Alle inzendingen over stippen

hier teken ik een mond met lippen en daarboven ogen blauw met zwarte stippen en dan de neus klein en fijn; van voren op haar hoofd loopt een diepe rimpel, papa zegt dat komt van de pijn dan komen de schouders met twee armen in een warme jurk met heel veel kleuren, want die vindt mama het allermooist; ze is nu wel kaal maar ik maak veel…

de mode is duidelijk dit jaar zijn het stippen klein of groot, bollen alom op stof in kleuren en geuren die je om oog en neus slaan vergeet de schoenen dat is een stap te ver de draagtas, laten hangen dat is een hap te versmaden als je een hoge ontwerper bent de finale toets, zo je wil, kan je leggen in je haar met een knoop naar keuze…

Gezapig als de zoen van koele kinder-lippen en zoeler dan ’t gezoef van bloesem-zoete wind, o kleine regen, heeft van duizend glinster-stippen uw stuivend licht mijn haar met perelen gepint.…

ik droomde dat je in mij geloofde het was zichtbaar zoals een traan zachtjes slaapt op de wang van een kind dat aan het huilen wordt gebracht door een lieveheersbeestje gestorven in een smoezelig doosje waarop rode stippen dansten en een zachte zoen het was in mij misschien slechts met een paar woorden maar meer dan ooit het kind…

In zo'n metropool als London Heb ik heel veel verschillende culturen gevonden Gele mensen, blanke, zwarte, bruine Die allemaal door zo'n stad struinen Mannen met een tulband Vrouwen met een kleintje op hun rug of aan hun hand Rasta kapsels, Chinezen met een camera Rode stippen op een voorhoofd, komen uit India Elke cultuur en bewoners…

Stilte, uitbundige stilte zweeft vloeibaar in het zwerk over mijn woning en mijn kerk vult oor en oog met kilte op slagpennen met goud vernist gleden schrijnend de wonden binnen verscheurden de lach en het beminnen en hamerden op de satijnen kist de lamp Gods is niet gedoofd al verliest de hemel haar heldere stippen en is ook de dag van…

Zwarte stippen her en der een kleine diamant. Zullen we hem weer laten gaan? Hij moet nog een heel eind vliegen echt, hij komt van ver. Vertederd kijken we er op neer. Dan, zuchtend, gooit ze hem omhoog. Daar gaat hij, richting zon en gouden regenboog. Op weg naar onze lieve heer.…

De roodkoperen kont van de kunst wordt door velen gekust, zo komen ook op de 60watts gloeilamp vliegen en torren af bij miriaden denkend: waar 't licht is is 't lekker De schrik van de torren ontlaadt zich in minuscule stippen, hun altaren die zij bouwen op het glas van de gloeilamp Hoera! de herfst komt!…

het lieveheersbeestje klein zoals het is in rood, ros, oranje, de kleuren met onwillekeurige stippen die zeggen wat onvertaald blijft dat lieveheersbeestje per zomer een keer of twintig waarvan drie op de hand lijkt wensen te verkopen aan wie maar wil horen en nog durft te dromen zijn eerste lieveheersbeestje deze zomer dan toch mag…

met bloedrode stippen op hun stam stonden ze er treuriger bij, alsof ze voelden wat er komen ging want hoe vertel je oude bomen dat zij overbodig waren, moesten wijken voor een ruimer zicht wellicht waren ze liever een natuurlijke dood gestorven, doorheen de tijd vanzelf omgewaaid nog lang klonk na het harde geluid van de zaag hun zacht…

1 Haar zonnebril was rood met witte stippen. Haar mond lachte met volle rode lippen. Haar tanden waren wit, haar ogen groen. Meer kleurtjes hoefde zij niet op te doen. 2 Bij haar is altijd alles waar. Alles is altijd waar bij haar. Altijd is alles waar bij haar.…

Van Gogh-je met gemengde technieken aquarelletje om van te genieten broos brokje in de wind herkenbaar windekind uit een zwarte krioelende wirwar mierenfeest gelijk, heel bizar ploppen de poppies kleurrijk open als zijden rode doekjes onverdroten heerlijk rood op wit met zwart pentekening van een gebroken hart rode stippen neergedoekt…

Paddestoelen gezien, de echte, rood met witte stippen. Eén keer stonden er zelfs drie bij elkaar. De benen waren ook al in de herfst. Ze hielpen met verkennen tot ze er genoeg van hadden. De kracht gleed eruit. Bij het verlaten van de kleine paadjes deden ze het weer, alsof ze er op gewacht hadden, ze wilden de rust gunnen.…

Turend naar de vloedlijn zie ik brede golven voor eeuwig op dit land kapot slaan en de frisse wind ongrijpbaar licht als lucht door de haren gaan In de verte aan de oneindige horizon ver verwijderd van het achterland snellen schepen als stippen, met vlag en wimpel en in hun kielzog slechts een traag spoor, naar een overkant…

Moet ik ook zo worden, verwelking welaan in- uitstaande stramme man, cumulatie van gedichten mij bij de neus en hand namen bloemlezing van de geschreven tijd op de beider lippen knutselend verwoord waaraan mijn pen moest tippen met verder wat onvoltooide stippen vervuild door vol gespat papier aan de onpeilbare horizon om die in…

wereld die je steeds ontglipte dichtbij en toch niet aaibaar omdat je het echte contact miste daar waar geven drempelloos opende leek buiten te verschuiven was binnen komen iets dat enkel gebeurde in het eindeloos emotioneel van lieve dromen de haalbare weg van warme huid en vochtige lippen was door vingers aan te stippen…

Het paarse boek gesloten, de rood-met-witte-stippen-route weer open; de 16 zijn 63 geworden, sommige gebarsten, anderen bol. Een aaneengesnoerd vaccuum huist in mijn binnenste, genesteld en warm; als een pasgeboren orgaan. De echo werd een fluistering.…

Ze leeft in lichte vegen, toetst stippen bij elkaar. Hoeken van mensen. Met zachte hand een vaste lijn. Maar berg haar niet in een museum. Laat haar lelie op het water zijn, klaproos op het veld. Roos met doornen, duizend- schoon.…

Het gips trekt de huid mijn kleur, mijn vlekken en zorgvuldige opmaak van mijn gezicht rood levend vlees kijkende ogen sprekende lippen, mijn mond lacht jou toe Driedimensionaal scan jij mijn masker, je hangt een veld van registratiepunten op aan de rode markeringen bij mijn ogen, neus en kin De stippen herleid je tot gevoelens…

kleurenhoutsnede zonder titel varen we door een stroomlandschap we zien stormschade in olieverf op doek we kijken naar de zwarte golfbreker basalten wachter aan zee op doek hoe het water beschrijven haar tinten haar tonen met blauwzwarte inkt de schittering van zilveren strepen onder een tere witte lucht hoe de stippen…

Ik kan uren Zitten turen Naar het wisselend zilveren spel Van de stippen, Die er glippen Over 't water bij de wel. Ik kan uren Zitten turen Naar 't krioelen door het mos Van de diertjes En de miertjes In het boom-gekroonde bos.…

poëzie laat zich niet sterven als de reis ten einde is schrijft in alle talen waar de dood te stil is om het te verbieden poëzie houdt niet op als het keerpunt eenzijdig het lichaam neemt, want de geest van een dichter is de jeugd die altijd blijft poëzie is de adem van de schrijvershand, het typt het zwart van inkt met gele stippen…

wandelen kan een openbaring zijn kijken naar de natuur heel fijn door jou ging de wereld voor me open kon ik scherper kijken door jouw “ogen” ik richtte mijn focus door jouw lens aanschouwde de wereld als fotomens een tweeling paddestoel met rode stippen wist ik zo mijn camera binnen te knippen door de natuur slechts een kans te geven kon…

zou hij een schilder zijn dan nam hij telkens weer het penseel ter hand om neer te strijken wat zich afspeelt achter die werelddronken ogen waarmee alles geobserveerd nu eens met lange halen onderstrepen wat moet bekeken dan weer met ontelbare stippen zijn zware puntjes op de i af en toe gewoon de spons als het allemaal wat luchtiger het…

De maanschijf glijdt laag over het water rondom heldere stippen spiralen van rust en beweging. Ik luister. Voor mij alleen maar het gerucht van de branding. Dit weten van einde en begin een niet te meten oponthoud. Branding van herinneringen littekens - waaruit ben ik losgescheurd?…

met dank aan Gorter Die Gorter, mooi wist hij het aan te stippen: De Mei, waar groen weer uit de grond ontspruit, de karpers schieten langs de schoeiing kuit en in de rietkraag broeden waterkippen. Brutale mussen die de tuin door hippen en poezen snoepend van vers Kattekruid.…

Ik schoof popelend aan Een wachtrij tot op de markt en verder Want op deze beurs Beloven ze de eeuwige glimlach Kant en klaar als geschenk verpakt Een gekruld lint Een motief van vergulde stippen Je hebt alleen wat grof geld nodig Knisperend in de handpalm Of een kredietkaart die soepel Langs het rode oog glijdt Ik had mijn rekening geplunderd…

was zo donker Zo zonder zon of licht Zo nutteloos en weg van liefde Het leven om te leven alleen nog maar als plicht Zo onvolkomen en niet afgerond Voor kinderen en dierbaren Alleen nog maar het wachten Op verlossing van de geest Van eindeloos ver staren Met ’t hart nog zo gezond Verwondde ons het meest Momenten van herkenning Als stippen…

zij te denken de leidsels enigszins gevierd ruimte geef ik haar ik voel haar onrust, stapvoets dus hier zie ik de wieken als zwarte schimmen met de molen als doodskop in deze sinistere stilte met vochtig beslagen gras hier zwierf ik, denkend en kijkend naar torens toen nog punten van hoop en toekomstverwachting en koeien, zwartwitte stippen…

Ik kan uren Zitten turen Naar het wiss'lend zilv're spel Van de stippen, Die er glippen Over 't water bij de wel. Ik kan uren Zitten turen Naar 't krioelen door het mos Van de diertjes En de miertjes In het boom-gekroonde bos.…