Alle inzendingen over vuur gedoofd

Door stille besneeuwde straten slenter ik zonder doel Iedereen heeft mij verlaten ijskoud, net als mijn gevoel Ik zie de verlichte ramen hoor mensen samen zingen Dat wil ik ook graag,...samen gezelligheid, meer van die dingen Verder met gebogen hoofd de weg was zo lang Het vuur zo goed als gedoofd Ik ben best wel bang De witte deur gaat…

Je elan is nu gedoofd, zwart ligt het op je ziel. Het vuur dat in je woedde en vol heeft verteerd trekt genadeloos verder naar contreien die buiten ons bereik liggen. God heeft niet in je geloofd en dat neem ik Hem kwalijk.…

al lang gedoofd mij slechts het schroeien liet…

vuren in een geblakerd bos momenten met gelijmde kluwen geen draad te pakken, geen uiteinde los…

Vreemd hoe alles wankelt door de seizoenen van de tijd maar er nog nooit een vuur is geweest dat deze warmte heeft gedoofd.…

Van verre zweefde een stil gedicht ‘t fluisterde losse dromerige zinnen Over lange schaduwen van het licht van de dag die nooit zou beginnen Door stille straten gleed het geluid van zo goed als ontzielde woorden Door een gedeeltelijk gebroken ruit waarachter de mensen ze hoorden Mensen blikten in gedoofde vuren van twee ogen die gebroken…

Er staat een glanzend ijspaleis voorzien van koude muren de vloeren zijn er spiegelglad gedoofd zijn alle vuren. De tranen zijn van morgendauw die glanzen vele kleuren ze zijn vitrage voor een raam dat niemand op kan beuren.…

wiens licht noch nooit is uit gegaan, Maar die gedurig brandt bij ons, of d'antipoden; Gij, die geen zwavelstok noch vuurslag hebt van noden, Om (of gij wierd gedoofd) u weer in brand te slaan: Gij van wiens vuur al de planeten en de maan Haar leven trekken als de mensen van de broden, Ja, zonder wie ons vuur geen pot zou kunnen zoden, En…

armlengte bij hem vandaan zag ik Anna gaan van het vuur dat haar eens bewoog beroofd…

De vuren zijn gedoofd. Nog hangt een zweem van rook onder de bomen. Ik heb vandaag in het geluk geloofd. Hoe moeizaam sterft het hart toch aan zijn dromen. De weg is stil. De donkre tamarinden Buigen een koepel in de zoele nacht.…

, gedoofd Niet de wens Die te ervaren In een warme, Waalse tuin…

Met de lente in zicht, nieuw licht al gedoofd. Nu ben ik vleugellam, poets geen veren meer. Toen jouw einde kwam, stortte ook ik hard neer.…

dampkring van noordpoolcyclonen gedoofd is de ring maar diep endogeen broeit magma; mangaan Van nog ongeboren donkerrood vuur als kwarts van een roos nog te determineren, van vooralsnog onbekend rode structuur De naam van de roos, een polaire pioen op een grote planeet een vlek in de wildernis rotsenwoestijn Uit het…

ik kan de vroegte wel begrijpen, de bruid in trouw en korte verhalen met onbedekt en zelfde gezicht de mond zo rijk, geheel luchtledig de houdbaarheid of ochtendhanden het tijdelijke in prachtig licht maar ik weet van stilte, het lijdzaam staren het gedoofde vuur in gesloten nachten onvolmaakt en ooit geleden dus ik liet hem gaan…

ik huil jouw tranen langs oude muren van kruisende paden waar wilde klimop oud en haast vergroeid jouw pijn verraden het lang gedoofd vuur al tot as geworden in een veel te vroeg uur haalt aldoor het heden in resteert een leeg gedicht op een liggende zerk een onherkenbaar gezicht op een verdord perk ik huil met jou de tranen zij…

kijk de lucht daarboven pakt samen gewikkeld in vele lagen als een Babylonische toren, een redder in nood groeit ze naar opnieuw geboren, met overgave geworpen in je schoot, het vuur in jouw ogen nog lang niet gedoofd wakkert het ritueel van aanschouwen aan, in deelgenoot van naderende weeën brengen ze de dag..…

Je blijft leven in mijn gedachten overal waar ik ga, zal jij ook gaan ik heb je altijd heel dicht bij mij al ben je hier nog zo ver vandaan Iedere stap neem ik samen met jou ergens diep in mijn hart en hoofd al kan ik je niet meer vasthouden het vuur is nog altijd niet gedoofd Ik vraag me wel eens hardop af zou er ooit nog iemand komen…

nog lang niet is gedoofd Dan zit je even in dat nare dipje die je zovaak al bij de neus genomen heeft en ergens diep vanbinnen weet je zeker dat hij jou alleen zijn liefde geeft.…

lampen Aan dit jaar nog niks beloofd Buiten staan grote tonnen met vinnig vuur Bier en tranen vloeien 'Ach we blijven nog een uur'.…

ik daar mijzelf niet vind omdat mijn ogen nu helder stralen en het hart de weg vooruit laat bepalen niet meer herkenbaar als het vergeten kind want ik staar in jouw vuur naar het heden…

tot waakvlam gedoofd ben ik voor de herinneringen al die mooie vrouwen dankbaar…

Elk muziekstuk kent zo zijn refrein als je elkaar ooit hebt leren kennen weet je dat er best een weerzien kan zijn ondanks dat je nooit aan elkaar kan wennen Paars is dan slechts voor even onze kleur ik weet niet eens of je daar in gelooft maar zoals de sterren aan de hemel staan is in ons het vuur nog niet gedoofd…

Het laaiend vuur spetterde warm en fel De éérste prille liefde, weet je wel? Die juf moraal vond ik bizar Ik schrok op en dacht: niet waar! Ze orakelde:" na tien jaar samen is de vlam gedoofd" Mijn hoofd draaide als een tol, ik heb haar niet geloofd. 34 jaar later liggen wij sprankelend en nog steels...…

vuur langzaam komt de stilte terug de kamer word lichter maar mijn hart huilt het mes heeft weer gewonnen…

vuur overwin ik dan hongerige wolven…

waar eens het donker lichaamswarmte schaduwde hangt nu de duisternis koud in de hoeken van de kamer onstoffelijke silhouetten besluipen intrinsieke wegen zuchtjes tocht kieren onzichtbaar infiltrerend door de schuiframen kaarsen verlichten nog zwak de opgebrande avonduren de dag glijdt als een geest in de schaduw van de nacht waar…

de mijne fel grijsblauw met een eeuwige ster als pupil De diamanten ster die ons brak mij eenzaam achterlatend nog steeds zwemmende probeer ik niet te verdrinken zwemmend in jouw roze golven nymfomane herinneringen Diepblauw en vlinderrood zacht vlees ballerinalichaam en engel van geest een wereld van desillusie want de gedoofde…

Doorgaan moet je, Altijd doorgaan, Nooit stil blijven Staan, kijk nooit Achterom, alleen Maar voor je, Niet links, niet Rechts, alleen maar Voor je, recht voor je, Verder moet je, altijd Verder, tot het laatste Lichtje gedoofd is…

Ze huilen in mijn hoofd maandenlang Het raakt niet gedoofd zijn ze bang? Bang dat het niets wordt? Ook vlinders voelen dat er iets schort.…

Laat zonlicht gedoofd, levende zielen gaan heen waar doden dromen.…