Alle inzendingen over rimpelt

eigen naam het lijkt een blindheid die luisteren met eigen oren verbiedt overweldigend zijn soms geluiden als scherpe pijlen van alle kanten heet zijn vaak de blikken van jonge bruiden ja, ik weet dan niet meer van wanten plots daalt de stilte genadeloos neer dat voelt als eeuwig eenzaam aan maar het schijnt zo van nature te zijn; alles rimpelt…

De beek glijdt geruisloos door schemeroerwoud, rimpelt fris over de geelbruine voeten van een meisje, dat de rust wil begroeten, stilleven zien, waarin goed met kwaad trouwt. Tussen dicht loof dwalen snippers zonnegoud om vruchten vol voeding of gif te zoeten, blijven in bebloede veren wroeten, liefkozen dit offer voor dierlijk behoud.…

' tevredenheid straalt er vanaf in het holst van het hoofd, alles rimpelt, ritselt en veert op als ik even kom binnenrijven. ------------------------- uit: 'Apenlier', 2004.…

satanisch gelach uit duist’re gaten het hellevuur werd reeds ontstoken Het water rimpelt deze dag snel haal ik op vol angst een oneindige rust en Gods glimlach is mijn wonderlijke vangst.…

Zacht ruist de wind en rimpelt het water. 't Is stil in de polder. Zwart staan de molens stil tegen de lucht te wachten tot morgen. 't Is stil in de polder. Ergens brandt nog licht en tussen de wolken toont de maan zijn gezicht. 't Is stil in de polder. Het land is in rust.…

lawaaien ongezien mijlen per uur past die verspilling eigenlijk wel in de natuur of moet deze als uitzondering worden begrepen Het wijde land aan beide zijden van de rijksweg geurt van pas gemaaid gras kleurt schapengrijs is die koe BSE-besmet of gewoon niet goed wijs de neurotisch kakelende kippen lijken van de leg Het water van het kanaal rimpelt…

in het uur dat verloren lijkt te lopen tussen het einde van de nacht en het aanvangen van de dag ontwaakt in breekbaar licht de morgen het stille van de dageraad tooit zich met gouden randen en kleedt de dag weer aan met oranjerood satijn snaterend rimpelt het gladde water op de zondoordrenkte spiegel waar in eindeloze cirkels de nacht…

Na de warme stoffige dagen valt regen in het polderland regenruis weert de geluiden wordt zelf ‘t geluid der stilte Ik luister aan de waterkant Regen slaat stof uit de lucht het land lest gulzig z’n dorst wast het groen, koelt m’n lijf spoelt het rag uit mijn brein rimpelt ‘t water, wiegt ‘t riet De hengel is slechts rekwisiet…

't Verleden rimpelt, onbepaald en loom, - verzonken stad in 't stilgevallen meer. Verheerlijkt glinstren! onbereikbre trans! O vloeiend zilverlicht zo hoog verbreid...…

En de Winter, die de koude grimmig uit het Oosten zendt, rimpelt 't grauwe vel van z'n verdroogde kop, lijk perkament.…

Botten steken door het dunne vel, wat eens glad was nu rimpelt het om je lijf je ligt te sterven van de pijn en toch: ga je niet dood, degene die kanker uit vond is de duivel.…

De geel-oranje bloemenzee in jouw tuin Je opknapbeurt boven, de gordijnloze badkamer Je schouders die aandacht krijgen na zoveel gedaan Ons praten op de bank over een knuffel piemel Hoe pluche kinderonschuld omhult We uitkijken op vlinders tussen de vlinderstruiken, de vijver die rimpelt door roze visjes, een kikker zien zitten op…

Ik voel geen kou, ik heb geen vrees, als mijn tranen verdrinken, rimpelt het water heel even...…

Heloïse staat in de badkamer die rimpelt als water nu de hand het elastiek uit haar haar neemt en het halflang donker in de ruimte waaiert Ze trekt haar t-shirt zonder opdruk uit, terwijl droomtijd rond haar spint: stilte, afwezigheid avond om schouders, schouderbladen, rug en welvende wervel Vrachtwagengeluiden aan het raam…

Een plons, de spiegel rimpelt, vissen glijden reeds rond de haak. Ze zien het wel, happen nog niet. Geduld blijft een schone zaak. De visserman zit er rustig, draait een shaggie met één hand. De andere omklemt zijn hengel, het water trilt, 't wordt interessant. Een karper kan zich niet bedwingen, om te snoepen van de made.…

de tovenaar speelt een zwijgende melodie die alleen zij verstaan zo lang de rivier breed van zilver rimpelt het woud van de magiër een donkere wachter is dat elk akkoord spelt in de eigen taal. slaap weegt op elke toonaard pas op dat je niet verstart de maan is een spons van citroen waakzaam met haar blind gelaat.…

Maar te stil was 't de knaap; Hij roert in het water om storm te hebben, En hij plonst en hij stampt met de voeten in 't nat, Dat de blauwe spiegel rimpelt en golft, Tot hobblend 't klompje kantelt En 't popje over boord valt in de plas. Ach! klaagt het meisje: Zó is ons vadertje ook vergaan, En zo bederf j'ons schuitje heel en al.…