren er vlucht een dier voor al het licht door de dansende auto de berm ingesmeten de duisternis slokt gulzig alle beelden op alsof er niets bestaat wij zijn slechts het dwaallicht in de verte dat uit…

het is mijn keuze niet waar in het donker scherp afgetekend de vleermuis vliegt waar spinrag hangt en zompige aarde vol groene varens mijn voetstap vangt een zuigend contact dat iedere pas moeizamer maakt naar het inktzwarte ven dat spiegelend laat zien wie ik ben stilte doet rimpelen in golfjes schrik van die plek word ik gek…

Een begraafplaats spreekt me aan daar zwijg ik graag als het graf respectvol voor de gestorvenen Slechts de bomen ruisen wat en wat bladeren dwarrelen er vanaf God's zonnelicht schijnt op de veeal inktzwarte zerken licht de namen op van die mij voorgingen Ik stap maar weer eens op met lood in de schoenen stap ik mijn leven in hap…

Een zoektocht overleeft Eenzame dieptes Stormachtige laagtes Grijze ochtenden Inktzwarte nachten Zwervend in een roes Ik ben het niet waard Ik ben de waanzin voorbij Ik draag geen naam Een drempel wordt overschreden Ik ben zo moe gestreden Ik dwaal verdwaasd in mijn lichaam De wind drukt in mijn gezicht Een oneindig wenen Ik draag…

Een zoektocht overleeft Eenzame dieptes Stormachtige laagtes Grijze ochtenden Inktzwarte nachten Zwervend in een roes Ik ben het niet waard Ik ben de waanzin voorbij Ik draag geen naam Een drempel wordt overschreden Ik ben zo moe gestreden Ik dwaal verdwaasd in mijn lichaam De wind drukt in mijn gezicht Een oneindig wenen Ik draag…

de nacht inketswart strymjende streamende rein fjoerflikkerjende donder balstjurrich mei geweld letter: sjucht it ferbaasde himmelwetter mei kleare berneeachen en omearmet de stilmte fan de iere moarn Vertaling: onweer de nacht inktzwart striemende stromende regen vuurflikkerend onweer onstuimig met geweld later: ziet…

in het tuinhuisje tussen onkruidverdelger en de blikken verf staat een aardenkruik het goedkoopste exemplaar een urn op de plank het lijk in de kast het verzwegen verleden een lijk in de vaas inktzwarte uren waarin het kind besmeurd werd in gestolen tijd waarom staat ze daar naast de onkruidverdelger wie wil het weten waarom…

de hand van het beest in de boom de buit voor de geest die geneest in de inktzwarte nacht die de uitgezette lijnen luid loslaat in de lucht van de kamer van het meisje dat vlucht door het raam op straat voor het vuur dat vleugels geeft aan verhalen en zinnen zacht de vrucht van het uur dat het water op plekken onhoudbaar de weg van de wolken…

Gottes Heimat en Schwalbennest aangeharkte tuintjes op de achtergrond dwangarbeiders figuranten in burgerkleding aan de horizon torenden in de verte twee grauwe grijpers een witte schoorsteen stak boven de bomen uit nazi’s hieven het glas het waren altijd de anderen die stierven Aktion T4 brander een geheime post zijn inktzwarte…

Intussen bleef het duist, inktzwart, maar dan nóg duister. Mijn vrouw greep naar een lamp, wat zíj zag in de kelder dat zag ik enkel held, zij nochtans stukken helder. Zíj zag het duidelijk, en ik, ik zag het amper dus lachte ik maar schamp. Zij echter heel wat schamper.…

Vergeet het maar Ik ga niet huilen Ik lach Al kijk je dwars door mijn inktzwarte gedachtes heen Je zult mijn hart niet raken Want mijn hart is een deur zonder slot Met een muur van ijzer die je met die lieve lach nooit breken zal Kijk me maar diep in mijn ogen je zult niet vinden wat je zoekt probeer met te doorgronden je stuit…

onbeschrijfelijk tot dood is bijgeschreven geen secondanten de handlangers zijn gevlucht want de overmacht heeft alles uit de kast gehaald bij het constant weerlichten van hellevuur en bolbliksems zij verlichten deze apocalyptische strijd in de andere magisch mystieke sfeer en tijd beklemmend is de stilte in het weerkaatsen tegen de inktzwarte…

Inktzwarte nachten, dolende gedachten Zwerft hij door de dagen Naar gezelligheid smachtend Maar zijn huis bestaat louter uit kartonnen lagen. Niemand die aan hem zal denken, Een kaartje zenden 'een vrolijk feest'. Geen vriendelijke groet die ze zullen schenken Voor hem is deze tijd een ware plaaggeest.…

En terwijl ze, met ogen vol diepe tranen en haar hart bewoond door scherpe messen, met elke verdwenen stap verder en verder van de inktzwarte, lokkende branding verdwaalde, huilden gebroken schelpen in haar koude, witte handen. En de hemel kleurde winterrood...…

Misschien kon hij nog op de trein der traagheid springen en zijn zoektocht hervatten in de inktzwarte en diepe, ruige reten. Maar zijn vrees zou zich bestendigen, zijn trein spoorde een brug te ver. Hij kon niet anders meer dan het traject volgen, want de trein zou alsnog kunnen ontsporen.…

In de ruimte koud en inktzwart zien ruimtereizigers in spotlight van de zon de blauwe planeet- dat in stilte met de schoonheid van ‘n aards paradijs schijnbaar gewichtloos in oneindigheid zweeft Kwetsbaar flinterdun de schild tegen een gewelddadig ruim de beschermer van aards leven- paradoxaal gloort dan de hoop dat inzicht van leiders…

een oude schrijfster -totaal verward- en in zijn latere gedichten toont hij zoveel gezichten -maakt haar bang- zij heeft hem met haar tranen geschreven sindsdien is hij stil gebleven -al weer zo lang- het was liefde tot het laatste schrijven zij voelt haar schrijfspieren verstijven -het maakt haar oud- zijn woorden nu inktzwart…

Inktzwarte wolken breken het blauw uit de lucht De doldrieste wind jaagt vogels uit hun nazomer vlucht Schuimkoppende golven beuken de kust Het ziedende water kent geen moment rust Boten worden op de kade gesmeten vernielzuchtig, compleet opengereten Slagregens slaan de oevers aan gort Hemelse toorn in volle kracht uitgestort Daken worden…

Voorbij de gedachte Aan de gediggelde toekomst Spiegelt mijn hoofd Zich Aan het verleden Voorbij de chantage Van een inktzwart scenario Verbeidt mijn zijn Zich Vergane delen Voorbij de beleving Van een gekenschetste glorie Prikkelt mijn zin Zich Naar jouw verlangen KUNSTGREEP (truc) Voorbij de kunstgrepen…

ik ken nog lang niet de geheimen die je voor jezelf verzwijgt maar voel ze inktzwart als een schaduw dreigen een kracht die alles overstijgt ze zullen niet verdwijnen zomaar in het niet ze blijven aan je kleven tot je ze werkelijk ziet en je jezélf kunt vergeven en dan gaan ze, eerder niet.…

Er ligt een eindeloos landschap tussen jouw verliefde droom en mijn verloren werkelijkheid de nacht maakt harde muren van waarheid die zich draait in het betoverende fluisteren van het inktzwarte duister Geloof niet dat de rivier een moeder is de golven van de zee zijn geen vader omdat zeelieden geen heimwee kennen bergen slijten…

Waar laatst die steen in het water viel Daar is de bodem nu donkerzwart Terwijl er eerst nog iets was te zien Een kil gevoel trekt door m’n ruggengraat Een donkere hand omklemt mijn ziel Het beklemmende gevoel alsof ik dit verdien De wereld lijkt inktzwart te worden Verlicht door slechts een enkele kaars Terwijl een harde wind aan het vlammetje…

Al wat nog rest is een opstaande veer inktzwart gedoopt, zijn laatste zucht telt niet meer.…