Alle inzendingen over verstijfd

Glinstering uit ogen dat ik verstijfd stond mijn tong trilde woordeloos uit mijn mond. Jij straalde als een silhouet in het licht de avond kleurde rood zoals mijn gezicht. Elke juiste stap voor een gesprek zag ik gaan ik zag ons al aan de oever in gesprek staan.…

Stil sluit zij de dieprood fluwelen gordijnen geplooid en wel ontvouwen zij onzichtbare herinneringen eenmaal gesloten loopt ze langs de donkergroene rookstoel met het gehaakte kleedje nog op de leuning haast teder gaat een hand langs sleetse plekken en haar blik verstijfd bij dat ene verschoten schroeiplekje op de brede leuning…

met alle andere vlinders mee Voelde me ontspannen, vrolijk en blij De zon straalde met al zijn licht Ik was samen met de vlinders vrij Ik voelde mij bevrijd van al het gewicht Ik genoot van mijn nieuwe vrijheid Mijn nieuwe leven, mijn nieuwe jas Toen ineens die harde waarheid Ik besefte dat ik een eendags vlinder was Ik werd wakker verstijfd…

Opgedragen aan Moeng Sonn, overlevende van de gevangenenkampen van de Rode Khmer uiteindelijk liep jij eenzaam naar verworven vrijheid in andermans gedragen kleren je afgematte koortsig lijf verstijfd door regenwater bloedzuigers gelaten op wat jij nog aan benen had je ledematen zwaar ontkracht door honger, ziekte en verlies bleef…

ik geloof in vonken die knetterend spatten van kruisende blikken die elkaar in hun baan in het midden ontmoeten van hen die het niet willen en durven erkennen dat zulke blikken bestaan die je overdonderen en verlegen verstijfd laten hangen in een verwarde waan en zo’n eerste keer doet vergeten toe te slaan beiden nog te onervaren…

in de avond als het duister de bomen verdicht lopen wij weer het oude pad dat wij liefhebben altijd weer naar het terug van weleer de stilstaande maan boven het water dan zijn de woorden gezegd en is de stilte verstijfd in een zilverblanke kuil waterdruppen druppen het licht vast onder de bomen en wij wij staan te luisteren naar de stemmen…

Verstijfde arenden, met kop en klauw, gedrochten, vlerken, hertshoorn, duivelsoren. Toen, bij een berk, als uit zijn stam geboren en daaraan vastgegroeid, iets zwarts. Een vrouw. Ik zag niet of ze, van haar uitkijkpost, alleen naar mij of nog iets anders keek.…

die oude kroeg en denkt terug aan glorierijke jaren er klonk muziek van losgebroken snaren je was er altijd zat, maar nooit genoeg je staat daar maar, verzonken in getuur de verveloze deur laat niet meer hopen verval is met de dagen meegekropen er hangt, vergeefs, een bord: te koop, te huur dan scheur je weg, de gashendel gaat open verstijfde…

De stuiplach onder ‘t ganzendons, dik na twaalven, de dag verstijfd, gewicht van veren dat had ingelijfd, maakte de wind eronder ineens van ons.…

Hoe lijkwit ligt de rechte winterlaan, Waar zwarte bomen, in verstijfd gebaar Van stroeve droefheid, strekken naar de klaar- Kristallen hemel de arme', als riepen ze aan De oktoberzon, die ze op een gouden baar, Bestrooid met rode en gele rozen, gaan Ten groeve zagen!…

De dood heeft het koud onder je ruime huid hij slaat je vel begerig om zich heen verstijfd zie ik hoe ze jou weghalen Alleen je afdruk blijft achter in ons bed het kussen nog warm, de dekens lauw wacht ik wanhopig in je geur Op het nachtkastje je mok nog halfvol het washandje waarmee ik je mond voor het laatst voorzichtig afveegde Waarom…

Nadat de onderwijskrachten met man en macht op vrouwelijk zuchtend voorovergebogen begrip simulerende wijze waren uitgewoed – en weet dat daar woede bij zat, banieren grof rood door het hoofd, intonaties die intenties uit koers rammen – hadden de van schrik en noodlottige toekomsten verstijfde tegenover de krachten op hun verzoek aan knielage…

Een waterval, gestremd in 't vallen, bomen, Verstijfd bij 't wortlen in de holle schacht, En schepselen van duizend nare dromen.... 't Is alles dood en steen en ijs en nacht.…

ze is reeds verstijfd , ontdaan van uiterlijke schijn toch is zij zo, de schone stille dood die opgaat in vuur en rook: de walm, die hemel en aarde met elk ander verbindt, een lint van eeuwige pijn…

Een zee van golvend purper, in verbazen En ademloos verstijfd - als waar zij dood - Bij 't zien van 't eindloos vlammend avondrood... Zo schijnt de heide, waar, wie honig lazen Met de avondlast langs bloem en purper razen Om niet te keren voor de nacht ontvlood.…

Beelden, beelden, zo helder en geheim dat ik op slag verstijfde - elke boom, het hele bos keek mee. Ik schrok niet eens, ik viel meteen twee dijen in toen ik het vond. Pas later kreeg het een verhaal. Zoals vandaag. Wie graaft mijn glimlach op? Wie engelt me het bed in?…

Ik lig verstijfd van al het denken ik kan de magie van het licht niet breken ik loop rond in de halo van de zon, stille lemen voeten door het Heelal. Geluiden keren zich af van mijn gehoor, het vergezicht dwaalt tot mijn ogen terug de tong verdroogd door de spijsvertering van de tijd in een lege hemel kan ik mijzelf niet vinden.…

op een open plek te midden van zwijgende stenen zuilen het gewone lijkt daarmee bijzonder gek en het lachen staat mij nader dan huilen ik ben opgesloten in een bakstenen gedicht om te rijpen in een kluis van jaargangen totdat ik mij weer zelfverzekerd opricht zonder weet van gemis of verlangen ik ben omwonden met verstikkende rede in verstijfde…

anderen is uitgespreid ik wil mijzelf blijven, mij in het heden verweven niet meer in afgehakte spreekuren leven waar de menselijke macht oordeelt over : komt u binnen en dank voor uw komst fijn dat u er was, u hoort nog van ons oh, ik zal uw kartonnen beker wel laten recycleren, u vindt zelf wel de weg, daar langs de draaitol die glimmende verstijfde…

de dood kijkt voor zich uit in zwarte ogen vol met stilte slechts kaarslichtvlammend doet iets doods ontwaken overpeinzend het leven met vreugde en verdriet liefde, haat ontspringt in oorlog waar zij laat, wat zij ooit kreeg de mooie roze zachte huid verbleekt in korte tijd ook mijn hart klopt niet langer haar zien, stokt het verstijfd…

Uiteindelijk raak ik verzeild in afgesloten kamers, door zinnen, stuwing van het bloed door aderen waarin het hart te groot de geest te nauw, ritme van zin en woord verstijfd in mijn roman, de plaats verkrampt in grijs en groen, in tijd niets meer vernomen, het laten een constante druk van wurging als ik binnen kom, tussen aarden…

Uiteindelijk raak ik verzeild in afgesloten kamers en door zinnen, stuwing van het bloed door aderen waarin het hart te groot de geest te nauw, ritmisch in taal en woord verstijfd in een roman, de plaats verkrampt in grijs en groen, in tijd niets meer vernomen, het doen laten een constante druk van wurging als ik binnen kom.…

onlangs nog op het Open Podium ik zie ik hoor je nog Jos zoals je zong uit volle borst over tous les garçons et les filles van Françoise Hardy je stond daar so a life and kicking maar toch het lot ging anders beschikken ik luisterde naar juist dat chanson dat me door jou ook altijd bij zal blijven toen ik de rouwkaart openmaakte en verstijfde…

haatrivieren stromen in golvende vlagen donkerrood Zijn afwijzing liet haar lijden en wist haar duistere kant te bevrijden die slechts naar wraak lijkt te smachten en nauwelijks kan wachten om ‘n giftige drank te bereiden Als d’r vingers de bloemen verscheuren lokken etherische geuren haar naar het eeuwig helse land terwijl in haar kil verstijfde…

ridders, verminkt onder verloren licht waar stormachtige bladeren knielen naast naakte winterbomen, huiverend zonder zomergewaden bidt de priester tussen stervenskoude en beroofde lichamen, ontdaan van al het bladergoud graaien kreunende takken naar de laatste zonnebeelden,langs wolkende winden en gekromde vingers, verstijfd…

eten, buiten wacht nog een volle moestuin, huilen de hoge dahlia’s maar ik weet waar jou armen zijn waar ze liggen, hoe je gezicht in puin is veranderd, in een breekbaar uitzicht op het zilte land, kermend tussen de sabelheften en de meeuw die strandde tegen de wind in, zijn kaalgevreten karkas in de coulissen van de golven smeulend verstijfd…

zo heerlijk was en zo verboden, omdat je een ander had, ook een dichter net als ik en weer een vriend van mij, we zaten in dezelfde dichtersgroep en jij had zo'n goddelijk figuur, zo'n prachtig profiel, heerlijke heupen, ravenzwart haar, lichtbruin getint, peervormige borsten die mij in veelvoud besprongen, eens zag ik je poes, maar ik verstijfde…

Grijs licht, late zwanen in strakke vlucht langs ijle belijning van wijkende bergen op het hemelse paard uit fergana gekomen en nu aan de rand van verstijfde moerassen zuidelijk de weg die zich splitst op het herfstig plateau: denkbeeld van damp om bereden nomaden, flits van een trein roodbestoft uit de bergflanken brekend -…

Angst, verstijfd, verward Eenzaam, stil, en hulpeloos Vrijheid ontnomen In alle regio's Dood is dichtbij. Artsen vechten Zieken nabij Verpleging geraakt. Leven ligt plat Steun uit vele hoeken Evenementen op de schop Leven even terug naar vroeger. Wereld ligt stil Mega strop Samen sterk Handen ineen De strijd aangaan.…

Hij ging met een winterbijl op ze af en sloeg de leuke voornemens bij ze weg met wortel en al, ze bleven verwilderd staan stonden verstijfd toe te kijken, stonden paf hoe kon iemand hun zo hun lentegeluk afnemen had hij zelf slechte ervaringen opgedaan met lentes en zomers en was dit een wraakactie en werd hun opgewektheid nu zó afgestrafd…