Alle inzendingen over OR klok OR uren

Met mijn ogen volg ik jou waar je heenloopt en weer stopt denkend, jee wat moet ie nou tel de uren van de klok is het wat ik zeggen wou niet belangrijk of interessant genoeg,is wat ik je vragen zou steeds te laat en nooit te vroeg met mijn ogen volg ik jou tot je stopt en zegt, hier ben ik nou.…

de klok tikt de minuten weg toch nimmer zo gestaag als sinds die dag dat jij in opging in de mist het 'tot zo' veranderde van uren in dagen van weken in maanden de stilte oorverdovend onbegrip verzandde in verdriet een onmenselijk diep gemis blijven vragen onbeantwoord het waar om een open eind…

De dag die deze extra uren brengt bedriegt alleen de omgezette klokken. Al werd hij nog zo listig uitgetrokken, geen enkele seconde werd verlengd. Want tijd verschuift de vastbesloten wegen en trekt zich van de wijzers weinig aan, laat gaten in het eerdere bestaan die maar met moeite worden weggezwegen.…

De klok in de toren mocht niet slaan op Prinsjesdag anders was de Koning niet te verstaan gedurende het lange verslag: dus de klepels werden ingepakt zodat de “ rede “ niet verstoord werd…, Want tja, de Troonrede moet je horen geluid van de klok mag niks verstoren……

De klok heeft mijn hoofd verlaten de uren stil gezet toekomst in nevel verhuld geen tijd voor nu gelaten De tijd heeft de geest gegeven wat zij nodig had of meer nu dwaalt hij rond proberend verleden opnieuw te beleven Maar de haast eeuwig ijlende haast zelfs de tijd kan hem niet stoppen en ik ren mee, verdwaasd…

je polsde mijn hand sprak in het spreiden van vingers duimde voor dieper verband heb je omarmd je schouders geraakt zag je ogen het koppie gebogen onze liefde heeft lippen gesmaakt opgetogen zijn we gegaan hebben minuten tot uren gewogen de klok wederom horen slaan wij kunnen de wereld weer aan…

Doe een doekje om de klok het kan de tijd verstoren door het verstrijken van de tijd is al wat was: verloren Het zijn de uren van voorbij die aan belang gaan winnen herinneringen in een lange rij komen het huis weer binnen Een levenssnoer vol diamanten geslepen door het leven mooi, aan alle kanten zullen rust en vrede geven…

Och Meester, die de tijd met uren af kunt meten, Gistr'avond miste gij en had uw kunst vergeten: Wel vier maal sloeg de klok in min dan een kwartier. Maar na mijns Liefs vertrek, doordien 't begon te dagen, En heeft de klokke boven zes maal niet geslagen, In ene tijd, docht mij, van twalef uren schier.…

Polijst je nagels maar, de vale glans van de spiegel we hebben nog uren te gaan alvorens de ochtend te dopen. Gordijnen paraderen ons voorbij het licht valt dood op mijn schoot gedaan, voorbij met vergeten de vergeelde toetsen te raken. Er tikt een klok, ergens. Ver weg herinneren oude mensen dat er een nacht was.…

Een Oelewapper uit IJmuiden Die had de klok wel horen luiden Maar wist niet waar de klepel hing Dat was voor hem toch wel een ding Het werd tot slot een hele queeste Toen was het enige wat restte Een klepelzoeker in te huren Die toen na jaren maanden uren De klepel vond zoals beloofd Hij zat in Oelewappers hoofd Dus de moraal van dit gedicht…

De klok slaat 5:00 uur Op naar het hiernamaals Wat een rust. Hartenlust.. Uitgerust... Zielenrust...…

dit, mijn lief dit dat immer terugkeert het kriebeltje op mijn wang omdat je in de ochtend geen woorden hebt, de lakens warm met nog een lichte verlegenheid en wij die zo mooi elkaar wensen, armen en benen in lepeltjes en badjas het tikken van uren en eitjes de klok die zich verliest met vingers om jou te zien het onzichtbare, lang…

weer wordt het graf geopend luiden klokken hun herinnering de geur van oorlog ruikt naar vroeger met sporen angst erin de zwijgende minuten waren uren voor een kind niet uitgesproken woorden bundelden saamhorigheid in menig vaderlands gezin maar de betrokkenheid wordt langzaam sleets na generaties van herdenken is het doden wel geweest…

Wat doe je zoal In dooie tijd Zeg jij die doelt Op tussenpozen die Liggen tussen gebeurtenissen Die aanstaande zijn En die het leven kleur Zullen geven - die in Grootsheid nooit vergeten Zullen worden - dooie tijd Die hoe dan ook gedood Moet worden met gedachten Die sowieso altijd In de mens aanwezig zijn…

De sneeuw wolkt als vitrage voor de ramen Hij houdt de wereld buiten en sereen Breken wij onze jeugd af steen na steen Triest scharen zich de meubelen tesamen De vensterbank met stervende cyclamen Zegt dat het nooit meer wordt zoals voorheen Gelijmde briefjes waarop onze namen Leiden ons veilig door de uren heen Wij openen de kast met de…

het zijn de uren die zij telt elke dag maar weer de vragen die zij stelt elke week weer meer de tranen die hij liegt zijn woord dat steeds blijft steken haar hart dat hij bedriegt en op den duur zal breken het zijn de keren dat hij belt zonder iets te zeggen de ring die steeds meer knelt wat valt er uit te leggen de lakens die…

Ik kan uren kijken naar de mieren op een stronk naar het schaduwspel van bladeren op de grond luisteren naar het fluiten van de leeuw’rik op haar stok zelfs het graven van konijnen in hun hol dat alles boeit mij bovenmate tot ik terug geroepen word door zuster Bovendonk in het tehuis “Het honk”. hendrik…

Als blonde kindren hupplen de Seconden De poort des Morgens uit, vol lichtgeluk. Als kreunende ouden, steunende op hun kruk, Strompelen traag de zware Middagstonden. Hoofdschuddend, zuchtend, droef-eentonig druk, Tonen zij bloot de nooitgenezen wonden, Tekenen rood op schouderen geschonden Door 't eens zo trots getorste levensjuk.…

Ik tel de uren dat ze voorbij gaan en de avond weer valt. Plooi ze voor de nacht strijk ze dan glad voor weer een nieuwe dag.…

Dit is Uw aard, o uren van 't verleden, Steeds als gij wordt gewenkt, bereid te staan, Om uit Uw rijk van schemering te treden In zonglans of het glinstren van de maan.…

Er zijn uren Zonder jou. Soms. Misschien. Het is denkbaar. Er zijn rivieren met oevers vol boterbloemen Zonder jou. Er zijn wegen zonder jou. Zijwegen, ongelukken, greppels. Vlinders zonder jou zijn er, distels. Ontelbare. Er is mismoedigheid zonder jou. Laksheid. Angstvalligheid.…

Ik kan uren Zitten turen Naar het wisselend zilveren spel Van de stippen, Die er glippen Over 't water bij de wel. Ik kan uren Zitten turen Naar 't krioelen door het mos Van de diertjes En de miertjes In het boom-gekroonde bos.…

De uren waarin ik slechts zong het praten achterwege liet de diepte van de stille nacht beleefde verlangde naar wat voorbijgaat De uren waarin ik uit sterrenstof bestond me mee liet nemen en langzaam van je hield.…

er waren eens twee dozen die zaten vol met uren er was een doos met fijne en een doos met nare uren de fijne uren waren boos omdat ze vlug voorbijgingen ze wilden langer blijven maar werden snel herinneringen de nare uren daarentegen duurden altijd heel erg lang de mensen waren daar niet blij mee voor die uren waren ze zelfs bang…

Duurden deze uren, maar lange dagen. Deze dagen vol vuren, van hartstocht en vragen. Ja werden ze maar maanden of jaren. Zodat we elkaar beantwoorden, In raadsels en gebaren. Ik sta op en moet gaan, Kijk op de klok en zeg, Ja de tijd is weer snel voorbij gegaan.…

Als zacht de nacht ontwaakte met maneschijn en twinkelende ster boerennachtegaal kwaakte laatste klokken beierden van ver verstomde mechanisch geweld en aan de kim verdwenen laatste stralen verstrijkende uren werden geteld een oude man vertelde zijn verhalen stil zat men bijeen bij lamplicht en werd het grote boek geopend met woorden als…

Als zacht de nacht ontwaakte met maneschijn en twinkelende ster boerennachtegaal kwaakte laatste klokken beierden van ver verstomde mechanisch geweld en aan de kim verdwenen laatste stralen verstrijkende uren werden geteld een oude man vertelde zijn verhalen stil zat men bijeen bij lamplicht en werd het grote boek geopend met woorden als…

Ik gun de klok op zíjn tijd dit verzetje, al was ik er vandaag wel heel vroeg uit. De wind is moeizamer op gang gekomen en rukt venijnig blaadjes van de bomen – ©Inge Boulonois…

De kleinste sluimert Moeder gaapt en graait Naar de zuchtende hond In haar schoot genesteld De zetel knarst De kamer ruist Een lichtkegel kantelt door het gordijn binnen Op de plaat pruttelt soep uit blik Ingetogen zingend maak ik een klik Wil vooral en meer dan ooit tijd winnen De dagen liggen verwaaid De uren overhoop De klok is…

het trage tikken van de klok benadrukt statig de gestolde stilte op zondagmiddag is mijn venster op de wereld de doodse eindeloze straat waarin zelfs de hond zwijgt en slaapt het hart kan de oppervlakte niet bereiken om op de tong te liggen in deze onbeweeglijke uren glijden mijn ogen voorbij de horizon naar de eindeloze sterrenregen…