Alle inzendingen over zienden

Het honderste gedicht op deze plaats: ik werd niet wijzer, milder, bleef een zoeker, maar nu en dan kwam plots een licht en wist ik me bevoorrecht, onverdiend, een kracht of inspiratie, hier of daar iets ziend en weer kwam het tot een gedicht.…

De nacht is duister en diep En spaarzaam schijnen lantarens In de mistige natte steeg Waar ik diep in mijn kraag verscholen Over ’t glanzend nat plaveisel ga Troosteloos staren donker ramen Als koolzwarte niets ziende ogen Gevat in gevels als kale doodskoppen Mij angstwekkend luguber aan En ik heb geen wens dan deze Doodse stad zo snel mogelijk…

De nevel in het hoofd verdicht tot dikke mist waarin ieder vervaagt tot een wazig silhouet zonder lichaam of geest Woorden missen zinnen blijven suizend steken in de file naar het brein waar ze stil verdwijnen achter nevelige wolken Ogen staren niets ziend naar een verre horizon eenzaam leegte tranend weggevallen tegen grijs zonder…

Laat mij ziende voelen de geuren van jouw lichaam. Laat mij sprekend horen een deel van jouw bestaan. Laat mij voelend kijken naar elke stap die je zal gaan.…

al In de avond Opgelost voor Ze begonnen is Horizon die zich Niet meer kennen laat Blijf alleen achter Op de stoepen van De stad, straten Vol mensen die Zichtbaar voor Elkaar onvindbaar Zijn - winkeldeuren Die gaan sluiten Zonder dat ze Voor mij ook maar Een ogenblik open Zijn geweest Met lege zakken En niets ziende…

direct empathisch verband ik zag je in een eerst ontmoeten jij beduusde mij want alles aan me wilde jou begroeten omhelzing in een direct warm omarmen samen smelten tot een complementair nooit meer gissen of wij iets missen het volmaakt zijn dat de essentie van eeuwigheid smaakt het is niet dat liefde blind maakt juist ziende…

Moeder verscheurd in lichaam en geest, Harde winterzon die gevoelloos Het binnentafereel beschijnt - Schoongewassen lakens liggen Stijfgestreken gestapeld in de kast; Vader die allang weer aan het werk is, Zich van de prins geen kwaad bewust; Moeder met gesloten ogen, Dromend van het kind dat naast haar ligt, Kinderoog dat niets ziend…

Ik ben met de helm op geboren, wat één op de zoveel duizend gebeurt en wat betekent dat ik om de hoeken van de straten kan kijken, oftewel dat ik helder- ziend ben, zoals de Italianen dat steevast geloven. De dokter, die mij ter wereld hielp, zei, dat ik wel een generaal of zo kon worden. Dat heb ik gelukkig afgezworen.…

Want hou je je ziende blind voor al wat je op je weg vindt, en doof voor elke tedere lach, dan ben je dood terwijl je leven mag.…

En ik, ik drink zijn woorden Manna, honing van de goden want ik ben ziende blind en wil blind zijn zoals hij.…

Dit jaar geen zomer het jaar zonder licht slechts koude stilte in een vergezicht Herinneringen uit neigingen van gedachte kleurloze stormen razen over de vlakte Geen echo om naar te luisteren doodse stilte geen wind die kan fluisteren Afgesneden door liefde uitgerukte tongen gesloten oren ogen die kijken in een waas Ziend een fatamorgana…

Opgesloten in het huis van mijn geest knellen van vragen hoe en waarom zie ik zelf niet meer ziende blind hoor niet of slecht luisteren alleen de wind rondom draaiend laat nog enkel woorden toe licht verdwijnt zacht naar beneden neer donker wordt het duister geluid heel stil gesloten wie was ik waarom niet blij contact verstild…

Zie ze kauwen zie ze malen vol vertrouwen door de straten malen zij niets ziend niets ontziend net zo traag als ambtelijke molens. Zie ze lopen door de straten geheel verdoofd niets in de gaten op hun hoofd oren verstoppend van omgeving beroofde robot poppen.…

Alles wat toonbaar is moet overschreven, ieder gedicht gewassen in inkt die blind van de moerassen zingt, waarvan men ziende niets kan weten.…

Hij werd ten voorbeeld ons gesteld Was steeds met anderen in de weer Hij werd daardoor al jong geveld Vertrok naar eigen hemelsfeer Hij liep op water en genas Leprozen, maakte blinden ziend Dat was wat moeder aan ons las Hij was voor vrouw en telg een vriend Maar wat dat dat met een kind kan doen Opvoeders zien dat niet altijd…

Met de vingertoppen van mijn geest Tast ik de wereld af: Een blinde zonder hond Tikt met zijn lange witte staf Verbaasd schuifel ik verder Onbewust van gapende kraters en kloven Steeds verder door de vreemde velden Anderen roepen woorden die ik moet geloven Als een ziend geboren blinde: Kwijn ik van verlangen te zien Toevallig grijp…

de maskers grijnzen dubbel ziend gemaakte lol van binnen bezweet narren treden buiten zichzelf voeren grollen door gevulde keet ze dolen van het innerlijk bevrijd tussen licht beneveld en zwaar vermist eentonig klinken ze de rijen door hoempa papa pa opgehitst wetend hoe de dorst te lessen vergetend van het goed fatsoen duister in de hoeken…

Toen zei Jezus, het orkest in het hart van een bezetene ziende, de trommelaars de paukeniers en fluitisten, het lawaai van het geschetter en getrommel aanhorend en zijn oor verdoofd wetend, met een ongeordende stem: druktescheppers van duivels, vlieg het heelal in uit dit huis en de lucht werd vervuld van alleenstaanden, elk in één ruk eenzaamheid…

Hoe langzaam uit zich dit; Een man, zoals ik, niet wetend Waar vandaan hij komt, niet Ziend hoe het hem is vergaan. De jaren tellen: een zomer in Een tuin, eendjes in het park, Hondjes om mee te spelen; Hij is weer thuis geweest, heeft De wijzers van de klok gespeld, Vluchtig woorden gekust.…

vonkende staartjes in het veld waar in het donker de konijntjes vrij hun gang kunnen gaan en haasje over spelen in het gras Maar wat te doen met de stralende vuren door wentelende wielen voortgejaagd die het veld de maat nemen en zijwaards blind het cordon rijgen, onderweg naar De konijnen zijn het al gewoon zij staren soms, niet ziend…

als licht Protest nog op wil werpen - De nacht is lang en koud, Licht en warmte zo ver weg, En aan het eind van deze nacht, Van elke nacht, waar de donkere Tunnel ophoudt, staat zoals altijd Het konijn met het glazen oog, Dat mij opwacht aan het eind Van deze nacht, van elke nacht, Glazen oog dat mij onverstoorbaar Aankijkt, het ziende…

En dan die surfers, gehaakt aan hun driehoeken, achter hun ramen geen land ziende, niets dan hun eigen vaart, het schuim om de planken, het schuim dat kookt op hun voeten, vervlokt in de wind, hun zwarte rubberpakken laat glinsteren.…

mijner leven staat de “7” ver en vaag omschreven als stil verlangen op wat geluk doch het valt in zeven delen stuk bij ’t hanen kraaien in ’t ochtend gloren die mijn droom wreed komt verstoren mij de dag laat zien zonder fantasie tuur nog zoekend rond of ik de “7” zie dan in ’t zonlicht gewaar ik een vriend en zag het geluk, beseffende ik was ziende…

gekromd gelegen mededogen op de koude grond het hoofd deemoedig neergebogen met ogen niets ziend in het rond een zwarte lepel open mond geen woorden de ogen afgewend van afgebroken staren en magere handen die nog futiel gebaren de koude kruipt geniepig diep verkrampt mijn ingewanden zoals je daar nu ligt ooit sliep verkleumde…

Verliefdheid heb ik nooit bemind de liefde des te meer verliefdheid maakt je ziende blind de liefde niet zozeer Gedachten verlaten hun rechte lijn gevoel komt als vlinder aangevlogen alles lijkt zo mooi te zijn niets meer zorgvuldig afgewogen Het duurt een week, een maand of jaar maar nooit je hele leven dan zie je wie ze is zomaar kun…

Ik neem genoegen met het korter durend graf Van die nog leven en wellicht Al waait de wind Het eeuwig nieuwe kaf in hun gezicht Een laatste keer zich wenden Naar nevels op het groene land het nieuwe licht De eeuwig klare beek uit het gedicht Om mij al ziende vager uit te zenden Ik accepteer ik zak eens Als ook de bodem hen omarmt Voorgoed…

Geen einde, niets dan dromen van vergeelde vingers langs beslagen spiegels waarin ik, ziende blind, de adem van het verleden wilde uitwissen met de zee in Zandvoort, terwijl de wind jouw haren naar me toe streek in een duinpan liefde, alsof ik je moest laten besterven in ruisend riet.…

Liefste, vergeef me de dagen welke ik stenigde mijn stem met de scherpte van stilte tot zwijgen sloeg op dit kruispunt ik beaam ik verloor mijn V vlucht in de sloot het ging niet zoals ik het wilde ziende blind en doofpotdoof sliep ik door de tijd in deze stroming ondervond ik geen geluk je bent de leegte mijn getuige van het…

- als een opgewarmd reptielen-mens verdubbelt ze haar snelheid– – een gierend projectiel in alle haast van haar bestaan– – in de spiegel ziet ze honden rennend bijtend in hun staart ze heeft– – geen tijd om goed te kijken– – als een vollevaartig-voertuig raast ze niets-ziend door de straten– ..langs de steen waar de mier slaapt.. .…

mijn dorsten Je blust mijn vuren Je lijkt soms wel mijn instructeur Je helpt met remmen En af en toe met sturen Bent als de zon voor mij onmisbaar Je laat me stralen Van binnen gloeien Je bent de lucht die ik adem Helpt me overleven Te bewegen zonder boeien Je bent de ogen waardoor ik kijk De wereld in het licht Je maakte mij weer ziend…