Alle inzendingen over ontstegen

Geluiden in rustig verlangen ontstegen echte vrienden leer je hier niet kennen weet jij dan een ander woord totdat de liefde weer bestaat zal ik de maan naar je toetrekken tijdens een windstille nacht die ademt over oceanen in mijn hand heb ik een land voor hogere machten dan die mij bekend ter afscheid van onze dromen vol onbeheerste…

Langs alle wegen kom ik Hem hier tegen Als ik Hem zie denk ik aan porselein Pateelwerk uit Montreuil en rode wijn Aan hoe ik haast de aarde was ontstegen Aan alles wat ik altijd heb verzwegen Om maar zacht en geliefd te kunnen zijn Een brandend kaarsje of wat zonneschijn Een mens die roze parels heeft geregen Mijn snoer met zwarte kralen…

als warmtebron Lichte taal vervult betekenis Er zijn betekenissen zonder woorden Ook na het breken van de horizon Het vage wereldbeeld zoekt naar geboorte Een vol bewijs, begrip, een compagnon De echte feiten blijven onbenoemd Ze zweven voor de ogen tijdens dromen En klinken in verbeelding onverbloemd De waarheid is aan uitdrukking ontstegen…

Joop was 56 toen hij zijn ontslag kreeg zijn leven was daardoor totaal niet aan duigen stond zelfs van geluk te dansen en te juichen terwijl hij zijn verleden even ontsteeg.…

Was het de wolkbreuk of toch het verdriet om wie in dat graf haar was ontstegen, dat ze onberoerd haar gezicht nat liet? Het enige gezelschap bij het graf was zij. Versterkt door de harde regen droop van het taf'reel de eenzaamheid af.…

Kennelijk hebben wij langs de zelfde wegen vroeger naar de zelfde weg gezocht maar aan het einde van de tocht hebben wij elkander lief gekregen en bij het nemen van elke bocht de weinige tegenstellingen ontstegen, hebben wij beiden ook gekregen waar ieder van ons ook hopen mocht .…

Ze werden kunst, massa ontstegen Japanse vondst van lang geleden Wanneer serviezen barsten kregen Een metafoor in huidig heden Hoe platina mijn kronkelwegen Op die manier aaneengeregen Met goudaders wist te bekleden Japanse vondst van lang geleden Wanneer serviezen barsten kregen…

de bloemen bloeien dood verschieten in de mooiste kleuren vlammen op in rood vervliegen in de wildste geuren eenmalig springt het zaad voor even het seizoen ontstegen een korte sluimering dan kiemt het volgend leven ik loop de cirkel aan de binnenkant maar zij spiraalt omdat ineens de ronding faalt ik nader wat mij is gegeven ben…

Heeft hij mijn detentie dan reeds verwacht toen ik niet over mijn ik-hemel zweeg, dacht dat mijn ballon de wereld ontsteeg, daarmee voldoende krediet vergaarde om afstand te nemen van standaardwaarden? De cipier lacht om mijn loodzware queest vindt dat het zo genoeg voor mij is geweest, opent de deur en spreekt: "je bent nu vrij".…

Niets van dat feest is mij teloor gegaan en dat bracht bij mij heel wat teweeg, de horizon leek volop in brand te staan terwijl de zon dit hellevuur langzaam ontsteeg. Totaal door dit schouwspel mee gezogen, leek echt alles in je te zijn ontspoord... dan opeens zo,n briesje dat langs je ogen glijdt, en de werkelijkheid je weer toebehoort.…

Menselijke schaduwen worden bleker, rekken zich uit in een eindeloze stroom van bitterheid waarin zelfs de zon veroudert, vingers ontstegen aan de bron waarbij de uren zijn geteld.…

Onze zielsverbondenheid zo vertrouwd op het eerste gezicht bij elk weerzien - eeuwig jong is dan mijn kuikenhart, mijn huid van vlees en bloed, eeuwig jong onze geest - maar onwennig afstandelijk zijn onze vleugels onze wangen en de luchtkussen die aan onze lippen ontglippen of ze ontstegen zijn…

Het schijnt dat als je moe en indolent de klok je laatste uren weg ziet vegen, de ziel het stervend vlees haast is ontstegen, je leven zich in beelden tot je wendt. Dan, in een helder allerlaatst moment komen je in een flits gezichten tegen die als op celluloid vertraagd bewegen. Een rolprent zonder script, incoherent.…

Het landschap is een treurig aquarel Uit schoorsteenpijpen vluchten vreemde kleuren Die ongenood het zwarte zwerk besmeuren De dood heeft hier een ijzeren gestel Signalen van de schepen klinken schel De lucht is zwanger van ontstegen geuren Er valt geen dierlijk leven te bespeuren Dit is het voorgeborchte van de hel De duivel kon geen beter…

menselijke beelden worden bleker, rekken zich uit in een eindeloze stroom van bitterheid waarin zelfs de zon veroudert, vingers ontstegen aan de bron waarbij de uren zijn geteld.…

kenden geen verlangen mijn lichaam voelde hoe ik vroeger was geweest materie loste op in stilte die zacht fluisterde van eeuwigheid aan randen van de tijd ik was mezelf volkomen kwijt werd energie geladen met herinnering aan leven dat nooit over ging maar cirkelde waarbij begin het einde steeds verving ik ben als mens geweest ontsteeg…

heb struiken geplant als ordening van leven ik snoeide het snelle groeien om er vorm aan te geven ook bomen zijn er gekomen in naar de hemel reiken dacht ik dat zij ons bestaan hun richting zouden wijzen maar zij groeiden sneller op en hun toppen zijn ons voorbij gegaan wij bleven op aarde staan tuin en werkvloer zijn wij nu ook ontstegen…

Jij kunt, wat nog geen woorden heeft gekregen, slechts gist in de gewelven van mijn geest, benoemen vóór het de diepten is ontstegen. Zo is het al die jaren al geweest. Kom, lief, ga mee. Van ongebaande wegen op onze reis leren wij nog het meest!…

Wie van de sterren de signalen leest verschaft zichzelf een eindeloos genoegen dat als een serum 't vege lijf geneest door wat de geest aan 't lichaam toe kan voegen Ons lichaam wordt verheven door de geest gewichtloos, aan de zwaartekracht ontstegen, vangt zij de toekomst, vrij en onbevreesd. Wat nog niet is doet ons vooruit bewegen.…

jouw zinnetje van zo even wat dat bewerkstelligen zou ze deed een hele kille miezerige regen opeens ervaren als een nooit eerder ondergane zalige zegen in de zware donkerte van de nacht zie ik een maan warm en liefdevol schijnen als nooit gedacht onderga ik emoties die de diepte van mijn sombere hart lichtvaardig ontstegen met een kracht…

we vonden het verleden rond zijn zerk een grijze gids sprak wonderschone woorden die bij de ons ontvallen schrijver hoorden ontstegen aan zijn nagelaten werk in trance zag ik de zware steen bewegen en trage klanken rolden uit het graf: ‘het was te kort, m’n taak was nog niet af dus luister nu, ik heb te lang gezwegen’ ‘vertel ze wat ik nooit…

Zo zalig is aanvankelijk de reis Ik ben met een ballon de grond ontstegen (Door volle glazen vliegensvlug te legen) En even ruik ik aan het paradijs Met doodsverachting klim ik op de rand Het zicht is door een witte wolk verdreven Dan galmt m’n strijdkreet: dichters kunnen zweven!…

onze lichaamsvormpjes aan een koele, rode gloed verdreef de maan de opening, een ademtocht, herboren de achtergronden schoven langs in banen bouwden samen een levensgroot decor de zee zei fluisterend de woordjes voor en kluisterde de zinnen, ving de tranen wij speelden niet de hoofdrol in dit stuk maar goed gebekte vogels, die aan druk ontstegen…

In dit met boeken volgestouwd vertrek heb ik steeds minder anderen van node, met al mijn aan de dood ontstegen doden iedere nacht stilzwijgend in gesprek. Bij wie is wat ik liefheb nog in trek? Het meeste is al eeuwen uit de mode. Van wat ik deed, uit nood of om den brode, rest enkel de grandeur van het echec.…

rimpelende rietkragen schommelende schaduwen in de plas het dragende drijvende water koel zoete waterschelpen zeeverbonden huiden duinende handen spiegelend meer zij zwemt in de adem van het koele water verdwijnt in het groene gebladerte als gras zij is daar even gebleven in haar natuurlijke hart hij was als aarde zo bleek ontstegen…

woordloos afgedaald wilde uit de as van feniks nog herrijzen tafelde in later eeuwen met wat keizers in een decadente sfeer maar koning clovus bracht de ommekeer pas in de gouden eeuw kon ik mezelf bevrijden van leerling naar gezel en meesterschap in later leven ben ik nu via het internet misschien de anonieme klei voor altijd toch ontstegen…

Van het kruis het oude leven ontstegen. Het doel heiligt de middelen. Geeft kracht naar kruis. Paden nu nog bewaren het stof dat hij eens van zijn schoenen weg mocht slaan. Aan een duif en een vlam kan men ontwaren dat de wil tot leven ooit de dood voor goed zal verslaan.…

ik heb een paradijs gedroomd jij was de hel ontstegen we zochten heel voorzichtig in elkaar naar nieuwe wegen het groeide in ons allebei gaf zonlicht aan de dagen het maakte teksten vrij door blikken vol met vragen we gaven schoonheid aan elkaar in het versieren van de uren de fundamenten waren klaar alleen het mocht niet langer duren…

ik heb een paradijs gedroomd jij was de hel ontstegen we zochten heel voorzichtig in elkaar naar nieuwe wegen het groeide in ons allebei gaf zonlicht aan de dagen het maakte teksten in ons vrij door blikken vol met vragen we gaven schoonheid aan elkaar in het versieren van de uren de fundamenten waren klaar alleen het mocht niet langer…

Maak ons als 't stof waaraan wij zijn ontstegen! Wees ééns barmhartig en beveel: verdwijn!' Hemels onwrikbaarheid en menslijk dwalen Hoonde hij en prees 't dronken ademhalen Tussen 'nog niet' en 'niet meer' 't hoogst genot.…