Alle inzendingen over zwierig

IJs dampt uit in wolken zwierig walsend buiten maat. Hemels deinen op de zon, cimbalen schellen golven. Ik zweef, los in de benen mijn voeten flappen het roer. Nu duik ik, ben walvis stroomlijn, zwiep in zee.…

ik voel en zie je altijd geniet van je speelse gedrag als wij beneden in het koesterend zomerse zonnetje van boven lopen jij tikt iedereen aan licht blonde krullen op laat zomerjurken benen opleuken in ondeugende zwierige vlagen maar deel ook je rust tussen van droogte en zon ritselend blad dat in de luwte wel even alles…

vaag komen beelden langs ja uit la douce france met mijn modische baret of was het weer de eeuwenoude alpinopet in de schemerige sfeer van middagzon en te veel wijn gaat het schilderen mij zwierig en wat gladjes af het ochtendlicht verraadt in een gedegen overpeinzing dat vorm kleur en opzet hebben gefaald de toets der kritiek niet…

De waterweg slaapt in donkerblauwe dromen een oeververbinding wenkt zwierig de veelkleurige baan verbindt twee uitersten van het bestaan: mijn diepste vrees en mijn stoutste visioenen ik sluit de ogen en zet een eerste stap deze schrede beroert een onbestaanbare dimensie de weg is week en wankel een schuimend koord zonder vangnet op…

De maker kijkt verrast, zijn ogen fonkelen, zijn armen zwaaien zwierig een uitnodigend gebaar, wil ik een ritje maken, een helm ligt voor me klaar. Ik straal van alle kanten, mijn been zwaait al opzij, als een vorstin beland ik, wie doet me wat, ik rij! Heel even zweef ik in een roze vlucht en voel de rijkdom van ontspannen lucht.…

je hakken tikken spanning in de stilte de echo geurt je dichterbij uitdagend kijk je naar de mannen winnaars dromen zich al rijk je blonde lach kleurt warmte je ogen zwierig in hun blik handen zwaaien al je charmes omdat hun wereld aan je voeten ligt vleugjes jij in het passeren ik zie je wiegen uit mijn zicht de spanning wordt met een…

een ijdel schildpad in maatpak gehesen walst kruipend in mijn oren hees bronstig voert het mij van manhattan tot berlijn zwierig en innemend zinspreekt hij van frivool tot weemoedig poëtisch lispelend walst schilderend hij met ouderdom en verval glasscherven zijn het die verlokken tot kijken in spiegels van het leven het bladert…

Een zwierig zwart potlood tekent de oude lindeboom de takken weids vol knoesten nevel hangt boven het avondwoud anoniem in een mysterieus niemandsland waar nimfen mooie brieven schrijven een hand maakt een gebaar van vrede stille schittering van hemelsterren bij nacht een maan die glimlacht boven de stad die slaapt in een roes in…

hakken tikken spanning in de stilte echo geurt je dichterbij uitdagend kijk je naar de mannen winnaars dromen zich al rijk je blonde lach kleurt warmte ogen zwierig in hun blik handen zwaaien al je charmes omdat hun wereld aan jouw voeten ligt je vleugt een lach in het passeren zie je wiegen uit mijn zicht spanning wordt met een applaus…

Er is iets erg pleizierigs: - De rook van mijn pijp Heeft vanavond iets zwierigs, Dat 'k heel goed begrijp. Kijk me daar die chrysanten In mijn bruine pot! 't Zijn mijn trouwe trawanten, Van heel groot genot! Kom - wat tabak en bloemen En 'n klein beetje kijk Op wat we 'mensen' noemen - Dat maakt je al rijk! Old boy!…

Zij spreekt de taal van twee gezichten fluistert woorden als ontbijt en beschuit danst en huppelt met oude gewrichten zwierig een wals, haar lippen getuit zij luistert niet naar aardse zinnen draait haar rondje iedere dag weer weet van vroeger hoe te beminnen hunkert naar mannen keer op keer laat blauwe ogen rollen en draaien geeft donkere…

beseffend dat er een verloren race wordt gereden Bij de eerste toon worden melodieën opgeroepen Geen noot om zich erop te kunnen beroepen De blikken rusten tussen afhangende takken van bomen die even dreigen weg te zakken De melodieën rijgen zich plots aan elkaar langzaam aanzwellend tot een lyrisch gebaar afwisselend, meespelend zwierig…

Als het nog zin heeft in september kom ik je bevrijden uit de lege greep van het aardse slijk Een lepralijder gaat zwierig rond met een alles verterende ratel hij schaterlacht, drijft de spot met onze groteske inhaligheid Allengs dieper dringt hij door in het koninkrijk van loze gronden alleen de onvermogenden doorgronden het uit elkaar…

Waar is die trotse man in jou gebleven die zijn wandelstok zwierig en ritmisch liet meetikken op de cadans van zijn voetstappen? De herinnering, zo dierbaar, in mij zo diep gegrift in hoofd en hart. Het lot maakte van jou een kind, van mij een dochter die in jouw ogen steeds zal blijven zoeken naar de vader uit haar jeugd.…

als losse hulzen na het treffen in het landschap liggen de daken bieden geen beschutting meer gunnen de roofvogels een onbelemmerde blik in de lege buik van bescherming slechts een verstomde angstkreet houdt zich uiteengescheurd verborgen in uitdijende kieren ik stroom door een waterkamer waar ik het licht breek in mozaïekstukjes slok zwierige…

Heel Holland dodijnt als hij schaverdijnt Op golven van vorm, talent en bravoure Vermeend loom gezwind over ijs glijden Zwierig een ganse natie verblijden Op winterspelen blinkt metaal vaak warm oranje Ze gaan dan ook ijzig snel in dito franje Sportbeleid gaat niet over het ijs van één nacht Slim investeren schept schaatsers van stavast…

Achter de zuidenwind trekt de warmte binnen de zwoele bries bedekt de ronddolende kilte zwierig gonst het door lakens en het linnen door bomenkronen ruist de avondstilte Onder het bladerdak schuifelt het zomertreffen het gonst van buitenleven en laat vertier alle pleinen lijken het te beseffen de avond drijft op rode wijn en schuimend bier…

Winden om haar slapen, haar hoofd baadt in glanzend licht en in de schoot van wilde zwanen, haar ongetemde ritme - in houten klos met zwierig touw -, schrijft cirkels in de hemelboog, ze kust in tegenwind de dieren, drijft ze aan tot goede daden, in relatie tot de schoonheid van haar wezen, in haar zelf gevonden, zich niet bewust van…

Mijn lichaam is allang over de helft van zijn kunnen, hapert meer en meer, gaat niet meer zo zwierig van de trappen op en neer, neemt veel vaker de lift, stort zich na het openen van de voordeur gelijk in bed en slaapt aan één stuk door, droomt van zijn geliefde vrouw en schokt van de navrante afwezigheid daarvan.…

rookverstoorder grauw met grijze ogen gelijkend op de rook vogels met veren gloeiend rood als een pook Zweefden gezamenlijk voort verdoofd rondom slepende muziek en donkere rozen achter maskers met diepe rimpels in 't hoofd Loerend naar 't mensengejuich nieuwsgierig tot de maan en alle sterren slapen gaan warm en dof tot de morgenstond zwierig…

onwetend van de roes Die hen vervoeren zal bij ieder werkje De stilte breekt rond het klavieraltaar Met Liza's vederlichte toetsenspel Na intro's van een veelbelovend stel Twee leerlingen van Hristo tovenaar 't Publiek geniet van 'hun' Rachmaninov Tsjaikovski, Liszt, Chopin maar bovenal Van delicaat touché, een waterval Van zwierige…

Ik droom nog steeds van je zwierige rokken en je strakke broeken, de klem in je haar, hoe je in louter een slip mij naderde, mijn hartstreek streelde alsof het je levensadem uitademde. In wezen trok je dat orgaan uit mijn lijf, braadde het en at het op.…

Zwierig zwaai ik vooruit op de tonen van een muzikaal spel, dat mij redt uit de diepten van een innerlijke hel. Mijn gedachtenstroom wordt tot een woordenbrij. Mijn hartslag meldt een zwaar getij. Mijn lichaam is een kegel in een winter's spel.…

Strijken is een zwierige zaak. Trillers en passagewerk sieren de levenslustige. Op een kinderlijke wijze soleert hij boven een orgelpunt. Toch kan hij het maar niet laten even luidruchtig uit te halen! Pizzicato krabbelt hij terug. De piano raakt geïnspireerd, de viool zoekt ijlings heil bij een speeldoosje...…

De jonkvrouw flaneert door de balzaal Dansend zoekt zij haar ridder uit Haar weelderige kledij siert haar In een prachtige jurk tot op de kuit… Een sluier bedekt haar begerige ogen Het oude spel van verleiden siert haar Zwierig danst ze om de ridders heen Straks zal ze haar geliefde zien daar… De jonkvrouw flaneert door de balzaal Dansend…

blauw glanst de lucht en over de leeuweriken die zich uitbundig laten meevoeren door de straten, dansend bedwelmt ze de stad met woorden met een glimlach van deur tot deur over de vijvers in het park vliegers in de wind een zwaan die trots haar gelijke vindt de laan met populieren wuivend op en neer en in elk ding schuilt de zwierige…

De dagen van ooit zijn vol rust en van staal ook lang genoeg om bij het inwikkelen van het stervende zonlicht roestig de rust te zoeken ongebarsten slingeren de glazen paden door polders en beekdalen elke minuut door het licht verschillend gevormd zoals zwierige linten in een zomerbries onophoudelijk onverwachte danspassen zetten de statige…

lamskoteletten, worst en zware theorieën worden gedraaid onder de grill van de zon mannen met buiken en spierwitte knieën kruisen hun pilsjes boven de rokende ton iets verderop zwaaien zwierige molens hun sla en hun rokken over het grasveld en brengt men elkaar en het water tot kokens waarna men de verschrokken tomaten ontvelt de kolen en…

lokaas voor een blondronde droomprinses voorbij dansende assepoes, donker piekhaar blote voeten en parmantige petietjes, vangt verrast de veelbelovende kwinkbol bewondert de kaatsende glinstering verkent de gulden stuitering geniet de speelse zindering krijgt stiekem de verborgen prins lief leert gierig de regels van het bal past zwierig…

tussen fleurige parasols die als tropische eilanden op het vroege marktplein drijven en terwijl zwierige banieren oranje prinsen bezingen sterft er een kind een rijzige gestalte wandelt - ogenschijnlijk zonder om te zien - met de handen in de zakken de beschaduwde steeg binnen weg van het plein Het is God!…