Alle inzendingen over lente maakt onrustig

alles doe ik om dat te door breken maar helaas nog niet bezweken geef toe het is geen lente maar bijna wèèr winter doch niet aldente kastanjes gaan bijna al vallen terwijl wij vrolijk nu horen te lallen op een terras of in de kroeg van s`avonds laat tot smorgens vroeg en luidkeels horen te zingen op stoelen en tafels springen dansen tot…

haar trage streling wekt een wild verlangen naar de zomer die me kust en lacht zij omarmt, verwarmt mijn lijf en maakt me wakker ik geef mij over aan de lente en verwacht……

de gedachtenis aan een lente zo pril als een eerste narcis maakt mij van binnen zó stil dat ik me even bevrijd om te kunnen ontstijgen uit de schijnwerkelijkheid waarin jij en ik zwijgen…

't Leed van de winter Maakt ons de lente Lieflijk en zoet. 't Leed van het strijden Maakt de overwinning Heerlijk en groot. Dor was het aardrijk; God is gekomen: Alles herleeft. 't Graf is Gods akker: Jesus zal komen; Alles herleeft.…

Waaiende winden ontsnapten uit een droomslaap die mij lichter maakte en beter verteerbaar zoals herinneringen die ik voorheen was vergeten onrustig in mijn verlangen sliep ik verlegen en denkbeeldig naast mijn hospita Emma Petronella ik borduurde verder op liefde terwijl ik snurkte verrijkte ik mijn geest.…

ontkenning, bevestiging is zekerheid in elk geval de oorzaak weten en verdergaan zwemmen in onrustig water herontdekken tot ook ik weer verdrink in (nieuwe) liefde…

Ja, ik heb mijn leven zelf gecreëerd, Uit hoop, verlichting, uit duisternis, uit verdriet en en onrust... Ja ik heb mijn leven zelf gecreëerd. Ja, ik heb mijn dood zelf gecreëerd, Uit het leven, genot, uit gele lente bloempjes, kijkend naar de jeugd van tulpen; Ja ik heb muziek zelf gecreëerd...…

Wie denkt geluk te vinden achter de horizon meewaaien met alle winden onrustig als een luchtballon. Geluk zit van binnen zoek in je ziel ga meteen beginnen dat maakt je stabiel. Stel je hart open voor je eigen geluk nìet naar de einder lopen daar is het veel te druk.…

De late avond draagt een stalen mantel Met grote koperen knopen Een bescherming tegen het zwart dat knelt en knarst. Verzadigd van indrukken: Flarden van klank Flitsen van beeld in een sissend hoofd Ze vloeien onstuitbaar binnen Schelle tonen, scherpe kleuren De vezels tasten hijgend naar diepte, de gloed, de schemer. Overal gebeurt…

De zilvermeeuw spreekt mijn angst in de lagen van de lucht haar zwijgende witte buik spiegelt de onrust welke mij beneemt van de zwang op het geluk De straat beneden het spektakel is het graniet waarop ik stuit en in mijn val strekt het leven zich voor mij uit – ik tel de aders van het trottoir in de voegen begroeid met mos Vanavond…

Het krijsen pijnt me na als de echoloods me dwingt om de dissonantie die telkens mij verstoort te laten rusten aan de tafel die zojuist ik had gekuist zodat mijn rijpe huid gekrast de herinneringen kon laten rijpen doch ik ecarteerde het bestek [ want ik zag mezelf als wapenbroeder] om mijn wezen te behoeden voor het partikel in mijn…

De November wind doet zich te goed aan mijn onrust.…

op een gebroken dag gaan vezels wringen, zullen doornen cellen binnendringen dan laten hersenstormen buitenlucht schrijnen tot binnenbranden, netwerken ontknopen tot wankele periferie, maanden indikken tot sterfminuten dan klopt het hart met gestokte pas, vlijmt een scheiding in haarloos glas dan is het wachten op luwte van het…

gedrenkt in oude lappen, vol van historie waar deemoed in vallen is neergedaald, dringt het besef ter ore binnen bij het lot dat hij in roestige blikken terzijde had gezet, de warmte van de zon maken het ijzer in zijn ogen blind voor het licht hij vreest de bijen in zijn hoofd die zelfs bij nacht de honingraat bevolken stram in zijn schranderheid…

in deez' tijd word ik verleid door de stroming haast een waterval die niemand benijdt de grip op dingen, gevoelens uitgespreid druk van morgen in 't heden het missen van d'aarde uit verleden tijdens het zingen dreigen de noten te missen in klank, kleur en mededingen het grijs duidt mij enkel te zuchten even niet de morgen te beademen…

Maar ook een blik die zoekt Onrustig zoekt naar... Bevestiging Van wat je hoopt te vinden Daar diep in mij Iets wat ons nog meer zal binden. Het is onrustig daar in mij Verstand gevoel verlangen naar Voeren steeds strijd om wie mag winnen. Verstandelijk beredeneerd Dat zegt; het is niet goed Ik ben niet goed bij zinnen.…

Ik was jouw lente jij mijn zomer we waren zon je maakte me een dromer tot je verdween in een bel van sop; een lege hemel achterlatend, denk ik: jouw luchtkasteel gaat niet meer op.…

Ze zijn een exponent van tijd Lente maakt plaats voor zomer. De seizoenencyclus weldra rond.…

Ach, slechts een viertal jaren Waart gij in ons bezit; Zo wij gelukkig waren, Lief kind, gij maakte ons dit. Slechts tweemaal, beste jongen, Hebt ge in uw kort bestaan Tot schreien mij gedwongen, Liet ik om u een traan.…

Aan het golfgeruis huwt 't Westewindje, dat luwt, Zijn klaag'lijk, melodisch gefluister, En de scheem'ring slechts rest, Nu de zon daalde in 't west, Een poos nog - en de aard ligt in 't duister. En geen stem meer in 't rond, Die nog leven verkondt. 't Is stil in het woud, in de weide, En onzichtbaar, maar zacht Daalt een weldoende…

Och, mijn geleerde boeken, Trezoren onzer taal, Geef me oorlof, dat ik buiten Eens eind'lijk ademhaal. Die taal- en spellingskwesties Zijn nuttig ja en fraai, Maar 'k word daarvan ten leste Zo akelig suf en saai. Geef me oorlof, - och, daar buiten Wenkt mij de zonneschijn. 'k Moet, waar de vog'len fluiten En lui en ledig zijn.…

‘Ja, wat men toch al vreemde dingen in Frankrijk heeft,’ zei stuurman Jaap, ‘Zo zag ik daar eens op een akker een raap, een echte reuzenraap. Ze was zo groot als… dat huisje, ik kon er heus niet óver zien, en om ze van het land te halen, gebruikte men een man of tien.’ -‘Wel, wel!’ sprak Teunis.’ Nu, ik reisde in Duitsland, voor mijn ambacht…

De zon komt aarzelend op gaat sprankelend ten onder De liefdevolle eenzaamheid zal zonder jou, mijn lief nooit meer dezelfde zijn Ik zie jou zo graag zonder woorden fluisteren naar je ademhaling luisteren alsof voor de eerste keer een nachtegaal zich horen laat Gevangen tussen zon en maan ben jij het baken en boei zelfs op…

vogeltjes zingen, verwelkomen morgenstond het zonnetje priemt zwak door de bomen vroeg uit de veren is goud in de mond mensen kunnen nu opnieuw gaan dromen de lente springt dansend door het land ze laat al terug zovele dingen bloeien natuur en heelal smeden een ware band de kinderen willen in bossen gaan stoeien het lachen verschijnt, het…

De klok zei acht uur tien, ik wreef eens in mijn ogen. Ik besefte dat ik had gedroomd, maar de beelden waren reeds vervlogen. Een nieuwe dag kwam met het vroege zonlicht binnen. Het zou mij moeten aansporen, maar ik wist niet hoe of waar te beginnen. Ik had blijkbaar van dit vroege moois al weer genoeg genoten. Geeuwend draaide ik op mijn…

Weet niet of je ademhaalt, je voelt warm aan in het licht van een straatlantaarn, dat door de gesloten gordijnen schijnt, om je mond waarvan ik alle ruimtes en grenzen ken Vannacht werd ik wakker en keek ik je aan terwijl de onrust zich zette in mijn hart en met het kijken weer langzaam verdween Zo maakte jij mij als nieuw in een droom…

Een onzichtbare vijand Met aantoonbare slachtoffers Het maakt ons allemaal angstig Om onze dierbaren Om onszelf In relatie tot die dierbaren Want wie zorgt er voor hen als jou iets gebeurt De onzichtbare vijand Met aantoonbare slachtoffers Het maakt ons allemaal onrustig De wereld staat op zijn kop Niets is hetzelfde Geen…

Kleuren tekenen de groene velden Van krokus paars en geel De geur van lente vult de aarde Grauw maakt plaats voor groen Lente laat trotse kleuren zien Pril is het donzige groen aan de takken Narciskroontjes vullen de zoom van wegen Heerlijke voorbode van zomers genot Kleuren tekenen de groene velden De natuur schildert het doek Warme zachte…

het regent in het park met druppels vrij van vorm ze tekenen een gezicht dat verwatert in een storm bomen verliezen blad meegenomen door de wind grijze haren in de nacht maakt geloven verder blind ergens valt de onrust is het meer dan stil spreekt verleden aandachtig vlucht de laatste ril…

tegen de schittering van de orion en door winterse berken is daar de ruisende vlucht van vogels de nachtelijke stilte vullen ze met lokroepen naar verten achter de einder zij zullen de zon eerder zien dan ik geluksvogels aangeraakt door je schepper je voorname onschuld maakt me onrustig jullie onzichtbaar zijn is als mijn onvervuld…