Alle inzendingen over ontgaan

De mens waant zich de top der evolutie Wil te vaak tegenstellingen verscherpen Dat die illusies zijn blijft hij verwerpen Hij sluit zijn geest af voor een revolutie Kan tegenpolen moeilijk accepteren Hij denkt dat deze wezenlijk bestaan Daar andere werkelijkheden hem ontgaan Hij spartelt zinloos rond in twijfelmeren Van tweedeling voorlopig…

de wind blies zachte lentelucht in vleugjes voor het snelle rijpen je ogen schenen langer zon en lachten met de warmte van begrijpen we dachten nog de winterkant maar kou en sneeuw waren geleden het tintelde van hand tot hand we roken voorjaar in het heden je wees de zomer aan in de groei van alle knoppen ons kan het bloeien niet ontgaan…

soms keken de dagen mij aan met ogen van meer dan een week geleden de tussentijd was me dan volledig ontgaan kleurloos zonder fantastische vormen inhoudsloos als een uitgelezen boek met langdradig scene achtig verloop het ingeblikt applaus weinig verrassende intermezzo’s of verbazingwekkende hoogstandjes van de eenling die een…

Maar wat bestond aan zon en maan en wisseling van de getijden, het was alleen opdat wij beiden elkander niet zouden ontgaan. Wij worden nu nog slechts door tijd en ruimte van elkaar gescheiden, maar sta mij aan het eind terzijde als ik de einder overschrijd.…

De wereld die aan mijn voeten ligt met alle mogelijkheden in het vooruitzicht De toekomst die ik met mij meedraag en met beide benen op de grond vandaag Daardoor ben ik de weg een beetje kwijt en voel ik vooral die eenzaamheid Waar ik maar wil kan ik gaan en staan maar welke kant op is mij even ontgaan Want die wereld vol mogelijkheden hoef…

De onderkoeling van mijn ratio is jou niet ontgaan door de mystiek jij voelt het via het opperwezen ik omarm de natuur met diverse gebreken en in de zwoele nanacht van onze zwijgvoltooiing zijn er allerlei bewijzen voor het simpele feit dat ook hersenschimmen kunnen dansen aan de rivier en naast de vijver onder de maan op onze…

zich terug trekken in hun eigen privé vertrekken, hij als een kind zo blij een voor een trekt hij de spelden uit haar opgestoken haren sterke haren, heerlijk geurende haren hij houdt ervan hoe de zware pracht over haar rug valt en hij het met liefde kamt waarna zij het vlecht voor de nacht dit voorrecht laat hij zich na al die jaren niet ontgaan…

Dit is de herfst, dit zijn de mooiste maanden, maar ze ontgaan ons zoals ieder jaar, want wij zijn blinden in een wereld waar het blijvende niet geldt, alleen het gaande.…

Om het juiste pad te betreden, Moet men het feit laten ontgaan, Zodat met de leugens ontwezent, En de waarheid voorgoed laat bestaan.…

ik heb als mus beslist een drukke baan ben elke dag op het centraal station waar ik kleurloos ronddwaal als spion je weet vast wel hoe die dingen gaan niets maar dan ook niets zal mij ontgaan soms wacht ik urenlang op het perron op goed geluk pik ik een straaltje zon al wordt dat eigenlijk niet toegestaan ik woon en werk al jaren in de stad…

Die nacht was het volle maan De mensen zochten in de stegen Hun heil, want collectief de waan: De weerwolf raast over de wegen Ik rende mee met mijn kompaan Ontredderd zijn we neergezegen In ’t huis ons na aan‘t hart gelegen Was het de meute dan ontgaan Dat vanuit zee enorme dieren Koers zetten naar ons aller strand Zo sterk dat één duw…

Het magnetisme van de Volle Maan vooral dat van de eerste van de Lente kan niemand die gevoelig is ontgaan dat wist men op 't Concilie al van Trente De Maan, zoals u weet, is een magneet die 't denken kan verstoren als een zender: de hersens slaan op tilt, het bloed wordt heet Dat lijkt geen goed begin voor een kalender...…

Decemberwind blies onze wangen rood We vierden dit jaar kerstfeest in Ter Heijde Met luchtruim-engelkens aan onze zijde De golven bruisten, gaven vreugde bloot De honden voelden alles feilloos aan De stemming en de blijdschap van hun bazen Bij het hotel konden je houten klazen Ter ere van Tsjaikovsky niet ontgaan En in de kribbe spartelde…

Er is een schepper, ik weet het zeker Niets is Hem aan zijn schepping ontgaan Wat een Genie die dit gemaakt heeft Niks Bigg Bang, dat kan gewoon niet En wat dacht je van Al het leven Is dat ook toeval als je al die varianten ziet?…

Achterin de rij, tussen de twee kasten De man prevelt wat tegen mij Wat is me ontgaan Waarom is de wereld vol met lasten?…

De zomer breekt aan Het is niet te stuiten Met de vrouw komt ook De laatste mode naar buiten Bloot moet, zo lijkt De regel te ontstaan Ongeacht mooi of lelijk Zo is mij niet ontgaan Goddank is de legging Uit het wereldbeeld verdwenen Maar wat er voor terug is Doet lijf en leden beven De heupbroek met String en 't korte hemd De nachtmerrie…

vroeg in de ochtend loop ik over straat ik zie hoe de regen bellen blaast ze blijven op de plassen drijven en vormen grillige lijnen ze brengen me in vervoering die over gaat in ontroering even ben ik weer het kind dat die kleuren zo prachtig vindt die op hun bolling ontstaan en mijn ogen niet ontgaan waarom ze zo plotseling knappen zal…

er zijn steeds meer dagen waar waarheid zich gedraagt als een dief in de nacht en inzicht wordt meegenomen als diepgang wordt gevraagd maar de geest ongrijpbaar wordt geacht; als door een troebele leegte lijkt belaagd vaker dan ik nachten leen ontgaan mij de raakvlakken op de cirkel om me heen het lijken zwarte wakken die het…

de oude dichter droomde zijn bestaan hij rook de roze nevelen – van het leven een traan, ’t was hem aan het ontgaan de geur van ’t leven, deed hem angstig beven zijn ziel ontsloot zich, de vervagende droom des dichters geest begon te ontwaken, glinsterende gedachten, sijpelde als ’n stroom water weg uit zijn handen, ’t deed ze staken ’t…

De kwikstaart de merel en de mus waren al vroeg opgestaan het was in het gefladder hen niet ontgaan dat weldra het ontbijt werd klaar gezet een campingtafel rijk gedekt en twee stoelen stonden klaar nog niet bemand die éne was nog niet uit bed kwik ging draaien met de staart zong het hoogste lied de schone slaper wakkerde was dromenland…

Wat heb ik met dat hout gesmakt en punten aangeslepen En immer naar de lof gesmacht en hippe vreugdekreten Het is mezelf echt niet ontgaan laat staan het zelf beschreven Hoe vreemd en bijna lichteloos mijn pennevruchten leefden Ik las wel hoe er nu en dan es iemand kwam vertellen Hoe hij of zij het eigenlijk zag en hoe mijn bron moest wellen…

zoektocht naar de mensen vaartuig van de ziel, een diep snijdend mes Gevat in groen glas bereid voor de reis naar zeeën waar de zon nooit ondergaat langs tropische vissen, bergen van ijs tot het land waar water haar achterlaat Op de tweede kust zal de lezer staan die de fles ontkurkt, de antwoorden drinkt de geest bevrijdt, niets kan ons meer ontgaan…

Het leven gelardeerd met mooie dingen die hem ontgaan vanwege ergernis, waarmee hij meestentijds druk doende is, zet hem niet aan tot onbekommerd zingen. Hij vult zijn dagen slechts met chicaneren. Zijn mond braakt niets dan eindeloos gezeur, bij voorkeur in de toonsoort fis-mineur. C-Groot zal nooit zijn strottenhoofd passeren.…

een half uurtje heb je maar de tijd om dan terug op straat te staan iets vergeten, iets ontgaan... is herbeginnen met die strijd. tja, de mens is echt een kuddedier het mag stinken, het mag branden, hij volgt gewoon wat anderen hem planden doch winkelen in corona stijl... het blijkt zo veilig... maar t'is geen plezier!!!…

Mijn warme, intense liefde voor de mensen om me heen doet me soms lachen, maakt me soms aan het huilen... . Mijn warme, intense liefde voor mensen in het algemeen wakkert het vuur van mijn ziel aan, om achter de strekking van mijn gedichten... te blijven staan.…

Want zoiets moois liet geen mens zich ontgaan. Zij draaide zich om en hij kreeg het benauwd. Hij wist niet zo goed aan haar blik te ontkomen. Een ruw wakker worden uit hemelse dromen. Wat van achter zo jong leek, was van voren zo oud. Ze lachte heel lief, dwars door rouge en poeder. Hij schaamde zich diep en boog schuldbewust.…

Toch nog vroeg naar bed gegaan lag ik naar 't plafond te staren, tellend de dagen en de jaren dat iets moois me was ontgaan.…

Het kan niemand ontgaan zijn, de Tour start op een snikhete dag in het hart van Nederland, Utrecht. Flink wat mensen slaan er een slaatje uit, want ze hopen op een winstgevend festijn, een gulle lach en veel dronkenschap, terecht.…

Om een nieuwe zin of belang aan te geven en je aldus in het geschrevene in kunt leven, zodat de fijne nuances je niet zullen ontgaan. Daarom ben ik vaak wel wat ontdaan, van wat ik op deze site soms moet lezen, met alle leestekens naar de hel verwezen, worstel ik mij door een eindeloze woordenbrij.…

toe je bent moe van het strijden en niet in staat om hem te vermijden genietend gaat hij zijn gang maar toch al duurt het soms lang er komt een tijd dat je hem met positieve wapens bestrijdt en hem dwingt jouw geest te verlaten grauwend en grommend trekt hij zich terug maar houdt zijn prooi goed in de gaten niets zal hem ontgaan…