Alle inzendingen over wanhoop OR hoop

Niet meer hoop ik uit dit schemerduister licht: Al de heemlen sloten achter uw vervluchten luister dicht. Wat bedoelen al der aarde, al der sterren prachten nu? Geen der groene dagen, geen der zilvren nachten wachten u. Waarom wil ziel niet berusten, waarom blijft zij immer kind?…

De gedachte doorboort de kern van mijn hart Slopend en tergend langzaam dringt het binnen Als een speer met een botte punt recht in de ziel Weerhouden gaat niet en ik maak een web van gevoelens Maar in het nauw gedreven sterft de hoop…

Een grote zaal, de muren kaal. Gepraat, gefluister en gelach. En ik? Ik wacht, ja heus, ik wacht, op dat ene moment dat iedereen wel kent, wanneer het muntje eindelijk valt… Ik kijk behoedzaam om me heen, gluur even fronsend naar degeen, die daar opeens vlakbij me staat, terwijl ze ergens over praat. Ik voel me niet lekker, ik voel…

Je haat de zon, je wilt wegkruipen, het donker in, je vastbijten in de schimmel van je hoop.…

Sterven is de kunst vrij te laten wat in je aan hoop heeft geleefd. Niets verscheurt me nu zozeer dan de liefde die ze telkens geeft.…

Glazen vazen met helder water erin bloesem zo schoon als de eerste bloem in het voorjaar zo zal het zijn en ik u bemin ook wij zoeken; is dat niet waar Zo op de ladder; een wankele tree armen reikend boven mijn krullend haar pak ik mijn tak; daar is mijn zee de vlam, ; de gevoelige snaar Boven zijn gekomen vlak bij de wolken zo blauw…

met de wanhoop van een dichter bij het zoeken naar de woorden als een zanger naar accoorden woorden die hij heeft geweten hangen tot de draad versleten halfstok aan de vlaggenmast zoveel heeft z'n glans verloren inspiratie lijkt verbrast tot hij in het ochtendgloren iets verneemt dat hem verrast...…

mij uitgewoond beroofd leeggehaald op de vensterbank hipte een roodborstje de zon die ondergaat de maan die het overneemt een doodlopende straat een lied gezongen zonder woorden jij kwam zomaar mijn leven binnenwandelen voordat ik aan je kon wennen je kon begrijpen was je al weer weg ik bid de hemel kapot door een mist van wanhoop…

Mijn blik valt neer ter aarde Gezapig hangt mijn lijf en zucht De ader van verwondering stroomt leeg Mijn ziel reeds jaren op de vlucht Giftig roest verstikt mijn hart Eens centrum aangenaam in bloei De rivier ertoe is drooggelegd Ik voel niet langer dat ik gloei Mijn brein verzuipt in zacht geprevel Een klaagtoon van de hoogste soort De massa…

Jouw wanhoop snijdt dwars door mijn ziel angst voor het onbekende en verdriet om wat is geweest de rollen gekeerd tijd om jou te dragen met vleugels op de wind pijn te verzachten en de angst laten vervagen naar nieuwe kleuren en ander licht…

Wanhopig vreet mijn zee aan de wering van jouw ik dat onbewogen blijft voor 't water zout lopen de tranen terug met eb teleurgesteld en moe ik kan er niets aan doen maar met de vloed komt het toch weer naar je toe doodsverachtend is het hopen dat poogt de haven in te lopen van jouw onbegrip ik wil jouw polders niet bezetten alleen maar…

Samen hand in hand strevend Met veel geloof hoop en liefde Kunnen we de wereld aan.…

tederheid betasten met fluwelen vingers als een streling der natuur maar persoonlijker soms mis ik in de taal het juiste synoniem voor dat ontastbare gevoel dan schrijf ik iets warms doch dikwijls blijft het te koel…

naar beneden nu kan ik er zelf niet mee omgaan en verlang naar alles wat wij deden Ik wil de zon weer voor jou oplaten jou omringen met nieuw vertrouwen desnoods dagenlang met jou praten om alle kreukels terug te vouwen Op mijn knieën is nog niet genoeg jij betekent veel meer voor mij nog zoveel leven voor de boeg maar zonder jou komt wanhoop…

Ben eenvoudig mens Verwachten mag je alles Maar geloof in mij…

Tranen vallen, de wanhoop nabij. Je roept: ik kan niet meer. Ik ben toch een goede moeder? Je schreeuwt om hulp. Maar niemand luistert. En ik, je kind? Ik ben degene die lastig is. Maar ik vraag alleen maar liefde. Je hoort me niet, je hebt het te druk. Je ziet geen uitweg meer.…

Een vloedgolf van emoties Overspoelt mij Na ieder verwijt Na iedere snauw Ik dreig te verdrinken In een draaikolk van woede En teleurstelling Na iedere schreeuw Of duistere blik Maar zelfs als ik denk Dat ik niet verder meer zinken kan Kijk ik naar boven En zie ik door een waas van tranen Een onbewolkte hemel Ik vecht mezelf weer…

ik ben wanhopig mijn syrische kat is weg is er iets ergers ?…

in de moraal van haar wanhoop ligt het gevaar van zelfbeklag, ze zwoegt in stilstaand water, zonder zelfreflectie, zonder antwoorden!…

Ik ben zo droef omdat ik niet kan horen Uw zachte stemme met haar zoete taal; Terwijl 'k langs de besneeuwde straten dwaal, Klinkt mij 't gelach der menschen vreemd in de oren. En door de luiken van de hoge toren Stroomt het geluid mij binnen van 't metaal; Geroerd sta 'k stil; wijl 'k angstig ademhaal Is 't mij alsof een stem me roept…

Zeg niet: "mijn leven is mislukt." Neen: het Leven is ene mislukking van God. De hand, die heden bloemen plukt, Krampt morgen in zijn laatste lot.…

Donderdagavond en geen inspiratie. Mijn potlood voor de helft al afgekauwd. De tijd tikt door, ik krijg het Spaans benauwd. Er dreigt een afgang voor het oog der natie. De klok slaat twaalf, ik heb het niet gered. Geen snel sonnet dus dan maar snel naar bed.…

Als twijfel je wanhopig maakt omdat geloven niet meer gaat en waar je ook gaat op zoek geen stem van God die je roept hoe kan Hij een mens zo verlaten dat zelfs de afgrond gaat gapen en als je er ongemerkt inglijdt en Zijn hand je niet vastgrijpt en de nacht je volledig toedekt Zijn stem je ’s morgens niet wekt -zal Hij dan toch ergens staan…

Als blinde hoop omarm je mijn eenzaamheid o duisternis verleid je mijn lege liefde met haat En wanneer ik wanhoop naar betekenis ben jij daar waar het licht mij niet langer baat Een schaduw ben je, geboren uit licht en mijn ziel heb je genomen Verblind je mijn liefde haar zicht opdat ze niet meer tot mij zal komen…

Jouw lichaam een zee vol verrukking soms rustig vaak wild en onstuimig Onstuimigheid van de jeugd onverzadigbaar eerlijk, oprecht jouw liefde voor mij Onzekerheid angst verlies ik verdwaald in jouw hart Vragen vertwijfeling hoop wanhoop mijn liefde voor jou...…

is de kunst je als een kenner te vervelen en langzaam, slok na slok, de doffe streken van het daglicht te vergeten, is de kunst je lichter te bewegen, wild en wilder alle hoop en wanhoop van je af te slaan, is de kunst een schoonheid te bewegen naar het Prado van je bed te gaan. ---------------------------------- uit: ‘Zwart als kaviaar…

Wanhopig, radeloos, alleen. Toekomst verloren, hoop vervlogen. Waar moet het met de wereld heen? Verdeeldheid zaaien is tranen oogsten. De onderwerping, is zo gemeen!…

regen voedt de akkers waar restanten van wat ooit zocht naar herkenning toen de messen van het woord nog niet waren geslepen en elke stap verzonk in drassige grond die de zinnen en de zin van wanhoop en hoop gulzig absorbeerde terwiijl de zwarte vogel de dromen voerde naar niet gekende verten…

keert zij om haar nek fier omhoog laat zij verwachting los en scheert vol nieuwe hoop naar het moment van nu neem mij mee roep ik nog neem me mee.....…

Progressieve gedachten verlaten de boom Ongecensureerd in wervelende stroom Vrijheid van denken geveegd op de hoop Streng beoordeeld door de leidende Cycloop Vrijheid van uitingen zonder betoog Afkeurend bekeken met een oog Wanhopige woorden genegeerd De Cycloop heeft ervoor geleerd Het past niet in het geheel Die vrijheid wordt hem te…