Alle inzendingen over spuwen

bergenziele vlamt; Waar felle boodschap brandt uit goudgevuurde borden, Waar rode razernij op zwarte muren ramt, Waar heldenhanden hoog het heldenzwaard omgorden, En naberouw noch spijt de slaande arm verlamt; Daar staan wij, eigenvast, geschoord op beide voeten, Getroost met onze kop onz' koppigheid te boeten, En lachen op die spuwt en spuwen…

stomen naar elkaar op door de zeven wereldzeeën - een processie van de progressie - wind gelijk honing stroop tussen de personen de meest frivole tronie van de adem het meest idolate gelaat van de eenzaat - mimicry als leitmotiv het gelijk van twee bokkingen op een bord in een kamer te huur twee geheime schaduwen aan de muur spuwen…

Pas wanneer we de schoolpoort bereiken spuw ik de harde gladde pitten uit. Mijn zoontje roept: 'Dag vader!' van in de hal en slaat de deur reeds toe. Hij rept zich naar de bushalte waar een joelende bende wacht. Ik vraag mijn vrouw: 'Vergat je de kersen niet in zijn brooddoosje?' Zij zegt verwonderd: 'Kersen in december?…

Dan zal ik daarna op je spuwen, Zodat jij even kunt voelen hoe mijn leven was.…

(bij 'Vrouwelijke pose' van Natalia Gontsjarova) Waar vrouwen tegenwoordig in strakke mantelpakken met dure, lederen aktentassen en hardklakkend schoeisel de wegen onbegaanbaar maken, waar ze met hun stilettohakken in mijn hart prikken, zout spuwen en nog eens hard aanstampen, waar hun woorden als slangegif mijn bloed vervuilen, waar hun mannelijke…

Op het middelpunt der Aarde draai ik om het kookpunt en de zweren heen daar schend ik het zere been de tere wonde en iets van waarde torn ik aan de gulheid van de drukkende kracht der zwaarte Hier keert het tij, hel ik tegen slagzij aan Woest en ledig vlammen de golven een rijzige macht waaraan ik niet kan ontsnappen en spuwen…

Ik Ares moedige zoon van Zeus en Hera god van oorlog en geweld iemand moest het zijn ik spuw vuur als mijn paarden. Dit is de arena waarin jullie en ik hetzelfde van mijzelf zien en weten De Anderen zeggen: hij is impulsief ontembaar wild zijn naam draagt de geur van bloed. Hij vindt iets anders van zichzelf dan wij.…

En spuw ik al eens met vuur, dan is dat vooral naar mijn man, dan denk ik op den duur, alsof hij aan dit alles doen kan. Maar 't is allemaal zo moeilijk uit te leggen, ik spreek precies chinees... Ik vind het hard te moeten zeggen, maar ik denk dat ik in het leven faal.…

Houd je ogen op de stoep Zet je Ipod maar wat harder Als de oude man je roept Maar hij zal je zieltje tergen Als hij in je ogen staart Want je kunt je niet verbergen Voor de man Aan het einde van de straat Spuw je gal maar Plant je gif Sluit je ogen Oren dicht Je hebt de wereld uitgedaagd Nooit genade Altijd raak Het ultieme gevecht…

hele dagen gekluisterd voor de ramen bevroren tranen diep in het dal grijs van het ijs ogen spuwen gal vraag je wat – het is hooguit ja nee amen geen land met mijn vrouw te bezeilen of het zou er één met lappen moeten zijn met dubbel paspoort kan ze met chagrijn daar in hun mand liggen te verwijlen pas dreef ik haar met zachte hand vooruit…

geluidloze mannen aan de vloedlijn maken meeuwen het uur wit met gebeden en ritueel en laten gretig hun mossels op de stenen vallen en hese geluiden maakt de waakzaam blijvende zee die verder sprakeloos is en inzicht te pijndoend om uit te spreken vergt van de mergheldere oude vissers zonneblind ontwaakt uit een slaap met roggen en inktvissen spuwen…

en wij geven ons gewonnen aan de juistheid van het feit dat goden als lauwe kwallen het recht hebben te rusten op het strand het onmiskenbaar recht bezitten bezit te nemen van het leven en nemen onze deuke hoeden af en buigen links en rechts vanzelf en behouden slechts voor ons het onbenullige verwaarloosbaar kleine rechtje te spuwen…

.~ Spuw ze niet uit als pitten van olijven, doe ze niet weg als overbodig schrot. O moge ze een uur of wat beklijven, de versjes hier voorgaand, tot aan het slot. Mijn opgewekte luim valt niet te nijven, ‘k laat één en ander maar op zijn beloop, al wens ik graag dat ze een poos beklijven.…

Ik schep wat op en houd het aardig klein maar ja, zo’n fijne smaak doet mij niet spuwen en blijkt er nog een flinke boel te zijn, dan krijg ik het gevoel dat ’k heb gezwijnd. Een extra bordje zie je mij niet schuwen, ik stop pas als de laatste kruim verdwijnt. VIII Ik stop pas als de laatste kruim verdwijnt.…