Alle inzendingen over sublimatie? dat gaat

Van ene tandarts zal ik iets onthullen: hij houdt niet van trekken... is dat brullen! zelfs bij iedere meid zegt hij: 'nee nu geen tijd, wel zal ik je gaatje even vullen!'…

Bij het kijken hoe het leven mijn moeder verlaat, het lichaam leger en leger en vederlicht gevangen onder een laken uiteindelijk achterlaat. Vaak herkende zij mij niet meer dacht dat ik haar vader was hij zong op mijn manier. Lees in het verslag van de dienstdoend arts dat haar hart het niet meer verdroeg Het was genoeg geweest…

Je handen legt in het gat in Zijn zij, en gelooft.…

de dood slechts een halteplaats, lijn onophoudelijk stopt laadt de zorgzame dood in, in een houding die bewegingsloos als lijk ligt te schitteren van afwezigheid er is niets, geen nacht geen dag, geen samen slechts wat brood dat korstig na schimmelt op het vergeten bord, stemmen zijn doof woorden zijn blind alle geloftes vergelen als pentekeningen…

Men vraagt me hoe het nu gaat en ik zeg het gaat.... maar wat ik bedoel is: het gaat door maar even niet voor mij ik maak een tussenstop zet de boel even stil stilte in m'n hart en in m'n kop voelen hoe ik verder wil dus inderdaad het gaat.... straks weer door…

verder dan mijn oren horen dan mijn armen reiken dan mijn ogen zien dan mijn hart kan voelen dan mijn gevoel kan gaan…

Derhalve vroegen alle schaatsfanaten: “Houdt u ons op het ijs goed in de gaten?”…

een kleine valk scheert klagend over witte huisjes aan de dijk tussen land en water de populieren ruisende bakens met trillend blad de brede rivier verdeelt het land gedreven stroomt ze door het landschap naar de open zee alles gaat over in iets anders wortels en vleugels steeds verder terug in de tijd…

Het gaat om jou, het gaat je niet aan Het gaat maar ik haat het Ik ga naar jou, maar raak er niet Ik hou van jou, maar hou je niet Jij op de vlucht, ik voor jou lucht Een liefdesklucht … haha en zucht…

Mijn leven is nagenoeg gevuld met al wat mij heeft gebracht 't blijkt met gevoel en ongeduld omhuld met een brede blik en te veel woorden Weinig heb ik vooraf bedacht men beweerde eens, dat alles zo hoorde zelfs als de tegenwind het geluk verstoorde waar het denken nochtans daar zin aan wilde geven Om de vruchten van het bestaan te (her…

Donkere Wolken hangen aan de hemel en toch zie je de zon schijnen het maakt niet uit of de zonnestralen warm zijn of niet het gaat om het licht zonder licht groeit er niets…

ooit was ik statig trots met mooie grote schuur kleine kinderen speelden lachten. ook de geluiden van de meid en knecht drongen door in iedere voeg en muur. pa moe kinderen en opa allemaal moesten ze mij vergeten en verlaten en ik hen en de geur van hooi en het zwiepen van koeienstaarten. de trouwe treurende ogen van de hond en het…

toen stenen en glas door de straten vlogen toen monden schreeuwden door de koude muren heen toen tollende lijven met groot lawaai de stad in stormden en alles tot puin was gewalst toen het licht begon te worden en een vreemde stilte binnensloop en jij je in gesnik verloor en duiven onverstoord koerden en je rondkeek naar wat over was en…

Studenten die juichen: ‘hoera ontgroening!’ Voor rijke spruiten vast een non-probleem. Ze kicken vast op pijn, maar zó extreem? Wie wil nou zó’n krankzinnige bedoening? Ach lieve jeugd, doe toch normaal, studeer Dan krijg je vast en zeker pluim of veer…

ik speel geen spel onder gespan van duim en wijsvingers wanneer ik zucht naar de lente heb ik de winter begraven voor een lange tijd zoals altijd, klinkt er een nieuw ritme er rankt een warm requiem dat door elk leven vleit het oerwater ritselt aan ‘t kozijn het gaat zoals het gaat onder blauwe lucht stijgt er een zuivere echo over de…

hij heeft kind noch kraai wel twee kanariepieten twee bunder land en twee kolenschoppen van handen samengevouwen twee brieven van zijn vrouw een haarlok en twee ringen in een laatje bewaard tja, zo gaan die dingen…

hoe ze keek hoe niet waarom dat vroeg ik mij nooit af niet tijdens en niet daarna het was en het was hoe hoe ze keek melancholiek kan dat? kun je zo kijken? want het was hoe het was hoe ze keek…

Onder Gods vleugelen zijn wij veilig Hij wil ons behoeden voor het kwade En slaat ons steeds in Zijn liefde gade. Bij God zijn we veilig en geborgen Hij heeft het allerbeste met ons voor En wil ons leiden op het juiste spoor. Bij God zijn we veilig in Zijn armen Hij houdt ons vast en blijft ons nabij Wij zijn niet alleen, want Hij is erbij…

De tijd staat nooit stil. Dat zelfde geldt voor de wil. Het is nooit genoeg.…

Voor ik 't vergeet, wil ik je zeggen, dat ik van je hou... jouw ogen en je stem en je gebaren. Wat er van jou maar te herinneren is... dat ik je mis. Voor ik 't vergeet wil ik je zeggen, dat ik je danken wil. Voor je liefde, je goedheid en je kracht en nog zoveel dingen meer wil ik je danken... keer op keer. Voordat de dagen komen, dat…

het zwarte gat waar ik in kijk is dieper dan ik dacht zwarter dan de nacht en hoe ik ook mijzelf verman en strijd tegen zijn kracht het gat heeft alle macht het zwarte gat dat zuigt en trekt aan flarden van mijn geest zo erg is het nog nooit geweest en wat ik ook bedenken kan het gat weet nog het meest omdat het mij steeds leest…

Wanhopig tekenen mijn lippen de leegte op het laken, ze betasten het snikkende stof, opgerold tot een levenloze gedaante. Ongrijpbaar en herhalend rimpelen kreten zich langs versleten naden, schaduwen op de muur vormen een vreemde en groteske parade. Mijn lichaam laat ik zakken in de wurggreep van de nacht, de afstand tot mijn blauwe…

Z'n vriendin had een handboor besteld, maar hij twijfelde aan d'r verstand en bezwoer: 'Het is weggegooid geld, want je hebt al een gat in je hand.'…

verdorie, ik heb zojuist een gat gedicht.…

De tijd is een gat waarin alles verdwijnt en dan weer verschijnt in vormen van leven die eindeloos geven. Tijd is een woord dat woede verstoort en liefde verspreidt naar oneindigheid. Eeuwige liefde zijn beeldschone woorden diep in je hart en warm in je ziel Waar vredige oorden met vogels en leven altijd zijn gebleven.…

Het bos door ging ik Keek omhoog een streep van licht mij begeleidde Niet wist ik waar mijn voeten stappend, gaande, bleven Door dieren wel gewaar opweg naar ander doel Zo links als rechts begluurden mij wie ik niet dacht te kennen en bleven stil verborgen nog achter beuk of hakhout hoog Ik spoedde voort geen rust opzij te gluren…

mijn gedichten zoals mijn lichaam zijn woorden afscheidt er komt geen goud bij te pas in zulke termen ben ik ondeugdelijk voor de firma onkoopbaar, onomkoopbaar van weinig waarde het vliegtuig dat opstijgt met een weemoedige inhoud aan vernietiging stort neer en mijn stilstaande witte schaduw verbrandt er blijft niets over dan het gat…

uziethetdezekeer zijnspatiesuithetzicht erzijngeengatenmeer khebditgedichtgedicht…

Het gaat me flink wat minder dan weleer: een diep, zwart gapend gat is plots verschenen, mijn auto en mijn huis zijn al verdwenen en ook zie ik mijn kinderen niet meer. Natuurverschijnsel ? Neen, een groter kwaad: echtscheiding, en een slechte advocaat.…

drie losse handschoenen liggen bij de voordeur in een kastje éen blauw, éen zwart en éen met een gat…