Alle inzendingen over ruimte emigranten

Open deur een lege kamer wanden grijs de vensters halfgesloten ik twijfel zonder woorden weet ik mij zonder gedachten ken mijn hoofd een lege kamer wanden grijs de vensters halfopen dan laat ik woorden in in volle zinnen laat ze lopen…

Hoe winnen wij de ruimte in die elke nacht verloren ging? Het bed dat ons verrukt lijkt zo versmald dat wij verwant zijn aan de plant, die met een overvloed aan wortels op de eigen potrand drukt. --------------------------- uit: 'Overval', 1997.…

een majestueuze toef met slagroom Boven de scherpgetekende contouren van zonverlicht Cadzand Geflankeerd door de draaiende wieken van de molen Een zichzelfverdiepend perspectief tussen de coulissen van herfstgroene bomen Prachtig schilderachtig ontzagwekkende vergezichten Steeds veranderend, nooit hetzelfde, altijd verrassend Licht, rust, ruimte…

Als zilveren lint tussen bomen, Ruisend, als zingt het een lied. Door dalen tussen heuvels stromen, Waar menig dier van zijn frisheid geniet. Stromend langs eeuwen oude bomen. Een waar festijn voor ’t oog, Waar hij klaterend komt vallen, Vormt in het zonlicht een regenboog Tussen ’t groen stroomt hij weer verder, Een verkwikking voor hert…

Ontelbare lichtjaren ver weg van de aarde omringd door manen, sterren en meteoren wist de kosmonaut zich verdwaald en verloren toen hij de patrijspoort door, het heelal in staarde. Buiten vierde het een feest voor astronomen, maar de kosmonaut begon terneergeslagen droef en somber starend zich af te vragen, of dit het einde was van zijn jongensdromen…

waar sporadisch een gedachte vliegt als een slome vogel door een stukje lucht waar verder alleen maar veel ruimte is gevuld met continuïteit even bevrijd van keuzes waar stilte terugkeert en je weldadig omhult om een weg te vinden die je nu nog blokkeert…

Grabbelend, grijpend naar de ruimte tussen ons in blijf jij in jezelf en daar, ik in mij en hier en verloopt de tijd tikkend traag. Loom is de oeroude klok. Zij geeft niet om jou niet om mij het doet haar geen moer. Ze kijkt de leegte van de tijd tussen ons voorbij.…

Ergens waar een kamer gevangen is in zijn eigen ruimte Waar het donker is En de kilte guur afsteekt tegen de verlaten muren Waar de muren vechten om de ruimte Waar zelfs het verste hoekje haast onvindbaar is Daar ergens, waar het licht al lang geleden is gedoofd Ligt een verloren briefje Zwarte letters op wit papier De woorden zeggen: ‘…

Midden op de zuchtende duintop waait een dichte, gedrongen struik heen en weer. Door zijn takken woedt onstuimig hartzeer, waarin wispelturig verlangen laait. Dansend schudt hij zich, naar de zon gedraaid, wil strijden tegen oneindig verweer, ziet ook op de golvende bosrand neer, die klanken van hechte geborgenheid zaait. Woelige wensen…

In het vruchtvlees van het vergeten huist de pit van de herinnering, de harde kern die ik nu eenmaal ook ben in het lot, deinst terug en schikt zich als dode steenvrucht in de goede aarde. ik zoek naar sporen in de oorsprong van verklaring voor de feiten, maar oorzaak en gevolg zijn allang vervlogen en hangen als donkere wolken boven waar…

Hier, vanuit tijd en ruimte Wordt aandachtig geobserveerd Hoe het met tijd en ruimte staat Of alles is gecatalogiseerd. Al die onzin over dit verschijnsel Over wat je hoort en ziet Alles uit de lucht gegrepen Je gelooft je eigen oren niet.…

Het universum is gigantisch groot De weidse ruimte laat zich nauwelijks meten De aarde is, je zou het haast vergeten Niet veel meer dan een kruimel in haar schoot En op die korrel maakt de mens zich druk Om voetbal, om carrière of geluk…

technisch is dit een muur die ruimte doet splijten in binnen en buiten hoewel niet van steen is de vrijheid gevangen in gedachten achter ruiten…

zand tussen letters als woordelijk veldwerk achtergebleven met sterrenstof of witregels en flarden geheugen in het asgrauwe brein een rotsklomp in een zee van ruimte luchtledig, oneindig, druppelsgewijs en het dorpsstandbeeld van versteende moleculen…

Maak ruimte voor jezelf. Speel het spel met je eigen regels. De wereld lijkt nieuw van zinnen. Maar van binnen leeft nog altijd dezelfde mens. Zonder grens van het bezinnen. Is er niets anders meer dan de onvervulbare wens. Onvervulbare wens van het onvervulde verlangen.…

hoe sneller de omzwerving, hoe tijdiger de buitengrens -zie het contrast met een onbewoond vertrek in vrije ruimte de nadruk ligt op de deur waarachter lawaai schuilhoudt indien nodig herhaald waarmee hoopvolle gedachten zich aandienen aan betekenis ontleent elke zin zijn woord totdat het tegendeel is bewezen zetten we het verstrijken voort…

Op de langste dag zien over het watervlak: de tijd wordt ruimte.…

Natuur is nog steeds een gezonde ontspanning voor burgers uit steden geliefd te vermaken genietend van ruimte en frisse begroeiing langs stromende beken, van verre de daken van huizen en straten in sombere rijen zo moeilijk als mensen daar kunnen gedijen.…

Ik kan niet leven in een stad Waar lawaai heerst en kwade dampen, Waar huizen als konijnenhokken Op elkaar zijn gebouwd van steen en beton Waar men geen zon aan de kim ziet rijzen Nee ik kan niet leven in de stad Ik kan niet leven in het bos Met zicht alleen op bomen Al ziet men stammen groen van mos En kan men zomers daar tot rust komen…

Radiogolven spinnen rondom mij een web -- van lege ruimte.…

De stille ruimte Waar zonder mensen Geen warmte te vinden is De stille ruimte Waar zonder muziek De stilte de vloeren bekleed De stille ruimte Waar zonder meubels De echo je angstvallig toespreekt Maar als ik in de stille ruimte De lichten weer ontsteek me nestel op mijn fijnste plekje en het me weer even eigen maak Dan voel ik me…

De ruimte wil ons kennelijk wat vragen: “Wat zoeken jullie met je telescoop? Een stukje duiding, of alleen maar hoop, Of alle kennis van voorbije dagen?” Terwijl we turend kijken in de nacht, Blijft dit de vraag die op een antwoord wacht.…

Een binnenplaats, een boom, waarrond zich de ruimte verdicht en opent.…

Ze laten me met rust En ik krijg alle ruimte En kan rustig doen wat ik ermee wil Bieden, delen, nemen Verspreiden, of vergeven En de tijd staat even stil Binnen een jammerlijk besluit Geredigeerd, gereduceerd Op dit volgeschreven vel Laat de ruimte zich beschrijven Verspreid ik hem en mij Te kort gedaan, dat wel ‘O mensen, ik…

ik heb de momenten van stilte omarmd in hectiek en drukte van de grote stad woordloos etaleren zij rust op een serene plaats in ruimte zonder haast in het stilstaan van tijd krijgen wij respijt tot overdenken eindelijk weer aandacht aan elkaar te schenken toch kleeft ook hier patina van teveel handen met emoties en banden…

weinig wegen woorden in beladen stilte ontdaan van bombast en uiterlijk vertoon alleen in gewijde ruimte hangt nog hun mystieke droom fragmenten lossen op zonder oorzakelijk verband verbondenheid bestaat alleen in zielenpijn en spijt waar zelden woorden zijn geweest is de beerput nooit geleegd…

vliegend in de ruimte, geen besef van tijd. Liggend in de verte, iedereen afgezaagd. Liever staande, elven en feeën. Leven of stilte, Luid of dood.…

Afstand is gelogen in dit godverlaten oord licht wordt hier verbogen schreeuwen in een gat gezogen gedachten in de kiem gesmoord Zoveel plek en toch omringd door harde zwarte kilte zoveel ruis en toch alleen dromen spatten hier uiteen tot eindeloze stilte…

Geef je elkaar de ruimte dan leer je elkaar waarderen En waar je elkaar dan tegenkomt daar valt weer veel te leren!…

nat bewogen de luxe transparante gordijnen in de hybride ruimte tussen nevel en mist waar stilte gekist lijkt te zijn omdat er druppels memoriam met afwaterende geluiden stromend afscheid namen zoals ook het grijs van het moeizaam tot ontplooiing komend ochtendlicht dat al door zon vaal werd uitgelicht…