Alle inzendingen over OR spiegelt OR schamel

schittering spiegelt kriebelt m'n zintuigen ondanks de lengte kan ik haar niet kussen langzaam kabbelt het water onder me door hoor hoe eenden snateren alsof het al Lente is…

de spiegeling van haar ziel reflecteert niet in haar ogen een waas van ontoegankelijkheid verhindert een klare kijk op wie ze is ze ziet het niet totdat ze plotseling ontwaakt en weet dat het de ander is die zichzelf spiegelt in haar…

als ze schrijlings over me knielt en mijn einder laat verdwijnen in de flamboyante pracht van haar rosse schaamdos ga ik gloeien als een bergmeer dat zich bloedgeil spiegelt in het tintenpalet van de ondergaande zon…

in bekoring zou ik de voile willen zijn voor de ogen van jou bijna rakend, luchtig zwevend in een schamel weefsel kussend dicht doorschijnend gefilterd licht is het de mantel die jou kleedt de nevel van de vroege ochtend de adem van mij,die haar zo begeert…

de aardappelen groeien in lagen zand en klei fruitbomen rijkelijk bloeien als een bloemensprei in mei een glimlach een wuivende hand het water spiegelt hier, in jouw land * Opgedragen aan S.J…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

Witte bloemen in de vensterbank markeren een dag zonder grenzen in de tijd van gisteren verleden kent immers geen tijd zoals de dader geen spijt lispelend verschijnen woorden in donkerraam ik tel de letters en vorm de zinnen van mijn schamel bestaan…

als strak gespannen snaren reiken reuzen hemelwaarts begrensd slijten schimmen - in de massa grijze - geroutineerd hun dagen regen spiegelt strepen vage vegen tegen glas…

Zij spiegelt zich in een meer van verstilde tranen voor de allerlaatste keer en de echo van een oud verdriet weerklinkt in haar verloren lied daar danst zij... over het water haast zonder gewicht van vroeger naar later en van het donker naar het licht...…

Het aantal is allang niet meer te tellen Want dag en nacht gutst hier reclame door En spiegelt ons de valste leugens voor Versterkt door slogans, filmpjes, decibellen Maar wat het kwalijkst is bij dit vertoon: Hoe irriterend ook, het LIJKT gewoon…

De tafel is gedekt met een gesteven laken damast - zo lijkt het - aan de glans te zien ik serveer een schamel maal droog brood gekookte rijst een rotte appel pindakaas mijn gasten smullen van de culinaire kunst en jubelen mij maanden later nog hun verrukking na…

In uw schamel teer gestel wortelt mijn levenswonder met datgeen wat ik vertel kunt u al tijden zonder uw versterven maakt mij klein tot in de laatste uren zo deemoedig vriend te zijn zou eeuwig mogen duren u laat mij het mooiste na in ongeschreven wetten dat ik in u overga kan niemand meer beletten.…

Hoe licht voelt men zich dan een machtig god Die minachting voor mensen uit kan stralen Die zijn begiftigd met een minder lot Waar men eigen roem en glorie kan behalen Maar spiegelt men zich in het licht van eigen hart Dan raakt men dikwijls zelf vernederd en verward.…

Al wijst de dominee gestreng naar boven En ook al spiegelt mij mijnheer pastoor Een eeuwig leven in de hemel voor, Toch ben ik niet genegen te geloven. Maar als ik ongestraft mijn vrouw mag slaan Word ik natuurlijk wel mohammedaan.…

Kijkend naar de grauwe lucht Zie ik ganzen op de vlucht De somberheid achterlatend Van motregen en natte straten Die somberheid spiegelt mijn hart Mat beslagen door de hete tranen Wens ik een van hen te zijn…

als je uiteindelijk spreekt krijgen letters ijle vleugeltjes en vliegen zinnen door de kamer langs bed en dekbed het raam spiegelt geen barst toont toen en ja het dekbed is gevuld gevuld met dons…

Diegene spiegelt daarmee als geen ander de aard van de gewone Nederlander.…

Te zwaar weegt de geringe inbreng op het schamel bal van pretendenten aan het schriel kabinettendraad, zodra het verdict is gevallen verlaten zij de kamer in vol ornaat.…

Dan dringt zij ook haar dromen aan mij op en ik leg mij huiverend naast haar: een dode, een schamel geraamte, knikkend en stamelend.…

Schoonheid spiegelt zich In 't stille water Jij, het paradijs Liefde weegt de waarheid Tussen goed en kwaad Woorden besluiten Storm of koelte Adem zuivert een Angstig Moment…

Ik prijs zelden de bekwamen Ik prijs ze niet er zou na-ijver domweg na-ijver kunnen ontstaan Ik hecht aan het zeldzame Het unieke opdat een hart opent Een ziel spiegelt en weerkaatst. ©16-5-1991…

schemering die zich spiegelt in jouw trieste ogen, vertellen over onzekerheid, je voelt je wat bedrogen. tranen bollen naar beneden, ze kussen je zachte wangen. jouw ogen stellen vragen, hoe kan ik... de toekomst vangen?…

de nieuwe tsaar speelt deksels graag met vuur bedreigt ons onomwonden met geweld omdat bij hem geen mensenleven telt en hij wil Oekraïne op den duur hij spiegelt zich dus zelf-verheerlijkt, fel, aan Jozef Stalin’s smidse in de hel…

hoe het oude verhaal onder klater- goud en neonlicht bedolven lijkt hoe het ons nog wakker streelt zich in ieder mens ontvouwen wil wanneer in een schamele stal het licht ontstoken wordt, het verzonken verhaal zich weer vertellen laat rond de kribbe en ’t pas geboren kind…

Zo ontzield geef jij het antwoord op de laatste levensvraag de trekken op je mond gesmoord in de stilte die ik draag de blik vergleden in het licht van het eeuwig schaduwrijk spiegelt de zon in het gezicht waarin ik mijn dood aankijk.…

het is het zachte ritme van de regen dat ik hoor als de golven overslaan in het ruisen klinkt het verhaal waar kom ik vandaan uitvloeiend op het strand spiegelt zij haar herkomstland de witte wolk in het hemelsblauw de zon verwarmt jou al…

Voorbij de gedachte Aan de gediggelde toekomst Spiegelt mijn hoofd Zich Aan het verleden Voorbij de chantage Van een inktzwart scenario Verbeidt mijn zijn Zich Vergane delen Voorbij de beleving Van een gekenschetste glorie Prikkelt mijn zin Zich Naar jouw verlangen…

de tijd verstrijkt in een muur van stilte doorbroken door een schamel licht waarin wij zoeken tastend, struikelend onze dromen tegemoet verblind in een spoor van jong verlangen waarin troebele beelden zich uiten in helder schijnen en donkerte opglinstert in een weergaloze schittering…

De roos die als confetti op zijn schouders sneeuwde, de slierten lang gehouden haar - resten serpentine om de leegte van zijn schedel op te sieren -, de schamele guirlande van zijn baard die de krachteloze kin bewimpelde: ontluistering die ik herken in bange ogen blikken van zelfbespiegeling. -------------------------------- uit: 'Echo…

de duiven zien stijgen langzaam verdwijnend in einders naar keuze nadat armen zacht wiegend wuifden handen met vingers als teken gekruist ja jij was thuis ver van applaus dat ik mocht oogsten uit onze woorden zinnen en strofen wij hebben alles gedeeld behalve het leven dat wiel spaakte en werkt op deze momenten echt tegen jij spiegelt…